***
ΣΤΡ. Σωκράτη, Σωκρατάκη! ΣΩΚΡΑΤΗΣ Τί με καλείς, εφήμερο εσύ πλάσμα; ΣΤΡ. Πες πρώτα, να χαρείς· εκεί τί κάνεις; ΣΩΚ. Ανάερα πάω ξετάζοντας τον ήλιο. ΣΤΡ. Κι από κοφίνι ανάγκη είναι να κάνεις τον έλεγχο των θεών; Γιατί όχι, τέλος, από τη γη; ΣΩΚ. Ποτέ δε θα μπορούσα σωστά τα υπέργεια νά ᾽βρω, αν δεν κρεμνούσα το πνεύμα μου, αν δεν έσμιγα τη φίνα 230 σκέψη μου με τον όμοιο της αέρα. Αν από χαμηλά ερευνήσω τα ύψη, πώς να τα βρω; Του στοχασμού τη δρόσο η γη με ορμή τραβά προς τον εαυτό της. Συμβαίνει το ίδιο και στα κάρδαμα. ΣΤΡ. Έτσι; Ο στοχασμός στα κάρδαμα λοιπόν τραβά τη δρόσο; Μα τώρα Σωκρατάκη μου, κατέβα κι έλα σ᾽ εμέ να με διδάξεις όσα ήρθα να μάθω. ΣΩΚ. Ποιός ο λόγος που ήρθες; Κατεβαίνει. ΣΤΡ. Ρητορική θέλω να μάθω. Οι τόκοι 240 κι οι δανειστές μου οι ζόρικοι με σέρνουν και παίρνουνε το βιος μου για αμανάτι. ΣΩΚ. Πώς σαν τυφλός βουτήχτηκες στα χρέη; ΣΤΡ. Μ᾽ έφαγε η ιππική, φαγάνα αρρώστια. Μα απ᾽ τους δυο λόγους που έχεις δίδαξέ με τον ένα, αυτόν που δεν τα δίνει πίσω· κι όποια αμοιβή γυρεύεις, θα ορκιστώ στους θεούς πως θα σ᾽ τη δώσω. ΣΩΚ. Ποιούς θεούς; Σ᾽ εμάς τέτοια μονέδα δεν περνάει. ΣΤΡ. Κι ορκίζεστε σε ποιά; Στου Βυζαντίου τις σιδερένιες; ΣΩΚ. Θέλεις για τα θεία 250 να ᾽χεις μια καθαρή σωστήν ιδέα; ΣΤΡ. Ναι, αν είναι τρόπος, θέλω, μά τον Δία. ΣΩΚ. Και να συντύχεις τις Νεφέλες που είναι οι θεότητές μας; ΣΤΡ. Ναι, πολύ το θέλω. ΣΩΚ. Κάθισε τότε στο ιερό ντιβάνι. Του δείχνει ένα ντιβάνι που κουνιέται. ΣΤΡ. Κάθισα. ΣΩΚ. Πάρε τούτο το στεφάνι. ΣΤΡ. Στεφάνι; Αχ μη με κάμετε θυσία κι εμέ σαν τον Αθάμαντα, Σωκράτη. ΣΩΚ. Όχι θυσία· σ᾽ αυτούς που κατηχούμε τα κάνουμε όλ᾽ αυτά. ΣΤΡ. Και ποιό το κέρδος; 260 ΣΩΚ. Θα γίνεις μάνα ρήτορας, ροδάνι, φίνος σαν άχνη. Μη σαλεύεις. Το ξερό στεφάνι που φόρεσε ο Στρεψιάδης τρίβεται πάνω στο κεφάλι του και τον γεμίζει σκόνη. ΣΤΡ. Όσο γι᾽ αυτό, δε με γελάς· με πασπαλίζει τόση σκόνη, που αλήθεια γίνομαι άχνη.
Ο Φινέας ήταν γιος του Ποσειδώνα ή του Αγήνορα, γιου του Ποσειδώνα, ή του Φοίνικα, γιου του Αγήνορα, και της Κασσιέπειεας, θυγατέρας του Άρατου, αδελφός του Κηφέα. Άλλοτε πατέρας του θεωρείται ο αδελφός του Αγήνορα Βήλος, και μητέρα του η Αχγινόη, κόρη του Νείλου· άλλοτε τα παιδιά του Βήλου ήταν πέντε, ο Φινέας, ο Αίγυπτος, ο Δαναός, ο Φοίνικας, ο Αγήνορας. Ο γενεαλογικός αυτός «πλούτος», που προκαλεί σύγχυση, οφείλεται στο γεγονός ότι ο Φινέας ήταν αρχικά αρκαδικός ήρωας με αυτόνομο μυθολογικό κύκλο, αλλά μετατέθηκε στην Ανατολή και συνδέθηκε με τον αργοναυτικό κύκλο. Γι’ αυτό και κάποιοι μυθογράφοι αναφέρουν τον Φινέα των Αργοναυτικών ως έβδομο απόγονο του Φοίνικα και εχθρό του Περσέα.
Η τυφλότητα του Φινέα
Ο Φινέας της Ανατολής ζούσε στη Σαλμυδησσό, στα παράλια των ευρωπαϊκών θρακικών ακτών του Εύξεινου Πόντου, και ήταν Θράκας βασιλιάς. Είχε μαντικές ικανότητες που του έδωσε ο θεός Απόλλων και ήταν τυφλός, όπως ο Θηβαίος Τειρεσίας. Για τις αιτίες της τυφλότητάς του παραδίδονται διάφορες εκδοχές. Σε αυτές ο Φινέας μετεξελίσσεται από φιλάνθρωπο μάντη σε βάρβαρο πατέρα που αδιαφορεί εγκληματικά για τα παιδιά του· και στις δύο περιπτώσεις οι θεοί τον τιμωρούν.
1. Τον τύφλωσε ο Δίας, επειδή έκαμνε κατάχρηση των μαντικών του ικανοτήτων προφητεύοντας στους ανθρώπους όσα ήταν να συμβούν και δίνοντας ευκολοεξήγητες προφητείες αποκαλύπτοντας έτσι τις προθέσεις του Δία. Τον τιμώρησε και με μακροζωΐα και στέλνοντας εναντίον του τις ρυπαρές Άρπυιες, τους φτερωτούς δαίμονες , τις Άρπυιες, που άρπαζαν το φαγητό του και το λίγο που του άφηναν, ώστε να επιβιώνει και να μακροημερεύει, το ρύπαιναν αφήνοντας τα περιττώματά τους επάνω. Πλούσιο φαγητό του άφηναν οι κάτοικοι των γύρω περιοχών του με αντάλλαγμα τις μαντείες του, όμως χωρίς κανένα όφελος για τον Φινέα. Εξάλλου, η αφόρητη μυρωδιά που αναδυόταν γύρω του τον καταδίκαζε σε μοναξιά. Παραδίδεται ότι ως και τον ίδιο τον άρπαξαν οι Άρπυιες και τον έφεραν στους Γαλακτοφάγους Σκύθες (Ησ. απ. 151 και Στρ. 7.3.9).
2. Τον τύφλωσε ο Ποσειδώνας, επειδή φανέρωσε στον Φρίξο τον δρόμο προς τη χώρα των Κόλχων και στα παιδιά του Φρίξου και της Χαλκιόπης τη ρότα από τη χώρα των Κόλχων προς την Ελλάδα.
3. Τον τύφλωσαν ο Βορέας και οι Αργοναύτες, επειδή έβγαλε τα μάτια των παιδιών που απέκτησε από την αδελφή τους Κλεοπάτρα, παρασυρμένος από τη μητριά τους, τη δεύτερη γυναίκα του Φινέα. Ονομαζόταν Ιδαία και ήταν κόρη του Δάρδανου και τα παιδιά Πλήξιππος και Πανδίονας (Απολλόδωρος), αν και παραδίδονται και άλλα ονόματα ή παραμένουν ανώνυμα κάτω από το πατρωνυμικό Φινείδες. Σύμφωνα με άλλη παράδοση, τα παιδιά τα τύφλωσε η ίδια η Ιδαία ή και η Κλεοπάτρα, η φυσική τους μητέρα, για να τιμωρήσει τον πατέρα τους για τον δεύτερο γάμο του. Ο Ασκληπιός, που συμμετείχε στην εκστρατεία, ξαναέδωσε το φως στους Φινείδες, όμως ο Δίας τον κεραυνοβόλησε.
4. Τον τύφλωσε ο Δίας, γιατί είχε κατηγορήσει τα παιδιά του χωρίς επαρκείς αποδείξεις ότι κακοποιούσαν τη μητριά τους, με σκοπό να ευχαριστήσουν τη μητέρα τους, ή ότι θέλησαν να τη βιάσουν, όπως είχε μαρτυρήσει εκείνη. Και τη μεν Κλεοπάτρα την έριξε στη φυλακή, τα δε παιδιά τους τα τιμώρησε ρίχνοντάς τα σε ένα αυλάκι με την εντολή να τα μαστιγώνουν καθημερινά· ή τα τύφλωσε και τα πέταξε στα βράχια για να τα φάνε τα αραπακτικά ζώα και πουλιά.
5. Τον τύφλωσε ο Δίας, γιατί ανέχθηκε την κακοποίηση των παιδιών του από τη δεύτερη γυναίκα του. Σε αυτή τη σοφόκλεια εκδοχή, το όνομα της γυναίκας είναι Ειδοθέα και είναι κόρη του Κάδμου. Τύφλωσε τους Φινείδες με τις μυτερές σαΐτες του αργαλιού της και τους έριξε στη φυλακή ή να περιπλανιούνται στα μυτερά βράχια της Σαλμυδησσού θρηνώντας για την τύχη τη δική τους και της μητέρας τους. Οργισμένος ο Δίας, έβαλε στον Φινέα το δίλημμα να πεθάνει ή να ζήσει χωρίς να βλέπει το φως του ήλιου. Ο Φινέας προτίμησε τη μακροζωΐα με αντάλλαγμα την όρασή του, και ο Ήλιος, ο θεός του φωτός, οργισμένος με την επιλογή, έστειλε εναντίον του Φινέα τις Άρπυιες.
6. Πολύ νεότερη είναι η άποψη ότι η τυφλότητά του οφείλεται στο γεγονός ότι επιβουλευόταν τον Περσέα. Ή ότι, αφού τον τύφλωσαν οι Βορεάδες, ο πατέρας τους Βορέας άρπαξε τον Φινέα και τον έφερε στα δάση των Βιστόνων, όπου τον άφησε να πεθάνει εξαθλιωμένος.
7. Νεότερη είναι και η άποψη ότι τον Φινέα τον τύφλωσε ο Φαέθοντας και έστειλε εναντίον του τις Άρπυιες να τον βασανίζουν με τον γνωστό τρόπο, γιατί συναγωνίστηκε τον Φοίβο στη μαντική και τον νίκησε (Οππιανός [αρχές 3ου αι. μ.Χ.], Κυνηγετικά 2.617-629). Και όταν οι Βορεάδες έδιωξαν τις Άρπυιες, ο Φαέθοντας συνέχισε να βασανίζει τον Φινέα: τον μεταμόρφωσε σε τυφλοπόντικα και έκανε γενάρχη του ζωικού αυτού είδους.
Φινέας και Άρπυιες
Με τις μαντικές του ικανότητες ο Φινέας γνώριζε ότι θα απαλλασσόταν από τις Άρπυιες, όχι και από την τυφλότητά του, όταν θα έφταναν στη χώρα του ο Αργοναύτες. Πράγματι, οι Αργοναύτες έφτασαν εκεί, θέλοντας να μάθουν από αυτόν τον δρόμο προς τους Κόλχους, και τον βρήκαν γέρο, σε άθλια κατάσταση, υποσιτισμένο και χωρίς τη δυνατότητα να πεθάνει, μια και είχε «κερδίσει» τη μακροζωία. Ο Φινέας υποσχέθηκε στους Αργοναύτες ότι θα τους υποδείξει την πορεία τους και τρόπους να αποφύγουν κινδύνους, αν και αυτοί, με τη σειρά τους, δεσμεύονταν να τον απαλλάξουν από τις Άρπυιες. Και οι Αργοναύτες οργάνωσαν το εξής σχέδιο για να προσελκύσουν τα φτερωτά τέρατα: Παρέθεσαν στον Φινέα πλούσιο τραπέζι, και εκείνες όρμησαν ξαφνικά από πάνω με πολύ βουή και άρπαξαν την τροφή. Μόλις τις είδαν οι φτερωτοί γιοι του Βορέα και της νύμφης Ωρείθυιας, ο Ζήτης και ο Κάλαης, αδελφοί της γυναίκας του Φινέα, της Κλεοπάτρας, γύμνωσαν τα ξίφη και τις καταδίωκαν στον αέρα. Και υπήρχε χρησμός οι Άρπυιες να πεθάνουν από τους Βορεάδες και εκείνοι να πεθάνουν αν δεν τις έφταναν. Για την εξέλιξη της ιστορίας υπάρχουν δύο εκδοχές, στη μία, τη νεότερη, οι Άρπυιες πεθαίνουν (Ίβυκος, απ. 11P), στην άλλη επιβιώνουν αλλά κρύβονται.
Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο, καθώς οι Βορεάδες τις κυνηγούσαν, η μία έπεσε στην Πελοπόννησο, στον Τίγρη ποταμό, που μετονομάστηκε από εκείνη σε Άρπυ ή Άρπυια. Η άλλη έφυγε προς την πλευρά της Προποντίδας και μετά έφτασε μέχρι τις Πλωτές νήσους, δυτικά της Πελοποννήσου ή κοντά στη Ζάκυνθο ή στο Σικελικό πέλαγος, που μετονομάστηκαν σε Στροφάδες, Νησιά της επιστροφής, γιατί, μόλις έφτασε εκεί, στράφηκε προς τα πίσω και έπεσε κοντά στην ακτή από εξάντληση μαζί με τον διώκτη της· εξάλλου, οι ίδιες ονομάζονται στροφάδες ἂελλαι στα Ορφικά (677). Παραδίδεται ακόμη ότι οι Βορεάδες έφτασαν κυνηγώντας τες μέχρι την Κεφαλληνία και στην κορυφή του όρους Αίνος, όπου λατρευόταν ο Δίας με το επίθετο Αινήιος, τον παρακάλεσαν να τους βοηθήσει για να πιάσουν τις Άρπυιες. Κι εκείνος τους βοήθησε εμψυχώνοντάς τους και ανανεώνοντας τις δυνάμεις στα πόδια τους. Άλλες παραδόσεις θέλουν την προσευχή αυτή να την κάνουν στις Πλωτές νήσους που μετονομάστηκαν σε Στροφάδες, επειδή οι Βορεάδες στράφηκαν στον Δία.
Σύμφωνα με τον Απολλώνιο Ρόδιο οι Βορεάδες τις καταδίωξαν μέχρι τις Πλωτές νήσους, τις έφτασαν αλλά δεν τις πείραξαν. Γιατί μπήκε μπροστά τους η Ίριδα, η αδελφή των Αρπυιών, ή ο Ερμής (Ησ. απ. 156), εμποδίζοντάς τους να σκοτώσουν πλάσματα που υπηρετούσαν τον Δία. Και εκείνες ορκίστηκαν να μην ενοχλήσουν ξανά τον Φινέα και κρύφτηκαν σε μια σπηλιά στην Κρήτη, στο όρος Δίκτη. Η Ίριδα επέστρεψε στον ουρανό και οι Βορεάδες στράφηκαν προς τα πίσω για να συναντήσουν ξανά τους Αργοναύτες· από την κίνησή τους αυτοί μετονομάστηκαν τα νησιά από Πλωτές σε Στροφάδες. Άλλοι μεταφέρουν την ιστορία της διάσωσης των Αρπυιών στο σικελικό πέλαγος και παραδίδουν ότι ήταν ο ίδιος ο πατέρας τους που σταμάτησε τους Βορεάδες, ο Τυφώνας (Βαλ. Φλ. 4.428 κ.ε., 507 κ.ε.)
Οι προφητείες του Φινέα
Ο Φινέας, τηρώντας την υπόσχεσή του, έδειξε τον δρόμο στους Αργοναύτες και τους είπε πώς να περάσουν τις Συμπληγάδες πέτρες που ανοιγόκλειναν με μεγάλη ταχύτητα –να αφήσουν πρώτα ένα περιστέρι να περάσει και ύστερα, αν το περιστέρι καταφέρει να διασχίσει το πέρασμα, να περάσει και η Αργώ. Αρνήθηκε όμως να αποκαλύψει οτιδήποτε για το ταξίδι της επιστροφής, παρά τις επίμονες ερωτήσεις του τρομοκρατημένου από τους ενδεχόμενους κινδύνου Ιάσονα. Το μόνο που του είπε είναι ότι θα επέστρεφε με πολύτιμο βοηθό τη θεά Αφροδίτη. Οι Αργοναύτες θυσίασαν στον θεό της μαντικής Απόλλωνα, ίδρυσαν στην παραλία βωμό και για τους δώδεκα Ολύμπιους και απέπλευσαν προς την Κολχίδα.
Παραλλαγές του μύθου
Διάφορες παραλλαγές παραδίδουν τον μύθο διαφορετικά και με άλλες λεπτομέρειες, περισσότερο «κοσμικές» και με παραμερισμό του υπερφυσικού στοιχείου:
1. Αυτές που άρπαζαν το φαγητό από τον Φινέα δεν ήταν κάποιοι φτερωτοί δαίμονες αλλά οι κόρες του, η Αρπύρεια και η Εράσεια (Τζετζ. Σχόλ. Λυκοφρ. Αλεξ. 165).
2. Μυθιστορηματική πλοκή στον μύθο έδωσε ο Διονύσιος Σκυτοβραχίων εξελίσσοντας τον μύθο από την τραγωδία. Ο Φινέας εγκατέλειψε την πρώτη του γυναίκα, τη φυλάκισε και παντρεύτηκε την κόρη του βασιλιά των Σκυθών Δάρδανου, την Ιδαία. Αυτή διαβάλλει τους προγονούς της στον πατέρας τους κατηγορώντας τους για απόπειρα βιασμού, κι εκείνος τους κλείνει σε υπόγεια φυλακή με την εντολή να τους μαστιγώνουν ακατάπαυστα. Οι Αργοναύτες που αποβιβάζονται στη χώρα του Φινέα πληροφορούνται τα καθέκαστα κα ζητούν εξηγήσεις από τον Φινέα. Αυτός αρνείται να τους πει οτιδήποτε, υπαινίσσεται βαρύ έγκλημα των παιδιών του που προκάλεσαν τη βαριά τιμωρία τους και τους απαγορεύει οποιαδήποτε ανάμειξη στα οικογενειακά του. Μόνο που τα παιδιά του είναι και ανίψια των Βορεάδων, αδελφών της πρώτης του γυναίκας, οπότε είναι και αυτοί μέλη της οικογένειάς του και με δικαίωμα σε αυτήν. Αψηφώντας τις απειλές του Φινέα, οι Βορεάδες σκοτώνουν τους φρουρούς και ελευθερώνουν τα παιδιά. Και ο Φινέας ορμά με στρατό εναντίον των Αργοναυτών στην παραλία, σκοτώνεται όμως από τον Ηρακλή, που διακρίνεται στη μάχη. Ύστερα, ελευθερώνει την Κλεοπάτρα, αποκαθιστά στον θρόνο τους Φινείδες και τους συμβουλεύει να μην σκοτώσουν τη μητριά τους αλλά να τη στείλουν πίσω στον πατέρα της, κι εκείνος να αποφασίσει για την τύχη της. Και ο μεν Δάρδανος καταδίκασε την κόρη του Ιδαία σε θάνατο, οι δε Φινείδες απέκτησαν φήμη επιεικών αρχόντων.
3. Σε άλλη εκδοχή, απήχηση από κάποια τραγωδία, οι Φινείδες σκοτώνουν την Ιδαία, ενώ νωρίτερα ηλικιωμένος άνδρας είχε υποστηρίξει την αθωότητά τους από την κατηγορία του βιασμού.
Η θλίψη έχει την μορφή που της δίνουμε εμείς! Άλλοτε σπαρακτική και βίαιη και άλλοτε ήρεμη και βουβή. Δεν έχει μία μορφή. Δεν μπορείς να την καταλάβεις αμέσως.
Κάποιες φορές κρύβεται πίσω από όμορφα χαμόγελα. Κάποιες φορές αγγίζει απαλά το κορμί που θέλει να υποτάξει και το κάνει δικό της με αργό ρυθμό. Δίχως ενοχές, δίχως φόβο, δίχως τύψεις.
Τι τρελή φίλη η θλίψη και τι τεράστια δύναμη της δίνουμε! Όχι καλή μου δεν σε θέλω, κουράστηκα μαζί σου. Κουράστηκα να βηματίζω, να χορεύω με βάση τον δικό σου ρυθμό. Κουράστηκα να σε βλέπω κάθε πρωί στον καθρέφτη. Κουράστηκα να σε φοράω. Κουράστηκα με την πάρτη σου.
Και το χέρι πέφτει αυτόματα πάνω στον καθρέφτη και γίνεται θρύψαλα. Και η μπουνιά που έριξα στο είδωλό μου έχει γεμίσει με αίμα. Και εκείνη κλαίει. Κλαίει πολύ. Ουρλιάζει! Και ύστερα σιωπή.
Πονάει ο αποχωρισμός. Πονάει να σκοτώνεις έναν σου εαυτό. Μα για δες πόσο καλύτερα είναι τώρα! Εκείνη έφυγε κλαίγοντας. Μια θλίψη που φεύγει. Πόσο γνώριμη αυτή η μορφή της. Ύστερα από κάθε παράστασή της, ύστερα από κάθε χαμόγελό της εκείνη έκλαιγε. Έλεγε είμαι καλά και γέλαγε η άτιμη γιατί ήξερε. Και τώρα, τώρα που ματώνει κλαίει. Όπως εγώ όταν ταυτίστηκα μαζί της. Τώρα κλαίει εκείνη και γελάω εγώ!
Τι φίλη και αυτή η θλίψη. Δεν θα πω χάρηκα μα ούτε και λυπάμαι που σε γνώρισα μονάχα χαίρομαι που σε αποχωρίστηκα.
Στη θλίψη που λείπει. Στη λύπη που πήρε μαζί της. Στο χαμόγελο που υποδέχτηκα. Στο ματωμένο μου εαυτό, ένα ευχαριστώ που αντέξαμε και ένα θα συνεχίσουμε παρέα με το χαμόγελο από εδώ και πέρα σαν υπόσχεση.
Η θλίψη αντλεί δύναμη από εσένα. Αν εσύ της προσφέρεις τη δύναμή σου τότε και εκείνη με τη σειρά της απλόχερα θα σε καταστρέφει! Γι’ αυτό πάψε να την τροφοδοτείς!
Στην ελληνική γλώσσα υπάρχουν διάφορες λέξεις για την έννοια του πεπρωμένου. Μία από αυτές είναι η ειμαρμένη, λέξη η οποία ετυμολογείται από το είμαρμαι του ρήματος μείρομαι = λαμβάνω μερίδιο.
Γράφει ο Πλούταρχος σχετικά: «Μόνα δ’ ειμαρμένα και καθ’ ειμαρμένην τα ακόλουθα τοις εν τη θεία διατάξει προηγησαμένοις», δηλαδή: Ειμαρμένα και σύμφωνα με την ειμαρμένη πρέπει να αποκαλούμε τα όσα είναι επακόλουθα εκείνων που προηγήθηκαν σύμφωνα με τη διάταξη των πραγμάτων από το θείο. Όμως, εφόσον είναι επακόλουθα, τότε είναι αποτελέσματα.
Συνεπώς μοίρα (από το ρήμα μερίζω = δίνω μέρη) και ειμαρμένη είναι η λήψη των μεριδίων (αποτελεσμάτων) τα οποία είναι ανάλογα με τις αιτίες που έχουν προηγηθεί• και αυτή η μοιρασιά γίνεται σύμφωνα με τα διατεταγμένα από τον θεό, δηλαδή είναι καθορισμένα από συμπαντικούς νόμους (εν προκειμένω, τον νόμο αιτίας – αποτελέσματος).
Παρόμοια, το πεπρωμένο παράγεται από το ρήμα πόρω, που σημαίνει φέρω/ παρέχω/ δίδω, ενώ η τύχη παράγεται από το ρήμα τεύχω = κατασκευάζω. Την τύχη μας δηλαδή την κατασκευάζουμε μόνοι μας, το ίδιο επίσης και την ειμαρμένη και το πεπρωμένο. Όλα τους συνιστούν ό,τι είναι επακόλουθο της φύσης και των πεπραγμένων της ψυχής μας και όχι ό,τι μοιραία μέλλει γενέσθαι. Με λίγα λόγια, δεν φταίει ούτε ο Θεός ούτε κάποια τυφλή και κουφή μοίρα για όσα μας συμβαίνουν.
Είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, εμείς οι ίδιοι έχουμε παίξει πρωτεύοντα ρόλο στον σχεδιασμό του σχεδίου της ζωής μας, του πεπρωμένου μας. Το είδος της ζωής που είναι αναγκαίο να ζήσουμε το έχουμε επιλέξει όχι από το επίπεδο της προσωπικότητας αλλά από αυτό της ψυχής μας.
Τι καθορίζει αυτή την ανάγκη; Σύμφωνα με την αντίληψη περί κάρμα (αντιπεπονθός είναι η ελληνική λέξη γι’ αυτού του τύπου την ανταποδοτική δικαιοσύνη), η παρούσα αλλά και άλλες ζωές μας καθορίζονται από τα προηγούμενα πεπραγμένα μας. Ανάλογα με τις αγαθές ή δυσαρμονικές πράξεις μας τιμωρούμεθα ή ανταμειβόμεθα αντίστοιχα στην επόμενη ζωή μας.
Παρ’ όλα αυτά, αυτή είναι μια υπεραπλούστευση που μοιάζει με έναν αυτόματο μηχανισμό απονομής δικαιοσύνης και εξισορρόπησης. Στην πραγματικότητα, η διαδικασία έχει πολλά επίπεδα. Δεν πρόκειται για έναν συμπαντικό νόμο που ζητά οφθαλμόν αντί οφθαλμού και προσφέρει δωρεάν αντί δωρεάς σαν άτεγκτος δικαστής. Πρόκειται για την ανάγκη αφύπνισης της ψυχής, η οποία μαθαίνει να αποφεύγει τις αρνητικές επιλογές λόγω του πόνου που νιώθει βιώνοντας τις συνέπειές τους.
Οι Σειρήνες χαρακτηρίζονται ως «Μούσες του κάτω κόσμου». Μητέρα των Μουσών ήταν η Τιτανίδα Μνημοσύνη, η «φρουρός της ανάμνησης», μια από τις έξι αδερφές του μεγάλου Κρόνου, πατέρα του Δία. Το αποτέλεσμα της ένωσης της «φωτεινής τεκνοποιού δύναμης» του Δία με την ικανότητα της ανάμνησης είναι οι Μούσες –αυτό είναι εύκολα αντιληπτό. Ό,τι ξεχωρίζει από το παρελθόν μας για το μεγαλείο του και παραμένει φωτεινό, αυτό οι Μούσες μπορούν να μας το φανερώσουν.
Γι’ αυτό και κάθε ποιητής, κάθε καλλιτέχνης του αρχαίου κόσμου ξεκινούσε το έργο του, μόνο αφού πρώτα είχε καλέσει τις Μούσες. Γιατί με τη βοήθεια των Μουσών το έργο θα μπορούσε να γίνει εξαιρετικό, λαμπερό και να συνεχίζει να φωτίζει στο μέλλον θυμίζοντάς μας την ύπαρξη θεού και ανθρώπου. Σήμερα, 3.000 χρόνια μετά, έχουμε χάσει τη σχέση μας με την ουσία.
Πλέον ο συγγραφέας ή ο ποιητής δεν «ποιεί», αλλά μας διασκεδάζει. Οι καλλιτέχνες και ηθοποιοί δεν μας «υπενθυμίζουν» το θεϊκό στοιχείο μέσα μας, αλλά τους φτάνει να γίνονται αρεστοί. Κάποιοι μουσικοί και τραγουδιστές μεταδίδουν ίσως ακόμη κάτι από εκείνη την «ουράνια αρμονία», με την οποία τους έχει προικίσει ο Δίας. Δεν χρησιμεύει ωστόσο σε τίποτα να δικαιολογούμε όλα αυτά με το γνωστό πρόσχημα «αυτά ζητάει το κοινό» ή με τον ισχυρισμό, ότι αν οι ποιητές, οι καλλιτέχνες και οι μουσικοί ήταν αλλιώς, το κοινό θα έμενε μακριά τους.
Όποιος μιλά με αυτόν τον τρόπο μιλά με τη φωνή των Σειρήνων. Ηχεί όμορφα, αλλά δεν μας πάει παρακάτω. Απεναντίας μια τέτοια στάση προκαλεί τη δημιουργία «νησιών, όπου κατοικούν Σειρήνες» και γεννά το τραγούδι τους. Υπηρετούμε την άνεση και τη συνήθεια, όμως ποτέ την πνευματική, ψυχική εξέλιξή μας. “Panem et circenses”, αυτό ήταν το σύνθημα των αρχαίων Ρωμαίων, όταν ο πολιτισμός τους είχε ήδη περάσει το ζενίθ του.
Σήμερα, 2.000 χρόνια αργότερα, εξακολουθούμε να παρουσιάζουμε «άρτο και θεάματα» σε ενήλικες ανθρώπους ως σκοπό ζωής, γεγονός που δείχνει ξεκάθαρα πόσο δίκαιο έχει ο Όμηρος: όποιος πατήσει το πόδι του στο νησί των Σειρήνων δεν θα γυρίσει ποτέ ξανά στο σπίτι του. Η γνώση είναι εξουσία – αυτό προσφέρουμε στα παιδιά μας ως εφόδιο ζωής, χωρίς ωστόσο να σκεφτόμαστε τι συνέπειες μπορεί να έχει η εξουσία. Η εξουσία χωρίς σοφία είναι ανελέητη, έχει προκαλέσει στον άνθρωπο και την ανθρωπότητα ανείπωτο πόνο.
Οι ρίζες αυτού του πόνου όμως βρίσκονται στην απληστία του «θέλω να ξέρω όλο και περισσότερα». Αποκτούμε μια γνώση χωρίς να βιώνουμε τις αντίστοιχες εμπειρίες. Έτσι μας λείπει ο εσωτερικός συσχετισμός, εκείνος που μας δίνει τη δύναμη, για να διαχειριστούμε σωστά την αποκτηθείσα γνώση. Είναι στ’ αλήθεια πολύ σαγηνευτικό να ανοίγουμε το βράδυ την τηλεόραση, για να ρίξουμε μια ματιά σε ό,τι συμβαίνει στον κόσμο. Καθισμένοι άνετα στην πολυθρόνα με τα πόδια ακουμπισμένα ψηλά βρισκόμαστε στο μέσο ενός σκηνικού πολέμου και «ξεπλένουμε» τις εικόνες που βλέπουμε με μια γερή γουλιά.
Μερικά λεπτά αργότερα ξέρουμε επιτέλους τι νεότερο συμβαίνει στο μέτωπο και ήσυχοι πηγαίνουμε για ύπνο –χαρούμενοι που γύρω μας δεν πέφτουν βόμβες. Συλλέγουμε γνώσεις αποκομμένες από κάθε βίωμα και αποσυνδεδεμένες από κάθε προσωπικό σημείο αναφοράς. Αυτό αποτελεί γνώση χωρίς σοφία, μάθημα χωρίς επίγνωση, θέαση χωρίς κατανόηση.
Όσα μας υπόσχονται οι Σειρήνες είναι στ’ αλήθεια πολύ βολικά. Μας καλούν στο άνετο σπιτικό τους και μας αφηγούνται όσα επιθυμεί η καρδιά μας. Ως αγγελιαφόροι του κόσμου των νεκρών μάς διηγούνται φόνους και θανάτους, ατυχία και πόνο, χτυπήματα της μοίρας και κακοτοπιές, ενόσω μας προσφέρουν ασφάλεια στην αγκαλιά τους. Ακόμη και σήμερα ακούγονται σειρήνες, όταν συμβαίνει ατύχημα, και με περιέργεια θέλουμε να ξέρουμε τι έχει συμβεί.
Παρομοίως λειτουργούμε σε ευτυχή γεγονότα. Οι περιπτώσεις μεγάλης ευτυχίας μάς διεγείρουν το ενδιαφέρον με έναν εξίσου μαγικό τρόπο. Ανεξαρτήτως από το αν πρόκειται για έναν λαμπρό γάμο σε κάποιο παλάτι, ένα εξωπραγματικό κέρδος ή μια ευτυχή σύμπτωση, τα μέσα φέρνουν την είδηση στο σπίτι μας και μας τη σερβίρουν σε ασημένιο δίσκο.
Γιατί θέλουμε να τα ξέρουμε όλα αυτά; Γιατί αυτό μας δίνει χαρά; Μας κάνει η ευτυχία ή η δυστυχία των άλλων πιο ικανοποιημένους ή πιο ευτυχείς; Ούτε κατά διάνοια. Επομένως ο λόγος δεν μπορεί να είναι αυτός. Ας ψάξουμε λίγο πιο βαθιά. Τι έχει να μας προσφέρει η γνώση των Σειρήνων; Τίποτα δεν είναι ευκολότερο από αυτό, λέει η περιορισμένη λογική μας. Ασφαλώς και θέλουμε να φτάσουμε από τη δυστυχία στα αίτια της δυστυχίας, για να μπορούμε στη δική μας ζωή να αποφεύγουμε πιο αποτελεσματικά παρόμοιες δυστυχίες.
Σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να παίρνουμε τα απαραίτητα προληπτικά μέτρα, ώστε να μην επαναλαμβάνονται παρόμοια δυσάρεστα γεγονότα. Στην περίπτωση της ευτυχίας τα πράγματα είναι αντίστροφα, λέει από την άλλη η στενή αντίληψή μας. Εδώ θα μπορούσαμε να μάθουμε πώς και οι ίδιοι μπορούμε να πετύχουμε τέτοια ευτυχία. Όμως ισχύουν στ’ αλήθεια αυτά; Έχουμε πράγματι μπροστά μας να αντιμετωπίσουμε κάποια παρόμοια ευτυχία ή δυστυχία; Ίσως και να προαισθανόμαστε γιατί ο Όμηρος συστήνει μέσω της Κίρκης να αποφευχθεί η γνώση των Σειρήνων.
Το ομηρικό πνεύμα, όπως μπορούμε να υποθέσουμε, είναι – σε αντίθεση με την περιορισμένη μας λογική – πιο ευρύ. Αυτό έχει αποδειχθεί πολλές φορές μέχρι τώρα. Σε αντίθεση με τις «επουράνιες Μούσες», οι «Μούσες του κάτω κόσμου» ανήκουν στο βασίλειο του Άδη. Έτσι δεν προκαλεί εντύπωση ότι στο νησί τους υπάρχουν μόνο λείψανα και κουφάρια. Ό,τι έχει βιωθεί κάποια μέρα τελειώνει και πεθαίνει, άψυχο κατεβαίνει τότε στο βασίλειο των νεκρών. Όμως αντί να το αφήσουν εκεί να βρει γαλήνη, οι Σειρήνες μάς αφηγούνται εκείνα που έχουν παρέλθει εδώ και πολύ καιρό.
Αν φοβόμαστε μια δυστυχία, μας παρουσιάζουν τολμηρούς ήρωες του παρελθόντος. Αν έχουμε ανεκπλήρωτες ανάγκες, μας μιλούν για ευτυχισμένους ανθρώπους, που οι επιθυμίες τους πραγματοποιήθηκαν. Αν είμαστε άτυχοι, αναφέρονται στην τύχη. Αν πάλι βρισκόμαστε σε σύγκρουση με άλλους ανθρώπους, διηγούνται τις χαρές της ζωής. Αν είμαστε μοναχικοί, περιγράφουν τρυφερές συναντήσεις.
Οι Σειρήνες ξέρουν όλα όσα θέλουμε να ακούσουμε και μας αφήνουν να γίνουμε συμμέτοχοι σε αυτά. Για ό,τι κι αν μας στεναχωρεί ή μας χαλάει τη διάθεση οι Σειρήνες βρίσκονται εκεί και θα μας παρηγορήσουν. Όμως η παρηγοριά αυτή δεν είναι αληθινή. Μας βγάζει από τον δρόμο μας, επειδή υπόσχεται ψεύτικη ευτυχία. Είναι η παρηγοριά του συμπληρωμένου δελτίου λόττο, που κάθε εβδομάδα μάς δελεάζει με ένα υπέρογκο κέρδος, μα ταυτόχρονα μάς εμποδίζει με ύπουλο τρόπο να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.
Καθένας μας ορίζει την τύχη του, λέμε χαρακτηριστικά. Αυτό σημαίνει ότι καθένας παίρνει την ύλη, την επεξεργάζεται με τη δύναμη που διαθέτει, μέχρι να φτάσει σε κάποιο αποτέλεσμα. Τέτοιες εικόνες μάς δίνουν αληθινή παρηγοριά, γιατί μας θυμίζουν πόσες θαυμάσιες δυνάμεις διαθέτουμε. Εικόνες, όπως το νικηφόρο δελτίο του λόττο, ούτε ενισχύουν ούτε κινητοποιούν τις δυνάμεις μας. Βουλιάζοντας στην πολυθρόνα παρακολουθούμε την κλήρωση των αριθμών, για να καταλήξουμε με απογοήτευση να ανοίξουμε άλλο ένα μπουκάλι. Οι Σειρήνες μπορεί να είναι καλές και συμπαθητικές και άλλοτε άσχημες και κακές. Το πρόσωπο που μας δείχνουν δεν παίζει κανέναν ρόλο. Όλα όσα μας λένε απλώς μας αποπροσανατολίζουν από την ουσία.
Ο Οδυσσέας έμαθε κοντά στην Κίρκη να αποχωρίζεται. Αποχωρίστηκε ψεύτικες εικόνες ανεκπλήρωτων πόθων, γιατί πλέον γνώριζε τον δρόμο του. Παρόλα αυτά χρειάστηκε να δεθεί σφιχτά στο κατάρτι του, για να μην βγει εκτός πορείας. Επιπλέον, ανακάλυψε ότι η επιθυμία του να γυρίσει στην πατρίδα είναι κάτι παραπάνω από μια επιθυμία μεταξύ των πολλών. Είναι η μοναδική, διαρκής επιθυμία της ψυχής του. Όλες οι άλλες είναι επιφανειακές, σχετίζονται με την προσωπικότητα και έχουν μικρότερη σημασία. Είναι οι πολλές καθημερινές ανάγκες, από τις οποίες μόνο λίγων η εκπλήρωση τελικά μας ικανοποιεί.
Όλες οι υπόλοιπες είναι απλώς υποκατάστατα για την επιθυμία της ψυχής και δεν πρέπει σώνει και καλά να εκπληρωθούν. Μπορούν λοιπόν να διαγραφούν οριστικά. Μας αρκεί να γνωρίζουμε ότι οι επιθυμίες δεν χρειάζεται να ικανοποιούνται πάντα. Ακολουθώντας με συνέπεια τον δρόμο μας, τέτοιες επιθυμίες διαλύονται από μόνες τους – δεν υπήρξαν έτσι κι αλλιώς κάτι παραπάνω από ένα «φαίνεσθαι», δεν ήταν ποτέ πραγματικές. Οι Σειρήνες είναι εκείνες οι γλυκές φωνές εκεί έξω που μας παρασύρουν να «θέλουμε να ξέρουμε».
Σε αυτές ανήκει και το «εσωτερικό μας αυτί», εκείνο που δίνει άκουσμα στις φωνές. Είναι το αυτί του συντρόφου, που ο Οδυσσέας βουλώνει με κερί. Με την ικανοποίηση των επιθυμιών μας συνδέουμε την ελπίδα μας για λίγη ευτυχία και χαρά. Όλες οι εμπειρίες που συγκεντρώνουμε μέχρι το μέσο της ζωής θα μπορούσαν να μας υποδείξουν με τη βοήθεια της ανάμνησης ότι η εκπλήρωση μιας επιθυμίας δεν συνδέεται πάντα με το αναμενόμενο βίωμα της ευτυχίας.
Συχνά μάλιστα εισπράττουμε απογοητεύσεις, γιατί η πραγματικότητα μας τα φέρνει πολύ διαφορετικά. Οι περισσότερες επιθυμίες γεννιούνται από το «εδώ και το τώρα» και από την πληρότητα της ζωής. Είναι σαν σπόροι στη φύση· κάποιοι φυτρώνουν, κάποιοι πέφτουν σε πετρώδες έδαφος και κάποιοι άλλοι δεν μπορούν να αναπτυχθούν εκεί που έχει ήδη ριζώσει ένας άλλος σπόρος. Αν στόχος μας είναι να αλλάξουμε, δεν έχει κανένα νόημα να αγκυλωνόμαστε σε επιθυμίες που δεν πραγματοποιούνται. Στην αλλαγή μας εξάλλου ανήκει και η «αλλαγή των επιθυμιών και των αναγκών μας». Ή για να το θέσουμε αλλιώς: αν παραμένουμε αγκυλωμένοι σε παλιές ανάγκες, δεν θα μπορέσουμε να αλλάξουμε.
Πάντοτε μπορούμε να αφήνουμε παλιές επιθυμίες να περνούν και να φεύγουν. Νέες, προσαρμοσμένες στην ανάπτυξή μας θα παρουσιαστούν από μόνες τους. Με την εξέλιξή μας λοιπόν «ωριμάζουν» και οι επιθυμίες μας. Οι παλιές, άψυχες επιθυμίες ας αφεθούν να ησυχάσουν στο βασίλειο του Άδη. Αφήνοντας πίσω το νησί των Σειρήνων κανείς δεν θα μας τις θυμίσει και κανείς δεν χρειάζεται να μας παρηγορήσει. Δεν θέλουμε να ξέρουμε τίποτα πλέον γι’ αυτούς τους παλιούς πόθους και για την εκπλήρωσή τους. Και συνεχίζουμε ευτυχείς και χωρίς επιθυμία προς τον προκαθορισμένο στόχο μας.
Οι εγκέφαλοί μας είναι σχεδιασμένοι να ανησυχούν και είναι πολύ καλοί σε αυτό. Είναι σχεδιασμένοι έτσι ώστε να ανησυχούν για το πώς και πότε θα χρειαστεί να «διορθώσουν» κάτι. Πρόκειται για ένα γνωστικό χαρακτηριστικό που μας βοήθησε να εξελιχθούμε.
Έχουμε αναπτύξει κάθε μεγάλη βιομηχανία (γεωργία, φαρμακευτική, θρησκεία) λόγω κάποιου φόβου: φόβο θανάτου, ασθένεια, πείνα, έλλειψη νοήματος. Το μέρος του εγκεφάλου που ελέγχει την περισυλλογή ελέγχει επίσης και τη δημιουργικότητα. Αυτό δεν είναι σύμπτωση.
Αν νιώθετε ότι δεν μπορείτε να σταματήσετε να ανησυχείτε, να δημιουργείτε από το πουθενά προβλήματα, να χαλαρώσετε και να απολαμβάνετε, δεν είναι επειδή κάτι πάει στραβά με εσάς. Το λάθος βρίσκεται στην αδυναμία σας να κατανοήσετε τον ανθρώπινο εγκέφαλο και την ευτυχία.
Δεν έχουμε σχεδιαστεί για να είμαστε «χαρούμενοι» με τον τρόπο που σκεφτόμαστε την ευτυχία: ανεμελιά, ευγνωμοσύνη, ενθουσιασμός. Έχουμε γεννηθεί για να επιβιώνουμε, δηλαδή να δημιουργούμε. Ο πόνος διαλύεται όταν εστιάζουμε στη δημιουργία παρά στο να νιώθουμε. Αντί να ψάχνουμε το πώς μας κάνει να νιώθουμε ο κόσμος, εστιάζουμε στο πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε αυτό που θέλουμε από αυτό που υπάρχει.
Το καλό και το κακό γίνονται αδιάφορα εδώ, όταν η εστίαση δεν βρίσκεται στο «Τι μπορώ να απολαύσω;», αλλά καλύτερα στο «Τι μπορώ να δημιουργήσω;».
Τα εμπόδιο μετατρέπονται σε ευκαιρίες. Η ζωή γίνεται ένα εξαιρετικό ταξίδι. Τα πάντα είναι δημιουργία. Άλλωστε, ο οργανισμός μας δημιουργεί κύτταρα και σκέψεις (ακόμα και καθώς διαβάζετε αυτό το κείμενο). Δημιουργούμε διοξείδιο του άνθρακα καθώς εκπνέουμε.
Όταν περνάμε χρόνο με κάποιον που αγαπάμε, δημιουργούμε τη σχέση μας. Κάθε φορά που εργαζόμαστε, δημιουργούμε χρήματα και δεξιότητα. Συνεχώς και πάντα δημιουργούμε.
Ο πόνος έρχεται όταν σταματάμε να δημιουργούμε. Αντί λοιπόν να καταστρώνουμε το επόμενο βήμα στη ζωή μας, εμείς υπεραναλύουμε το προηγούμενο. Αντί να φανταστούμε πρωτότυπες ιδέες, υποθέτουμε ότι τίποτε καλύτερο δεν είναι δυνατό. Αντί να λαμβάνουμε τον έλεγχο της ζωής μας, υποθέτουμε ότι είμαστε αδύναμοι. Γινόμαστε έτσι αδύναμοι. Και ο πόνος χάνει οποιαδήποτε ουσία.
Όταν εστιάζουμε στη δημιουργία, ο πόνος ενσωματώνεται στη διαδικασία. Και αξίζει τον κόπο. Δεν χωρίζουμε τις συναισθηματικές μας εμπειρίες ανάμεσα στα «πράγματα που δημιουργούν ωραίες αισθήσεις και «σ’ εκείνα που δεν δημιουργούν». Η δημιουργία δεν αφορά αποκλειστικά τις τέχνες, όπως συνηθίζουμε να θεωρούμε. Όλα είναι δημιουργικά. Κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας. Σε αυτή την επιλογή, υπάρχει ένα διαφορετικό είδος ευτυχίας – ένα ενεργητικό και όχι παθητικό.
Εγώ και ο εαυτός μου. Αναμέτρηση χρόνων. Πορεία σταθερή. Στόχος ένας! Να σε συναντήσω. Να αποκτήσω σχέση μαζί σου. Να συνδεθώ, να επικοινωνήσω. Να βουτήξω να πιάσω το πολύτιμο πετράδι σου, να φέρω στο φως το θησαυρό σου. Δύσκολο έργο. Τεράστια πρόκληση. Κρύβω όμως έναν άσσο στο μανίκι μου. Ξέρω ότι το πετράδι υπάρχει. Ο θησαυρός είναι εκεί. Αυτό που μένει είναι να τον φέρω στην επιφάνεια.
Πέρασε πολύς καιρός από τότε που έπαιζες με τον θησαυρό σου, τον θαύμαζες και τον έδειχνες στους ανθρώπους χωρίς φόβο. Ήσουν πολύ μικρός τότε κι εσύ και ο θησαυρός σου ήσασταν ένα! Καθόσουν στο πάτωμα και τον άπλωνες όλο καμάρι μαζί με τα παιχνίδια σου και έπαιζες και γινόσουν ένα μαζί του και όλοι, ότι και να έκανες, ακόμα και αταξία και ζαβολιά, είχαν ένα καλό λόγο, ένα χαμόγελο στα χείλη τους για σένα. Ο θησαυρός σου ήταν ανεκτίμητος, όσο κι εσύ. Δεν χρειαζόταν να αποδείξεις τίποτα και σε κανένα, έδινες τόση χαρά και μόνο με την παρουσία σου… εσύ ήσουν ο ίδιος ο θησαυρός!
Πέρασαν όμως τα χρόνια και τον θησαυρό σου τον ξέχασες σε μια γωνιά μέσα σου, όπως ξέχασες τα περισσότερα παιχνίδια σου. Άρχισες να ασχολείσαι τότε με άλλα πράγματα γιατί αναπόφευκτα έπρεπε να ενταχθείς στο κοινωνικό σύνολο και να αναπτύξεις κοινωνικές σχέσεις. Εκεί ξέχασες λιγάκι να παίζεις, αν και πάντα μέσα σου ένιωθες την ανάγκη να το κάνεις.
Σιγά–σιγά άρχισες να τα βρίσκεις σκούρα. Άρχισες να συνειδητοποιείς ότι τέλειωσαν τα παιχνίδια και άρχισε η αληθινή ζωή. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιπίλαγαν μια καραμέλα “Οι σχέσεις είναι δύσκολες!”, μέχρι που τη γεύτηκες κι εσύ και δεν σου άρεσε καθόλου. Ενώ εσύ ήθελες να παίξεις και να εκτιμήσουν αυτό που είσαι, ξαφνικά τα λάθη σου ήταν κατακριτέα και άξια τιμωρίας, δύσκολα κάποιος σου συγχωρούσε ένα παράπτωμα, μία λάθος κίνησή σου, μέχρι που έφτασες στο σημείο εσύ πρώτος να τιμωρείς τον εαυτό σου και χωρίς να το καταλάβεις άρχισες κάποιες φορές να φοράς μάσκες, γιατί αυτό που ήσουν, φοβόσουν να το φέρεις στην επιφάνεια.
Οι σχέσεις ξεκινούσαν με παιχνίδι αλλά κατέληγαν να σε πληγώνουν με τις προεξοχές τους. Κι εσύ όχι μόνο ξέχασες τον θησαυρό σου, αλλά φρόντισες να τον θάψεις βαθιά μέσα σου. Κι αν κάτι έφερνες στην επιφάνεια κάποιες φορές και γυάλιζε, ήταν κάτι που λαμπύριζε και θάμπωνε στην αρχή αλλά μετά έχανε την λάμψη του γιατί δεν ήταν ατόφιο, δεν ήταν μασίφ. Ακόμα κι αν κάτι ερχόταν από μέσα σου και ξεπηδούσε πηγαία, το είχες κουκουλώσει τόσο καλά, που δεν το άφηνες να βγει στην επιφάνεια.
Έτσι, με τα χρόνια που πέρασαν, κατάλαβες ότι αντί να ριχτείς στη δουλειά να ανασύρεις τον θησαυρό από μέσα σου, εσύ από φόβο τον έθαβες όλο και περισσότερο, όπως τσιμεντώνουν τη γη. Φέρε στο νου σου την εικόνα. Το χώμα θα βγάλει χορταράκια, άνθη, αγριολούλουδα. Αν το φυτέψεις, θα σου δώσει καρπούς. Τη ζωή την ίδια. Κι εσύ αντί να κάνεις αυτό, άρχισες να πετάς με το τσουβάλι προς την λάθος κατεύθυνση, δηλαδή μέσα σου, ότι σε πόνεσε από τους ανθρώπους, ότι σε απογοήτευσε, ότι σε παίδεψε. Ξέχασες να ποτίσεις, να ξεχορταριάσεις, να οργώσεις για να ανασάνει το χώμα, να φυτέψεις για να πάρεις καρπούς. Ξέχασες να απολαμβάνεις το παιχνίδι με το ίδιο σου τον εαυτό.
Άφησες τη γη σου απεριποίητη, χωρίς ούτε ένα φράχτη τριγύρω της και επέτρεπες στον καθένα μα πιο πολύ στον εαυτό σου να την ποδοπατάει. Ξέχασες θησαυρό, τα ξέχασες όλα. Ζιζάνια φυτρώνανε το ένα μετά το άλλο μέσα σου, κάποιοι περαστικοί πέταγαν τα σκουπίδια τους στο εγκαταλελειμμένο μέρος, κάποιοι άλλοι άδειασαν τα μπάζα τους εκεί γιατί ήταν εύκολο αφού δεν τους έλεγε κανένας όχι και το μέρος παρέμενε απροστάτευτο.
Ανάσα δεν έπαιρνες από πουθενά. Τον ένιωθες όμως το θησαυρό ότι ήταν κάπου μέσα σου και σου ζητούσε να βγει στην επιφάνεια, όπως το αγριολούλουδο που ζητά να ανθίσει. Η γη όσο και να την μπαζώσεις, θα βρει τον δρόμο της. Πόσες φορές έχεις δει στην άκρη ενός τσιμεντένιου δρόμου, να ξεπροβάλει θαρραλέα η δύναμη της φύσης! Ένα χορτάρι, ένα λουλούδι μπορεί να φυτρώσει στα πιο απίθανα μέρη, σε τόσο δα λίγο χώμα, θα βγει να δηλώσει περίτρανα την παρουσία του, θα βγει στο φως να δείξει όλο καμάρι το θησαυρό του.
Η ζωή λοιπόν στα έφερε έτσι, που το πήρες τελικά το μήνυμα. Ήρθε η ώρα να ψάξεις το θησαυρό σου. Μέσα σου. Ήρθε η ώρα να θυμηθείς ό,τι είχες ξεχάσει, ήρθε η ώρα να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου σοβαρά και με υπευθυνότητα. Χρειάστηκες εργαλεία. Ένα καλέμι κι ένα σφυρί για να σπάσεις το σκληρό τσιμέντο, χέρια δυνατά για να πετάξεις μακριά ότι άχρηστο κουβάλησες και σε βάραινε χρόνια ολόκληρα, μια αξίνα για να σκάψεις. Χρειάστηκες επίσης μεγεθυντικό φακό για να δεις στην πραγματική τους διάσταση αυτά που θεωρούσες μικρά μέσα σου. Δυό τρεις καρδιακούς φίλους να σου υποδείξουν με αγάπη αυτό που εσύ δεν έβλεπες ξεκάθαρα, μία επιστημονική προσέγγιση να σε ταρακουνήσει, το Θεό τον ίδιο να σε ξυπνήσει!
΄Οσο πιο βαθιά έσκαβες μέσα σου, τόσο περισσότερο ήθελες να πας. Η διαφορά ήταν πως τώρα δεν ήθελες να βυθιστείς για να πονέσεις, αλλά για να λυτρωθείς! Χρειάστηκε να καθαρίσεις παλιές βαθιές πληγές, να βγάλεις επιδέσμους από πληγές που κακοφόρμισαν γιατί δεν τις περιποιήθηκες, να επουλώσεις τραύματα. Πόνεσες κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, τράβηξες τσιρότα, με χαρά είδες ότι κάποιες πληγές ήταν έτοιμες να κλείσουν, με ακόμα μεγαλύτερη ότι κάποιες έκλεισαν και δεν σου καθόριζαν πια τη ζωή σου και ξαφνικά… η αξίνα σου έφτασε στο στόχο! Χτύπησε το κουτί του θησαυρού σου κι εκεί άφησες το εργαλείο και έσκυψες πάνω από το πολύτιμο κουτί με την καρδιά σου να χτυπάει σαν τρελή και με τα χέρια σου, άρχισες να σκάβεις με λαχτάρα γύρω του για να το φέρεις στην επιφάνεια.
'Εκανες βουτιά μέσα σου και μαγεύτηκες από αυτό που είσαι! Βρήκες τον θησαυρό σου και τον έφερες στο φως! Άρχισες να χαίρεσαι όπως όταν ήσουν παιδί. Τον πήρες στην αγκαλιά σου, τον χάιδεψες, τον φίλησες, δάκρυσες από χαρά κι από συγκίνηση, του ζήτησες συγγνώμη που τον ξέχασες τόσα χρόνια. Ένιωσες την ευλογία αυτής της ανακάλυψης να πλημυρίζει ολόκληρο το είναι σου, ένιωσες το κάθε κύτταρό σου να γεμίζει από χαρά, ένιωσες απέραντη ευγνωμοσύνη για το Θείο αυτό δώρο και μια φωνή μέσα σου να φωνάζει… «Ελευθερώθηκα!»…
Ξανάγινες παιδί… άπλωσες τον θησαυρό μπροστά σου να τον χαίρεσαι εσύ και οι άνθρωποι χωρίς να φοβάσαι πια τίποτα απολύτως… γιατί ο θησαυρός δεν είναι μόνο δικός σου και δεν είναι μόνο πολύτιμος για σένα. Είναι για όλους τους ανθρώπους και συνειδητά πια τον αποκάλυψες και τον άπλωσες στο πάτωμα κι έκατσες να παίξεις μαζί του και με τους ανθρώπους, χωρίς να φοβάσαι αν θα χτυπήσεις ή αν θα πονέσεις. Γιατί κατάλαβες ότι και αυτό μέρος του παιχνιδιού είναι, αρκεί να το δεις έτσι και να μην επιτρέψεις ξανά, κανένας φόβος να σου καθορίσει το ποιος είσαι. Γιατί τελικά όποιος τολμά να πετάξει τους φόβους του και να μπει στο παιχνίδι της ζωής, ξέρει και να το απολαμβάνει. Γιατί τελικά… όποιος έχει κοιτάξει μέσα του, δε φοβάται τίποτα!
Από μια υψηλή νόηση, μέχρι αυτή που πλησιάζει τη μωρία, οι διαβαθμίσεις είναι ατέλειωτες. Είναι κατ’ αρχήν και ο πνευματικός ορίζοντας του καθενός πολύ διαφορετικός, δηλαδή από αυτόν της απλής αντίληψης του παρόντος, που έχει ακόμα και το ζώο, σε αυτόν ο οποίος περιλαμβάνει την επόμενη ώρα ή ακόμα την επόμενη μέρα, την εβδομάδα, το έτος, τη ζωή, τους αιώνες, τις χιλιετίες, μέχρι αυτόν μιας συνείδησης η οποία σχεδόν διαρκώς έχει παρόντα τον, αν και θαμπά ανατέλλοντα, ορίζοντα του απείρου. Οι σκέψεις του καθενός σε κάθε περίπτωση παίρνουν τον χαρακτήρα που αναλογεί στον πνευματικό του ορίζοντα.
Ακόμα, εκείνη η διαφορά της ευφυΐας διαφαίνεται στην ταχύτητα της σκέψης τους, η οποία είναι σημαντική και τόσο διαφορετικά διαβαθμισμένη, όπως τα σημεία από το κέντρο μέχρι την εξωτερική γραμμή ενός περιστρεφόμενου δίσκου. Ο ορίζοντας των συμπερασμάτων και αιτιών μέχρι τον οποίο μπορεί να φτάσει η σκέψη του καθενός, φαίνεται να βρίσκεται σε μια ορισμένη σχέση με την ταχύτητα της σκέψης του· γιατί η μεγαλύτερη ένταση της δύναμης της σκέψης διαρκεί γενικώς μόνο ένα πολύ σύντομο διάστημα, και μόνο όσο διαρκεί, μια σκέψη μπορεί να προσπελαστεί στην πλήρη της ενότητα. Γι’ αυτό είναι σημαντικό το κατά πόσο η νόηση, σε ένα τόσο σύντομο διάστημα, μπορεί να την παρακολουθήσει, δηλαδή πόσο δρόμο μέσα σε αυτήν μπορεί να διανύσει.
Τέλος, η μεγάλη ατομική διαφορά της ευφυΐας, για την οποία μιλάμε, γίνεται φανερή κατά τον καλύτερο τρόπο στον βαθμό διαύγειας της αντίληψης, και συνεπώς στη σαφήνεια της όλης σκέψης. Στον έναν είναι ήδη αντίληψη ενός αντικειμένου ό,τι στον άλλον είναι η κάποια στροφή της προσοχής του προς αυτό- ο ένας έχει ήδη τελειώσει και έχει φτάσει στον σκοπό, όταν ο άλλος ακόμα βρίσκεται στην αρχή- αυτό που στον έναν είναι η λύση, στον άλλον είναι το πρόβλημα. Αυτό απορρέει από την ποιότητα της σκέψης και της γνώσης, που αναφέραμε ήδη προηγουμένως. Όπως στα δωμάτια ο βαθμός φωτεινότητας είναι διαφορετικός, έτσι και στα κεφάλια.
Επομένως, σε σχέση με τη νόηση, η φύση είναι εξόχως αριστοκρατική. Οι διαφορές που έχει δημιουργήσει σε αυτήν είναι μεγαλύτερες από εκείνες που δημιουργούν η γέννηση, τα πλούτη, οι διαφορές των κοινωνικών ομάδων σε οποιαδήποτε χώρα- αλλά, όπως και σε άλλες αριστοκρατίες, έτσι και σε αυτή της φύσης αντιστοιχούν πολλές χιλιάδες αγροίκοι σε έναν ευγενή, πολλά εκατομμύρια σε έναν άρχοντα, και ο μεγάλος σωρός είναι απλός όχλος, συρφετός, λωποδύτες, στενόμυαλοι, ποταποί. Όμως ανάμεσα στη σειρά των διαφορών της φύσης και αυτής των κοινωνικών υπάρχει μια κραυγαλέα αντίθεση, για την εξισορρόπηση της οποίας θα πρέπει να ελπίσουμε σε μια χρυσή εποχή. Στο μεταξύ, και εκείνοι που βρίσκονται πολύ ψηλά στη σειρά της νόησης που επέβαλε η φύση, και οι άλλοι στην κοινωνική σειρά, έχουν κοινό το ότι συνήθως βρίσκονται σε ευγενή απομόνωση, την οποία υπονοεί ο Μπάιρον όταν λέει:
Τη μοναξιά των βασιλέων να νιώθω, όμως χωρίς την εξουσία που τους επιτρέπει να φέρουν το στέμμα. (Prophecy of Dante, κεφ. 1, στίχ.166)
Γιατί η νόηση είναι μια αρχή που διαφοροποιεί και διαχωρίζει- οι διάφορες διαβαθμίσεις της προσφέρουν στον καθένα πολύ περισσότερο διαφορετικές αντιλήψεις από ό,τι η απλή μόρφωση, με συνέπεια, κατά κάποιο τρόπο, καθένας να ζει σε έναν άλλο κόσμο, στον οποίο μόνο τους ομοίους του συναντά άμεσα, στους άλλους, όμως, μόνο από μακριά μπορεί να πει κάτι και να προσπαθήσει να τους γίνει κατανοητός. Μεγάλες διαφορές στον βαθμό και στην εξέλιξη της διανοητικής ικανότητας ανοίγουν από άνθρωπο σε άνθρωπο ένα μεγάλο χάσμα, το οποίο μόνο η καλοσύνη της καρδιάς μπορεί να γεφυρώσει, η οποία, αντίθετα προς τη διανοητική ικανότητα, είναι η ενοποιητική αρχή που ταυτίζει κάθε άλλον με τον ίδιο τον εαυτό του. Η ενότητα όμως παραμένει ηθική- δεν μπορεί να γίνει διανοητική. Ακόμα και με αρκετά παρόμοιο βαθμό μόρφωσης, η συζήτηση ανάμεσα σε ένα μεγάλο πνεύμα και ένα συνηθισμένο μυαλό μοιάζει με το συντροφικό ταξίδι ενός άνδρα που κάθεται σε ένα ζωηρό άλογο, με έναν πεζοπόρο. Το ταξίδι θα γίνει και για τους δύο σε λίγο οχληρό, και με τον χρόνο αδύνατο. Για μια μικρή διαδρομή βέβαια, μπορεί ο έφιππος να κατέβει από το άλογο για να βαδίσει με τον άλλον, αν και η ανυπομονησία του αλόγου του θα του δημιουργήσει προβλήματα.
ΑΡΘΟΥΡ ΣΟΠΕΝΧΑΟΥΕΡ, Οι ατέλειες της νόησης και η μεγαλοφυΐα
Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA) ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να προχωρήσει στην υλοποίηση της «τριπλής» αποστολής "Comet Interceptor". Θα περιλαμβάνει τρεις διαστημοσυσκευές (μία μητρική και δύο θυγατρικές), οι οποίες θα επισκεφθούν ένα «παρθένο» κομήτη που δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί ή κάποιο άλλο σώμα που μόλις θα ξεκινά το ταξίδι του στο εσώτερο ηλιακό σύστημα.
Τα τρία διαστημικά σκάφη θα κάνουν ταυτόχρονες παρατηρήσεις από διαφορετικές πλευρές του κομήτη, δημιουργώντας ένα δυναμικό τρισδιάστατο «προφίλ» του. Μετά τη μεγάλη επιτυχία της ESA με την αποστολή της «Ροζέτα» στον κομήτη 67Ρ/Τσουριούμοφ-Γκερασιμένκο το 2014, η Ευρώπη θέλει να πάει ένα βήμα παραπέρα, αν και αυτή τη φορά καμία διαστημοσυσκευή δεν θα επιχειρήσει να προσεδαφιστεί στον κομήτη.
«Οι παρθένοι ή δυναμικά νέοι κομήτες είναι τελείως αχαρτογράφητοι και αποτελούν ιδανικούς στόχους για διαστημική εξερεύνηση εκ του σύνεγγυς, ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα την ποικιλία και την εξέλιξη των κομητών. Τα τεράστια επιστημονικά επιτεύγματα των αποστολών μας Giotto και Rosetta σε κομήτες είναι άνευ προηγουμένου, αλλά τώρα ήλθε η ώρα να στηριχτούμε σε αυτές τις επιτυχίες και να επισκεφθούμε ένα παρθένο κομήτη ή να είμαστε έτοιμοι για το επόμενο διαστρικό αντικείμενο τύπου Οουμουαμούα» (σ.σ. το μυστηριώδες αντικείμενο που ερχόταν από άλλο ηλιακό σύστημα και είχε διασχίσει το δικό μας το 2017), δήλωσε ο επιστημονικός διευθυντής της ESA Γκίντερ Χάσινγκερ.
Η -κόστους περίπου 150 εκατομμυρίων ευρώ- αποστολή Comet Interceptor προγραμματίζεται για εκτόξευση το 2028, μαζί με το νέο ευρωπαϊκό διαστημικό τηλεσκόπιο μελέτης εξωπλανητών Ariel. Στόχος της αποστολής θα είναι κάποιος κομήτης (ακόμη δεν έχει προσδιορισθεί), που για πρώτη φορά θα έχει εισέλθει στο εσώτερο ηλιακό σύστημα, πιθανώς προερχόμενος από το Νέφος του Όορτ στις εσχατιές του ηλιακού συστήματος. Την επιστημονική ευθύνη της αποστολής θα έχει το Εργαστήριο Διαστημικής Επιστήμης Mullard του Πανεπιστημιακού Κολλεγίου του Λονδίνου (UCL).
Το πρώτο ρόβερ για Φόβο ή Δείμο
Εξάλλου, το Γερμανικό Κέντρο Αεροδιαστημικής (DLR) και η Γαλλική Διαστημική Υπηρεσία (CNES) ανακοίνωσαν ότι θα κατασκευάσουν το πρώτο ρόβερ που θα αποτελέσει την ευρωπαϊκή συμβολή στην ιαπωνική αποστολή ΜΜΧ (Martian Moons eXploration), με στόχο την επιτόπια για πρώτη φορά εξερεύνηση ενός εκ των δύο μικρών δορυφόρων του πλανήτη 'Αρη, του Φόβου ή του Δείμου.
Η αποστολή -που θα αξιοποιήσει την πολύτιμη εμπειρία της ιαπωνικής αποστολής Hayabusa2 στον αστεροειδή Ριούγκου- προγραμματίζεται να εκτοξευθεί το 2024, να φθάσει στον 'Αρη το 2025 και να φέρει πίσω στη Γη το 2029 τα πρώτα δείγματα είτε από το Φόβο είτε από το Δείμο. Το γαλλο-γερμανικό ρόβερ θα προσεδαφιστεί σε ένα από τα δύο φεγγάρια, όπου θα κάνει μελέτες επί αρκετούς μήνες.
«Αλλά ο κόσμος σήμερα είναι πιο σύνθετος και προετοιμασμένος να δεχθεί μια παγκόσμια κυβέρνηση. Η υπερεθνική κυριαρχία μιας πνευματικής ελίτ και των παγκόσμιων τραπεζιτών είναι σίγουρα προτιμητέα σε σχέση με τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό που υφίστατο μέχρι τώρα». (David Rockefeller, πρόεδρος ιδρυτής της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ και της Τριμερούς Επιτροπής, πρόεδρος του CFR, του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων. Εισήγηση που έκανε κατά τη συνάντηση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ στο Μπάντεν Μπάντεν το 1991).
«Θα έχουμε μια παγκόσμια κυβέρνηση, είτε σας αρέσει είτε όχι. Το μόνο ζήτημα θα είναι να ξέρουμε αν θα προκύψει απο κατάκτηση ή απο συγκατάθεση». (Paul Warburg, Χρηματιστής, μέλος του CFR, του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων). Ο ιστορικός του μέλλοντος είναι πολύ πιθανόν ότι θα γράφει για την εποχή μας: «Στο ξεκίνημα του 21ου μ.κ.ε. αιώνα, ένα πανίσχυρο παγκόσμιο καθεστώς άρχισε να αιχμαλωτίζει με τα ορατά και αόρατα πλοκάμια του ολόκληρο τον πλανήτη. Η Γη μεταμορφώθηκε σταδιακά σε μία πλανητικών διαστάσεων αόρατη φυλακή με τις πιο εξελιγμένες και εκλεπτυσμένες μεθόδους καταστολής».
Πράγματι, η αλήθεια είναι ταυτόχρονα απλούστερη αλλά και πιο απίστευτη απ’ ό,τι μπορούμε να διανοηθούμε: Οι Επικυρίαρχοι μία απάνθρωπη υπερεθνική ελίτ, έχουν καταστήσει δέσμια την ανθρωπότητα και επιβάλλουν το σχέδιο της Νέας Τάξης μιλώντας για «ανοχή» «πολυπολιτισμικότητα» «ανθρώπινα δικαιώματα» και «παγκοσμιοποίηση».
Αυτά τα Παγκόσμια Αφεντικά προσπαθούν με δόλιες μεθοδεύσεις να ορίσουν ξανά την πραγματικότητα και να εξουσιάσουν τον πλανήτη. Κατέχοντας μία τεράστια μερίδα του παγκόσμιου πλούτου, διαφθείρουν σταδιακά και προετοιμάζουν τις ανύποπτες μάζες να δεχθούν το παγκόσμιο αστυνομικό κράτος (Novus Ordo)
Μας αποκοιμίζουν και μας αποσπούν την προσοχή ενώ αυτοί εξαλείφουν μία μία τις ελευθερίες μας και προετοιμάζονται για γενικευμένη καταστολή, χρησιμοποιώντας την «τρομοκρατία» ως ψευδές πρόσχημα. Διδάσκουν τις μάζες ότι ο θεός, η αλήθεια και η δικαιοσύνη είναι καθαρά υποκειμενικά θέματα, για να αποδείξουν άτι ο άνθρωπος είναι απλώς ένα ζώο προορισμένο να υποδουλωθεί ή να καταστραφεί. Ελέγχουν όλους τους μοχλούς εξουσίας: το πιστωτικό σύστημα, τα Μέσα Ενημέρωσης, την εκπαίδευση, τις κυβερνήσεις, τους πολιτικούς -νεοφιλελεύθερους, σοσιαλιστές, εκσυγχρονιστές, ροζ κομμουνιστές- ώστε να μπορούν εύκολα να μας εξαπατούν.
Μια φυλακή για το μυαλό (Matrix)
Από τη στιγμή που ένας άνθρωπος αφήνει τη μήτρα της μητέρας του, κάθε προσπάθεια του είναι να δημιουργήσει, να διατηρήσει και να αποσυρθεί μέσα σε μία τεχνητή μήτρα, σε διάφορα είδη προστατευτικών «κουκουλιών» – υποκατάστατων. Αντικειμενικός σκοπός αυτής της τεχνητής «μήτρας» είναι να παρέχει ένα σταθερό περιβάλλον για κάθε δραστηριότητα, ασφάλεια για ελευθερία και αμυντική προστασία από την επιθετική δράση.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια η δημοκρατία, όπως εξελίσσεται, είναι πλέον μία ψευδαίσθηση που λειτουργεί εγκλωβιστικά καθώς οι πολίτες συνεχίζουν να ψηφίζουν, αλλά η ψήφος τους δεν έχει κανένα περιεχόμενο. Ψηφίζουν για εκπροσώπους που δεν έχουν πραγματική εξουσία. Κι αυτό, γιατί το μόνο που έχει μείνει είναι να αποφασίζουν για πολιτικά προγράμματα της «δεξιάς» και της «αριστεράς» που είναι πια ταυτόσημα σε όλες τις δυτικές χώρες. Οι πραγματικοί κυρίαρχοι του κόσμου δεν είναι πλέον οι εθνικές κυβερνήσεις, αλλά οι επικεφαλής των οικονομικών ή βιομηχανικών πολυεθνικών ομίλων και των αδιαφανών Διεθνών Ιδρυμάτων (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμια Τράπεζα, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, G8 κ.λπ.)
Οι υπεύθυνοι των Οργανισμών αυτών οι οποίοι ασκούν την πραγματική εξουσία δεν είναι εκλεγμένοι, αλλά εκλεκτοί της παγκόσμιας συνωμοτικής ελίτ, και το κοινό δεν ενημερώνεται καν για τις αποφάσεις τους. Σε διεθνές επίπεδο, οι Οργανισμοί αυτοί, που είναι πιο πλούσιοι από τα κράτη, αλλά και βασικοί χρηματοδότες πολιτικών κομμάτων όλου του φάσματος στις περισσότερες χώρες, είναι ουσιαστικά υπεράνω νόμων και πολιτικής εξουσίας, υπεράνω και της δημοκρατίας.
Το ότι οι ισχυροί της γης, εκπρόσωποι αυτών των Οργανισμών και Εταιρειών, αισθάνονται τους πολίτες ως εχθρό τους, φαίνεται από τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας που λαμβάνουν για την προστασία τους από αυτούς. Οργανώνουν εναντίον των πολιτών πολεμικά αντίμετρα, όπως έγινε και στη Σύνοδο της G8 στο Heiligendam της Γερμανίας. Εξάλλου, το περιθώριο δράσης των κρατών μειώνεται όλο και περισσότερο από τις διεθνείς οικονομικές συμφωνίες για τις οποίες κανένας δεν συμβουλεύθηκε ούτε πληροφόρησε τους πολίτες. Όλες οι διεθνείς συνθήκες που υπογράφηκαν τα τελευταία χρόνια (GATT, OMC, ΜΙΑ, ΝΤΜ, NAFTA) έχουν ένα μοναδικό σκοπό: τη μεταφορά της εξουσίας από τα κράτη προς τους μη εκλεγμένους οργανισμούς, μέσω της «παγκοσμιοποίησης».
Αν όμως οι πολίτες υποψιασθούν ότιδεν υπάρχει δημοκρατία, μπορεί να προκληθεί εξέγερση. Γι’ αυτό αποφασίστηκε να διατηρηθεί μία βιτρίνα δημοκρατίας και η πραγματική εξουσία να μετατοπισθεί προς νέα υπερεθνικά κέντρα. Στην πραγματικότητα, βιώνουμε μία «νέα σκλαβιά» με δεξιό ή αριστερό προσωπείο.
Σε μία διάλεξη το 1961, ο Άλντους Χάξλεϊ περιέγραψε το αστυνομικό κράτος του μέλλοντος ως την «τελική επανάσταση» μία «δικτατορία χωρίς δάκρυα» όπου οι άνθρωποι «αγαπούν την δουλεία τους». Ο στόχος, είχε πει, είναι να δημιουργηθεί «ένα είδος ανώδυνων στρατοπέδων συγκέντρωσης για ολόκληρες κοινωνίες έτσι ώστε να χάσουν ουσιαστικά οι άνθρωποι τις ελευθερίες τους αλλά, δεν θα σκέπτονται σε καμία περίπτωση να εξεγερθούν λόγω της προπαγάνδας ή της πλύσης εγκεφάλου, που θα ενισχύεται με φαρμακευτικές μεθόδους».
Ο «Αθόρυβος Πόλεμος» εναντίον της Ανθρωπότητας
Σήμερα έχει ξεκινήσει ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος. Πρόκειται για-έναν κοινωνικό και εσωτερικό πόλεμο, έναν πόλεμο εξόντωσης που διεξάγεται από τις υπερεθνικές ελίτ εναντίον όλων των εθνών. Αυτός ο πόλεμος που χαρακτηρίζεται από την παλινόρθωση μιας νέας δουλείας, ονομάζεται «νεοφιλελεύθερη,παγκοσμιοποίηση» και διεξάγεται με μία σειρά εξελιγμένων τεχνικών και τεχνολογιών υποταγής και παραπλάνησης του μέσου πολίτη ώστε τελικά αυτός να υποταχθεί. Σιωπηλά όπλα και ψυχοκυβερνητική διαχείριση του φόβου, τηλενάρκωση, mind control, μη φονικά όπλα, υποτάσσουν για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία το πνεύμα και το φαντασιακό ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Ένα ντοκουμέντο με τίτλο «Σιωπηλά Όπλα για Αθόρυβους Πολέμους» («Silent Weapons for Quiet Wars») επιβεβαιώνει ότι όλα αυτά είναι μέρος ενός προσχεδιασμένου πολέμου κατά της ανθρωπότητας. Μιλά για «Έλεγχο του κοινού, με το να το διατηρούν, διαλυμένο, αδαές, συγχυσμένο, αποδιοργανωμένο και διασπασμένο. Το κοινό δεν μπορεί να αντιληφθεί αυτά τα όπλα και συνεπώς δεν μπορεί να πιστέψει ότι δέχεται επίθεση και χαλιναγωγείται από ένα όπλο. ‘Όταν το σιωπηλό όπλο εφαρμόζεται σταδιακά, το κοινό προσαρμόζεται»
Το ντοκουμέντο αυτό, που αποτυπώνει τις πρώτες φάσεις του Σχεδίου της Παγκόσμιας Χειραγώγησης, είναι το προϊόν μιας επιχείρησης με το όνομα «Operations Research» που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου για επίθεση κατά των εχθρικών πληθυσμών χρησιμοποιώντας εργαλεία κοινωνικής μηχανικής και ψυχολογικού πολέμου.
Το 1954, σύμφωνα με το ντοκουμέντο, η «υπερεθνική ελίτ» αποφάσισε να εξαπολύσει έναν «σιωπηλό πόλεμο» αρχικά κατά του αμερικανικού λαού και στη συνέχεια κατά ολόκληρης της ανθρωπότητας, με στόχο την εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας οικονομίας. Το ντοκουμέντο μοιάζει με κωδικοποιημένο κείμενο που χρησιμοποιεί τεχνολογικούς και ηλεκτρονικούς όρους για να περιγράψει τον οικονομικο-πολιτικά έλεγχο της κοινωνίας από την υπερεθνική συνωμοτική ελίτ. Οι συντάκτες του το χαρακτηρίζουν ως ένα «εισαγωγικό εγχειρίδιο προγραμματισμού» που δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές για τον έλεγχο των μαζών, της πολιτικής και της οικονομίας.
Το εξαιρετικά ενδιαφέρον αυτό έγγραφο υποτίθεται ότι βρέθηκε τυχαία στις 7 Ιουλίου του 1986, μέσα σε ένα μεταχειρισμένο φωτοτυπικό μηχάνημα IBM που αγόρασε ένας υπάλληλος της αεροπορικής εταιρείας Boeing. Ως ημερομηνία σύνταξης του εμφανίζεται το έτος 1979. Φαίνεται σαν να περιγράφει μία στρατηγική που αποφασίστη κε το 1954 (έτος ίδρυσης της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ) κατά τη διάρκεια μιας μυστικής συνάντησης αυτού του είδους των ελιτίστι κων φόρουμ όπου παίρνονται οι αποφάσεις των δια-καπιταλιστικών στρατηγικών και του μακροπρόθεσμου κοινωνικού προγραμ ματισμού, σε διεθνές επίπεδο.
Απ’ ό,τι λέει το έγγραφο, αλλά και από την μοναδική ανάλυση γύρω από αυτό που υπάρ χει στο βιβλίο «Behold the Pale Horse» του William Cooper, που κυκλοφόρησε το 1991, φαίνεται ότι η στρατηγική των «Σιωπηλών Όπλων» συντονίστηκε προς όφελος των υπερεθνικών Παγκόσμιων Αφεντικών από το βρετανικό Ινστιτούτο, γνωστό ως «Chatham House» (Τσάταμ Χάουζ). Το όνομα Chatham House συχνά χρησιμοποιείται ως αναφορά στο Βασιλικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων (Royal Institute of International Affairs – ΜΙΑ) που είναι το ανάλογο του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (Council on Foreign Relations – CFR) της Αμερικής.
To «Chatham House» οι υπερπόντιοι δορυφόροι του και οι συναντήσεις τους, όπως και της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, χαρακτηρίζονται από τη συνύπαρξη ενός κλειστού εσωτερικού κύκλου μυημένων οι οποίοι, μαζί με έναν εξωτερικό κύκλο συνεργατών, εργάζονται σταθερά με στόχο την άσκηση επιρροής σε σημαντικά κυβερνητικά στελέχη, γραφειοκράτες, διπλωμάτες και επιχειρηματίες. Το συγκεκριμένο έγγραφο υποτίθεται πως ήταν φωτοτυπημένο αντίγραφο που προοριζόταν για κάποιον αποδέκτη του κλειστού κύκλου, διότι είχε την ένδειξη:
«Έχετε επιλεγεί για το πρόγραμμα αυτό, λόγω της ικανότητας σας να εξετάζετε την ανθρώπινη κοινωνία με ψυχρή αντικειμενικότητα και να αναλύετε και να συζητάτε τις παρατηρήσεις και τα συμπεράσματα σας με άλλους ανάλογης πνευματικής ικανότητας» Αν δεν πιστέψουμε, όπως οφείλουμε άλλωστε, ότι το ντοκουμέντο εγκαταλείφθηκε τυχαία, τότε μπορεί να είναι δουλειά κάποιου «whistleblower», όπως έχει συμβεί και με άλλες αποκαλύψεις για συνωμοσίες τέτοιου είδους.
Δεν αποκλείεται επίσης να είναι άλλη μία «προβοκάτσια» του τύπου των γνωστών «Πρωτοκόλλων» κάποιοι που θέλουν, δηλαδή, να προειδοποιήσουν την ανθρωπότητα για τα μυστικά αυτά σχέδια χωρίς να στηρίζονται στην αυθεντικότητα των κειμένων τους. Άλλωστε η πραγματική «συνωμοσία» ποτέ δεν αποδεικνύεται. Τα πιο σημαντικά αποσπάσματα του απόρρητου αυτού εγγράφου, μαζί με τα δικά μας σχόλια, παραθέτουμε παρακάτω:
Top Secret: Σιωπηλά όπλα για Αθόρυβους Πολέμους
Η τεχνολογία των σιωπηλών όπλων εξελίχθηκε από την Operations Research (O.R.) μία απόρρητη στρατηγική και τακτική μεθοδολογία που αναπτύχθηκε την Μεγάλη Βρετανία κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Αρχικός σκοπός της Operations Research ήταν η μελέτη των στρατηγικών και τακτικών προβλημά των επίγειας και εναέριας άμυνας, με αντικειμενικό σκοπό την αποτελεσματική χρήση περιορισμένων στρατιωτικών πόρων κατά ξένων εχθρών (π.χ. επιμελητεία, διοικητική μέριμνα).
Σύντομα ωστόσο, αξιωματούχοι με θέσεις ισχύος κατάλαβαν ότι οι ίδιες μέθοδοι μπορεί να ήταν χρήσιμες για τον πλήρη έλεγχο μιας κοινωνίας, αλλά υπό την προϋπόθεση να αναπτυχθούν καλύτερα εργαλεία. Η κοινωνική μηχανική (η ανάλυση και ο αυτοματισμός μιας κοινωνίας) απαιτεί τη συσχέτιση μεγάλων ποσοτήτων σταθερά μεταβαλλόμενων οικονομικών πληροφοριών (δεδομένων), γι’ αυτό χρειάζεται ένα σύστημα υψηλής ταχύτητας ψηφιακής επεξεργασίας δεδομένων:
Ορόσημα: Οι παλαιοί υπολογιστές ήταν πολύ αργοί, αλλά ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, που επινοήθηκε το 1946 από τους J. Presper Eckert και John W. Mauchly, ικανοποιούσε τις προϋποθέσεις. Το επόμενο ορόσημο ήταν η ανάπτυξη του γραμμικού προγραμματισμού (μέθοδος Simplex) το 1947 από τον μαθηματικό George B. Dantzig. Τέλος, στις αρχές του 1948, το τρανζίστορ, που κατασκευάστηκε από τους J. Bardeen, W.H. Brattain και W. Shokley, έφερε μεγάλες ελπίδες για εξάπλωση του πεδίου των υπολογιστών μειώνοντας τον αναγκαίο χώρο και την απαιτούμενη ισχύ.
Με αυτές τις τρεις ανακαλύψεις στα χέρια τους, οι ισχυροί της Δύσης υπέθεσαν ότι ήταν δυνατόν να ελέγξουν ολόκληρο τον κόσμο με το πάτημα ενός κουμπιού. Αμέσως, η ναυαρχίδα της παγκοσμιοποίησης, το Ίδρυμα Ροκφέλλερ μπήκε στο παιγνίδι δίνοντας μία τετραετή επιχορήγηση στο Κολλέγιο Harvard, ιδρύοντας το Πρόγραμμα Οικονομικής Έρευνας Harvard (Harvard Economic Research Project) για τη μελέτη της δομής της αμερικανικής οικονομίας. Έναν χρόνο αργότερα, το 1949, συνέπραξε και η Αμερικανική Αεροπορία.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν τότε ο αδιαμφισβήτητος διάδοχος της Βρετανικής Αυτόκρατορίας, η οποία στις, αρχές του 20ού αιώνα ήλεγχε το 1/4 του πλανήτη. Οι ΗΠΑ κληρονόμησαν από τη θαλασσοκράτειρα Μεγάλη Βρετανία όλες σχεδόν τις σημαντικές γεωστρατηγικές περιοχές που ήλεγχε, αλλά δεν είχαν την απαιτούμενη αυτοκρατορική αντίληψη για να αναλάβουν τις αντίστοιχες υποχρεώσεις. Έτσι, ουσιαστικά οι ΗΠΑ έγιναν το έθνος-κράτος, πιλότος των Επικυρίαρχων για το μοντέλο της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας. Ο έλεγχος του πλανήτη προϋπόθετε τον έλεγχο της Αμερικής από τα μέσα.
Πολιτική Εισαγωγή
Το 1952 έληξε η περίοδος της επιχορήγησης και έγινε μια υψηλού επιπέδου συνάντηση της Ελίτ ώστε να καθοριστεί η επόμενη φάση της έρευνας σχετικά με τα σχέδια της κοινωνικής χειραγώγησης. Το πρόγραμμα Harvard υπήρξε πολύ καρποφόρο και αυτό επιβεβαιώθηκε από τη δημοσίευση ορισμένων εκ των αποτελεσμάτων του το 1953, τα οποία μιλούσαν για τη δυνατότητα εφαρμογής της οικονομικής (κοινωνικής) μηχανικής.
Η νέα μηχανή Αθόρυβου Πολέμου που αναπτύχθηκε το δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του ’40, ήταν το νέο απόκτημα που μπήκε σε εφαρμογή το 1954. Με τη δημιουργία του μέιζερ (διάταξη ενίσχυσης η παράγω γης μικροκυμάτων με εξαναγκασμένη εκπομπή ακτινοβολίας) το 1954, η υπόσχεση για «ξεκλείδωμα» απεριόριστων πηγών ατομικής ενέργειας σύντηξης, από το βαρύ υδρογόνο στο θαλασσινό νερό και η επακόλουθη διαθεσιμότητα απεριόριστης ηλιακής ενέργειας ήταν μία δυνατότητα που φαινόταν ότι θα επιτευχθεί μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Ο συνδυασμός ήταν ακαταμάχητος.
Ο Αθόρυβος Πόλεμος κηρύχθηκε σιωπηλάαπό τη Διεθνή Ελίτ σε μία συνδιάσκεψη που έγινε το 1954. Το σύστημα σιωπηλών όπλων ήταν έτοιμο σχεδόν 13 χρόνια μετά. Τα Παγκόσμια Αφεντικά είχαν καταλάβει ότι ήταν απλώς θέμα χρόνου, μερικές δεκαετίες μόνο, πριν οι αφυπνισμένες μάζες να είναι σε θέση να τους ανατρέψουν και να καταλάβουν την εξουσία, γιατί τα ίδια τα στοιχεία της τεχνολογίας σιωπηλών όπλων, που εξυπηρετούσαν τα σχέδια τους, θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν και για την ουτοπία των πολλών. Επομένως, για να αποκλεισθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο και να εξασφαλισθεί η κυριαρχία τους, δόθηκε προτεραιότητα στον τομέα των επιστημών ενέργειας.
Ο ρόλος της Ενέργειας
Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ είναι το κλειδί για κάθε δραστηριότητα στον πλανήτη μας. Οι φυσικές επιστήμες ασχολούνται με τη μελέτη των πηγών και του ελέγχου της φυσικής ενέργειας, και οι οικονομικο-κοινωνικές επιστήμες ασχολούνται με τη μελέτη των πηγών και τον έλεγχο της κοινωνικής ενέργειας. Και οι δύο είναι κυρίως λογιστικά συστήματα, δηλ. μαθηματικά. Συνεπώς, τα μαθηματικά είναι η πρωταρχική επιστήμη ενέργειας. Και ο «λογιστής» κατέχει ηγεμονική θέση όταν το κοινό αγνοεί τη μεθοδολογία των «λογιστικών». Η επιστήμη γίνεται το μέσο για έναν στόχο.
Το μέσον είναι η γνώση και ο στόχος είναι ο έλεγχος.
Πέραν αυτών παραμένει ένα ζήτημα μόνο: «Ποιος επωφελείται» («Qui bonoi?») To 1954, αυτό ήταν το πρωταρχικό ζήτημα. Προς το συμφέρον της τάξης, της ασφάλειας και της ησυχίας του μελλοντικού κόσμου της υπερεθνικής ελίτ, αποφασίστηκε να ξεκινήσει παρασκηνιακά και χωρίς να το γνωρίζουν κατ’ ανάγκην οι εκλεγμένοι «αντιπρόσωποι» του λαού, ένας σιωπηλός πόλεμος κατά του αμερικανικού λαού με απώτατο στόχο τη μόνιμη μεταφορά της φυσικής και κοινωνικής ενέργειας (του πλούτου) των πολλών ανοργάνωτων και ανεύθυνων, στα χέρια των λίγων που «διαθέτουν αυτοπειθαρχία, αίσθημα ευθύνης και είναι άξιοι» δηλαδή των Ολιγαρχών.
Προκειμένου να εκπληρωθεί ο σκοπός αυτός, ήταν απαραίτητο να δημιουργήσουν, να κατοχυρώσουν και να εφαρμόσουν νέα όπλα τα οποία, όπως αποδείχτηκε, ήταν μία κατηγορία όπλων τόσο έξυπνων και σοφιστικέ ως προς τα χαρακτηριστικά της λειτουργίας και της παρουσίας τους, που τα αποκάλεσαν «αθόρυβα όπλα».
Για να επιτευχθεί μία απολύτως προβλέψιμη οικονομία, τα μέλη των χαμηλότερων τάξεων της κοινωνίας πρέπει να μπουν υπό απόλυτο έλεγχο, δηλαδή να «εξημερωθούν», να εκπαιδευθούν και να δεσμευθούν με βάρη και μακροχρόνια κοινωνικά καθήκοντα από πολύ νεαρή ηλικία, πριν έχουν την ευκαιρία να αναρωτηθούν για την πραγματική φύση των υλικών αγαθών και να αμφισβητήσουν το σύστημα. Αρκετούς πονοκεφάλους είχαν προκαλέσει οι «γενιές της αμφισβήτησης»
Για να εξασφαλισθεί μία τέτοια υπακοή, έπρεπε να διαλυθούν οι παραδοσιακές οικογένειες των μέσων και κατώτερων τάξεων μέσα από την εντατικοποίηση της απασχόλησης και των δύο γονέων και την καθιέρωση κρατικών κέντρων ολοήμερης απασχόλησης και εκπαίδευσης (δηλαδή προσαρμογής) των παραμελημένων παιδιών τους. Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες τάξεις πρέπει να είναι η χειρότερη του είδους, έτσι ώστε το τείχος της άγνοιας που θα τη διαχωρίζει από την ελίτ, να είναι και να παραμένει αδιαπέραστο για τα παιδιά της.
Με μία τέτοια υστέρηση εξ αρχής, ακόμα και τα ευφυή άτομα της κατώτερης τάξης θα έχουν ελάχιστες δυνατότητες να ξεφύγουν από τον ρόλο που τους επιφυλάσσεται. Αυτή η μορφή υποδούλωσης είναι βασική για τη διατήρηση σε έναν ικανοποιητικό βαθμό της κοινωνικής ειρήνης που επιθυμούν οι νεόπλουτες ελίτ και που, εν τέλει, έχουν καταφέρει να έχουν σήμερα στη Δύση σε ασύγκριτο βαθμό σε σχέση με το παρελθόν, χάρη στην κατευθυνόμενη πρωτοφανή παθητικοποίηση και συντηρητικοποίηση της νεολαίας.
Περιγραφή του Σιωπηλού Όπλου
Οι δημιουργοί του σιωπηλού όπλου περιμένουν απ’ αυτό ό,τι θα περίμεναν κι από ένα συνηθισμένο όπλο, αλλά με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο λειτουργίας. Το όπλο αυτό πυροδοτεί καταστάσεις αντί για σφαίρες. Ως μέσο προώθησης χρησιμοποιεί την επεξεργασία δεδομένων, αντί τη χημική αντίδραση (έκρηξη). Η πυροδότηση του προέρχεται από πληροφορίες, αντί για κόκκους πυρίτιδας. Το χειρίζεται ένας προγραμματιστής υπολογιστών και όχι ένας σκοπευτής. Τίθεται υπό τις διαταγές ενός μεγαλοτραπεζίτη και όχι ενός στρατηγού. Δεν κάνει θόρυβο κατά την εκπυρσοκρότηση, δεν προκαλεί εμφανή σωματικά ή πνευματικά τραύματα και παρεμβαίνει καταφανώς στην καθημερινή κοινωνική ζωή. Αυτό το αντιλαμβάνεται μόνο ο εξασκημένος παρατηρητής που γνωρίζει τι να παρατηρήσει.
Το κοινό δεν μπορεί να αντιληφθεί πλήρως αυτό το όπλο και συνεπώς δεν μπορεί να πιστέψει ότι δέχεται επίθεση και υποτάσσεται από κάποιο όπλο. Το κοινό μπορεί να αισθάνεται ενστικτωδώς ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά αυτό οφείλεται στην τεχνική φύση του σιωπηλού όπλου. Δεν μπορούν, όμως, να εκφράσουν το αίσθημα τους με λογικό τρόπο ή να αντιμετωπίσουν εγκεφαλικά το πρόβλημα. Συνεπώς, δεν ξέρουν από πού να ζητήσουν βοήθεια και πώς να συντονισθούν με άλλους για να αμυνθούν από αυτό.
Όταν εφαρμόζεται σταδιακά ένα σιωπηλό όπλο, το κοινό προσαρμόζεται (συνηθίζει) στην παρουσία του και μαθαίνει να ανέχεται τη διείσδυση του στη ζωή του, μέχρις ότου η πίεση (ψυχολογική μέσω της οικονομικής) γίνει πολύ μεγάλη και καταρρεύσει. Άρα, το σιωπηλό όπλο είναι ένας τύπος βιολογικού πολέμου. Πλήττει τη ζωτικότητα, τις επιλογές και την κινητικότητα των ατόμων μιας κοινωνίας με τη γνώση, την κατανόηση, τη διαχείριση και την επίθεση στις πηγές φυσικής και κοινωνικής ενέργειας των πολιτών, καθώς επίσης και στις φυσικές, διανοητικές και συναισθηματικές δυνάμεις και αδυναμίες τους!
Θεωρητική Εισαγωγή
«Δώστε μου τον έλεγχο τον νομίσματος μιας χώρας και δεν με νοιάζει ποιος κάνει τους νόμους της» -Mayer Amshell Rothschild
Η τεχνολογία των σημερινών σιωπηλών όπλων είναι παράγωγο μιας ιδέας που επινοήθηκε, εκφράσθηκε επιγραμματικά και εφαρμόσθηκε αποτελεσματικά από τον Μάγιερ Άμσελ Ρότσιλντ (Mayer Amshell Rothschild), ιδρυτή της παγκόσμιας δυναστείας των τραπεζιτών Ο Ρότσιλντ ανακάλυψε έναν βασικό κρίκο της οικονομικής θεωρίας που είναι η «επαγωγικότητα».
