Τα Βαλκάνια και οι Αλβανοί

The Balkans And The Albanians.

 

Τον 19ο αιώνα, η Ευρώπη γνώρισε την άνοδο του ρομαντικού εθνικισμού, ο οποίος δημιούργησε σύγχρονα έθνη. Πολλά ευρωπαϊκά κράτη ιδρύθηκαν τότε, βασισμένα στην έννοια της εθνικότητας (κοινή καταγωγή, πολιτισμός, ιστορία, γλώσσα και παράδοση), συμπεριλαμβανομένων των λαών που ζουν στα εδάφη της Σερβίας, του Μαυροβουνίου, της Βουλγαρίας, της Κροατίας, της Σλοβενίας και της Ρουμανίας. Ωστόσο, αρκετά σύγχρονα περιφερειακά έθνη παρέμειναν την εποχή εκείνη χωρίς εθνικά κράτη όπως οι Σλοβένοι, Κροάτες, Σκοπιανοί και οι Αλβανοί. Μερικά από αυτά τα έθνη έλυσαν προσωρινά τον 20ο αιώνα τις εθνικές φιλοδοξίες τους μέσω της δημιουργίας κοινών κρατών, όπως οι Κροάτες, οι Σλοβένοι και οι πολίτες των Σκοπίων (εντός διαφόρων τύπων πολιτικών οντοτήτων της Γιουγκοσλαβίας).

 

Οι Αλβανοί των Βαλκανίων, οι οποίοι δεν είχαν ποτέ εθνικό κράτος πριν τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913, ξεκίνησαν τον αγώνα τους για εθνικό κράτος σχετικά αργά, συγκριτικά με άλλα έθνη της περιοχής, για κατανοητούς λόγους. Σε αντίθεση με άλλες εθνικότητες που αναφέρθηκαν, οι Αλβανοί έπρεπε πρώτα να πλαστογραφήσουν την ιδέα του αλβανικού έθνους, προτού επιχειρήσουν να ιδρύσουν ένα αντίστοιχο εθνικό κράτος. Καθώς η πατρίδα τους στα Βαλκάνια ήταν πολύ καθυστερημένη και οπισθοδρομική από κάθε άποψη, η πρωτοβουλία για το πρώτο στάδιο που αναφέρθηκε προήλθε από τους Αλβανούς που ζουν εκτός της «σωστής χωροταξικά» Αλβανίας.

 

Η πρώτη συγκεκριμένη ενέργεια προς αυτή την κατεύθυνση έγινε στην Πρίζρεν, η οποία βρίσκεται στην παραδοσιακή Σερβική γη του Κοσσυφοπεδίου-Μετόχια (Κω – Μετ) και η οποία εκείνη την εποχή κατοικούνταν με σαφή Σερβική πλειοψηφία (70%). Το λεγόμενο Πρώτο (Αλβανικό Ισλαμικό) Πρωτάθλημα Πρίζρεν ιδρύθηκε το 1878, το ίδιο έτος όπου η Σερβία, η Ρουμανία και το Μαυροβούνιο οριστικά αναγνωρίστηκαν από τις Ευρωπαϊκές Μεγάλες Δυνάμεις ως κυρίαρχα και ανεξάρτητα κράτη στο Συνέδριο του Βερολίνου το 1878.

 

Η πόλη Prizren και η Α’ Αλβανική Οργάνωση (Οργάνωση της Πρίζρεν)

Το ερώτημα είναι γιατί οι Αλβανοί επέλεξαν ακριβώς την πόλη Πρίζρεν για να οργανώσουν εκεί την πρώτη αλβανική πολιτική ένωση και να προωθήσουν το πρώτο παν-αλβανικό εθνικό πρόγραμμα της «Μεγάλης Αλβανίας».

 

Η Πρίζρεν δεν βρισκόταν απλά στην Σερβία, αλλά ήταν και η πρωτεύουσά της κατά την διάρκεια της βασιλείας του Στεφάν Ντούσαν, ενός Σέρβου Βασιλιά και Αυτοκράτορα (1331-1355). Ανέλαβε τον τίτλο του Αυτοκράτορα των Σέρβων και των Ελλήνων και δημιούργησε μια μεγάλη Σερβική Αυτοκρατορία, η οποία έφτανε από την Μεσογειακή ακτή απέναντι από την Λευκάδα έως τον ποταμό Δούναβη και έλεγχε ολόκληρη την Βουλγαρία. Η γεωγραφική θέση, η πολιτική, πολιτιστική και εκκλησιαστική κατάσταση στο Πρίζρεν δείχνει ότι η πόλη βρισκόταν στον πυρήνα της Σερβικής επικράτειας, ακόμη και ως αυτόνομη επισκοπική επικράτεια.

 

Η πόλη του Πρίζρεν αναφέρθηκε για πρώτη φορά τον 11ο αιώνα όταν εγέρθει το φρούριο πάνω από την πόλη, από τις Βυζαντινές αρχές. Η Πρίζρεν έπεσε στην Βουλγαρική κυριαρχία το 1204 και το 1282 συμπεριλήφθηκε στην Σερβία (Rascia). Η ιστορία της πόλης συνδέεται στενά με την προσωπικότητα του Βασιλιά της Σερβίας και του Αυτοκράτορα Στέφαν Ντούσαν του Παντοδύναμου, ο οποίος έλεγχε την πόλη και έχτισε μια διάσημη χριστιανική Ορθόδοξη Εκκλησία των Ss. Archangels που αργότερα καταστράφηκε από μουσουλμάνους Αλβανούς και Τούρκους που χρησιμοποίησαν τα δομικά υλικά της για να κατασκευάσουν το Τέμενος Σινάν Πασά στην Πόλη.

 

Η Πρίζρεν καταλήφθηκε από τον Οθωμανικό στρατό το 1455 και το 1570 έγινε το διοικητικό κέντρο του οθωμανικού σανζάκ (διοικητική μονάδα). Από την εποχή των Οθωμανών, μια μαζική εισροή γειτονικών Αλβανών από την Βόρεια Αλβανία στην Πρίζρεν και την Κω-Μέτ συνέβη σε τέτοιο βαθμό που ήδη το 1878, το 1/3 του πληθυσμού της πόλης ήταν μουσουλμάνοι Αλβανοί, ενώ τα 2/3 ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι Σέρβοι και καθολικοί Ρωμαίοι. Σύμφωνα με την Οθωμανική απογραφή του 1878, η πόλη κατοικούνταν από 43,922 κατοίκους και αποτελούσε μια από τις μεγαλύτερες πόλεις των Οθωμανικών Βαλκανίων.

 

Σήμερα, υπάρχουν τρία πολύ σημαντικά πολιτιστικά-ιστορικά κτίρια στην Πρίζρεν μεταξύ άλλων:

 

1) Η Σερβική χριστιανική ορθόδοξη εκκλησία της Μπογκοροντίτσα Λιεβίσκα, η οποία κατασκευάστηκε από τον Βασιλιά της Σερβίας Μιλουτίν το 1307-1309 (υπέστη σοβαρές ζημιές από τον Μουσουλμανικό Αλβανικό όχλο τον Μάρτιο του 2004).

 

2) Το τέμενος Σινάν Πασά του 1615.

 

3) Το μουσείο της Ένωσης της Πρίζρεν του 1878.

 

Κατά την διάρκεια του Πολέμου του Κοσσυφοπεδίου 1998-1999, ενώ η Πρίζρεν δεν υπέστη ολοκληρωτική καταστροφή, αλλά ένα μεγάλο μέρος της πόλης με τα παραδοσιακά σερβικά σπίτια της σε ασιατικό στυλ, κάηκαν από Αλβανούς το καλοκαίρι του 1999 υπό την προστασία του ΝΑΤΟ και πολλά περισσότερα καταστράφηκαν από τον Αλβανικό όχλο κατά την διάρκεια της οργανωμένης εθνικής κάθαρσης. Οι Σέρβοι εκδιώχθηκαν από την πόλη Πρίζρεν τον Ιούνιο του 1999 με πολύ λίγους εναπομείναντες ηλικιωμένους και βρήκαν καταφύγιο στο ορθόδοξο ιεροδιδασκαλείο Μπογκοσλόβια, οι οποίοι αργότερα εγκαταστάθηκαν αλλού.

 

Ωστόσο, στις 17 Μαρτίου του 2004, ο οίκος της Μπογκοσλόβια κάηκε ολοσχερώς από ένα Αλβανικό φανατικό μουσουλμανικό όχλο, όπως συνέβη και με το γειτονικό Σερβικό χριστιανικό ορθόδοξο μοναστήρι του Αγίου Αρχαγγέλου Μάικλ. Αυτό είναι το ιστορικό πεπρωμένο της πόλης Πρίζρεν – «Σερβική Κωνσταντινούπολη» η οποία σύμφωνα με την γιουγκοσλαβική απογραφή του 1991, είχε πληθυσμό 178,723. Σήμερα, δεν υπάρχουν πλέον καθόλου Σέρβοι στην Πρίζρεν.

 

Στις 10 Ιουνίου του 1878, μουσουλμάνοι Αλβανοί αντιπρόσωποι συγκεντρώθηκαν στο τέμενος της Πρίζρεν με σκοπό την δημιουργία μιας κοινής πολιτικής πλατφόρμας για την αντιμετώπιση τόσο της Ρωσο-Οθωμανικής Συνθήκης του Σαν Στέφανο που υπεγράφη στις 3 Μαρτίου του ίδιου έτους, όσο και των επερχόμενων ψηφισμάτων του Κογκρέσου του Βερολίνου (από 10 Ιουνίου έως 10 Ιουλίου 1878). Αυτή η πλατφόρμα αγνοεί τις εθνικιστικές αξιώσεις των Αλβανών μουσουλμάνων και επιθυμεί να δημιουργήσει μια «Μεγαλύτερη Αλβανία» στα Βαλκάνια.

 

Αρχικά, η «Κοινότητα» είχε την πλήρη πολιτική στήριξη των οθωμανικών αρχών, οι οποίες ουσιαστικά ξεκίνησαν την δημιουργία και λειτουργία της υπό την ηγεσία του αλβανικού δημόσιου προσώπου Abdul bey Frashëri (1839-1892). Η «Οργάνωση» στις 13 Ιουνίου υπέβαλε Μνημόνιο στον Βρετανό εκπρόσωπο στο Συνέδριο του Βερολίνου – Μπέντζαμιν Ντιζραέλι. Τα ψηφίσματα της (Kararname), έχουν υπογραφεί από 47 Μουσουλμάνους Αλβανούς φεουδάρχες (beys) στις 18 Ιουνίου του 1878, όπου αρνήθηκαν να αποδώσουν την οποιαδήποτε γη στην Σερβία, το Μαυροβούνιο και την Ελλάδα, την οποία θεωρούσαν «Αλβανική» απαιτώντας την επιστροφή όλων των «Αλβανικών» εδαφών που προσαρτήθηκαν από την Σερβία και το Μαυροβούνιο ενώ απαιτούσαν και αυτονομία εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με την μορφή της ενωμένης αλβανικής επαρχίας, αποτελούμενης από «αλβανούς» βιλάντες (Μεγάλη Αλβανία). Τέλος, δεν χρειαζόταν πλέον υποχρεωτική επιγραφή και φορολόγηση από την κεντρική Οθωμανική κυβέρνηση στην Κωνσταντινούπολη.

 

Μετά την συνάντηση στην Πρίζρεν, ο Αμπντούλ μπέη Φρασέρι, ο οποίος εκπροσωπούσε την Κεντρική Επιτροπή από την Κωνσταντινούπολη και ενώ είχε και την εναρκτήρια ομιλία στην πρώτη συνεδρίαση της Οργάνωσης της Πρίζρεν, επέστρεψε στην Νότια Αλβανία για να διοργανώσει μια Επιτροπή της Οργάνωσης και να συγκεντρώσει αλβανική πολιτοφυλακή για να αντιταχθεί στην προσάρτηση αυτού του τμήματος της Αλβανίας από την Ελλάδα. Ταξίδεψε επίσης στο Βερολίνο, την Βιέννη, την Ρώμη και το Λονδίνο για να ζητήσει στήριξη για την δημιουργία μιας «Μεγάλης Αλβανίας» σύμφωνα με τα ψηφίσματα της Οργάνωσης της Πρίζρεν.

 

Ωστόσο, η Οθωμανική κυβέρνηση απέστειλε τον Απρίλιο του 1881 στρατιωτικές αποσπάσεις για να κατευνάσει την αλβανική αντιοθωμανική εξέγερση και ως άμεση συνέπεια της επέμβασης, η «Οργάνωση» κατεστάλη. Ο Abdul bey Frashëri τότε συνελήφθη από τους Οθωμανούς στρατιώτες και στην συνέχεια καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, αλλά έπειτα, το 1885 του δόθηκε χάρη. Πέθανε στην Ιστανμπούλ έπειτα από μακρά ασθένεια. Παρ’ όλα αυτά, η Οργάνωση της Πρίζρεν πρέπει να θεωρηθεί ως η επίσημη αρχή της Αλβανίας για την δημιουργία μιας μουσουλμανικής «Μεγάλης Αλβανίας», η οποία σαν πρόγραμμα δημιουργήθηκε στην πράξη κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, από τους Μουσολίνι, Χίτλερ και Στάλιν. Μετά τον Πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου το 1998-1999 βρίσκεται σε διαδικασία αναβίωσης υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

 

Η Peć και η Δεύτερη Αλβανική Οργάνωση (Η Οργάνωση της Πέγια)

 

Η περιοχή του Kos-Met βρίσκεται στο κέντρο της Σερβικής εθνικής ταυτότητας, πολιτισμού, ιστορίας και πνευματικής ζωής για πολλούς λόγους. Βρισκόταν στον πυρήνα του Σερβικού μεσαιωνικού κράτους όπου η πρωτεύουσά της βρισκόταν στην πόλη Πρίζρεν και τα κεντρικά γραφεία μιας ανεξάρτητης Σερβικής ορθόδοξης εκκλησίας – του Πατριαρχείου Πέιτς, που βρίσκεται στις εκβολές του Γκόργκε Ρουγκόβα, στα δυτικά προάστια της πόλης Πέιτς. Το μοναστήρι, το οποίο ιδρύθηκε σε αυτό το μέρος την εποχή του Σέρβου Αγίου Σάββα (Ραστκο) Νεμάνιτς τον 13ο αιώνα, ήταν το αρχηγείο του Σερβικού Ορθόδοξου Πατριαρχείου από το 1346 και μετά.

 

Εδώ είναι θαμμένοι οι μεσαιωνικοί Σέρβοι αρχιεπίσκοποι και πατριάρχες, αλλά το 1455 η οθωμανική κατάκτηση του Kos-Met έθεσε τέλος στην εξουσία του Πατριαρχείου του Πέτς. Το πατριαρχείο δεν καταργήθηκε επίσημα, ωστόσο η δύναμη της Σερβικής ορθόδοξης εκκλησίας έπεσε όλο και περισσότερο στην Ελληνική Αρχιεπισκοπή της Οχρίδας. Παρ’ όλα αυτά, το Πατριαρχείο του Πέτς αποκαταστάθηκε το 1557 με διάταγμα του Σουλτάνου λόγω της επιρροής του Μεγάλου Vizier Mehmed Pasha Sokolović (Ισλαμιστές Σέρβοι από την Ανατολική Βοσνία) και στην συνέχεια κατάφερε να ασκήσει την εξουσία του στους Σέρβους εντός των βαλκανικών επαρχιών του Οθωμανικού Σουλτανάτου.

 

Μετά την πρώτη μεγάλη σερβική μετανάστευση του 1690 από την Kos-Met και την Κεντρική Σερβία υπό τον πατριάρχη Arsenije III Crnojević (Μαυροβούνιας καταγωγής), η Σερβική ορθόδοξη εκκλησία χωρίστηκε σε δύο μέρη: 1) το Πατριαρχείο του Πέτς που ήταν υπεύθυνο για τους Οθωμανούς Σέρβους, 2) το νεοσυσταθέν Μητροπολιτικό του Σρέμσκι Καρλόβσκι που είχε δικαιοδοσία στους Σέρβους των Αψβούργων. 'Ενας Έλληνας πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης παρόλα αυτά, κατάργησε το Πατριαρχείο του Πέτς στις 11 Σεπτεμβρίου 1766, όπου απέμενε μόνο ένα μικρό «νησάκι» της χριστιανικής ορθοδοξίας εντός μιας μουσουλμανικής θάλασσας.

 

Στον περίγυρο του Πατριαρχείου του Πέτς, υπάρχουν όμορφες και εξαιρετικά πολύτιμες σερβικές χριστιανικές ορθόδοξες εκκλησίες, αληθινά κοσμήματα της μεσαιωνικής σερβικής τέχνης. Η Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων (περίπου το 1253), η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου η οποία χτίστηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Νικοντίμ το 1321-1324 και η Εκκλησία της Μητέρας του Θεού (Hodegetria), που χτίστηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Danilo II γύρω στο 1330. Ωστόσο, σύμφωνα με τις αρχές του Αλβανικού Κοσσυφοπεδίου σήμερα, όλα στην πραγματικότητα τα Σερβικά χριστιανικά ορθόδοξα μνημεία στο Κω-Μετ κατασκευάζονται από Αλβανούς ή από τις Βυζαντινές αρχές αλλά όχι από τους Σέρβους. Οι Σέρβοι υπήκοοι εγκατέλειψαν την πόλη Πέιτς τον Ιούνιο του 1999 μετά την απόσυρση των γιουγκοσλαβικών στρατευμάτων σύμφωνα με την Συμφωνία του Κουμανόβο.

 

Η πόλη Πέτς (στα αλβανικά, Πέγια, στα τουρκικά Ιπέκ) είχε εξαιρετική σημασία για την αλβανική εθνικιστική ιδεολογία και τα προγράμματα σχετικά με την δημιουργία μιας Μεγάλης Αλβανίας. Η Δεύτερη Αλβανική εθνικιστική οργάνωση – η Οργάνωση της Πέγια ιδρύθηκε σε συνάντηση Αλβανών ηγετών (Μουσουλμάνων φεουδαρχών) στις 23-29 Ιανουαρίου 1899 από τον Μουσουλμάνο Αλβανό κληρικό και εθνικιστή, Χατζί Ζέκα, με σκοπό την αναδημιουργία και μεταρρύθμιση της Πρώτης Αλβανικής Οργάνωσης Πρίζρεν (1878-1899). Στην Οργάνωση της Πέγια (γνωστή ως Δέσμευση για Δέσμευση) παρευρέθηκαν περίπου 500 αντιπρόσωποι από τους οποίους ο μεγαλύτερος αριθμός αφίχθη από την Κω-Μετ, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι οι προσκλήσεις εστάλησαν στους ηγέτες όλων των αλβανικών εδαφών.

 

Υπήρχαν δύο σημαντικοί πολιτικοί-εθνικοί στόχοι της Οργάνωσης της Πέγια:

 

1. Ο κεντρικός σκοπός της Αλβανικής Οργάνωσης της Πέγια ήταν να δημιουργήσει μια «besa» — μια γενική ανακωχή για την βεντέτα και τον πόλεμο, ώστε οι μουσουλμάνοι Αλβανοί να μπορούν να κατευθύνουν τις εθνικές τους προσπάθειες για τη δημιουργία μιας Μεγάλης (μουσουλμανικής) Αλβανίας εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και όχι για τις μεταξύ τους συγκρούσεις. Η Μεγάλη Αλβανία έπρεπε να ιδρυθεί από φερόμενες τέσσερις «Αλβανικές» περιφέρειες (Οθωμανικές διοικητικές περιφέρειες), όπως είχε ήδη ιδρυθεί από την Πρώτη (μουσουλμανική) Αλβανική Ένωση Πρίζρεν το 1878.

 

2. Ο δεύτερος στόχος ήταν η διατήρηση των μουσουλμάνων Αλβανών από τις δυτικοπροσανατολισμένες μεταρρυθμίσεις του σουλτάνου, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν στην Κωνσταντινούπολη υπέρ των Οθωμανών χριστιανών και της δημοκρατικής απελευθέρωσης του οθωμανικού σουλτανάτου. Το τελικό πρόγραμμα της Οργάνωσης της Πέγια συγκέντρωσε 12 βαθμούς για την εδαφική δημιουργία μιας Μεγάλης Αλβανίας εντός του οθωμανικού κράτους με μια έκφραση πλήρους πίστης προς τις οθωμανικές αρχές. Παρ’ όλα αυτά, το κύριο μήνυμα ήταν να διατηρηθούν και να προστατευθούν οι μουσουλμάνοι Αλβανοί από τις φιλοδυτικές μεταρρυθμίσεις του σουλτάνου και να διαφυλαχθεί η δημόσια τάξη μέσω επιβολής του νόμου της Σαρία.

 

Εδώ, πρέπει να σημειωθεί ότι από την Οργάνωση της Πρίζρεν το 1878 και μετά, οποιοδήποτε αλβανικό πρόγραμμα για την δημιουργία μιας «Μεγάλης Αλβανίας» υποστηρίχθηκε από αναπόδεικτους ισχυρισμούς, ότι οι Αλβανοί είναι άμεσοι απόγονοι των αρχαίων Ιλλυριών των Βαλκανίων και το οποίο είναι προπαγανδιστικό ψεύδος.

 

Ποιοι ήταν οι Ιλλυριοί;

 

Ενώ οι Σέρβοι που ζούσαν στα εδάφη της σημερινής Σερβίας είχαν ήδη επιτύχει την εθνική συναίνεση για την ταυτότητά τους, άλλες νοτιοσλαβικές εθνικότητες συνέχιζαν να αγωνίζονται ακόμη γι’ αυτόν το σκοπό. Συγκεκριμένα, ένας σλαβόφωνος λαός που ζούσε στην τότε Αυστρία-Ουγγαρία έλαβε μέτρα για να αυτοπροσδιοριστεί και να αποκτήσει έτσι κάποιο είδος αυτονομίας ή ακόμα και ανεξαρτησίας. Οι προσπάθειες αυτές ήταν εν μέρει σύμφωνες με τους στόχους των Σέρβων, τόσο από τη Σερβία όσο και και εκτός, αλλά σε πολλά σημεία υπήρχε σύγκρουση με αυτές.
 

Συγκεκριμένα, οι Κροάτες ήταν πολύ πρόθυμοι να συνεισφέρουν την δική τους εθνικότητα, για αυτό που χρησιμοποιούσαν μερικές φορές σε μια σειρά ακραίων επιχειρημάτων και μέσων. Ο διάσημος Σέρβος γλωσσολόγος, εθνολόγος και ιστορικός Vuk Stefanović-Karadžić συνήθιζε να λέει ειρωνικά, πως οι Κροάτες είχαν τα πάντα, εκτός από γη, λαό και γλώσσα.

 

Η σημερινή Κροατία ήταν υπό την αυστροουγγρική κυριαρχία, με γη αποτελούμενη από την Κροατία, την Σλαβονία και την Δαλματία, με αόριστο προσδιορισμό της εθνικότητας των ανθρώπων που ζουν σε αυτές τις περιοχές. Η γλώσσα ήταν επίσης ελάχιστα προσδιορισμένη και μεταξύ αρκετών διαλεκτικών επιλογών, ενώ οι Κροάτες πολιτιστικοί ηγέτες επέλεξαν την λεγόμενη διάλεκτο Štokavina, την παραλλαγή της σλαβικής γλώσσας που ομιλείται στην Σερβία, την Σλαβονία, την Δαλματία, το Μαυροβούνιο και την Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Αυτός ο εθνικισμός συχνά δεν έχει καμία σχέση με την ανθρωπολογία και την φυλή και δείχνει την περίπτωση του πιο εξέχοντος ηγέτη. Ο ηγέτης αυτός, ο Ljudevit Gaj (Ludwig Gay), ήταν γερμανικής καταγωγής (και οι δύο γονείς του ήταν αμιγώς Γερμανοί). Ωστόσο, ο όρος Ιλλυρικό αξίζει την ιδιαίτερη προσοχή μας.

 

Στην προσπάθεια καθορισμού της εθνικής τους ταυτότητας, ο κύριος στόχος των εθνικιστών ηγετών είναι συνήθως να επιδείξουν τεκμαιρόμενη αρχαιότητα του υποτιθέμενου έθνους τους. Οι πολιτικοί-πολιτιστικοί ηγέτες του κινήματος των Ιλλυριών (στην πραγματικότητα, οι Κροάτες) δεν αποτελούν εξαίρεση. Είναι γνωστό, ότι αυτός ο παθιασμένος αγώνας για την καταχώρηση της αρχαιότητας δεν ήταν ρομαντική εφεύρεση της εποχής. Για παράδειγμα, γύρω από την Νέα Εποχή, οι διαμάχες μεταξύ της εβραϊκής κοινότητας στην Αλεξάνδρεια και τους Έλληνες και τους Αιγυπτίους για την «πολιτιστική υπεροχή» έλαβαν την μορφή εβραϊκών αξιώσεων για την υπέρτατη αρχαιότητα τους.

 

Ο Εβραίος συγγραφέας Ιωσήφ Φλάβιους έγραψε το βιβλίο με τίτλο Εβραϊκή Αρχαιότητα (ένα είδος αναπαράστασης της Παλαιάς Διαθήκης) και αφιέρωσε μια άλλη συνθήκη ειδικά αφιερωμένη στην αμφισβητούμενη «Εβραϊκή υπεροχή» σχετικά με την αρχαιότητα των εθνών στην περιοχή. Αυτοί οι ισχυρισμοί φαίνονται εμφανείς απόπειρες υποκατάστασης της σημερινής (συναισθηματικής) μειονότητας από το φερόμενο παρελθόν και ανωτερότητα. (όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση της Κροατίας και της Αλβανίας από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα).

Δεύτερος Ιλλυρικός Πολεμικός χάρτης

 

Τώρα, τι ήταν οι «Ιλλυριοί» σε αυτούς τους ισχυρισμούς των Κροατών; Πιστεύεται γενικά ότι η προσπάθεια αυτή είχε ως στόχο να συγκαλύψει μια πραγματική πολιτική φιλοδοξία (ως μέρος ενός γενικού εθνικιστικού κινήματος) στα πολιτιστικές ενδυμασίες. Αλλά μια πιο διεξοδική ανάλυση αποκαλύπτει ότι το θέμα απέχει πολύ από τακτικές και απλές τέτοιες κινήσεις. Οι πειρασμοί του «κάλεσμα του απομακρυσμένου παρελθόντος» ήταν τόσο ελκυστικοί, που κάποιοι ιστορικοί πήραν την «υπόθεση των Ιλλυριών» στα σοβαρά, ισχυριζόμενοι ότι όλοι οι Σλάβοι έχουν ιλλυρική καταγωγή. Αυτοί οι ισχυρισμοί ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς μεταξύ των Νότιων Σλάβων από τον 16ο έως τις αρχές του 19ου αιώνα, και ακόμα και κάποιοι συγγραφείς από την Πολωνία και τη Ρωσία τους δέχτηκαν για αληθινή ιστορική αλήθεια, αλλά, ωστόσο, οι ισχυρισμοί αυτοί έχουν, στην πραγματικότητα, εδραιωθεί και στηριχθεί σε διάφορες αυθεντικές ιστορικές πηγές.

 

Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς και τις πηγές αυτές, οι Νότιοι Σλάβοι ήταν απόγονοι των Ιλλυριών των Βαλκανίων και, ως εκ τούτου, αυτόχθονες πληθυσμοί στην περιοχή. Αυτοί οι Σλάβοι αναγνωρίστηκαν από τα γύρω έθνη, όπως από τους Έλληνες, ως Ιλλυριοί. Στις αρχές του Μεσαίωνα, μια ομάδα από αυτούς τους Σλάβους μετανάστευσε στην Κεντρική Ευρώπη (Δυτικοί Σλάβοι), ενώ μια ομάδα μετανάστευσε στην Ανατολική Ευρώπη (Ανατολικοί Σλάβοι). Σύμφωνα με κάποιους μεσαιωνικούς συγγραφείς, οι Νότιοι Σλάβοι κατεβαίνουν από τους Ιλλυριούς, τους Θρακιώτες και τους πολίτες των Σκοπίων.  Ως εκ τούτου, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Κωνσταντίνος ο Μέγας, ο Διοκλητιανός και ο Άγιος Ιερώνυμος δεν ήταν παρά Ιλλυριοί Σλάβοι.

 

Αυτή η γραμμή σκέψης ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής μεταξύ των Νότιων Σλάβων της Αναγέννησης, της Μεταρρύθμισης και της Αντιμεταρρυθμιστικής. Ο Vinko Pribojević από το Χβαρ (το νησί στην Αδριατική Θάλασσα) έγραψε ότι όλοι οι Σλάβοι μιλούν μια κοινή «δική» μας», «Ιλλυρική», «Σλαβική» γλώσσα. Ο Mavro Orbini από το Ντουμπρόβνικ (Ραγκούσα), ένας διακεκριμένος συγγραφέας της εποχής του (De Regno Sclavorum, 116 01) και ο Bartol Kašić από τη Δαλματία (Institutionem Linguae Illyricae, 1604), τάχθηκαν επίσης υπέρ της διατριβής της ιλλυρικής καταγωγής όλων των Νότιων Σλάβων.

 

Ο κόμης Đorđe Branković (1645-1711), ένας Σέρβος ευγενής από την Τρανσυλβανία, ο οποίος έγινε για πρώτη φορά αποδεκτός από την Αυστρία ως κληρονόμος των Despot Branković της Σερβίας. Όταν όμως προσπάθησε να βρει ένα ανεξάρτητο σερβικό κράτος σε αυστριακό έδαφος, απολύθηκε ως απατεώνας. Ο Μπράνκοβιτς έγραψε το 1688 ένα πολιτικό πρόγραμμα για την ενοποίηση της Νότιας Σλαβίας σε ένα ημι-ανεξάρτητο κράτος το οποίο ονόμασε Ιλλυρικό Βασίλειο. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι η πορεία του Κ. Orbini μεταφράστηκε στα ρωσικά το 1722. Τέλος, όπως προαναφέρθηκε, το κροατικό κίνημα εθνικής ανανέωσης στα μέσα του 19ου αιώνα ξεκίνησε με το όνομα «Ιλλυρικό Κίνημα».

 

Πριν συνεχίσουμε με την «Ιλλυρικότητα των Βαλκανίων», λίγα λόγια για ορισμένα χαρακτηριστικά της υπόθεσης «Ιλλυρικά». Ποιο είναι το κοινό χαρακτηριστικό των ισχυρισμών που μόλις αναφέρθηκαν; Πρώτον, οι προσπάθειες για το χαρακτηρισμό των Νότιων Σλάβων όχι μόνο ως αυτόχθονο πληθυσμό των Βαλκανίων, αλλά και ως προγονικό σώμα όλων των Σλάβων. Ένα άλλο σημαντικό σημείο πρέπει να επισημανθεί. 'Ολοι οι συγγραφείς που αναφέρθηκαν δεν ανήκαν στον πυρήνα των σλαβικών εδαφών εκείνη την εποχή, αλλά προέρχονταν από τα περίχωρα αυτών. Ολ’ αυτά, στην πραγματικότητα, αποτελούν μέρος των πιο πολιτιστικά προηγμένων περιοχών, μερικές από τις οποίες είναι τουλάχιστον εν μέρει ξένες προς τους πραγματικούς σλαβικούς πληθυσμούς. Όπως θα δούμε αμέσως, αυτό το πρότυπο «Ιλλυρισμού» θα ακολουθηθεί στενά από τους Αλβανούς υπηκόους, στην προσπάθειά τους να ιδρύσουν το αλβανικό έθνος και να του παράσχουν, επικράτεια και εθνική γλώσσα.

 

Ο ινδο-ευρωπαϊκός πληθυσμός των Ιλλυριών κατοικούσε στα Δυτικά Βαλκάνια και σε ορισμένες περιοχές στα βορειοδυτικά της Βαλκανικής Χερσονήσου. Δεν ανέπτυξαν ποτέ γραφή και έτσι δεν εισήλθαν ποτέ στην ιστορία με τα δικά τους μέσα. Σχεδόν όλα όσα γνωρίζουμε γι’ αυτούς προέρχονταν από ελληνικές και ρωμαϊκές μαρτυρίες – ονόματα φυλών, ηγεμόνων, Βασιλέων και Βασιλισσών. Θεωρήθηκαν σκληρά και βίαια άτομα, τα οποία συμμετείχαν κυρίως στην λεηλασία πεδιάδων και στην πειρατεία της Αδριατικής Θάλασσας.

 

Οι Ρωμαίοι ξεκίνησαν πολλάκις μαζικές επιθέσεις για να καταστείλουν την πειρατεία. 'Οταν κατέκτησαν τους Ιλλυριούς, οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες συνήθιζαν να τους χρησιμοποιούν ως στρατιωτικό εμπόδιο εναντίον άλλων βαρβάρων. Στο εξής, ολόκληρο το Ιλλυρίκουμ (Ρωμαϊκή Νομαρχία στα Βαλκάνια) χρησίμευσε ως προπύργιο εναντίον επιθέσεων από λαούς της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Επειδή διαδραμάτισαν εξέχοντα ρόλο στο στρατιωτικό τομέα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (για παράδειγμα, απασχολούνταν ως φρουροί), κατά την διάρκεια των ταραχών, όταν στρατιωτικοί ηγέτες κατέλαβαν την εξουσία, αρκετοί από αυτούς τους αυτοκράτορες, όπως ο Διοκλήτιος, ήταν ιλλυρικής καταγωγής.

 

Οταν στον 6ο και 7ο αιώνα μ.κ.ε. σύμφωνα με την κυρίως πλαστογραφημένη επίσημη ιστοριογραφία των Σλάβων, εισέβαλαν στην Βαλκανική Χερσόνησο από τον βορρά, πίεσαν τον τοπικό πληθυσμό προς ορεινές περιοχές που σήμερα την αποκαλούμε διναρική περιοχή. Οι σημερινοί «δηναρίων» (Γιουγκοσλάβοι και Δυτικοί Βαλκάνιοι ορεινοί πληθυσμοί), Σλαβόφωνοι και Αλβανόφωνοι, υποτίθεται ότι έχουν ιλλυρική καταγωγή, αν και αυτό οφείλεται κυρίως σε υποδείξεις και θεωρίες αλλά όχι σε άμεσες αποδείξεις. Ελλείψει τεχνουργήματος το οποίο μπορεί να αποδοθεί με βεβαιότητα στους Ιλλυριούς, ό,τι απομένει για να δημιουργηθούν δεσμοί με αυτόν τον αρχαίο φυλετικό πληθυσμό φαίνεται αναπόφευκτο και μόνο αποτέλεσμα φανταστικών υποθέσεων.

 

Συγκεκριμένα, η νοητική δομή των σύγχρονων Δηναρίων ταιριάζει στενά με τα ανθρωπογενή χαρακτηριστικά που αποδίδεται στους Ιλλυριούς. Οι γλωσσικές και θρησκευτικές διαφορές μεταξύ των Βαλκανικών Δινοριών είναι ήσσονος σημασίας, σε σύγκριση με τα βασικά κοινά χαρακτηριστικά που μόλις αναφέρθηκαν. Ένα από αυτά τα χαρακτηριστικά είναι το περιβόητο πείσμα και η νοητική ακαμψία τους. Όπως μαρτυρούν πολλοί ψυχίατροι, συγκεκριμένα, όσοι ασχολούνται με κατάδικους, φαίνεται πρακτικά αδύνατο να «φτάσουν στο μυαλό τους», σε αντίθεση με άλλους ασθενείς.

 

Εκφυλισμός της πραγματικότητας κατά το δοκούν. Ένα από τα επακόλουθα αποτελέσματα ήταν πολυάριθμες απαιτήσεις στην πολιτική και αλλού, βασισμένες σε εσφαλμένες εικόνες της ιστορίας ή της πραγματικής πολιτικής κατάστασης. Η έλλειψη εκτίμησης του κράτους ως θεσμού. Αυτό έχει προκύψει ως συνέπεια της πολύχρονης ζωής τους στο περιθώριο των υφιστάμενων κρατών, ξένων ή μη. Ποτέ δεν βίωσαν τα κράτη ως δικά τους και πάντα προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν την περιθωριακή τους θέση και το κέρδος σε μέγιστο βαθμό, χωρίς να αισθάνονται καμία ευθύνη για την κοινή ευημερία.

 

Υπάρχει μια ακραία παρόρμηση για να αγωνιστούμε για την εξουσία μεταξύ όλων των Βαλκανικών Διναρίων, συμπεριλαμβανομένων και των Αλβανών. Δεδομένου ότι ο ανδρικός πληθυσμός τους, ως ο κυρίαρχος οικείος και κοινωνικός παράγοντας, δεν ασχολήθηκε ποτέ με την παραγωγή και συνήθιζε να επιδίδεται σε λεηλασίες και κλοπές, αισθάνονται ισχυρή απέχθεια προς την χειρωνακτική εργασία και προσπαθούν πάντα να κυβερνήσουν το περιβάλλον αντ’ αυτού. Η λατρεία του οπλισμού είναι ισχυρή μεταξύ αυτών και φαίνεται ιδιαίτερα διακεκριμένη με τους Αλβανούς υπηκόους. Αυτή η λατρεία των όπλων αξίζει ιδιαίτερη προσοχή, διότι θα διαδραματίσει αποφασιστικό ρόλο στα επερχόμενα ιστορικά γεγονότα.

 

Μπορούμε να παραθέσουμε μερικά παραδείγματα ως παράδειγμα του σημείου αυτού. Για παράδειγμα, όταν ο σερβικός στρατός, στην κατάβαση του από την Σερβία το φθινόπωρο του 1915, πριν από την διέλευση από την Αλβανία των ισχυρών Γερμανών, Αυστροουγγρικών και βουλγαρικών στρατών, πολλοί εξ αυτών έχασαν την ζωή τους επειδή οι Αλβανοί ήταν οπλισμένοι. Όχι μόνο σκοτώθηκαν από Αλβανούς, ενώ οι εξαντλημένοι στρατιώτες διέσχιζαν τα Αλβανικά βουνά, αλλά κάποιοι από αυτούς δολοφονήθηκαν ενώ φιλοξενούνταν σε Αλβανικά σπίτια.

 

Η τελευταία περίπτωση έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, λαμβάνοντας υπόψη την παραδοσιακή φιλοξενία της Αλβανίας, ιδιαίτερα την λατρεία τους για την προστασία των καλεσμένων. Όταν οπλίζονται στην αρχή της στρατιωτικής θητείας τους στο Γιουγκοσλαβικό Λαϊκό Στρατό (YPA), πολλοί Αλβανοί στρατευμένοι συνήθιζαν να φιλούν τα τουφέκια τους. Το τουφέκι θεωρείται από τους Αλβανούς ως πολύτιμο εργαλείο και σχεδόν ο καλύτερος τους φίλος. Η ίδια παράδοση υπήρχε και μεταξύ των Μαυροβούνιωτων, όπως μαρτυρούν οι πολλές περιπτώσεις στο δραματικό ποίημα στα μέσα του 19ου αιώνα, «το Ορεινό Στεφάνι» (Γκόρσκι βιενάκ) του ηγέτη του Μαυροβουνίου Πέταρ Β’ Πέτροβιτς Νιέγκος.

 

Όταν το σκάνδαλο της λεγόμενης πυραμιδικής τραπεζικής υπόθεσης έλαβε χώρα στην Αλβανία το 1997, προκάλεσε μια τέτοια εξέγερση των εξαπατημένων Αλβανών που η κυβέρνηση του Σαλί Μπερίσα βρισκόταν στο χείλος της κατάρρευσης. Η κυβέρνηση αποφάσισε να ανοίξει τις στρατιωτικές αποθήκες και το πλήθος έσπευσε να πάρει όλα τα όπλα έξω. Το καθεστώς διασώθηκε και η πλειονότητα του οπλισμού βρήκε τον δρόμο του προς την ΚωΜετ όπου χρησιμοποιήθηκε εναντίον των αρχών της Σερβίας από την διαβόητη τρομοκρατική οργάνωση -τον Απελευθερωτικό Στρατό του Κοσσυφοπεδίου.

 

Κατά την διάρκεια αυτών των ταραχών, η Αλβανία ουσιαστικά στερήθηκε το κράτος ως θεσμό για αρκετές ημέρες. Μετά το τέλος των ταραχών, το κράτος επανεγκαταστάθηκε επίσημα, αλλά πρακτικά δεν έχει αναρρώσει ποτέ ξανά από τότε. Καταρχήν, μια κοινωνία με ένοπλους πολίτες δεν μπορεί να έχει πραγματικό κράτος, όπως συμβαίνει με τις ΗΠΑ για παράδειγμα, για τον ίδιο λόγο που η κυβέρνηση σε τέτοιες περιπτώσεις δεν έχει πραγματικό έλεγχο στους ένοπλους πολίτες της.

 

Οσον αφορά την εξέγερση των τραπεζικών «παικτών» απέναντι στις αρχές, ήταν εν μέρει δικαιολογημένη. Αυτό που αφορά τις αρχές, όχι μόνο γνώριζαν τι συνέβαινε με αυτές τις τράπεζες, αλλά κατά πάσα πιθανότητα οι αρχές ενεπλάκησαν άμεσα στην οργανωμένη ληστεία των αφελών πολιτών τους. Αυτό ισχύει οπωσδήποτε με το καθεστώς του Μιλόσεβιτς στην Σερβία, το οποίο διαδραμάτισε τον ρόλο του εταίρου τόσο της Dafina Milanović’s Dafiment Bank όσο και της Γιουγκοσκανδικής Τράπεζας του Jezdimir Vasiljević.

 

Η γκρίζα υπεροχή πίσω από την Νταφίνα Μιλάνοβιτς αποδείχτηκε ότι είναι η Κλάρα Μάντιτς, μια σκοτεινή προσωπικότητα με στενές σχέσεις με την οικογένεια του Μιλόσεβιτς. Έκανε μια εταιρεία στον Μάρκο Μιλόσεβιτς, γιο του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, όταν αυτός επισκεπτόταν το Ισραήλ. Ήταν σίγουρα μέρος του συνολικού σχεδίου, καθώς τόσο η Νταφίνα Μιλάνοβιτς όσο και ο Τζεζντίμιρ Βασιλίεβιτς διέφυγαν από την Σερβία στο Ισραήλ, φυσικά με τα χρήματα.

 

Οι Αλβανοί: Γη, άνθρωποι, γλώσσα.

 

Οι Αλβανοί υπήκοοι εισήλθαν στην ιστορία των Βαλκανίων το 1043, όταν ήρθαν από την Ανατολική Σικελία και εγκαταστάθηκαν στην σημερινή Κεντρική Αλβανία από τις Βυζαντινές αρχές. Η εθνική τους καταγωγή παραμένει πολύ αόριστη και δεν έχει επιτευχθεί μέχρι σήμερα ιστορική συναίνεση επί του θέματος. Όπως έχει ήδη αναφερθεί, οι Αλβανοί συνειδητοποίησαν την σημασία του να είναι «έθνος» αργά, σε σύγκριση με άλλες Βαλκανικές εθνικότητες. Αυτό το μειονέκτημα, ωστόσο, οι Αλβανοί εθνικιστές ηγέτες προσπάθησαν να το μετατρέψουν σε πλεονέκτημα. Δεδομένου ότι ορισμένοι Ευρωπαίοι ιστορικοί προσέφεραν διάφορες (υποθετικές) θεωρίες επί του θέματος, θα μπορούσαν να υιοθετήσουν εκείνες που ταιριάζουν καλύτερα στους πολιτικούς και εθνικιστικούς σκοπούς τους. Όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, σχετικά με παρόμοια προβλήματα που οι Κροάτες εθνικιστές του 19ου αιώνα αντιμετώπισαν με την οξεία έλλειψη σχετικών «συστατικών» για την σφυρηλάτηση του έθνους, αυτό που χρειάζονταν ήταν: γη, άνθρωποι και γλώσσα. Ας αναλύσουμε τώρα ξεχωριστά όλα αυτά τα θέματα.

 

Γη. Η σημερινή αλβανική γη ήταν μέρος αρκετών αυτοκρατοριών και Βασιλείων κατά την διάρκεια των προηγούμενων ιστορικών περιόδων, από την ρωμαϊκή και την βυζαντινή αυτοκρατορία, μέχρι τους Σέρβους κυβερνήτες, την βενετική δημοκρατία, το οθωμανικό σουλτανάτο, μέχρι που το ανεξάρτητο αλβανικό κράτος ιδρύθηκε (πρακτικά) από την Αυστρία-Ουγγαρία το 1912, ως εμπόδιο μεταξύ Σερβίας και Αδριατικής ακτής. Οι Αλβανοί εθνικιστές έπρεπε να καταφύγουν στην απόκτηση κάποιου ιστορικού κράτους ως προκάτοχό τους.

 

Οι Ιλλυριοί των Βαλκανίων και τα κράτη τους φάνηκαν να αποτελούν την καλύτερη λύση και για καλούς λόγους. Εξαφανίστηκαν από την ιστορική σκηνή πριν από πολύ καιρό, και έτσι δεν μπορούσαν να διαμαρτυρηθούν οι ίδιοι. Δεύτερον, η γλώσσα τους εξαφανίστηκε και μπορούσε να δηλωθεί με ασφάλεια ως πρωτοαλβανική. Το κύριο αρχαιολογικό εύρημα το οποίο υποτίθεται ότι υποστηρίζει τους ισχυρισμούς για την Ιλλυρική-Αλβανική συνέχεια είναι ο λεγόμενος Πολιτισμός Κομάν, ο οποίος εκτείνεται από το Σκαντάρ (Σκόντερ) μέχρι την Λίμνη Οχρίδα.

 

Για να απορρίψει τους ισχυρισμούς Γιουγκοσλάβων αρχαιολόγων ότι ο πολιτισμός αυτός από τον 7ο-8ο αιώνα είναι Σλαβικός ή Ρωμαϊκού Βυζαντινού χαρακτήρα, οι Αλβανοί απλά αφάνισαν όλα τα ίχνη της σλαβικής παρουσίας στην περιοχή, κυρίως μέσω της πολιτικής της Αλβανοποίησης του τοπικού Σλαβικού πληθυσμού και τα τοπωνύμια στην περιοχή της Βόρειας Αλβανίας, κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του Ενβέρ Χότζα (1945-1985). Παρόμοια με αυτή την περίπτωση πολιτιστικής κάθαρσης, αυτό ακριβώς συμβαίνει στο ΚωΜετ τα τελευταία 20 χρόνια υπό την «προστασία» της UNMIK και της KFOR (Δύναμη του Κοσσυφοπεδίου).

 

Πληθυσμό. Οι αλβανόφωνοι των Βαλκανίων παρουσίαζαν από το 1043 έναν πληθυσμό που συγκεντρώνονταν κυρίως στις περιοχές της σημερινής Αλβανίας. Ο σημερινός αριθμός αυτού του πληθυσμού δεν θα πρέπει να εξαπατά τους σύγχρονους ιστορικούς και δημογράφους, για τους τουλάχιστον ακόλουθους λόγους:

 

1. Έχει σημειωθεί δημογραφική έκρηξη των αλβανοφώνων, ξεκινώντας από τις αρχές του 20ού αιώνα, η οποία έχει αλλάξει δραματικά τις σχετικές αναλογίες των υφιστάμενων εθνοτικών κοινοτήτων στην περιοχή που κατοικείται από τους Αλβανούς και άλλες εθνοτικές ομάδες: Σλαβικός και Ελληνικός (το ΚωΜετ είναι, στην περίπτωση αυτή, το καλύτερο παράδειγμα).

 

2. Από την εποχή της οθωμανικής κυριαρχίας στα Βαλκάνια, έχει πραγματοποιηθεί μια αξιοσημείωτη Αλβανοποίηση του σλαβόφωνου λαού, η οποία ακολούθησε επιπλέον μια εκτεταμένη μετατροπή του πληθυσμού της Αλβανίας στην μουσουλμανική θρησκεία, εν μέρει με την βία, εν μέρει με την θέλησή της.

 

Ωστόσο, αυτή η ιστορική εξέλιξη κατέστησε τελικά τους μουσουλμάνους Αλβανούς τους πιο πιστούς κι άξιους εμπιστοσύνης Οθωμανούς υπηκόους, οι οποίοι κατείχαν μια προνομιακή θέση έναντι του χριστιανικού πληθυσμού, της ελληνορθόδοξης και της ρωμαιοκαθολικής θρησκείας αντίστοιχα. Στις παραγράφους που ακολουθούν, θα παρουσιαστεί μια τέτοια περίπτωση. Στις αρχές του 20ου αιώνα, εντάθηκε η αναγκαστική μετατροπή των Σέρβων της Κω Μέτ. Οι Σέρβοι παραπονέθηκαν στο Ρωσικό προξενείο στην Πρίστινα και ζήτησαν βοήθεια από την Ρωσία. Η τελευταία παρενέβη στο Οθωμανικό Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη και η με το ζόρι μουσουλμανοποίηση και αλβανοποίηση διακόπηκε αμέσως. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, για παράδειγμα, το μισό χωριό να είναι Σερβικό και το μισό Αλβανικό, αν και στην πραγματικότητα ολόκληρο το χωριό ήταν Σερβικό. Ακόμα και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρχαν αλβανικές οικογένειες όπου οι παππούδες δεν μιλούσαν αλβανικά, αλλά μόνο σερβικά. Ωστόσο, η ισχυρότερη και πιο επιτυχημένη αλβανοποίηση των Σέρβων της Κω Μετ ήταν τον 19ο αιώνα.

 

Τα απομεινάρια αυτής της μετάβασης από σλαβική σε αλβανική εθνικότητα εμφανίζονται σε παράξενα φαινόμενα. Πολλές νωπογραφίες σε σερβικές χριστιανικές ορθόδοξες εκκλησίες και μοναστήρια στο Κω Μετ έχουν υποστεί ζημιές με παράξενο τρόπο. Συγκεκριμένα, τα μάτια των αγίων και των Σέρβων βασιλέων σκάφτηκαν. Οι μελετητές το έχουν ερμηνεύσει αυτό ως περιπτώσεις της άγριας φύσης και βανδαλισμού των μουσουλμάνων Αλβανών, αλλά η εξήγηση της υπόθεσης είναι απλούστερη. Οι απλοί άνθρωποι πιστεύουν ευρέως ότι το χρώμα από τα βαμμένα στις αγιογραφίες, μάτια των αγίων βοηθάει στην θεραπεία της τύφλωσης. (sic)

 

Ταυτόχρονα, οι πιστοί δεν διαπράττουν ποτέ τέτοιες πράξεις βανδαλισμού σε ιερά μέρη. Μόνο εκείνοι που πιστεύουν την μαγική δύναμη των νωπογραφιών, αλλά δεν είναι αφοσιωμένοι στην σχετική εκκλησία, τολμούν να διαπράξουν μια τέτοια προκατάληψη, βλασφημία, ανιερότητα. Είναι οι πρόσφατες μουσουλμανικές προσμίξεις, πρώην χριστιανοί ορθόδοξοι Σέρβοι, αλλά, ωστόσο, οι περιπτώσεις της αλβανικής εμπλοκής στην υπόθεση δεν μπορούν να αποκλειστούν. Οι Αλβανοί υπήκοοι, οι οποίοι είχαν μετατραπεί από τον χριστιανισμό στον μουσουλμανισμό πριν από δεκαετίες, ακόμα και αιώνες (από τις αρχές του 15ου αιώνα), εξακολουθούν να διατηρούν την μνήμη της προηγούμενης πίστης τους, ως είδος αρχέτυπου.

 

Η κατάσταση που μόλις περιγράφηκε παραπάνω μοιάζει πολύ με την κατάσταση των Κροατών και την προσπάθειά τους να σχηματίσουν ένα έθνος από το πουθενά. Κατά την διάρκεια του αποκαλούμενου Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας, μιας μαριονέτας του οικοδομήματος κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο κροατοβόσνιος ναζιστής και εθνικιστής Ουστάσι είχε ένα σχέδιο για το πως θα ενισχύσει το αφήγημα για το ανύπαρκτο κροατικό έθνος και να δημιουργήσει το κράτος της Μεγαλύτερης Κροατίας. Το σχέδιο συνίστατο, όπως το έθεσε ο Δρ. Mile Budak, Υπουργός Θρησκείας και Παιδείας του Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας, στην μετατροπή του ενός τρίτου των Σέρβων στην ρωμαιοκαθολική πίστη (ως προκαταρκτικό στάδιο της πλήρους Κροατικής Ενοποίησης). Το δεύτερο τρίτο θα εξοριστεί από την Κροατία και το ένα τρίτο θα εξολοθρευτεί (με τον πιο βάναυσο τρόπο). Το σχέδιο υλοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία.

 

Η πολιτική των Αλβανών στο Kos Met ακολούθησε στενά αυτή την τακτική του Β’ Παγκοσμίου-Βοσνιακού Ουστάσι, ειδικά κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το μεγαλύτερο μέρος του Κω Μετ ήταν μέρος της Μεγάλης Αλβανίας η οποία προστατεύεται αρχικά από την φασιστική Ιταλία και από τον Σεπτέμβριο του 1943 και από την ναζιστική Γερμανία. Η ειρωνεία στο εγχείρημα αυτό ήταν ότι πολλά από τα σερβικά θύματα της σφαγής και της βίας Ουστάσι, ήταν στην πραγματικότητα απόγονοι των Σέρβων που κατέφυγαν από το Κω Μετ αιώνες πριν και εγκαταστάθηκαν στα δυτικά Βαλκάνια, στην επικράτεια της αυστριακής αυτοκρατορίας με πολυάριθμα εκκλησιαστικά κι εθνικά προνόμια που τους είχαν παραχωρήσει οι αυστριακές αρχές.

 

Και όταν το 1995 ένας Κροάτης νέο-Ουστάσι εξόρισε τους Σέρβους της Κράινα περίπου 250.000 εξ’ αυτών, από την Κροατία, έφθασαν ξανά στην Σερβία. Η συντριπτική πλειονότητα των μελών εγκαταστάθηκε στην Βοΐβοντίνα, μικρότερος αριθμός στην κεντρική Σερβία και ένα μικρό μέρος στην Κω Μετ. Η αντίδραση των ντόπιων Αλβανών ήταν τόσο βίαιη, που σχεδόν όλοι οι πρόσφυγες έπρεπε να αποσυρθούν από την επαρχία Κω Μετ και να εγκατασταθούν κάπου αλλού στην Σερβία.

 

Γλώσσα: Η αλβανική γλώσσα φαίνεται να αποτελεί διακριτό μέρος της αποκαλούμενης ινδοευρωπαϊκής οικογένειας, ως ένα από τα ανατολικά παραρτήματα, μαζί με τις ινδο-ιρανικές, αρμενικές και βαλτικές-σλαβικές γλώσσες (η ομάδα Satem). Έχει δύο διαλέκτους, την Gheg (ομιλούμενη στα βόρεια) και το Tosk (πρακτική στην κεντρική και νότια Αλβανία). Είναι ένα μείγμα μιας αυθεντικής γλώσσας και των εκφυλισμένων λατινικών, ιταλικών, τουρκικών και σλαβονικών (κυρίως σερβικών). Οι φαντασιακοί ισχυρισμοί των Αλβανών εθνικιστών ότι η γλώσσα τους προέρχεται απευθείας από την αρχαία ιλλυρική γλώσσα δεν υποστηρίχθηκαν ποτέ από τα κατάλληλα και υπάρχοντα γλωσσικά στοιχεία και είναι ευσεβείς πόθοι στην ανάγκη τους να δημιουργήσουν για τον εαυτό τους ταυτότητα που δεν έχουν. Οπως το έθεσε ο Βρετανός γλωσσολόγος Potter:

 

«Κάποιοι θα το συσχετίσουν με τον εξαφανισμένο Ιλλυρικό, ωστόσο με αυτό τον τρόπο προχωρούν από τα ελάχιστα γνωστά στο τελείως άγνωστο. Όπως παρατήρησε συχνά ο Andre Martinet, οι σύγχρονοι ερευνητές των Πρωτο-Ινδο-Ευρωπαίων είτε είναι υπέρ της θεωρίας των Ιλλυριών είτε των Λαρυγγαίων και ούτε εμείς γνωρίζουμε πολλά για αυτό. Τα αλβανικά έχουν δύο διαλέκτους: Gheg στο βορρά και Tosk στο νότο. Ως αποτέλεσμα της διαδοχικής κυριαρχίας από Βενετσιάνους και Τούρκους, το λεξιλόγιό της είναι ανάμεικτο. Δυστυχώς, γνωρίζουμε ελάχιστα για την ιστορία της, διότι εκτός από διασωζόμενα νομικά έγγραφα, καμία λογοτεχνία δεν έχει διασωθεί που να είναι μεταγενέστερη του δέκατου έβδομου αιώνα. Από την άποψη αυτή, τα αλβανικά παρουσιάζουν έντονη αντίθεση, π.χ. με τα ελληνικά, τα οποία δίνουν μάχη με τα Σανσκριτικά για το ποια είναι η παλαιοτέρα γλώσσα. Η πρόσφατη απόφαση της Γραμμικής Β’ Μυκηναϊκής γραφής έχει επιβεβαιώσει την αρχή της Ελληνικής κατά τρεις αιώνες πριν από τον πόλεμο της Τροίας (1183 π.κ.ε.) που περιέγραψε ο Όμηρος στην Ιλιάδα του.»

 

Καθώς οι αρχαίοι Ιλλυριοί ποτέ δεν άφησαν ίχνος αλφαβήτου, η γλώσσα τους φαίνεται και είναι, εντελώς άγνωστη. Ο ισχυρισμός των σύγχρονων Αλβανών ότι έχουν κληρονομήσει την ιλλυρική γλώσσα δεν μπορεί ούτε να αποδειχθεί ούτε να διαψευσθεί. Εδώ, η φράση ενός άλλου (Αλβανού) συγγραφέα για το θέμα είναι: «Η εικόνα που σχηματίζει η Αλβανική επιστήμη για την πρώιμη ιστορία του έθνους της είναι απλοποιημένη μη επικριτική και φαίνεται περίπλοκη. Γλωσσικές αποδείξεις για την Ιλλυρική-Αλβανική συγγένεια είναι απούσες  κι ανύπαρκτες».

 

Τα σχόλια του Πότερ προκλήθηκαν από διάφορες υποθέσεις που ξεκίνησαν Δυτικοί συγγραφείς. 'Ετσι, στα τέλη του 19ου αιώνα ο Αυστριακός φιλόλογος Γκούσταβ Μάγιερ υποστήριξε χωρίς καμία απόδειξη, ότι η σύγχρονη αλβανική γλώσσα ήταν διάλεκτος της ιλλυρικής γλώσσας, της τελευταίας μορφής της. Αν μπορεί κανείς να μην γελάσει με το εθνικιστικό κίνητρο των Αλβανών να προβάλουν την προσφάτως αποκτηθήσα ενημέρωσή τους για την εθνική αλβανική ταυτότητα, παρόμοιοι ισχυρισμοί από μη αλβανούς συγγραφείς δεν μπορούν να εξαιρεθούν από διανοητικές υπερβολές, έως και γελοιότητες.

 

'Ετσι, ο ένθερμος Γιουγκοσλάβος Μαυροβούνιος κομμουνιστής ηγέτης, ο Milovan Đilas, έγραψε: «Οι Αλβανοί είναι οι πιο αρχαίοι Βαλκάνιοι άνθρωποι, παλαιότεροι από τους Σλάβους, ακόμα και τους αρχαίους Έλληνες». (LOL). Ωστόσο, αυτές οι κουβέντες από έναν κομμουνιστή Μαυροβούνιο, ο οποίος βολεύεται να θεωρεί τον εαυτό του Ιλλυρικής καταγωγής, μπορούν να γίνουν κατανοητές ως ισχυρισμοί για την αρχαιότητά τους, λόγω της διατριβής του Andre Marlaux, ο οποίος έγραψε: «Η Αθήνα ήταν, δυστυχώς όχι περισσότερο από ένα αλβανικό χωριό» (LOL). Ο προπαγανδιστής συγγραφέας μπορεί να έχε πρόθεση να σοκάρει τους αναγνώστες του και να πουλήσει κάνα βιβλίο παραπάνω στα αμόρφωτα αγελαία ανθρωπόζωα, όπως επιβεβαιώνει κάθε τίτλος του βιβλίου του, αλλά μπορεί να σκεφτεί κανείς πιο σοβαρά κίνητρα και καθαρά προπαγανδιστικά.

 

Η Αρχαία Αθήνα είναι φλογερός φάρος Πνεύματος  εναντία στην βαρβαρότητα και τον εκχυδαϊσμό του ανθρώπινου κοπαδιού, σήμαινε και σημαίνει κάτι πολύ σημαντικό για τον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πολιτισμό, που ενοχλεί τα μάλα τους χριστιανούς διανοούμενους, ιδίως τους φανατικούς, αλλά και τα παραπαίδια τους τους κομμουνιστές – σοσιαληστές και δημοκράτες. Η ιδέα μιας αναλφάβητης και βαρβαρικής Βαλκανικής φυλής ως προγονική του Ευρωπαϊκού πολιτισμού δεν θα μπορούσε να είναι πιο κυνική κι εξωφρενική, αλλά σίγουρα όχι σε όποιους αντιλαμβάνονται τις τεχνικές προπαγάνδας, συνειδητής και υποσυνείδητης.

 

Το πρόβλημα είναι ότι στα χέρια ηλιθίων ή εγκάθετων από την εξουσία διανοούμενων αυτές οι υπερβολές κι ανοησίες θεωρούνται σοβαρές. Και ο συλλογισμός τους πάει σαν το «λαλάει ο κόκορας και βγαίνει ο ήλιος, άρα ο κόκορας βγάζει τον ήλιο» και με αυτή την ηλίθια συλλογιστική πάει το «εάν οι Αλβανοί είναι απόγονοι των αρχαίων Ιλλυριών των Βαλκανίων, γιατί όχι και ορισμένων ακόμη πιο αρχαίων κατοίκων της Βαλκανικής Χερσονήσου;» Καθώς θεωρείται γενικά ότι οι πιο αρχαίοι Βαλκανικοί ήταν οι Πελασγοί, κάποιοι Αλβανοί συγγραφείς ξεκίνησαν την βολική υπόθεση ότι τόσο οι Ιλλυριοί όσο και οι σύγχρονοι Αλβανοί κατάγονται από αυτούς. Αυτός ο ισχυρισμός ταιριάζει ωραία με την εικασία του Marlaux (sic) για την Αθήνα, καθώς κάποιοι μελετητές πιστεύουν ότι οι Αθηναίοι ήταν Πελασγικού αίματος, καθώς οι τελευταίοι ήταν ο αυτόχθων πληθυσμός της Αττικής.

 

Η «αναδρομική αισιοδοξία» της Αλβανίας, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, δεν αποτελεί μοναδικό Αλβανικό φαινόμενο. Είδαμε παραπάνω το ίδιο κροατικό «project» του κροατικού κινήματος-Ιλλυριών κατά το πρώτο μισό του 19ου αιώνα. Με παρόμοιο τρόπο, κάποιοι Σέρβοι εθνικιστές συγγραφείς τάχθηκαν υπέρ της Σερβικής εθνικής αρχαιότητας. Το βιβλίο με τίτλο «Σέρβοι: Οι αρχαιότεροι» ήταν γνωστό κατά την εποχή του Μιλόσεβιτς αλλά έγινε διάσημο μετά το 1999. 'Ενας συγγραφέας από το Σικάγο, ο Δρ. Jovan Deretić, (για να μη συγχέεται με τον καθηγητή Jovan Deretić από το Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου) ισχυρίστηκε στο βιβλίο του για το ίδιο θέμα, ότι οι Σέρβοι υπήκοοι ήταν στην πραγματικότητα η ελίτ δύναμη στον Μακεδονικό στρατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, υπεύθυνου για την νικηφόρα κατάκτησή του. Το σκεπτικό όλων αυτών των ευσεβών πόθων ήταν η δήθεν ομοιότητα μεταξύ σύγχρονων σερβικών και αρχαίων λεξικών, όπως τα ελληνικά, τα σανσκριτικά κ.λ.π. Αλλά όλα αυτά φαίνονται μετριοπαθή σε σύγκριση με τις φαντασιώσεις ορισμένων Αλβανών συγγραφέων. Σύμφωνα με αυτούς, ο Αλέξανδρος και τα Σκόπια, ήταν οι Ιλλυριοί και συνεπώς αυτόματα Αλβανοί. Ούτε η Αφροδίτη δεν γλύτωσε (το όνομά της φαίνεται να είναι συμφωνικό με το Αλβανικό μιριτάτα, Ντρίτα, κλπ.). Έτσι δημιουργείται από το βαρβαρικό τίποτε ένα κάτι. Είναι σαν να βάλεις σ’ έναν γύφτο μεταξωτό κοστούμι, αν δεν το κάνουν για να γελάσουν τουλάχιστον ας μας το πουν να γελάσουμε κι εμείς.

 

Η γελοία υπόθεση της Ιλλυρικής καταγωγής των σύγχρονων Αλβανών έχει αμφισβητηθεί σοβαρά από όλους τους σύγχρονους σοβαρούς και ιδιαίτερα γλωσσομαθείς συγγραφείς. Η πιο πειστική είναι αυτή της Δακικής εθνικής καταγωγής των σύγχρονων Αλβανών. Σύμφωνα με αυτήν οι πρόγονοι των Αλβανών ήρθαν στην σημερινή Αλβανία από την Ρωμαϊκή Επαρχία Μοϊσία (σημερινή Σερβία), γύρω από τον Ποταμό Μοράβα γύρω στο 1000 π.κ.ε. Στα αρχαία χρόνια, αυτή η περιοχή ήταν η ζώνη της Δακικής εθνότητας. Ως εκ τούτου, οι σύγχρονοι Αλβανοί μπορεί, ίσως, πιθανόν, να είναι Δακιανοί, αλλά όχι Ιλλυρικής καταγωγής. Η γλωσσική υποστήριξη για την υπόθεση αυτή προέρχεται από την ορολογία της αλβανικής γλώσσας που αναφέρεται σε παράκτιους όρους, η οποία δανείζεται από τους γύρω πληθυσμούς, γεγονός που αποδεικνύει ότι οι Αλβανοί δεν ήταν αρχικά παράκτιοι πληθυσμοί όπως ούτε οι Dacians ήταν, αλλά οι Ιλλυριοί ήταν.

 

Το ίδιο σκεπτικό ισχύει και για τους Νότιους Σλάβους, οι οποίοι δανείστηκαν περισσότερα από τα λατινικά (mare). 'Οσο για την πανάρχαια Ελληνική γλώσσα, υπάρχουν εκπληκτικά ελάχιστες αρχαίες ελληνικές λέξεις στην σύγχρονη αλβανική γλώσσα. Ως εκ τούτου, η αρχική πατρίδα των Αλβανών πρέπει να ερευνηθεί στην σημερινή Ρουμανία ή την Σερβία. Σύμφωνα με κάποιες έρευνες, η σύγχρονη αλβανική γλώσσα είναι μια ημι-Ρουμανικη Δακική-Moesian γλώσσα, όπως και η ρουμανική γλώσσα είναι η Ρωμαική Δακική-Moesian.

 

Οι Αλβανοί, ο πατριωτισμός και το οργανωμένο έγκλημα.

 

Γιατί είναι τόσο σημαντικό να πείσουν τον κόσμο ότι η σημερινή αλβανική γλώσσα είναι η Ιλλυρική, ή τουλάχιστον προέρχεται από αυτήν; Όπως είναι γνωστό, ολόκληρη η περιοχή του Δηναρίου των Βαλκανίων φαίνεται να είναι καταγωγής των Ιλλυριών, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό. Καθώς οι αρχαίοι Ιλλυριοί εξαπλώθηκαν σε μια τεράστια περιοχή των σημερινών Δυτικών Βαλκανίων, δεν είναι μόνο οι Αλβανοί υπήκοοι που ενδέχεται να διεκδικήσουν το καθεστώς του «αυτόχθονου πληθυσμού». Υπάρχει, ωστόσο, διαφορά μεταξύ σλαβόφωνων και αλβανόφωνων ως προς αυτό το θέμα. Στην πρώτη οπτική, υπερίσχυσε το στοιχείο των Σλαβικών, ενώ στην δεύτερη η αλβανική γλώσσα παραμένει διαφορετική από τους γύρω πληθυσμούς. Η κατάσταση μοιάζει με την περίπτωση των Βάσκων, των οποίων η γλώσσα είναι μοναδική στην Ευρώπη, καθώς η γεωργιανή γλώσσα αποδεικνύεται μοναδική στην ήπειρο της Ευρασίας.

 

Οσον αφορά τον ίδιο τον όρο Ιλλυρικό, θα πρέπει να σημειωθεί ότι κατά την περίοδο του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284-305), όλα τα Δυτικά Βαλκάνια οργανώθηκαν ως Praefectura Illyricum. Κυρίως λόγω αυτής της διοικητικής ονομασίας διατηρήθηκε ο όρος Ιλλυριοί και δόθηκε σε ανθρώπους που ζουν εκεί συμπεριλαμβανομένων των Νότιων Σλάβων και των Αλβανών. Το όνομα αυτό εξαφανίστηκε τον 7ο αιώνα, κατά την επιστροφή της σλαβικής μετανάστευσης στα Βαλκάνια από την βορειοανατολική Ευρώπη. Οσο για τον όρο αλβανική, σύμφωνα με τις επίσημες φιλοαλβανικές προπαγάνδες, προέρχεται από το όνομα μιας από τις ιλλυρικές φυλές Αλμπανάι, η οποία στην συνέχεια αποδόθηκε σε όλες τις φυλές των Ιλλυριών αλλά στην ουσία, το όνομα αυτής της Ιλλυρικής φυλής και της ίδιας της φυλής δεν έχουν διασυνδέσεις με Αλβανούς που κατάγονται από τον Καύκασο. Η αλβανική γλώσσα, ως ομιλούμενη γλώσσα, αναφέρεται για πρώτη φορά σε χειρόγραφο από το Ντουμπρόβνικ, ως lingua albanesesca, μόνο το 1285.

 

Ορισμένες βυζαντινές πηγές του 13ου αιώνα ονόμασαν την περιοχή μεταξύ του ποταμού Δρίμ και της λίμνης Σκαντάρ, Αρμπάνων (Arber). Τόσο οι Τούρκοι όσο και οι Σέρβοι χαρακτήρισαν τους κατοίκους της Αλβανίας: Αρμπανάσι. Οσο για τους Αλβανούς, αυτοαποκαλούνταν, πριν υποταχθούν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία τον 15ο αιώνα: Arbësh/Arbësh.

 

Η αλβανική γλώσσα πουθενά δεν συνδέεται με την ιλλυρική και το γεγονός ότι δεν είναι καθόλου ευφυείς ως λαός, συγκριτικά με άλλους γειτονικούς πληθυσμούς, έχει οδηγήσει αυτή την ορεινή κοινότητα σε περαιτέρω απομόνωση. Η απομόνωση αυτή ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την διατήρηση του παραδοσιακού κοινωνικού χαρακτήρα των ορεινών περιοχών των Αλβανόφωνων. Αξίζει να αναφερθεί εδώ ότι η διάλεκτος τους, η Gheg, είναι κατανοητή από τους υπόλοιπους Αλβανούς, οι οποίοι μιλούν Τόσκ, αλλά με δυσκολίες.

 

Η μοναδικότητα της αλβανικής γλώσσας έχει προαγάγει αρκετά χαρακτηριστικά αυτού του πληθυσμού:

 

1. Δεδομένου ότι πολύ λίγοι άνθρωποι εκτός της αλβανικής κοινότητας είναι πρόθυμοι να μάθουν την σύγχρονη αλβανική γλώσσα, η επικοινωνία με τον εξωτερικό κόσμο έπρεπε να γίνει μέσω των Αλβανών που μιλούσαν άλλες γλώσσες, όπως η σερβική, η ελληνική, η ιταλική, η αγγλική κλπ. Αυτό έδωσε στους Αλβανούς το πλεονέκτημα της κατοχής ενός δήθεν «μυστικού κώδικα», χρήσιμο σε υποθέσεις, όπως το τα ναρκωτικά, το λαθρεμπόριο, οι εγκληματικές δραστηριότητες τύπου μαφίας, το πολιτικό κίνημα, κτλ και αποδείχθηκε κρίσιμης σημασίας. Εν μέρει γι’ αυτό η αλβανική μαφία φαίνεται τόσο αποτελεσματική, ανταγωνίζεται δε επιτυχώς την ιταλική μαφία, την κινεζική και άλλες εταιρείες οργανωμένου εγκλήματος. Δεν δείχνει δε να τους ενδιαφέρει ιδιαίτερα το γεγονός ότι στο παγκόσμιο γίγνεσθαι διαπρέπουν ως μαφιόζοι.

 

2. Το άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό που απαιτείται από το οργανωμένο έγκλημα για να είναι αδιάρρηκτο είναι η αιματολογική σύνδεση των μελών μιας μαφιόζικης εταιρίας. Αυτή η προϋπόθεση έχει καλυφθεί πλήρως από την «φις» εν τύποις φυλή της αλβανικής κοινότητας. Ενα «φις» μπορεί να αποτελείται από εκατό μέλη, τα οποία μπορούν να προμηθεύουν δεκάδες όπλα σε λαθρεμπόρους ναρκωτικών, όπλων, ανθρώπων κλπ. Μπορούν να επικοινωνούν ελεύθερα μεταξύ τους, χωρίς να φοβούνται ότι η επιχείρηση αν παρακολουθείται, θα γίνει εύκολα αντιληπτή. Είναι αλήθεια ότι παρόμοια κατάσταση εμφανίζεται μεταξύ των Σικελιανών, αλλά οι Ιταλοί στην Αμερική έχουν ενσωματωθεί πλήρως στην αμερικανική κοινωνία και πολλά από τα μέλη του FBI είναι ιταλικής καταγωγής, συν ότι τα Ιταλικά εκπαιδεύονται σαν γλώσσα αντίθετα με τα άχρηστα Αλβανικά.

 

Αν παρατηρήσεις ότι αυτή η εγκληματική επιχείρηση συνδέεται αναπόφευκτα με τους πολιτικούς στόχους κι έχει έτσι μια ψευδεπίφαση πατριωτισμού, τότε η εχθρότητα της μαφιόζικης οργάνωσης της αλβανικής διασποράς φαίνεται φυσική και κατανοητή, με την τελική αποστολή για την υλοποίηση του προγράμματος του 1878 Prizren League – μια Μεγάλη Αλβανία (εθνικά απαλλαγμένη από όλους τους ΜΗ Αλβανούς).

ΔΕΣ: Το σλαβικό πρόβλημα στην Ελλάδα