Η Τρέλα του Κθούλου
Αυτό δεν γράφεται στα βιβλία μαγείας, γιατί; Για τον λόγο ότι ξεχνιούνται όλα εύκολα, και για έναν άλλο λόγο, ότι θα πρέπει να το συμπεράνεις μόνος σου, και εκείνοι που θα εκλογικεύσουν την μαγεία με αποδείξεις που θα δανειστούν από την Ψυχολογία ή την επιστήμη, φυσικά, φοβούνται γιατί η τρέλα είναι κάτι που όλοι φοβόμαστε, το Μέγα ταμπού. Οπότε, γιατί διάλεξα τον Κθούλου; Ένας υψηλός Ιερέας των Μεγάλων Παλαιών. Ξαπλωμένος μέσα στο όνειρό του, ¨το όνειρο του θανάτου¨ στην βυθισμένη πόλη, ξεχασμένος κάτω από στρώσεις νερού και χρόνου. Θα ακουστεί απλό να πώ πως απλά άκουσα το κάλεσμά του, – αλλά το άκουσα. Οι Θεοί γενικά δεν έχουν και πολλά να πούν, μα όταν λένε κάτι, αξίζει να τους ακούσεις.
Θυμάμαι ένα απόγευμα που έμενα στο διαμέρισμα ενός φίλου. Δούλευα με την Γαία. Ένιωσα μία πίεση μέσα στο κεφάλι μου που αυξανόταν. Κάτι τεράστιο προσπαθούσε να εισχωρήσει μέσα μου. Αισθήσεις γεωλογικού χρόνου. Στρώσεις που εισέβαλλαν στην συνείδησή μου. Η ζεστασιά του Μάγματος; Ο θόρυβος χιλιάδων εντόμων. Τίποτα το ανθρώπινο. Αυτού του είδους η εμπειρία με βοηθάει να διευκρινίσω τα αισθήματά μου για τον Κθούλου. Εξωγήινος, μα όχι εξωγήινος. Ένας τεράστιος όγκος κάπου μέσα στο στομάχι μου. Ένας αργός, πολύ αργός χτύπος της καρδιάς που χτυπούσε στα κύματα. Ένα μάτι που κοιτάει το σκοτάδι, τον κόσμο, τις πόλεις, τους ανθρώπους που περπατούν…Η απόλυτη αίσθηση του πόσο εύθραυστος ήμουν, ο εύθραυστος ευαυτός μου που χτυπούσε στα κύματα της σιωπής.
Αυτή είναι η αίσθηση της τρέλας του Κθούλου.
Περπατάω μέσα σε ένα δάσος. Βρέχει καταρρακτωδώς. Τα δένδρα είναι ορφανά από φύλλα. Βλέπω τα κλαριά σαν δάκτυλα που τεντώνονται για να αρπάξουν τον ουρανό. Ο Κθούλου είναι παντού, τριγύρω μας. Είναι σαν χταπόδι, με φτερά δράκου – μιά Θηριομορφική εικόνα, αλλά τέτοια πράγματα βρίσκονται ανάμεσά μας, σαν δέντρα, έντομα, φυτά, και μέσα μας σαν βακτηρίδια, σαν ιός. Γεννημένα στιγμιαία μέσα από αλχημικές μεταμορφώσεις που γίνονται στο κορμί μου ακόμη και τώρα που γράφω. Κρυμμένα.Σαν σε όνειρο. Συνεχίζουν χωρίς την δική μας έγκριση. Άγνωστα όντα με άγνωστες προθέσεις. Αυτή η σκέψη δημιουργεί μια ένταση και με πετάει σε μια ρευστοποιήση. Πως η φύση είναι εξωγήινη για μας. Δεν είναι ανάγκη να ψάξουμε για κρυμμένες διαστάσεις, ανώτερες σφαίρες ύπαρξης και χαμένους, μυθικούς κόσμους. Είναι όλα εδώ, αν κοιτάξουμε και νιώσουμε.
Οι Παλαιοί Θεοί είναι παντού. Τα χαρακτηριστικά τους υπογραμμίζονται στους βράχους που βρίσκονται κάτω από τα πόδια μας. Οι υπογραφές τους αχνοφαίνονται σαν ορνιθοσκαλίσματα στα φρακταλικά κύματα των ακτών. Οι σκέψεις τους αντηχούν μέσα στον χρόνο, κάθε αστραπή μιά έκρηξη νευρικών αναλαμπών. Είμαι τόσο μικρός, και ο Κθούλου είναι τόσο απέραντος. Ένα τόσο μικρό ον που τραβάει την προσοχή του οφθαλμού που ανοιγοκλείνει ανάμεσα στους καιρούς. Ο προσεκτικά εγωιστικός μαγικός εαυτός μου (μπορώ να ελέγξω αυτά τα πλάσματα, αλήθεια μπορώ!) καταρρέει, εξουθενωμένος από την εισβολή της Αιωνιότητας. Τρέξε μακριά. Κρύψου.
Προσπαθώντας να αποκοπώ από την μαυρίλα , κατάφερα να καταρρεύσω. Μέσα μου ουρλιάζω για την χαμένη μου αθωότητα. Ξαφνικά ο Κόσμος είναι ένα απειλητικό μέρος. Τα χρώματα είναι πολύ φωτεινά και δεν μπορώ να τα εμπιστευτώ ούτως η άλλως. Τα παράθυρα είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά, αλλά και αυτά ακόμα μεταμορφώνονται σε αντικείμενα που υποπτεύομαι. Δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι αυτό που εισχωρεί μέσα από τα παράθυρα. Μπορούμε να κοιτάξουμε έξω από αυτά, μα άλλα πράγματα μπορούν με την σειρά τους να κοιτάξουν μέσα. Ποιά μυστικά είναι κλειδωμένα μέσα σε αυτά τα σεντόνια της ύλης; Θα μπορούσα να γίνω σαν το γυαλί, αλλά φοβάμαι…
Ο ύπνος δεν φέρνει την ανάπαυλα. Τα βλέφαρα ξανανοίγουν πριν καταφέρω να κοιμηθώ. Νιώθω σαν να πέφτω, σαν να κατρακυλάω μέσα σε κάτι. Δεν ξέρω τι. Η πρόφαση πως είμαι μάγος απέτυχε. Αυτό το πράγμα είναι πολύ μεγάλο. Δεν μπορώ να το εξορίσω και ακόμα και αν μπορούσα, κάτι μου λέει πως δεν πρέπει. Άνοιξα την πόρτα και άθελά μου πέρασα μέσα της , σαν να περπατάω σε λακκούβα με νερά μόνο για να διαπιστώσω πως ξαφνικά πνίγομαι. Ο παλμός του Κθούλου αντηχεί σιγά σιγά γύρω μου. Ο Κθούλου με ονειρεύεται. Δεν το γνώριζα, μα τώρα το γνωρίζω καλά… Και εύχομαι να μην ήταν έτσι. Θέλω να ξαναβυθιστώ στην αναισθησία. Δεν θέλω να το ξέρω όλο αυτό. Βρίσκω τον εαυτό μου να αναπτύσσει τελετουργικά από συνήθεια. Να αποφεύγει συγκεκριμένα επικίνδυνα δέντρα, ξέρετε από αυτά…
Νόμιζα πως είμουν άστρο που ανατέλλει, μα αντ΄ αυτού βρίσκομαι περιορισμένος στους τέσσερις τοίχους του δωματίου μου. Αλλά ακόμα και οι τοίχοι δεν αντέχουν να κρατήσουν τα συναισθήματα αυτά μακριά. Σιγά σιγά, ένας μηχανισμός αυτο-συντήρησης αρχίζει να μπαίνει σε λειτουργεία. Η τρέλα δεν είναι μέσα στο σχέδιο. Δεν μπορώ να μείνω έτσι για πάντα. Άλλη μία απώλεια από αυτές που ποτέ δεν περιγράφονται στα βιβλία Μαγείας. Αρχίζω να φτιάχνω τα κομμάτια που είχα χαλάσει, τρώγοντας συχνά, κάνοντας μπάνια και πηγαίνοντας βόλτες. Νιώθω την αίσθηση του Οφθαλμού που ανοιγοκλείνει μέσα στον χρόνο , και νιώθω πως μπορώ πλέον να το συναντήσω. Το περιβάλλον παύει να είναι απειλή. Τα τελετουργικά αυτοπροστασίας (εμμονές) καταρρέουν, και τελικά, τί είναι αυτό από το οποίο θα πρέπει να προστατευτώ; Τα όνειρα αλλάζουν. 'Εχω την αίσθηση πως διαπέρασα κάποιο είδος μεμβράνης. Ίσως να έγινα σαν το γυαλί τελικά. Οι σκέψεις του Κθούλου μέσα στο σκοτάδι δεν είναι πλέον τρομακτικές. Νομίζω πως τελικά μπορώ να οδηγήσω τον παλμό του ονείρου. Δεν καταδιώκομαι πλέον από παράξενες γωνιές. Κάθε αντίσταση κατέρρευσε, και νιώθω σαν μέτρηση δύναμης που βρήκε τον τόπο της.
Φυσικά αυτό το θέμα είναι συγγενικό στο ένα και μοναδικό ζήτημα. . Συγγενικό, λόγω των χιλίων και ενός βιβλίων που το αναλύουν, και συχνά, συναινούν σε αυτό. Κάτι που με πάει πίσω στο ερώτημα γιατί διάλεξα τον Κθούλου, ή μάλλον, γιατί διαλέξαμε ο ένας τον άλλο. Υπάρχει κάτι ρομαντικό στον H.P. Lovecraft. Ο ίδιος ρομαντισμός που φέρνει τον κόσμο στην μαγεία διαβάζοντας τον Dennis Wheatley. Υπάρχει κάτι το εντυπωσιακό, απαίσιο αλλά και ρομαντικό στην Λαβκραφτιανή μαγεία. Έρχεται σε αντίθεση με την πληθώρα των βιβλίων που είναι διαθέσιμα σε διαφορετικά μαγικά συστήματα τα οποία βρίσκονται στα μοντέρνα βιβλιοπωλεία. Σύμβολα παντού. Τα πάντα έχουν μεταμορφωθεί σε σύμβολα, και κατά έναν τρόπο (στο μυαλό μου τουλάχιστον) , λιγότερο αληθινά. Φοβερές ιστορίες είχαν όλο το συναίσθημα μέσα τους, μέσα σε σύντομες περιγραφές και λίστες. Πάντοτε περισσότερες λίστες και προσπάθειες για την εξορία του αγνώστου με επεξηγήσεις, εξισώσεις, αφηρημένες δομές για τους ανθρώπους που θέλουν να παίξουν.
Η Λαβκραφτιανή μαγεία είναι η μαγεία των Στοιχειών, έχει μια άμεση παρουσία, και αντηχεί με θαμμένες φοβίες, φιλοδοξίες και όνειρα. Οι Μεγάλοι Παλαιοί και η οικογένειά τους μπορούν να είναι μονάχα κομμάτια του μυστήριου, και δεν μπορούν να κωδικοποιηθούν για να τους ¨αρπάξουν¨ μαθητούδια. Μπορείς να ανακατέψεις την Γεμάτρια ώσπου να εξισώσεις τον Θεό με αυτήν την έννοια, και νιώθω πως η Γεμάτρια άν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα, μπορεί να καταλήξει σε απειλή με την οποία θα καταφέρεις να βιώσεις την δική σου παράνοια σχετικά με τον Κθούλου. Δεν υπάρχουν τα ¨Νεκρονομικά¨, εντάξει, το παραδέχομαι. Υπάρχουν διάφορες εκδόσεις του ¨Νεκρονομικόν¨, αλλά κανένας δεν δικαιολογεί τον όρο ¨Απελπιστικά Βλάσφημος τόμος¨ ο οποίος σε στέλνει στην παράνοια έπειτα από αρκετό διάβασμα. Εάν όντως υπάρχει, θα βρίσκεται σε κάποια βιβλιοθήκη και θα χρειαστεί να περάσεις μέσα από την τρέλα για να κατακτήσεις το κλειδί, μόνο και μόνο για να καταλάβεις πως αυτό που λειτουργεί για εσένα πιθανότατα δεν θα έχει νόημα σε όλους τους άλλους.
Το όλο νόημα του ¨Νεκρονομικόν¨ είναι πως είναι ένα χειρόγραφο για το είδος της εμπειρίας που σου αλλάζει ολόκληρη την κοσμοθεωρία, και καθώς οι αναμνήσεις αυτών των φαντασιώσεων θα ¨χορεύουν¨ μέσα στο κεφάλι σου, σε παροτρύνουν να λειτουργήσεις πάνω του. Να κάνεις αυτό που πρέπει να γίνει για την φλόγα της Γνώσης.
Αυτή η εμπειρία, αυτός ο πυρήνας από τον οποίο απορρέει η μαγική δύναμη, για μένα είναι ο πραγματικός πυρήνας της Μαγείας. Το κεντρικό μυστήριο, αν θέλετε. Η γνώση της παρουσίας ενός Θεού, ο οποίος σκίζει τα πέπλα και σε αφήνει άφωνο, άναυδο. Η πανοπλία του χαρακτήρα σπάει, και σιγά σιγά αγγίζεις την καρδιά εκείνου του άγνωστου μυστηρίου. Φεύγει μακριά, φτιάχνει τον δρόμο του προς εμάς, γίνεται ένας μουντός πόνος, οπότε πρέπει να γυρίσουμε για περισσότερο. Τα πιό πολλά από τα μαγικά τελετουργικά που έχω κάνει δεν πλησιάζουν καν αυτού του είδους την εμπειρία. Όμως, όλες οι μαγικές πράξεις που έκανα, ανάλογα με τις προϋποθέσεις, η αντίθεση των εμπειριών από κάποια εσωτερική ανάγκη με έσπρωξαν στην ¨Κερκόπορτα¨ του Μυστηρίου. Ακόμα θυμάμαι την θέα εκείνης της Μάγισσας Ιέρειας που είχε ¨καταληφθεί¨ από την Εκάτη. Τα μάτια…δεν ήταν ανθρώπινα. Εκείνη την χρονιά, ως απάντηση του αιτήματός μου, που ήταν απόρροια του μπερδεμένου μου μυαλού, ο Άγριος Θεός Pasupati εισχώρησε βαθιά μέσα μου, ένα όραμα εκτυφλωτικής λευκότητας, το κάψιμο της οποίας ακόμα ¨λάμπει¨ στις άκρες…
Η αληθινή μαγεία είναι άγρια. Μπορώ σχεδόν να νιώσω την παρουσία των Μεγάλων Παλαιών τις νύχτες. Όταν ο άνεμος βροντάει τα παραθυρόφυλλα. Όταν ακούω την βοή του Κεραυνού. Όταν περπατάω σε κάποιο λόφο κα συλλογίζομαι την ηλικία του τόπου αυτού. Για να με νιώσουν , το μόνο που θα έπρεπε να κάνω ήταν να καθίσω εκεί ώσπου να πέσει η νύχτα. Να μείνω μακριά από τις συνήθειες του ανθρώπου. Μακριά από την εύθραυστη ¨τάξη¨ που κυριαρχεί και την λογική, και να εισχωρήσω στην αγριότητα της φύσης, εκεί όπου ακόμα και τα μάτια ενός προβάτου μπορούν να φανούν ¨παράξενα¨ κάτω από το φως του Φεγγαριού. Έξω, δεν υπάρχει η ανάγκη να ¨καλέσεις¨ το οτιδήποτε. Είναι όλα μια ανάσα μακριά. Και βρίσκεσαι πιο κοντά στον Κθούλου, πολύ πιο κοντά απ΄ όσο μπορείς να σκεφτείς. Είναι κάτι μικρό, που σπάνια αναφέρεται, αλλά υπάρχει μιά διαφορά ανάμεσα στον ¨Μάγο¨ που σκέφτεται πως έχει το δικαίωμα να ¨καλέσει τους Μεγάλους Παλαιούς¨ και στον Μάγο που έχει την αίσθηση της οικειότητας μαζί τους ώστε δεν χρειάζεται να τους καλέσει. Οποιοσδήποτε μπορεί να τους καλέσει, αλλά λίγοι μπορούν να το κάνουν μονάχα λόγω της οικειότητας που έχει μαζί τους. Αλλά όταν αντιμετωπίζεις έναν Θεό, όταν αφήνεις την Τρέλα του να σε παρασύρει και να σε αλλάξει, τότε δημιουργείται ένας δεσμός ο οποίος είναι αληθινός, πέρα από κάθε ανθρώπινη εξήγηση και προσέγγιση. Δημιουργούμε δεσμούς με τους θεούς που διαλέγουμε και με τους θεούς που μας διαλέγουν. Είναι διπολική ανταλλαγή, οι συνέπειες της οποίας μπορεί να εμφανιστούν μετά από χρόνια. Αλλά τότε, οι Θεοί τείνουν να γίνονται υπομονετικοί. Ο Κθούλου ονειρεύεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου