Πώς λειτουργεί η βιοχημεία του έρωτα και της αγάπης

«Καληνύχτα… καληνύχτα τούτη η πίκρα του χωρισμού έχει μια γλύκα τόση
που καληνύχτα θα σου λέω μέχρι να ξημερώσει…
Ύπνος να ‘ρθει στα μάτια σου και στην καρδιά σου ειρήνη…» (Σαίξπηρ, Ρωμαίος και Ιουλιέτα)

Πώς γίνεται να συνδεθεί, η πληθώρα συναισθημάτων που εκφράζει το παραπάνω απόσπασμα του Γουίλιαμ Σαίξπηρ, με τη βιοχημεία και την ιατρική επιστήμη; Κι όμως, συνδέονται άμεσα κι αυτό θα σας αναπτύξω στο παρόν άρθρο μου.

Από πού πηγάζουν τα συναισθήματα που νιώθουμε για έναν και μόνο μοναδικό για εμάς άνθρωπο; Τι μας συμβαίνει και χτυπάει η καρδιά μας τρελά όταν συναντήσουμε ή ακόμα όταν σκεφτούμε το άτομο που για εμάς είναι τόσο ξεχωριστό και μοναδικό; Πώς γίνεται αυτός ο «κόμπος στο στομάχι» να είναι τόσο γλυκός και τόσο επώδυνος παράλληλα; Όλα αυτά είναι η βιοχημεία του έρωτα και της αγάπης, που ο οργανισμός μέσω διάφορων βιοχημικών διεργασιών παράγει αυτά τα συναισθήματα.

Η αγάπη είναι ένα σύνθετο νευροβιολογικό φαινόμενο, στηριζόμενο στην εμπιστοσύνη, τις πεποιθήσεις, τις δραστηριότητες ευχαρίστησης και ανταμοιβής μέσα στον εγκέφαλο. Ουσίες όπως η ντοπαμίνη, η ωκυτοκίνη, οι ενδορφίνες και η σεροτονίνη, φαίνεται να παίζουν σημαντικό ρόλο. Έτσι, η αγάπη, η ευχαρίστηση και η λαγνεία έχουν ένα δυναμικό που μειώνει το στρες και προάγει την υγεία, δεδομένου ότι έχουν την ικανότητα να διευκολύνουν την ωφέλιμη συμπεριφορά.

Η αγάπη, μπορεί να ενεργοποιήσει περιοχές στον εγκέφαλο που είναι υπεύθυνες για το συναίσθημα, την προσοχή, τα κίνητρα και τη μνήμη και μπορεί επίσης να χρησιμεύσει στον έλεγχο του αυτόνομου νευρικού συστήματος. Αυτό το συγκεκριμένο σχέδιο δραστηριότητας του ΚΝΣ φαίνεται να ασκεί προστατευτικά αποτελέσματα, ακόμη και στον ίδιο τον εγκέφαλο.

Επιπλέον, αγχολυτικές επιδράσεις ευχάριστων εμπειριών μπορεί να συμβούν με την προώθηση ενός παράγοντα σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου. Έτσι, η αγάπη και η ευχαρίστηση είναι σαφώς ικανά να τονώσουν την υγεία και την ευημερία. Αυτό το θαυμάσιο βιολογικό όργανο καθιστά την αναπαραγωγή και τη διατήρηση των οργανισμών και των ειδών τους ανταμείβοντας τα με ευχάριστες εμπειρίες, διασφαλίζοντας έτσι την επιβίωση, την υγεία και τη διαιώνιση.

Αρκετές βιβλιογραφικές αναφορές έχουν επισημάνει το ρόλο των μονοαμινών και των νευροπεπτιδίων, ιδιαίτερα της ωκυτοκίνης, της αγγειοπιεσίνης και των ενδογενών οποιοειδών, στην ευημερία της ψυχικής ισορροπίας και την προαγωγή της.

Η αγάπη, το πιο συνηθισμένο ανθρώπινο συναίσθημα, μπορεί να θεωρηθεί ως μια δυναμική διαδικασία που αντιπροσωπεύει το αποτέλεσμα διαφορετικών συνιστωσών από διαφορετικά νευρικά υποστρώματα σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Ως εκ τούτου, μπορούν να εντοπιστούν ορισμένα βήματα, ιδίως η αρχή της, η οποία είναι η διαδικασία έλξης, ακολουθούμενη από διαδικασία προσκόλλησης που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να διαρκέσει για πάντα.

Οι ενδορφίνες με τη σειρά τους είναι κι αυτές ορμόνες του έρωτα και της αγάπης. Παράγονται στον θηλασμό, στην σεξουαλική πράξη, δηλαδή όταν κάνουμε κάτι που μας ευχαριστεί πχ το άκουσμα μιας αγαπημένης μας μελωδίας ή η χαλάρωση μέσω της άσκησης του σώματος όπως στη Yoga. Φαίνεται πως η αγάπη και συγκεκριμένα η αμοιβαία αγάπη δηλαδή το να αγαπάς και να σε αγαπούν, όχι μόνο προάγει την ψυχική υγεία του ανθρώπου αλλά ενδυναμώνει και το ανοσοποιητικό του σύστημα.

«Μίλα μου ψιθυριστά, όταν μιλάς για Αγάπη» -Γουίλιαμ Σαίξπηρ