Το παρόν άρθρο θα μπορούσε να ξεκινάει κάπως έτσι η αλήθεια είναι μιας και αποτελεί έναν εσωτερικό μονόλογο ή μάλλον διάλογο… έναν από αυτούς τους διαλόγους που ρωτάς και απαντάς μόνος σου που συνήθως δεν καταλήγεις πουθενά ή μπορεί και να καταλήξεις ποιος ξέρει.
Αλλά ας μην πλατιάσω άλλο. Αυτό που πυροδότησε λοιπόν αυτό τον εσωτερικό διάλογο ήταν μια κουβέντα την οποία είχα όταν βρέθηκα σε ένα τραπέζι οπού μιλάγανε για τον έρωτα. Στο οποίο τραπέζι οι μισοί πίστευαν ότι ο έρωτας σου κόβει τα πόδια, την όρεξη (οι πεταλούδες στο στομάχι που λένε)… Χάνεσαι σε ονειροπολήσεις ,η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή. Ο έρωτας σε ξενυχτάει κάνοντας σενάρια ,όνειρα σκέψεις… είναι χείμαρρος που σε παρασέρνει και ενίοτε σε καταστρέφει…
Ακούστηκαν όμως κι άλλες απόψεις όπου ο έρωτας για εκείνους είναι πιο ομαλός… σαν ένα ρυάκι που κυλάει τόσο γλυκά… Για αυτούς λοιπόν ο έρωτας είναι ηρεμία, δεν σου κόβει τα πόδια, δεν σου δημιουργεί το καρδιοχτύπι αλλά σε κάνει να νιώθεις άνεση και ηρεμία με τον άνθρωπό σου. Σαν να γνωρίζεστε καιρό, οι συζητήσεις κυλάνε ομαλά και μπορείς να μιλήσεις για πολλά και διάφορα με τις ώρες πηδώντας από το ένα θέμα στο άλλο. Για εκείνους ο έρωτας δεν είναι το να είναι 24/24 με τον άλλον αλλά να τον αφήνουν να αναπνεύσει όχι επειδή δεν τον θέλουν αλλά επειδή σέβονται την ζωή που έχει ο σύντροφός τους (αλλά και οι ίδιοι) και εκτός σχέσης.
Τελικά λοιπόν τι είναι ο έρωτας; Μήπως δεν υπάρχει μια απάντηση; Μήπως αναλόγως τις περιστάσεις και τους ανθρώπους με τους οποίους είμαστε μαζί τον βιώνουμε διαφορετικά; Άλλωστε και οι ψυχολόγοι τον έχουν χωρίσει σε κατηγορίες αναλόγως με τα συναισθήματα που προκαλεί (πχ έρωτας πάθους, κτητικός έρωτας, ρεαλιστικός ,συντροφικός, έρωτας-παιχνίδι, αλτρουιστικός κλπ)
…επειδή όμως αυτός ο εσωτερικός διάλογος κάπου θα πρέπει να σταματήσει, καταλήγω στο ότι ασχέτως το τι είδους έρωτα βιώνει ο καθένας από εμάς είναι από τα πιο όμορφα συναισθήματα τα οποία μπορεί να ζήσει κάποιος. Αποτελεί κινητήριο δύναμη.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως ο έρωτας είναι το συναίσθημα για το οποίο έχει χυθεί από αρχαιοτάτων χρόνων τόνοι μελάνι. Μην ξεχνάμε άλλωστε την περίφημη φράση του Σοφοκλή με την οποία θα κλείσω και τον χαρακτηρίζει περίφημα :«Έρως ανίκατε μάχαν» (έρωτα ανίκητε σε κάθε μάχη…!)
Ερωτευτείτε, κάνει καλό!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου