ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΣΟΦΟΚΛΗΣ - Ἀντιγόνη (100-133)

ΧΟΡΟΣ

100 ἀελίου, τὸ κάλ- [στρ. α] 
λιστον ἑπταπύλῳ φανὲν
Θήβᾳ τῶν πρότερον φάος,
ἐφάνθης ποτ᾽, ὦ χρυσέας
ἁμέρας βλέφαρον, Διρκαί-
105 ων ὑπὲρ ῥεέθρων μολοῦσα,
τὸν λεύκασπιν †Ἀργόθεν
φῶτα βάντα πανσαγίᾳ
φυγάδα πρόδρομον ὀξυτέρῳ
κινήσασα χαλινῷ·

110 ὃν ἐφ᾽ ἁμετέρᾳ γᾷ Πολυνείκης
ἀρθεὶς νεικέων ἐξ ἀμφιλόγων
‹. . .› ὀξέα κλάζων
αἰετὸς εἰς γᾶν [ὣς] ὑπερέπτα,
λευκῆς χιόνος πτέρυγι στεγανός
115 πολλῶν μεθ᾽ ὅπλων
ξύν θ᾽ ἱπποκόμοις κορύθεσσι.

στὰς δ᾽ ὑπὲρ μελάθρων φονώ- [ἀντ. α]
σαισιν ἀμφιχανὼν κύκλῳ
λόγχαις ἑπτάπυλον στόμα
120 ἔβα, πρίν ποθ᾽ ἁμετέρων
αἱμάτων γένυσιν πλησθῆ-
ναί τε καὶ στεφάνωμα πύργων
πευκάενθ᾽ Ἥφαιστον ἑλεῖν.
τοῖος ἀμφὶ νῶτ᾽ ἐτάθη
125 πάταγος Ἄρεος, ἀντιπάλου
δυσχείρωμα δράκοντος.

Ζεὺς γὰρ μεγάλης γλώσσης κόμπους
ὑπερεχθαίρει, καί σφας ἐσιδὼν
πολλῷ ῥεύματι προσνισομένους,
130 χρυσοῦ καναχῆς ὑπερόπτας,
παλτῷ ῥιπτεῖ πυρὶ βαλβίδων
ἐπ᾽ ἄκρων ἤδη
νίκην ὁρμῶντ᾽ ἀλαλάξαι·

***

ΧΟΡΟΣ
100 Αχτίνα του ήλιου, τ᾽ ομορφότερο
το φως που φώτισε ποτέ ως τα τώρα
τη Θήβα την εφτάπυλη,
φάνηκες τέλος, της χρυσής
ω βλέφαρον ημέρας,
πάνω απ᾽ της Δίρκης τα νερά
και τον πολεμιστή με τις ολόλευκες
ασπίδες του, που ᾽ρθε από τ᾽ Άργος πάνοπλος,
τον έκαμες το φευγατιό να πάρει
κινώντας τον σε δρομοκόπισμα
με πιο γοργό από τότε χαλινάρι.

110 Που τον είχε ο Πολυνείκης οδηγήσει
στη δική μου εδώ τη χώρα ερεθισμένος
με διχόγνωμες αμάχες·
και με οξιές στριγγιές εκείνος
πάνω χύμησε απ᾽ τη χώρα, σαν αϊτός
σκεπασμένος με φτερούγα ασπροχιονάτη
μ᾽ άρματα πολλά και φούντες
αλογίσιες στο κεφάλι.

Κι αφού απ᾽ τους πύργους πάνω ζυάστηκε
μ᾽ ανοιχτά γύρω από το εφτάπυλο το κάστρο
τα αιμόδιψα τ᾽ αρπάγια του,
120 έφυγε πριν χορτάσουν
το αίμα μας τα σαγόνια του
και πριν να πιάσει ο Ήφαιστος ο πεύκινος
των πύργων τα στεφάνια· τέτοιος σάλαγος
του Άρη τον χτύπησε στις πλάτες
απ᾽ τον αντίπαλό του Δράκοντα
που δύσκολα να νικηθεί στις μάχες.

Γιατί ο Δίας παραεχτρεύεται της γλώσσας
της μεγάλης καμποφάνειες, κι ως τους είδε
να χυμούν με πλήθιο ρέμα
ξεπαρμένοι απ᾽ των χρυσών τους
130 των αρμάτων την κλαγγή,
με ριχτή φωτιά γκρεμνίζει εκείνον
που από πάνω πια απ᾽ των κάστρων την κορφή
ετοιμάζονταν τη νίκη ν᾽ αλαλάξει.