Οι μικροί πόνοι φλυαρούν οι μεγάλοι σωπαίνουν, με μια εκκωφαντική σιωπή που σου τσακίζει τα κόκκαλα, σε κάνει να παραμιλάς!Μια σιωπή που το είναι σου βρυχάται και εσύ μουγκός, ανήμπορος να φωνάξεις δυνατά, να βγει όλο το συναίσθημα που σε τρώει.
Οι μικροί πόνοι σκορπίζονται από φλυαρία.
Κουτσομπολεύουν το συναίσθημα πιστεύοντας ότι έτσι θα το πληγώσουν, θα το κατακερματίσουν!
Προχωράνε μπροστά και δίνουν χώρο στη καρδιά να γελάσει, να νοιώσει, να πετάξει, να χαρεί!
Οι μεγάλοι πόνοι σταματάνε το χρόνο ακριβώς την στιγμή που η ψυχή πληγώθηκε!
Ακριβώς την στιγμή που το συναίσθημα τσαλαπατήθηκε και έχασε την αξιοπρέπεια του
και έτσι το συναίσθημα μαζί με τον πόνο μπαίνουν σε ένα ωραιότατο κουτάκι στο μυαλό, που κλείνει με πολλές κλειδαριές!
Σάμπως θαρρείς το φυλάκισες; Φυλακίζεται ο πόνος νομίζεις;
Δεν θα ανοίξει ποτέ και για κανέναν λόγο σκέφτεσαι..
Ο πόνος όμως έχει μεγάλη δρασκελιά!
Και όσο εσύ σιωπείς, αυτός ανοιγοκλείνει το κουτί σου οπότε θέλει, καθορίζει την συνέχεια σου και τα μονοπάτια σου!
Δεν σε κάνει να βλέπεις καθαρά και αξιόπιστα ποιοι είναι αληθινοί γύρω σου!
Ο πόνος σε βάζει σε πλάνη όσο εσύ νομίζεις ότι σιωπείς, σου δίνει λάθος εικόνες λάθος χρώματα λάθος ταξίδια!
Τι λες ήρθε η ώρα να ανοίξεις το κουτάκι σου;
Να αφήσεις τον πόνο να πάρει δρόμο από μέσα σου!
Άλλωστε μη ξεχνάμε ποτέ ότι έχουμε την μεγαλύτερη ευκαιρία να αφήσουμε το σημάδι μας σε αυτή την ζωή..
Να παραμερίσουμε τους φόβους μας και τους πόνους.
Να γεμίσουμε εικόνες, ταξίδια, γεύσεις, να φτάνει το πόδι μας μέχρι τα σκεπάσματα μας, να είμαστε ευγνώμονες για ό,τι έχουμε και για ό,τι δεν έχουμε..
Πόσα υπέροχα θα ήταν όλα αν το βλέπαμε έτσι;
Η ζωή είναι λίγη και πρέπει να την ζήσουμε όπως μας αξίζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου