Να μπορώ να κάνω skip το διάστημα μέχρι αύριο βράδυ. Να γίνουν όσα πρέπει να γίνουν, να κάνω ό,τι πρέπει να κάνω, αλλά να μην το θυμάμαι, να πάω κατευθείαν στο «Τετάρτη- απόγευμα».
Κι αλήθεια ήταν δύσκολη μέρα. Με πήγε τρέχοντας ως τι δέκα το βράδυ.
Σαν τέλειωσε, αυτή η κουραστική μέρα, έκατσα στο μπαλκόνι.
Και περίμενα να εμφανιστεί το φεγγάρι –που αργεί όλο και περισσότερο να ανατείλει μετά την πανσέληνο.
Απόλαυσα εκείνη τη στιγμή, χάρηκα που δεν είχα υπερδυνάμεις χαζές, και δεν έσβησα την σημερινή μέρα απ’ τη μνήμη μου.
Γιατί ήταν μια καλή μέρα.
Γιατί η ζωή δεν αποτελείται μόνο από λαμπερές στιγμές τύπου instangram, ούτε μόνο από Κυριακές ραστώνης.
Μια ισορροπημένη ζωή χρειάζεται και αγώνα, προσπάθεια, εμπόδια.
Αν σου τα δώσουν όλα έτοιμα, αν δεν προσπαθήσεις για τίποτα, τότε αυτό που έχεις δεν το αξίζεις –και δεν μπορείς να το εκτιμήσεις.
Μόλις φάνηκε το φεγγάρι. Και μου φαίνεται το πιο όμορφο του καλοκαιριού.
Τα πιο όμορφα, τα πιο δικά μας φεγγάρια, δεν είναι εκείνα που μας χάρισαν, αλλά εκείνα που πλάσαμε με τα χέρια μας, εκείνα που ποτίσαμε με τον ιδρώτα μας.
Αυτά τα φεγγάρια πονάμε. Γιατί τους δώσαμε το χρόνο μας, τους δώσαμε μέρος απ’ τη ζωή μας.
Όπως έγραψε κι ο Εξυπερί, αυτό που κάνει ένα τριαντάφυλλο, μια αλεπού, ένα πρόβατο, ένα φεγγάρι διαφορετικό απ’ τα πολλά, είναι ότι του έδωσες κάτι, ότι ασχολήθηκες μαζί του.
Ο Θεός έδιωξε τους Πρωτόπλαστους απ’ την Εδέμ με κατάρες. Μία από αυτές ήταν: «Με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα φτιάχνεις το ψωμί σου.»
Νομίζω ότι το πρώτο ψωμί που έφτιαξε ο Αδάμ κι η Εύα, το πρώτο ψωμί που έκαναν με τον ιδρώτα του προσώπου τους, ήταν το πιο νόστιμο ψωμί που είχαν φάει.
Δεν του το είχε χαρίσει κανείς. Είχε γεύση ελευθερίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου