Στο θυμό φαίνονται τα αληθινά πρόσωπα των ανθρώπων, που έντεχνα καλύπτονται από ειδικά διαμορφωμένες μάσκες, για να μπορούν να ξεγελούν τα υποψήφια θύματα τους. Θύμωσε αυτόν που έχεις απέναντι σου, μην πας με τα νερά του, πες του ένα τρανταχτό “όχι” και σε λίγα δευτερόλεπτα θα δεις κάποιον, που δεν τον είχες γνωρίσει ποτέ ξανά. Οι άμυνες πέφτουν και αποκαλύπτεται η πραγματική υπόσταση του καθενός.
Στα δύσκολα φαίνονται οι ισχυρά δομημένες αγάπες. Αυτές που έχτισαν γερά θεμέλια και με αργούς ρυθμούς, βάζοντας λιθαράκι – λιθαράκι, έφτιαξαν μια απόρθητη σχέση, που αντέχει σε κάθε είδους εξωτερική εισβολή.
Εκείνες οι αγάπες που βασίστηκαν σε αλήθειες, που ακόμη και αν τους πόνεσαν, ήταν οι δικές τους αλήθειες και όχι πασπαλισμένα με χρυσόσκονη ψέματα. Με χέρια που κρατιούνται σφιχτά στα δύσκολα και ο ένας σηκώνει τον άλλον. Με λόγια που γίνονται πράξεις, χωρίς φανφάρες για την δημιουργία εντυπώσεων, αλλά με ουσία και περιεχόμενο.
Στα εύκολα όλοι καλοί είναι, όμως με το πρώτο δυνατό κύμα, όταν δεν υπάρχουν οι σωστές βάσεις, βρίσκονται αμέσως σε πλήρη σύγχυση και εγκαταλείπουν το πλοίο για να σώσουν το τομάρι τους.
Στην ανάγκη φαίνονται οι φιλάνθρωπες καρδιές, που θα βάλουν πλάτη και θα δώσουν από το οικονομικό και το ψυχικό τους υστέρημα, για να βοηθήσουν εκείνους που βρίσκονται ένα βήμα πριν την καταστροφή. Δίχως να το διατυμπανίζουν, δίχως να το φωτογραφίζουν, λειτουργούν με μυστικότητα – αθόρυβα και αποτελεσματικά.
Δεν περιμένουν εύσημα, ούτε ανάλογα ανταλλάγματα και η μόνη τους ικανοποίηση, είναι το χαμόγελο που δημιούργησαν και το δάκρυ χαράς, που είδαν αβίαστα τα στάζει, από πονεμένα μάτια που βρήκαν διέξοδο και λυτρώθηκαν.
Στην στέρηση φαίνονται οι δυνατοί χαρακτήρες. Που έμαθαν να στηρίζονται στα δικά τους πόδια και όχι στα δεκανίκια των εκάστοτε χορηγών. Αυτοί που έμαθαν να πορεύονται στον δικό τους δρόμο, ακόμη και αν είναι γεμάτος αγκάθια και εμπόδια.
Αυτοί που δεν ξεπουλήθηκαν σε υλικές απολαύσεις και κρατούν σημαία την αξιοπρέπεια τους, χωρίς να διαπραγματεύονται την τιμή τους, τις αρχές τους και την αξία τους. Ατσάλινοι χαρακτήρες, που όποιος τόλμησε να τους “ακουμπήσει” και να τους διαβάλει, κόπηκε στην αιχμηρότητα της ακεραιότητας τους.
Σε μία εποχή που ό,τι δηλώσεις είσαι, βγάλε το περιτύλιγμα και δες το περιεχόμενο από τους άλλους. Κοίτα τα μάτια και κλείσε τα αυτιά σου στα λόγια. Δες τις πράξεις και όχι τις υποσχόμενες προθέσεις, που σπάνια υλοποιούνται.
Και τότε θα ξέρεις ποιον έχεις δίπλα σου πραγματικά.
Διότι από το “φαίνομαι”, στο “είμαι”, υπάρχει τεράστια απόσταση και πιθανόν να “χαθείς” στη διαδρομή…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου