Ντύνουμε τον πόνο με χαμόγελο. Ενώνουμε τα κομμάτια μας με σελοτέιπ και όσο κρατήσουν. Και έτσι βγαίνουμε. Βγαίνουμε έξω, σφίγγοντας τα δόντια και παίρνοντας μία τεράστια ανάσα.
Είναι στη φύση του ανθρώπου να σπάει και να σηκώνεται πάλι. Ξέρεις όμως πια είναι η διαφορά μας ; Πως εμείς την στεναχώρια μας δεν την αφήνουμε να φανεί. Εμείς δεν «χτυπάμε» με λέξεις τον άλλον όταν είμαστε πιεσμένοι.
Εμείς χαμογελάμε και μας λένε «Αντέχεις, όλα στην ζωή σου είναι μία χαρά, τι άλλο θέλεις..» τη στιγμή που αιμορραγούμε, που θέλουμε να ουρλιάξουμε, να τα σπάσουμε όλα.
Εμείς όμως λυγίζουμε στο σπίτι μας. Κλαίμε κοιτάζοντας τον καθρέφτη μας και ύστερα ρίχνουμε νερό στο πρόσωπό μας και βγαίνουμε, με όσες πληγές, ανοιχτές ή μη, έξω να κατακτήσουμε τον κόσμο. Να βοηθήσουμε όσους μας χρειάζονται. Να πούμε μία καλή κουβέντα σε όποιον έχει ανάγκη. Και εκείνο το αναθεματισμένο «εσύ δεν έχεις ανάγκη» να το πατήσουμε κάτω.
Γιατί δεν θέλουμε την λύπηση κανενός, μονάχα την αγάπη. Γιατί στη δυστυχία του άλλου, οι άνθρωποι χαίρονται πιο πολύ από ότι τη χαρά. Γιατί δίπλα μας, θα πρέπει να βρίσκονται ελάχιστοι και όσοι νοιάζονται πραγματικά. Εκείνοι που μπορούν να δουν πίσω από το χαμόγελό μας, πως χρειαζόμαστε μία αγκαλιά γιατί δεν είμαστε καλά, διότι έχουμε αντέξει αρκετά!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου