Αυτή είναι η πρωταρχική σου ευθύνη γιατί, αν δεν ήταν αυτή, τότε είσαι τόσο απίστευτα μοναδικός; Όλοι είμαστε διαφορετικοί. Όλοι έχουμε να δώσουμε κάτι που δεν το έχει κανένας άλλος στον κόσμο. Δε φτάνει αυτό για να ενθουσιαστείς με τον εαυτό σου; Και για να πεις: «Πρέπει να βρω τι είναι αυτό».
Τα λέω αυτά στους μαθητές μου και μου λένε: «Εγώ; Μα εγώ δεν έχω τίποτε χρήσιμο». Κοίτα, αν το πιστεύεις αυτό και αν ακούς τους άλλους, θα πειστείς τελικά ότι έτσι είναι. Δεν καταλαβαίνω γιατί οι άλλοι προτιμούν πάντα να μας υποβιβάζουν αντί να μας ενθαρρύνουν να γίνουμε ολοκληρωμένοι άνθρωποι, αφού η δίκη σου ολοκλήρωση θα μου χαρίσει ένα κόσμο που δε θα μπορούσα να τov έχω με άλλο τρόπο. Είμαι σίγουρα γραμμένος στο Βιβλίο Γκίνες για τα ρεκόρ μου στο αγκάλιασμα. Ξέρετε πως δεν υπάρχουν δυο άνθρωποι που να αγκαλιάζουν το ίδιο; Είναι αυτός που αγκαλιάζει χαλαρά και σχεδόν πλέει μέσα στα χέρια σου. Είναι αυτός που σε αρπάζει και σε σφίγγει. Είναι αυτός που σε χτυπάει μπαμ, μπαμ, μπαμ, στην πλάτη. Είναι ο τρυφερός που χάνεται στη αγκαλιά σου. Μη μου πείτε πως μπορεί κανείς να βρει το αγκάλιασμα ανιαρό!
Ένα όμως από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχεις να κάνεις —θα πρεπε να είναι και το πιο απλό— είναι να είσαι εσύ, να βρεις: ποιος είσαι και τι έχεις να δώσεις. Αφού το βρεις αυτό, θα πρέπει να το καλλιεργήσεις, ώστε να μπορείς να το δώσεις και στους άλλους, γιατί αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που αξίζει να έχεις κάτι. Το καταπληκτικό με τον εαυτό είναι ότι δεν πρόκειται για κάτι συγκεκριμένο. Αυτό που θ’ αφήσεις πίσω σου δεν είναι χειροπιαστό. Είναι κάτι το υπέροχα πνευματικό. Αυτό που είσαι. Κι αν καλλιεργήσεις αυτό, θα το αφήσεις σ’ όποιον αγγίξεις. Και θα γίνει κάτι περισσότερο. Χρειάζεται όμως αγώνας.
Συχνά κάτω από το όνομα της αγάπης κρύβεται η πιο μεγάλη παραβίαση της προσωπικότητας, γιατί δίνουμε την αγάπη μας υπό όρους: «Θα σ’ αγαπώ, αν μου φέρεις καλούς βαθμούς». «Θα σ’ αγαπώ, αν είσαι όπως σε θέλω». Θα ήθελα να υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος στον κόσμο που να λέει απλά, «Θα σ’ αγαπώ».
Κανονικά αυτό θα’ πρεπε να είναι οι οικογένειες. Ο Ρόμπερτ Φροστ έχει πει «Το σπιτικό είναι ένα μέρος όπου, όταν πας, σε δέχονται πάντα». Και ποτέ δε σου λένε: «Εγώ σου το ’χα πει. Δεν έπρεπε να φερθείς έτσι». Απλώς η μητέρα κι ο πατέρας ετοιμάζουν επιδέσμους και λένε: «Κάτσε κάτω. Θα σου δέσω τα τραύματα και μετά πήγαινε να ξαναδοκιμάσεις». Ένας άνθρωπος μόνο! Δε ζητάω πολλά. Φερθείτε έτσι σε κάποιον. Κι αν σας το προσφέρουν ποτέ, δεχτείτε το, γιατί είναι δύσκολο να πάρεις, όσο και να δώσεις. Μερικοί μάλιστα δυσκολεύονται πιο πολύ να πάρουν παρά να δώσουν.
Έτσι λοιπόν ο πιο δύσκολος αγώνας που θα χρειαστεί να παλέψεις, είναι ο αγώνας για να γίνεις ο εαυτός σου. Θα τον συνεχίσεις αυτό τον αγώνα σ’ όλη σου τη ζωή μέσα σ’ ένα κόσμο, όπου οι άλλοι αισθάνονται πιο άνετα, αν είσαι όπως σε θέλουν αυτοί. Αν όμως παραιτηθείς από τον εαυτό σου, δε θα σου μείνει τίποτε. Ενώ αν συγκεντρώσουμε όλες τις ιδιότητές μας μπορούμε να γίνουμε όλα τα πράγματα που είμαστε. Τότε μόνο μπορείς να πεις: «Είμαι. Γίνομαι εγώ. Είμαι γεμάτος αγάπη, γιατί σας δίνω τον εαυτό μου ελεύθερα». Τι ωραίο πράγμα! Μην το στερηθείς. Μη στερηθείς τον εαυτό σου. Βρες τον, συνάντησέ τον. Χαιρέτησέ τον και πες του: «Γεια σου! Πού κρυβόσουνα όλα αυτά τα χρόνια; Τώρα που βρεθήκαμε, θα συνεχίσουμε μαζί». Τότε θα δεις ότι ο εαυτός σου δεν έχει τέλος. Το δυναμικό σου είναι απεριόριστο. Κανείς δεν μπόρεσε να βρει ποια είναι τα όρια του ανθρώπινου δυναμικού. Θα μάθεις ν’ αγγίζεις, όπως δεν έχεις αγγίξει ποτέ. Να κοιτάζεις, όπως δεν κοίταξες ποτέ. Να ακούς, όπως δεν άκουσες ποτέ. Να νιώθεις, όπως δεν ένιωσες ποτέ! Να «είσαι» ο εαυτός σου, όπως δεν ήσουν ποτέ. Κι όταν τα κάνεις όλα αυτά, θα διαπιστώσεις ότι ποτέ δεν τέλειωσε. Έχεις όλο και πιο πολλά να καλλιεργήσεις και να δώσεις. Τι υπέροχο πράγμα! Κι έτσι, όταν φτάσεις στο τέλος και σε ρωτήσουν: «Ήσουνα ο εαυτός σου; Έγινες ο εαυτός σου;», θα μπορείς να πεις: «Ναι».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου