Τώρα που έχετε τον έλεγχο (κατά κάποιο τρόπο), Αποφασίστε

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να ξεφύγουμε από τις ανησυχίες μας για το παρελθόν και το μέλλον, παρότι αυτές αυξάνουν τον πόνο μας; Ο λόγος είναι ο εξής: ο χρόνος είναι τα θεμέλια στα οποία βασίζεται η ίδια η σκέψη μας.

Για να το καταλάβετε καλύτερα, ας κάνουμε την αγαπημένη μου άσκηση. Την αποκαλώ Δοκιμασία της Πλήρους Επίγνωσης. Καθίστε, πάρτε μια βαθιά ανάσα, χαλαρώστε και κλείστε τα μάτια σας. Κρατήστε τα κλειστά για ένα λεπτό περίπου. Ο χρόνος δεν χρειάζεται να είναι ακριβής. Απλώς καθαρίζετε τον οπτικό σας ουρανίσκο. Τώρα ανοίξτε τα μάτια σας για μερικά δευτερόλεπτα και κοιτάξτε γύρω σας. Μην κάνετε τίποτα άλλο πέρα από το να παρατηρήσετε το άμεσο περιβάλλον σας. Έπειτα κλείστε πάλι τα μάτια σας.

Και τώρα, με τα μάτια σας ακόμα κλειστά, περιγράψτε σιωπηλά στον εαυτό σας τι είδατε. Δεν είναι ένα τεστ μνήμης. Απλώς θέλουμε μια περιγραφή όσων παρατηρήσατε. Αναφέρετε λεπτομερώς ό,τι μπορείτε να θυμηθείτε, αλλά να είστε όσο πιο ακριβείς γίνεται. Προσέξτε να μην επιτρέψετε στις σκέψεις σας να παρέμβουν και να ερμηνεύσουν όσα είδατε. Επιμείνετε σε φράσεις όπως αυτές; Κοιτάζω έξω από το παράθυρό μου το βράδυ και βλέπω το νερό να εκτείνεται σε έναν ορίζοντα γεμάτο φοίνικες και διώροφα κτίρια, τα οποία πού και πού διακόπτονται από ψηλούς, λαμπερούς ουρανοξύστες. Το φως της μέρας χάνεται στον ορίζοντα, όπου διακρίνονται μερικά λεπτά σύννεφα. Ακόμα πιο ψηλά, ο ουρανός είναι πολύ σκοτεινός και διάσπαρτος από αστέρια.

Προσέξατε ότι μπορεί να χρειαστείτε μερικά λεπτά για να περιγράψετε κάτι που παρατηρήσατε μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα; Η παρατήρηση απαιτεί μονάχα μια απλή επίγνωση, αλλά η περιγραφή απαιτεί πιο πολύπλοκες νοητικές διαδικασίες. Παρ’ όλα αυτά, επειδή περιορίζετε αυτές τις σκέψεις στην περιγραφή όσων μόλις είδατε, αναφέρονται πάντα στο παρόν. Δεν εμπλέκεται τo παρελθόν ή το μέλλον, και σαν αποτέλεσμα είναι πιο απλές και πιο ήρεμες απ’ ό,τι θα ήταν σε διαφορετική περίπτωση.

Βλέπετε; Το να έρχεστε σε επαφή με το παρόν δεν απαιτεί καμία ιδιαίτερη πνευματική δύναμη. Αν το μυαλό σας περιοριζόταν απλώς στην περιγραφή όσων συμβαίνουν γύρω σας αυτή τη στιγμή, δεν θα είχατε πολλά να πείτε. Η φωνή στο κεφάλι σας μπορεί να ακουγόταν κάπως έτσι: Μπλε καναπές μπροστά. Δύο πηγές φωτός. Μια επιδαπέδια λάμπα και ένα κερί. Η φλόγα του κεριού τρεμοπαίζει με το αεράκι. Το άρωμα του φρεσκοψημένου ψωμιού. Δεν μιλάμε για πραγματική συζήτηση, έτσι δεν είναι; Κι αυτό γιατί δεν υπάρχουν υπέρ και κατά. Δεν υπάρχει δράμα μέχρι να ανακατέψουμε το παρόν ή το μέλλον.

Επανέρχομαι συχνά σε αυτή την άσκηση για να αγκιστρώνομαι περισσότερο στο παρόν. Με ηρεμεί και μου θυμίζει δύο σημαντικά στοιχεία της επίγνωσης: δεν χρειαζόμαστε τις σκέψεις για να έχουμε επίγνωση, μόνο παρουσία. Κι ακόμα κι όταν κάνουμε σκέψεις, χαλαρώνουμε πολύ περισσότερο αν τις στρέφουμε στο παρόν. Αν αναθέσετε στο μυαλό σας την αποστολή να περιγράφει το περιβάλλον του, κλείνετε το στόμα αυτών των σκέψεων και τις κάνετε πιο εύκολα διαχειρίσιμες από την ασταμάτητη ροή σκέψεων που σας απομακρύνει από το παρόν.

Δοκιμάστε πάλι την ίδια άσκηση. Δεν χρειάζεται να κλείνετε τα μάτια σας από τη στιγμή που θα τη συνηθίσετε. Παρατηρήστε το φλιτζάνι με τον καφέ στο τραπέζι σας, αλλά αντισταθείτε στον πειρασμό να το χαρακτηρίσετε καλό ή κακό, ζεστό ή κρύο, ή να αναρωτηθείτε αν θα αφήσει σημάδι στο ξύλινο τραπέζι σας. Απλώς περιορίστε τις σκέψεις σε αυτό που βλέπετε τώρα: ένα λευκό, πορσελάνινο φλιτζάνι μισογεμάτο με καφέ πάνω σε ένα τραπέζι από ξύλο πεύκου.

Όταν επικεντρώνεστε στο παρόν, το αποδέχεστε όπως είναι! Δεν το συγκρίνετε, δεν το επικρίνετε και δεν αναρωτιέστε αν θα είναι διαφορετικό στο μέλλον, καλύτερο ή χειρότερο απ’ ό,τι ήταν στο παρελθόν. Τα γεγονότα ανταποκρίνονται πλήρως στις προσδοκίες σας όταν παρατηρείτε τον κόσμο όπως ακριβώς είναι. Τι απίστευτη γαλήνη!

Θα σας ζητήσω να ξαναμπείτε στην κάψουλα του χρόνου για ένα τελευταίο ταξίδι. Αυτή τη φορά, ο ερευνητής σάς ενημερώνει περήφανα ότι η τεχνολογία τώρα κινεί την κάψουλα στιγμιαία ανάμεσα στους σταθμούς. Δεν χρειάζεται καθόλου χρόνος για να φτάσετε στην άλλη άκρη. “Προσθέσαμε και πολλή εμπειρία σε κάθε σταθμό”, λέει, “και γι’ αυτό κάποιοι εθελοντές παραπονέθηκαν ότι το ταξίδι περνά απαρατήρητο, ενώ θα προτιμούσαν να πάρουν λίγο χρόνο και να το απολαύσουν. Έτσι, προσθέσαμε ένα νέο χαρακτηριστικό, ένα κουμπί που μπορείτε να πατήσετε όποτε θέλετε να προχωρήσετε στον επόμενο σταθμό Αν δεν πατήσετε το κουμπί, η κάψουλα θα περνάει αυτόματα από κάθε σταθμό τα μεσάνυχτα κάθε μέρας. Μπορείτε να πατήσετε το κουμπί εβδομήντα πέντε φορές για να φτάσετε στην άλλη άκρη ή να βιώσετε πλήρως το ταξίδι των εβδομήντα πέντε ημερών. Η επιλογή είναι δική σας”. Έπειτα είπε: “Ή μήπως είναι εβδομήντα πέντε χρόνια; Δε μπορώ να θυμηθώ. Δεν έχει σημασία. Θα περάσουν σαν αστραπή έτσι κι αλλιώς”.

“Είναι εύκολη επιλογή”, λέτε. “Ας τελειώνουμε. Τα λέμε στην άλλη πλευρά”. Καθώς κλείνει την πόρτα, σας λέει: “Ξέχασα να σας πω. Δεν θα μπορώ να σας συναντήσω εκεί. Όταν φτάσετε στην άλλη άκρη, θα πεθάνετε. Η διαδρομή αυτή είναι το μόνο που έχετε”. Πιέζει το κουμπί, κλείνει την πόρτα και σας στέλνει στο ταξίδι σας.

Τώρα που έχετε τον έλεγχο (κατά κάποιο τρόπο), θα πατήσετε το κουμπί γρήγορα για να τελειώνετε ή θα περάσετε την κάθε μέρα απολαμβάνοντας στο έπακρο κάθε σταθμό; Θα περνάτε το χρόνο σας σε κάθε σταθμό σκεπτόμενοι την ημέρα 75; Θα περάσετε τον χρόνο σας μετανιώνοντας για τις μέρες που πέρασαν; Ή μήπως θα περάσετε κάθε μέρα απολαμβάνοντας ό,τι έχει να σας προσφέρει;

Αποφασίστε!