Η συναισθηματική νοημοσύνη δεν είναι το πόσο σπάνια νιώθουμε αρνητικά συναισθήματα. Δεν είναι το πόσο εύκολα επιλέγουμε τι να σκεφτόμαστε, το πώς το αφήνουμε να μας επηρεάσει ή το πόσο ήρεμα αντιδρούμε σε κάθε κατάσταση.Η πραγματική συναισθηματική ωριμότητα βρίσκεται στο κατά πόσο επιτρέπουμε στον εαυτό μας να νιώσει. Ό,τι κι αν είναι αυτό. Είναι το να γνωρίζουμε ότι το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε ποτέ να συμβεί είναι απλά μια αίσθηση στο τέλος της ημέρας.
Αυτό και μόνο! Μια αίσθηση. Φανταστείτε, το χειρότερο πράγμα καθορίζεται από το πώς νιώθουμε τελικά γι’ αυτό. Ο τρόπος που το νοηματοδοτούμε εμείς και μόνο εμείς είναι που τελικά μας κάνει να νιώθουμε θετικά ή αρνητικά. Η αίσθηση φόβου σαν ένα τσίμπημα στην καρδιά. Η αίσθηση αναξιότητας, η ιδέα του μη ανήκειν.
Αλλά εμείς αποφεύγουμε να νιώσουμε επειδή έχουμε διδαχτεί λιγότερο ή περισσότερο ότι τα συναισθήματα έχουν δική τους ζωή. Και ότι θα μας κυριεύσουν αν τους αφήσουμε ακόμα και για μία φορά την πόρτα ανοιχτή.
Έχετε ποτέ νιώσει χαρά για πάνω από λίγα λεπτά; Ή μήπως θυμό; Όχι; Έχετε νιώσει ένταση, θλίψη; Αυτά έχουν διαρκέσει περισσότερο, σωστά; Εβδομάδες και μήνες, ακόμα και χρόνο κάποια, σωστά; Αυτί συμβαίνει επειδή δεν μιλάμε για συναισθήματα εκεί, αλλά για συμπτώματα.
Αυτό που χρειάζεται να γνωρίζουμε είναι ότι ο πόνος είναι απλά η άρνηση του να αποδεχτούμε αυτό που είναι. Άρα η επούλωση έρχεται πραγματικά όταν σταματάμε να τους αντιστεκόμαστε.
Όλοι φοβόμαστε ότι τα συναισθήματά μας είναι πολύ μεγάλα, ειδικά τη στιγμή που νιώθουμε ότι μας κατακλύζουν. Μας έμαθαν να μην είμαστε πολύ τρυφεροί, γιατί θα πληγωθούμε, να μην είμαστε πολύ έξυπνοι, γιατί θα υποστούμε bullying. Να μη φοβόμαστε πολύ, γιατί θα είμαστε ευάλωτοι. Να συμμορφωνόμαστε με αυτό που οι άλλοι άνθρωποι θέλουν εμείς να νιώθουμε. Ως παιδιά μας τιμωρούσαν αν κλαίγαμε δυνατά.
Η ουσία είναι ότι δεν είστε εσείς που φοβάστε μήπως νιώσατε πολύ και πολλά. Είναι οι άνθρωποι που σας αποκάλεσαν υπερβολικούς και τρελούς που είναι λάθος. Οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν πώς να το διαχειριστούν, που θέλουν να μείνετε στάσιμοι. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που δεν θέλουν να νιώθετε, όχι εσείς.
Και το μούδιασμα δεν είναι ότι δεν νιώθετε τίποτα, αλλά ότι νιώθετε τα πάντα μαζί, αλλά ποτέ δεν μάθατε πώς να τα επεξεργάζεστε. Όταν προσπαθείτε να αλλάξετε το πώς νιώθετε είναι σαν να βρίσκετε μια πινακίδα στο δρόμο σας που να δείχνει την αντίθετη κατεύθυνση από εκεί που πάτε και εσείς να προσπαθείτε να αλλάξετε τη φορά της πινακίδας αντί την πορεία σας.
Συνεπώς, η λύση δεν είναι να αλλάξουμε το πώς νιώθουμε. Είναι το να ακούμε. Προσπαθούν να μας επικοινωνήσουν κάτι. Τι είναι αυτό; Κάθε συναίσθημα έχει την αξία του. Χάνετε τόσα πολλά προσπαθώντας να τα αλλάξετε ή να μην τα σκέφτεστε.
Τα συναισθήματα που καταπιέζετε περισσότερο είναι τα πιο σημαντικά σας εργαλεία. Η θλίψη δεν θα σας σκοτώσει, αλλά η συνεχής άρνησή της μπορεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου