Υπάρχουν στιγμές που σκοτεινιάζει το βλέμμα σου και τα χείλη σου σφίγγονται για να μην βγει από το στόμα σου η κραυγή της ψυχής σου.
Ίσως να φοβάσαι τα λόγια που θα ξεστομίσει γιατί οι αλήθειες πάντα πονάνε.
Ξέρεις όμως κάπως έτσι έρχεται η λύτρωση.
Ούρλιαξε, κλάψε, φώναξε, εγώ θα είμαι εκεί αν θες, να σε πάρω αγκαλιά να σε κανακέψω σαν μικρό παιδί.
Το κάθε δάκρυ σου θα το φιλώ και θα το κάνω χαρά.
Το κάθε χάδι μου θα είναι βάλσαμο στις πληγές σου.
Ξέρω πως είναι να πονάς, αλλά ο πόνος όταν μοιράζεται είναι πιο ελαφρύς.
Βλέπεις κι εσύ τον ίδιο ρόλο παίζεις στη ζωή μου. Είσαι το δικό μου γιατρικό.
Γιατί κι εγώ μέσα από σένα βλέπω πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Υπάρχουν άνθρωποι που σέβονται την αγάπη και την φροντίζουν.
Υπάρχουν άνθρωποι που διψούν να νιώσουν πως τους νοιάζονται, πως τους αγαπούν, πως τους εκτιμούν.
Όμως πρέπει να αφεθείς για να μπορέσω να σε γιατρέψω. Το ίδιο πρέπει να κάνω κι εγώ.
Υπάρχουν φορές που θέλω να σου σκάσω δυο φιλιά. Υπάρχουν φορές που θέλω να σε πιάσω από το χέρι να περπατήσουμε και να σου πω είμαι εδώ. Υπάρχουν φορές που θέλω να νιώσω την τρέλα σου. Να γελάμε σαν μικρά παιδιά μέσα στο δρόμο, να με παίρνεις αγκαλιά και να βλέπω στα μάτια σου την ελπίδα, αυτή που εγώ θα σου έχω χαρίσει.
Ναι, θέλω να γίνω ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή σου.
Κι εγώ αυτό επιθυμώ. Να γίνεις αυτό το διαφορετικό στην δική μου ζωή. Αυτό που θα με κάνει πάλι να πιστέψω, πάλι να ονειρευτώ.
Να γίνω ο άνθρωπος σου κι εσύ ο δικός μου.
Δεν θα σου πω “για πάντα” .
Με τρομάζει πλέον αυτή η λέξη, γιατί κι εμένα όσες φορές μου είπαν “για πάντα” ανατράπηκαν όλα.
Όμως κάθε βράδυ θα σου λέω, μιλάμε “αύριο” ψυχή μου.
Πιο δίκαιο, πιο συνεπές, πιο έντιμο .
Αλλά το “μαζί” θα πάρει σάρκα και οστά.
Αυτό στο υπόσχομαι. Και από σένα ζητώ μόνο αυτό. Μαζί σε όλα, εύκολα δύσκολα, χαρές λύπες αλλά ”μαζί”.
Μόνο να γκρεμιστεί αυτός ο τοίχος που έχει υψωθεί ανάμεσα μας. Αυτός ο τοίχος που λέγεται παρελθόν. Ένα παρελθόν που ακόμα στέκεται στο παρόν μας και με μαθηματική ακρίβεια επηρεάζει το μέλλον. Πληγωθήκαμε, επειδή δώσαμε αξία σε ανθρώπους που δεν άξιζαν. Ακούμπησαν την ψυχή μας με βρώμικα χέρια και την λέρωσαν.
Όλα θέλουν το χρόνο τους όμως.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο τελικά.
Ίσως έπρεπε να περάσουμε από την δυστυχία για να εκτιμήσουμε την ευτυχία. Ίσως έπρεπε να περάσουν από τη ζωή μας κάποιοι άνθρωποι για να μας μάθουν τι θέλουμε αλλά και τι δεν θέλουμε πλέον. Να συνειδητοποιήσουμε ποιος αξίζει να είναι συνοδοιπόρος μας.
Σου απλώνω το χέρι για να σωθείς και να σωθώ.
Να περπατήσουμε στο δικό μας μονοπάτι.
Βήμα βήμα, χέρι χέρι, αλλά κυρίως ψυχή με ψυχή.
Δεν ξέρω που οδηγεί το μονοπάτι. Δεν ξέρω το τέλος της διαδρομής, αλλά ξέρω πως θα είναι όμορφα.
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί περάσαμε από δύσβατους δρόμους και αντέξαμε. Κι αυτό είναι δύναμη για την συνέχεια.
Πιάσε μου το χέρι λοιπόν κι έλα να περπατήσουμε. Πάμε να σιγοτραγουδήσουμε στον δικό μας ρυθμό. Στον ρυθμό των ψυχών μας.
Πάμε να μπερδέψουμε τα όνειρα μας και να τα κάνουμε ένα. Το πιο όμορφο όνειρο και θα είναι όλο δικό μας.
Κι εκεί κάτω από το φεγγάρι απλά θέλω να με παίρνεις αγκαλιά να με φιλάς και να μου λες κι εσύ, ”αύριο” κοριτσάκι μου, μιλάμε “αύριο”.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου