Πού θα βρω το άλλο μου μισό;

Όπως θέλουμε δείχνουμε κι ό,τι θέλουμε δείχνουμε. Ντυνόμαστε με χρώματα, με σχήματα, με λέξεις. Φορτωνόμαστε με ό,τι μπορούμε, διασφαλίζοντας έτσι πως δε θα μας δουν. Προσπαθώντας να αποκρύψουμε τα μελανά μας σημεία. Επιδιώκοντας εμείς οι ίδιοι να τα απαρνηθούμε. Αν σταματούσε για λίγο ο χρόνος, θα είχαμε την ευκαιρία να κοιτάξουμε γύρω μας ίσως λίγο πιο ουσιαστικά.

Το όραμα της αληθινής αγάπης

Όχι μόνο να κοιτάξουμε, αλλά και να δούμε. Να δούμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι άνθρωποι γύρω μας και πρωτίστως να κοιτάξουμε μέσα μας. Να ψάξουμε στα βαθύτερα στρώματα κάτω από μάσκες και προσωπεία.  Τυχεροί οι άνθρωποι εκείνοι που κατάφεραν έστω και μπροστά σε έναν άλλο άνθρωπο να κυκλοφορήσουν ''γυμνοί''. Και πόση δύναμη χρειάζεται κανείς ώστε να αποδεχτεί αλλά και να μοιραστεί την ευαλωτότητά του! Μαζί με την αποκάλυψη αυτή όμως, έρχεται και η λύτρωση…

Πολλοί εκεί έξω διανύουν μανιωδώς τον αγώνα δρόμου για την εύρεση της πραγματικής αγάπης. Ένας αγώνας δρόμου αρκετά δυσοίωνος, αν σκεφτεί κανείς πως ολόκληρη η διαδικασία ξεκινάει με λάθος προσέγγιση: σταματήστε να ψάχνετε το άλλο σας μισό! Πρόκειται για μια ουτοπική φαντασίωση.

Ψάχνοντας το άλλο σας μισό, έχετε ήδη ξεκινήσει μια πορεία προς την αναπαραγωγή των διαστρεβλωμένων προτύπων και κοινωνικών κατασκευασμάτων που μας βομβαρδίζουν καθημερινά.

Αμέτρητες ανθρώπινες σχέσεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν δυσλειτουργικές-πολλές εκ των οποίων καταρρέουν κιόλας-οι άνθρωποι βγαίνουν από αυτές ακόμη πιο μπερδεμένοι αλλά και διστακτικοί, ενώ το όραμα της αληθινής αγάπης μοιάζει πιο ακατόρθωτο και από την ύπαρξη νερού στην έρημο. Ίσως ήρθε η στιγμή να κάνουμε μια ανασκόπηση και να αναρωτηθούμε… τελικά τι πάει στραβά;

 

Ψάχνω το άλλο μου μισό ή το άλλο μου ολόκληρο;

Επανέρχομαι στο μείζον ζήτημα του άλλου μισού. Πρόκειται, λοιπόν, αδιαμφισβήτητα για μια θελκτική αυταπάτη για τους ακόλουθους βασικούς λόγους. Ξεκινώντας, ο κάθε άνθρωπος αποτελεί μια μοναδική, ανεπανάληπτη, αδύνατον στο να απομιμηθεί οντότητα. Συνεπώς, δεν υπάρχει πουθενά εκεί έξω το άλλο μας μισό, όσο θελκτική και να είναι η ιστορία της ελληνικής μυθολογίας που μας περνάει αυτό το μήνυμα. Επομένως, όσο πρωτάκουστο και να σας ακούγεται, είμαστε όντα ολόκληρα και όχι μισά, όπως τόσο καιρό πιστεύαμε.

Συνεχίζοντας, δεν ψάχνουμε ένα άλλο μισό, αλλά ένα άλλο ολόκληρο. Πιο συγκεκριμένα, ψάχνουμε ένα άλλο ολόκληρο που μαζί με εμάς μπορεί να συμπορευθεί. Που μαζί του εμείς μπορούμε να εξελιχθούμε. Δύο ολόκληρα που αβίαστα προχωρούν προς μια πορεία μαζί. Έναν συνοδοιπόρο λοιπόν! Για να μη δημιουργηθούν όμως παρεξηγήσεις, φυσικά και ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα που διαρκώς εξελίσσεται. Το ότι είμαστε εν τέλει ολόκληροι, δε σημαίνει πως είμαστε και τέλειοι, ούτε πως ο αγώνας μας για την αυτό-βελτίωση σταματάει εδώ.

Σκοπός των όσων προαναφέρθηκαν είναι να υπογραμμίσουν τη σημαντικότητα της αυτογνωσίας που παίζει σίγουρα καθοριστικό παράγοντα στην πορεία των διαπροσωπικών μας σχέσεων. Βλέποντας τον εαυτό μας ως ολόκληρο και όχι ως μισό, αμέσως δίνουμε σε αυτόν μεγαλύτερη αξία, αλλά και χώρο για να μπορέσει να ανθίσει και να εξελιχθεί.

Πρέπει να μάθουμε ότι, στην πραγματικότητα, στον έρωτα δεν πρέπει να κλείνω τα μάτια για να μη βλέπω πώς ακριβώς είσαι, αλλά το ακριβώς αντίθετο: να σε κοιτάξω, να σε δω, να μάθω ποιος είσαι και να σου ζητήσω ν' ανοίξεις κι εσύ τα μάτια για να με δεις και να ξέρεις ποιος είμαι· να δεις τον πραγματικό άνθρωπο που έχω μέσα μου και να μου επιτρέψεις να δω τον πραγματικό άνθρωπο που έχεις μέσα σου.

Τα μοτίβα των διαπροσωπικών σχέσεων

Η ελπίδα πως κάποιος άλλος θα έρθει και θα μας κάνει ολόκληρους, δε θα μπορούσε παρά να χαρακτηριστεί ως τρανό παράδειγμα της ανθρώπινης εγωιστικής φύσης. Μια απόπειρα ίσως να καλύψουμε τα κενά που μας κάνουν μισούς, μέσα από την ύπαρξη ενός σημαντικού άλλου. Όταν εναποθέτεις όλες σου τις ελπίδες στον ερχομό αυτού του άλλου, αμέσως του προσδίδεις τη λειτουργία μιας σωσίβιας λέμβου περισσότερο, παρά την έννοια ενός συντρόφου.

Το πιθανότερο είναι πως πρόκειται για ένα μοτίβο που ακολουθείς και σε άλλους τομείς της ζωής σου και έρχεται να δώσει λάμψη σε θέματα όχι τόσο σχετιζόμενα με τους γύρω σου, αλλά περισσότερο με τη σχέση που έχεις με τον ίδιο σου τον εαυτό. Όταν εξαρτάσαι από μεταβλητές (φίλους, οικογένεια, σύντροφο, εργασία), αναπόφευκτα η ζωή σου ορίζεται από ένα διαρκές συναίσθημα ανασφάλειας και αβεβαιότητας.

Στην πραγματικότητα, πρωταρχικό σου μέλημα θα έπρεπε να είναι η διασφάλιση μιας καλύτερης σχέσης με το μοναδικό αμετάβλητο κομμάτι της ζωής σου: τον εαυτό σου. Τότε μόνο η δημιουργία υγειών σχέσεων, αλλά και η ποιοτική ενασχόληση με τις μεταβλητές της ζωής, θα μπορέσουν να ευδοκιμήσουν.

 

Πληρότητα στη σχέση

Η πληρότητα της σχέσης θα έρθει μέσα από το αίσθημα πληρότητας που έχεις για τον ίδιο σου τον εαυτό. Θα δημιουργήσεις έτσι το πρόσφορο έδαφος για την εξέλιξη και την ουσιώδη πορεία της σχέσης. Κατανοώντας τη δική σου πληρότητα, μπορείς να εκτιμήσεις την πληρότητα του άλλου.

Ανθρώπινη επαφή σημαίνει μοίρασμα και ανιδιοτέλεια και έτσι μόνο όταν είσαι ολόκληρος θα μπορέσεις να δώσεις αλλά και να λάβεις αγάπη.

Όταν επιλέγεις να διατηρείς μια σχέση λόγω ανασφάλειας και φόβου για τα όσα μπορεί να χάσεις αν τελειώσει αυτή η σχέση, πολύ πιθανό είναι πως η επιλογή αυτή αντικατοπτρίζει μια προσπάθεια επούλωσης της δικής σου προσωπικής ανεπάρκειας. Άλλωστε, η αγάπη που έχουμε για τους άλλους και η αγάπη που έχουμε για τον εαυτό μας είναι δυο έννοιες που συγχέονται και αλληλεπιδρούν.

«Προσπάθησε να μην συγχέεις την προσκόλληση με την αγάπη. Η προσκόλληση αφορά τον φόβο και την εξάρτηση, και έχει να κάνει περισσότερο με την αγάπη του εαυτού παρά με την αγάπη του άλλου. Η αγάπη χωρίς προσκόλληση είναι η αγνότερη αγάπη γιατί δεν έχει σχέση με το τι μπορούν να σου δώσουν οι άλλοι επειδή είσαι άδειος. Αφορά το τι μπορείς να δώσεις εσύ σε άλλους επειδή είσαι ήδη γεμάτος.» -Yasmin Mogahed

Πού θα βρω, λοιπόν, το άλλο μου μισό; Είναι ίσως πολύ πιο κοντά από όσο νομίζαμε…Το άλλο μου μισό είναι μέσα μου!