Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από ένα παιδί που, με πρόσχημα την ασφάλειά του, οι γονείς αποφασίζουν να το έχουν σε ένα χρυσό κλουβί κλειδωμένο, για να είναι σίγουροι πως δεν θα πάθει κάτι. Κάθε ψυχή που γεννιέται σ΄ αυτό το κόσμο είναι ελεύθερη να γευτεί, να νοιώσει, να αγαπήσει, να κλάψει και να γελάσει, να πονέσει και να απολαύσει. Η ζωή είναι μια μεγάλη πρόκληση, γιατί είναι απρόβλεπτη, έχει μυστικά ατέλειωτα που καλούμαστε να ανακαλύψουμε μέσα από το σκοτάδι, ανοίγοντας σιγά σιγά τα μάτια, τις αισθήσεις μας σε ένα κόσμο που δεν είναι αγγελικά πλασμένος, γιατί πάνω στην αιώνια ομορφιά του, έχουμε εναποθέσει τα σκουπίδια της ατελούς ύπαρξης μας.
Το πιο όμορφο δώρο της γέννησης είναι η πιθανότητα κάποιος να ζήσει ελεύθερος για να τα νοιώσει όλα αυτά. Για να σχηματίσει τα φτερά του και να κατακτήσει μια θέση κοντά στον ήλιο. Κι αυτό ακριβώς είναι που το σκοτάδι αντιπαθεί. Στην απέραντη μοναξιά τους εκείνοι που δεν μπορούν να αγγίξουν το φως, επιθυμούν διακαώς να τραβήξουν όσους περισσότερους μπορούν στη σκοτεινιά της ψυχής τους. Το μεγαλύτερο όπλο στο σκοτάδι είναι το γεγονός πως δεν μπορείς να δεις ξεκάθαρα, και ψηλαφώντας σε ένα αδιευκρίνιστο τοπίο, γύρω από το σώμα μπορούν να αιωρούνται απειλές, ήχοι που ξυπνούν αρχέγονους φόβους, μυστήρια που η ψυχή τρομάζει...
Ο φόβος. Η μάνα όλων των ειδών χειραγώγησης. Ο φόβος του θανάτου, ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Το τίμημα της ανθρώπινης γνώσης, η συνειδητότητα της μη αθάνατης ύπαρξής του, εργαλείο αιώνιο στους διαμορφωτές των συνειδήσεων, στους χειραγωγούς των ανθρώπινων μυαλών, εργαλείο που σμίλεψε πάνω σε σκληρά βράχια παρανοϊκές θρησκείες, τυραννικά καθεστώτα, αυτόκλητους διασώστες της ανθρώπινης ράτσας που είχαν και έχουν δικαίωμα στη ζωή και στο θάνατο, ενός πλήθους που στην υπαρξιακή του αγωνία, θα ζητά πάντα ανακούφιση στην αγκαλιά κάποιου προστάτη, που θα του δίνει απαντήσεις καθησυχασμού, ακόμα κι αν είναι απάτες.
Η εκπαίδευση των παιδιών μας εδώ και πολύ καιρό είναι στείρα, καλά ενορχηστρωμένη να οδηγεί τα βήματα τους ταιριαστά σε ένα μοντέλο ζωής που θα κρατάει καλά κρυμμένα τα μυστικά της, την αληθινή της ομορφιά, την ουσία των πραγμάτων. Ένα μοντέλο εκπαίδευσης για μια απατηλή ζωή που προχωράει δίπλα στην αληθινή, διατηρώντας την αόρατη. Όπως έμαθαν οι γονείς τους και γονείς των γονιών τους. Σκλάβοι, γεννημένοι από σκλάβους που μόνο καθήκον είναι να γεννήσουν τους επόμενους σκλάβους. Δεν μπορούν οι γονείς να αντιληφθούν τον βιασμό που συμβαίνει στις ψυχές των παιδιών τους, γιατί δεν κατάλαβαν ποτέ αυτό που συνέβη στη δική τους ψυχή, σε ένα κόσμο άλλωστε που ένα μέρος δεν πιστεύει τίποτα περισσότερο από ότι μπαίνει στη σφαίρα της αντίληψης, και πάπαγαλίζει την γνώση των άλλων, και ένα άλλο μέρος πιστεύει τυφλά το οτιδήποτε προκειμένου να μην κουράσει τους εγκεφαλικούς νευρώνες
Ανάμεσα σε αυτούς τους δυο... οι μελαγχολικοί ελάχιστοι που πατούν με γυμνά πόδια στο ζεστό χώμα, αγγίζουν τα φύλλα, βυθίζονται στη θάλασσα, και αφήνονται στη ζέστη του ήλιου, αντιλαμβανόμενοι την ίδια στιγμή πως πίσω από κάθε άγγιγμα υπάρχει ένα μυστικό προς ανακάλυψη, πως όλα είναι ένα αέναο παιχνίδι μιας φύσης που είναι ολοζώντανη πίσω από τα πεθαμένα κατασκευάσματα, ανόητων νεκρών που υποδύονται τους ζωντανούς. Αυτοί οι ελάχιστοι, τώρα περνούν την εποχή της μεγάλης θλίψης. Κοιτάζοντας τις πεταλούδες να πιάνονται σε απόχες, να τεμαχίζονται και να στολίζουν αποξηραμένες, βάζα σε πολυτελείς επαύλεις...
Εκπαιδεύουν τις νέες ψυχές στο συναίσθημα της φοβικής ύπαρξης, από το πρώτο άνοιγμα των ματιών. Μαζί με τα σκουπίδια που τα ταΐζουν στα παγκόσμια συσσίτια με τα αηδιαστικά αποφάγια τους, τις εκπαιδεύουν κι αυτά τα σκουπίδια να τα κατακτούν με φόβο... Όσοι μπορείτε να αντιληφθείτε το μέγεθος του εγκλήματος, μιλήστε τώρα όσο μένει ακόμα ελάχιστος καιρός, αλλιώς σωπάστε για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου