Κάποια μέρα να ξαναγαπηθούμε

Με ενοχλεί να κάνουμε σούμα όλους τους ανθρώπους και να προεξοφλούμε απαντήσεις και συμπεριφορές. Με εκνευρίζει να μην μπορείς να αντιληφθείς ποιος σε νοιάζεται. Με θυμώνει η σιωπή κι η αδιαφορία. Με θυμώνει που έκοψες κάθε επαφή χωρίς να μου εξηγήσεις τι είπα, που τόσο πια σε πείραξε. Και με θυμώνει ακόμη περισσότερο το ότι ό,τι κι αν σου είπα, έβαλες τον εγωισμό σου πάνω απ’ τα συναισθήματά μου.

Δεν υπάρχει ερωτευμένος που να μην κάνει λάθη. Ούτε ο έρωτας, όπως λες, είναι καραμέλα για όλα. Είναι όμως το εισιτήριο για να δεις τι κρύβει ο κόσμος του άλλου. Έναν κόσμο που μάλλον δε σε άγγιξε και δε σε ενδιέφερε, χωρίς καν να δεις τι έχει να σου προσφέρει. Παρ’ όλα αυτά δε σου κρατώ κακία, παρά μόνο παράπονο.

Ένα παράπονο, που εσύ χαρακτηρίζεις κακία. Αλήθεια, τόσο εύκολα κρίνεις ανθρώπους που ούτε καν τους γνώρισες σε βάθος; Από μία κουβέντα τους; Με ποιο δικαίωμα γίνεσαι κριτής; Την καρδιά μου την ξέρω μονάχα εγώ. Ίσως κι εκείνοι που με ξέρουν χρόνια. Όχι εσύ.

Δε θα πω ψέματα. Σε σκέφτομαι περισσότερο απ’ όσο νομίζεις κι απ’ ό,τι θέλω. Δημιουργώ όμορφες εικόνες κι έχω ακόμη μία ευχή. Κι ας λένε ότι τις ευχές πρέπει να τις λες μόνο από μέσα σου, για να πραγματοποιηθούν.

Εγώ θα τη γράψω και θα τη φωνάξω, όσο πιο δυνατά γίνεται:

«Εύχομαι κάποια μέρα να ξαναγαπηθούμε».

Για την ακρίβεια να γνωριστούμε απ’ την αρχή. Εις το επανιδείν.