Όπως είπε κάποιος στοχαστής, «στο τέλος όλοι είμαστε μόνοι»

Ο Πάουλο Κοέλιο είπε ότι «ένας πολεμιστής του φωτός χρησιμοποιεί τη μοναξιά αλλά δε χρησιμοποιείται από αυτή». Μας έχουν μάθει ότι το φυσιολογικό και το υγιές είναι να ζούμε σε ζευγάρι, να κάνουμε οικογένεια, να περνάμε τον χρόνο μας με φίλους και συναδέλφους. Αλλά το να ζούμε και να περνάμε τον καιρό μας μοναχικά, οικειοθελώς, μπορεί να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε μια νέα μορφή ευτυχίας μέσα μας.

Η μοναξιά είναι στην πραγματικότητα κάτι το φυσικό· όπως είπε κάποιος στοχαστής, «στο τέλος όλοι είμαστε μόνοι» και αυτό δεν είναι κακό, δεδομένου ότι εμείς είμαστε η καλύτερη συντροφιά που μπορούμε να απολαύσουμε. Δε λέμε να μεταμορφωθούμε σε ερημίτες. Η κοινωνική ζωή και το να μοιραζόμαστε με τους άλλους είναι απολύτως αναγκαία, αλλά η απόλαυση κάποιου χρόνου μοναξιάς είναι εξίσου απαραίτητη.

Ζούμε κόντρα στον χρόνο, αλλά όταν είμαστε μόνοι μπορούμε να απολαμβάνουμε τα προσωπικά μας γούστα, ρυθμούς και σκέψεις. Μάθε να ακούς την εσωτερική σου φωνή, συλλογίσου και διαλογίσου ήρεμα, και τότε θα ανακαλύψεις ότι η μοναξιά είναι μεγάλη συντρόφισσα.

Για να ξαναγυρίσουμε στον X. Ντ. Θορό, στο βιβλίο του Γουόλντεν ή για τη ζωή στα δάση, ο Αμερικανός αυτός εξερευνητής δήλωνε τα εξής για τη μοναξιά: «Βρίσκω ωφέλιμο το να είμαι μόνος τον περισσότερο καιρό. Το να είμαι με παρέα, ακόμα κι αν είναι η καλύτερη, μετατρέπεται γρήγορα σε πηγή κόπωσης και κατασπατάλησης. Με ευχαριστεί να είμαι μόνος. Ποτέ δε βρήκα τόσο συντροφική παρέα όπως η μοναξιά. Σχεδόν πάντα είμαστε περισσότερο μόνοι όταν βρισκόμαστε ανάμεσα σε ανθρώπους παρά όταν μένουμε στο δωμάτιό μας. Ένας άνθρωπος που σκέφτεται ή εργάζεται είναι πάντα μόνος, όπου και να βρίσκεται. Η μοναξιά δε μετριέται με τα μίλια της απόστασης που χωρίζουν κάποιον από τους συνανθρώπους του».