Δεν προέβλεψε βέβαια ο ίδιος ότι η ιδέα του, με όρους μαθηματικής ανάλυσης του 20ού αιώνα, θα έπρεπε να περιμένει τη Δεύτερη Βιομηχανική Επανάσταση, την εμφάνιση της θεωρίας της μηχανικής και της ηλεκτρονικής και τελικά, την επινόηση του ηλεκτρονικού υπολογιστή πριν μπορέσει να εφαρμοσθεί αποτελεσματικά για τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας. Οι οικονομικοί ορισμοί του κειμένου παραπέμπουν στο βιβλίο «Beyond the Pale Horse» Αυτό που είχε ανακαλύψει ο Ρότσιλντ ήταν η βασική αρχή της εξουσίας, της επιρροής και του ελέγχου επί των ανθρώπων, όπως αυτή εφαρμόζεται στην οικονομία.
Η αρχή αυτή είναι η εξής: «όταν παριστάνεις ότι κατέχεις την εξουσία, τότε οι άνθρωποι σου την παραχωρούν πραγματικά σε σύντομο διάστημα».
Ο Ρότσιλντ ανακάλυψε ότι το νόμισμα ή οι λογαριασμοί καταθέσεων και τα δάνεια είχαν την απαιτούμενη επίφαση εξουσίας που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να πείσει τους ανθρώπους (όπως η έλξη που ασκεί ένα μαγνητικό πεδίο) να παραδώσουν τον πραγματικό τους πλούτο, με αντάλλαγμα μία υπόσχεση για περισσότερο πλούτο (αντί για πραγματική αμοιβή). Να τοποθετήσουν ως υποθήκη ένα πραγματικό εχέγγυο με αντάλλαγμα τραπεζογραμμάτια.
Ο ευφυής Σιωνιστής Ρότσιλντ κατάλαβε ότι μπορούσε να εκδώσει περισσότερα χαρτονομίσματα από αυτά που είχε ως εγγύηση, στον βαθμό που είχε τα αποθέματα χρυσού κάποιου άλλου ανθρώπου ως όπλο για να τα επιδεικνύει στους πελάτες του. Ο Ρότσιλντ δάνειζε τα τραπεζογραμμάτια του σε άτομα και σε κυβερνήσεις. Έτσι δημιουργείτο υπερβολική εμπιστοσύνη. Μετά έκανε δυσεύρετα τα χρήματα, ασκούσε ασφυκτικότερο έλεγχο στο σύστημα και μάζευε τις υποθήκες βάσει των υποχρεώσεων των συμβάσεων. Ύστερα, ο κύκλος αυτός επαναλαμβανόταν.
Οι πιέσεις αυτές μπορούσαν, με τον κατάλληλο χειρισμό, να προκαλέσουν πόλεμο. Τότε έλεγχε τη διαθεσιμότητα του νομίσματος (χρήματος) για να καθορίσει ποιος θα κέρδιζε τον πόλεμο. Η κυβέρνηση που θα συμφωνούσε να του δώσει τον έλεγχο του οικονομικού της συστήματος είχε την υποστήριξη του. Η είσπραξη των χρεών ήταν εγγυημένη μέσω της οικονομικής βοήθειας προς τον εχθρό του οφειλέτη. Το κέρδος που προέκυπτε από αυτή την μέθοδο έδινε στον Ρότσιλντ τη δυνατότητα να αυξάνει όλο και περισσότερο τον πλούτο του.
Ο Ρότσιλντ ανακάλυψε ότι το χαρτονόμισμα του έδινε τη δύναμη να ανασκευάσει τη δομή της οικονομίας προς όφελος του, να αλλάξει την οικονομική επαγωγικότητα σε τέτοιες οικονομικές θέσεις που θα προκαλούσαν την μεγαλύτερη δυνατή οικονομικά αστάθεια και κλυδωνισμό. Για τον τελικό έλεγχο της οικονομίας έπρεπε να προηγηθεί η συλλογή αρκετών στοιχείων και η ανάπτυξη υπολογιστών υψηλής ταχύτητας που θα παρακολουθούσαν στενά τις οικονομικές διακυμάνσεις που δημιουργούνται από την πτώση των τιμών και το πληθωριστικό χρήμα.
Η εξαφάνιση της ενημέρωσης
Πληροφορίες χωρίς πληροφόρηση
Η αρχή της νεοταξικής λογοκρισίας είναι να εξαφανίζει τις ουσιαστικές πληροφορίες μέσα σε έναν κυκεώνα ασήμαντων πληροφοριών που διαχέονται μέσα από ένα ευρύτατο δίκτυο Μέσων Ενημέρωσης με παρόμοιο περιεχόμενο. Αυτό επιτρέπει στη νέου τύπου λογοκρισία να εμφανίζεται πλουραλιστική και δημοκρατική. Αυτή η στρατηγική εφαρμόζεται κατ’ αρχάς στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, τη βασική πηγή ενημέρωσης του κοινού.
Όλοι οι ψυχολόγοι και οι ειδικοί της νευροεπιστήμης γνωρίζουν ότι η απομνημόνευση πληροφοριών από τον εγκέφαλο γίνεται καλύτερα όταν αυτές παρουσιάζονται με δομημένο και ιεραρχημένο τρόπο. Όμως, τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων κάνουν ακριβώς το αντίθετο, ανακατεύοντας άναρχα ετερόκλητα θέματα διαφορετικής σπουδαιότητας (διάφορα θέματα: λίγο πολιτική, αθλητικά, ένα κοινωνικό θέμα, κάτι διασκεδαστικό, μετά ξανά λίγο πολιτική κ.λπ.), επειδή επιδιώκουν τη λιγότερη δυνατή απομνημόνευση των πληροφοριών από το κοινό.
Έτσι, είναι πολύ εύκολο να χειραγωγήσεις έναν πληθυσμό. Όπως οι εκλογές, έτσι και οι τηλεοπτικές «εφημερίδες» συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά έχουν χάσει το περιεχόμενο τους. Ένα τηλεοπτικό δελτίο περιέχει το πολύ 2 με 3 λεπτά πραγματικής ενημέρωσης. Η υπόλοιπη αποτελείται από θέματα περιοδικών, ρεπορτάζ ανούσια, διάφορα περιστατικά, κουτσομπολιά και «ριάλιτι» γύρω από την καθημερινότητα. Οι αναλύσεις από εξειδικευμένους δημοσιογράφους, όπως και οι ενημερωτικές εκπομπές έχουν σχεδόν εξαφανιστεί ολοκληρωτικά.
Η ενημέρωση παρέχεται πλέον από τα περιθωριακά και ειδικά έντυπα [περίπου 2000 Έλληνες είναι οι αναγνώστες τους, με γενικά ενδιαφέροντα ειδικού τύπου] και τα φανζίν, τα οποία διαβάζονται από μία μειοψηφία πολιτών. Η εξαφάνιση της ενημέρωσης είναι το απτό σημάδι ότι η φύση του πολιτικού καθεστώτος που ζούμε έχει ήδη αλλάξει.
Το Οικονομικό Μοντέλο
Άμεσος στόχος του προγράμματος Harvard Economic Research Program που ξεκίνησε το 1948, ήταν ν’ ανακαλύψει τη δομή της οικονομίας, ποιες δυνάμεις αλλάζουν αυτή τη δομή, πώς η συμπεριφορά της δομής μπορεί να προβλεφθεί και πώς μπορεί να ελεγχθεί. Αυτό που χρειαζόταν ήταν μία καλά οργανωμένη γνώση των μαθηματικών δομών και των διασυνδέσεων της επένδυσης, της παραγωγής, της διανομής και της κατανάλωσης.
Εν συντομία, ανακαλύφθηκε ότι η οικονομία υπακούει στους ίδιους νόμους όπως ο ηλεκτρισμός και ότι όλη η μαθηματική θεωρία και πρακτική και η τεχνογνωσία των υπολογιστών που αναπτύχθηκαν για το ηλεκτρικό πεδίο μπορεί να εφαρμοσθεί άμεσα στη μελέτη της οικονομίας! Αυτή η ανακάλυψη δεν κοινοποιήθηκε και τα πιο περίπλοκα συμπεράσματα της παραμένουν απόρρητα. Για παράδειγμα, το ότι σε ένα οικονομικό μοντέλο, η ανθρώπινη ζωή μετριέται σε δολάρια και ότι ο ηλεκτρικός σπινθήρας που δημιουργείται όταν ανοίγεις έναν διακόπτη που συνδέεται με έναν αγωγό είναι το μαθηματικό ανάλογο της κήρυξης πολέμου.
Έλεγχος Οικονομικού Συγκλονισμού
Στη σύγχρονη εποχή, η εφαρμογή του Operations Research στη μελέτη της παγκόσμιας οικονομίας ήταν φανερή για οποιονδήποτε που κατανοεί τις αρχές της «δοκιμής του σοκ» Στη «δοκιμή σοκ» του σκελετού ενός αεροσκάφους, η δύναμη επαναφοράς ενός πυροβόλου όπλου πάνω σ’ αυτό το αεροπλάνο προκαλεί ωστικά κύματα στη δομή του τα οποία δείχνουν στους μηχανικούς αεροσκαφών τις συνθήκες υπό τις οποίες ορισμένα μέρη του αεροπλάνου ή ολόκληρο το σκάφος ή τα φτερά του θα αρχίσουν να ταλαντεύονται ή να ταράζονται σαν την χορδή μιας κιθάρας και θα αρχίσουν να αποσυνδέονται ή να αποκολλώνται κατά την διάρκεια της πτήσης.
Με την χρήση της μεθόδου ελέγχου του συγκλονισμού της ατράκτου ενός αεροπλάνου, οι οικονομικοί «μηχανικοί» πέτυχαν το ίδιο αποτέλεσμα, μελετώντας την συμπεριφορά της οικονομίας και του καταναλωτικού κοινού επιλέγοντας προσεκτικά ένα προϊόν-δείγμα όπως τον καφέ, την βενζίνη ή την ζάχαρη.
Προκαλώντας μια απότομη αλλαγή ή σοκ (συγκλονισμό) στην τιμή ή την επάρκεια του συγκεκριμένου προϊόντος, ανατρέπουν τον προϋπολογισμό και τις αγοραστικές συνήθειες των καταναλωτών. Στην συνέχεια παρατηρούν τα ωστικά κύματα που ακολουθούν, καταγράφοντας τις αλλαγές στην διαφήμιση, τις τιμές και τις πωλήσεις αυτού και των άλλων προϊόντων. Τα δεδομένα που προκύπτουν επεξεργάζονται από σούπερ-υπολογιστές και καταγράφεται έτσι η ψυχο-οικονομική δομή της οικονομίας.
Αντικειμενικός σκοπός των μελετών αυτών είναι η απόκτηση της τεχνογνωσίας για το πώς τίθεται η παγκόσμια οικονομία σε μια προβλέψιμη κατάσταση κίνησης ή αλλαγής, ακόμα και σε μια αυτοκαταστροφική τέτοια κατάσταση που θα πείσει το κοινό ότι κάποιοι «ειδικοί» χρειάζεται να αναλάβουν το νομισματικό σύστημα και να αποκαταστήσουν την ασφάλεια πάνω από την ελευθερία και την δικαιοσύνη, για όλους. Όταν οι πολίτες γίνουν ανίκανοι να ελέγξουν τις οικονομικές τους υποθέσεις, τότε υποδουλώνονται ολοκληρωτικά και γίνονται φθηνή εργατική δύναμη.
Για παράδειγμα, υπάρχει μια μετρήσιμη ποσοτική σχέση μεταξύ της τιμής της βενζίνης και την πιθανότητας ένα άτομο να πάθει πονοκέφαλο, να αισθανθεί την ανάγκη να παρακολουθήσει ένα φιλμ (πορνό ή βίαιο) ή να καπνίσει ένα τσιγάρο. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι παρατηρώντας και εκτιμώντας τα οικονομικά μοντέλα με τα οποία το κοινό προσπαθεί να ξεφύγει από τα προβλήματα του και από την πραγματικότητα και εφαρμόζοντας την μαθηματική θεωρία του Operations Research, είναι δυνατόν να προγραμματισθούν υπολογιστές για να προβλέπουν τον πιο πιθανό συνδυασμό δημιουργημένων γεγονότων (σοκ) που θα έχουν σαν αποτέλεσμα τον πλήρη έλεγχο και την υποδούλωση του κοινού.
Στρατηγικές για τον παγκόσμιο έλεγχο της κοινωνίας
Παραπλάνηση, η βασική στρατηγική
Η εμπειρία έχει αποδείξει ότι η απλούστερη μέθοδος εξασφάλισης της λειτουργίας ενός σιωπηλού όπλου και απόκτησης ελέγχου του κοινού είναι να το διατηρούν ασυντόνιστο και με άγνοια για τις βασικές αρχές του συστήματος από την μια και συγχυσμένο, αποδιοργανωμένο, απογοητευμένο και διασπασμένο με πράγματα που δεν έχουν πραγματική σημασία, από την άλλη.
Αυτό επιτυγχάνεται ως εξής:
Διαλύοντας το μυαλό τους, υπονομεύοντας την πνευματική δραστηριότητα τους, παρέχοντας μια χαμηλού επιπέδου δημόσια παιδεία (κρατώντας μόνο για την ελίτ την υψηλή γνώση) στα μαθηματικά, την λογική, τον σχεδιασμό συστημάτων και την οικονομία και αποθαρρύνοντας την τεχνική δημιουργία.
Κατευθύνοντας τα συναισθήματα τους, αυξάνοντας την μαλθακότητά τους (την νοητική και την φυσική) με: (α) συνεχή βομβαρδισμό (νοητικός και συναισθηματικός βιασμός) με σεξ, βία και τρομοκρατία στα Μέσα Ενημέρωσης -ειδικά την τηλεόραση και τις εφημερίδες. (β) το να τους δίνουν -σε υπερβολή «σκουπίδια για νοητική τροφή» στερώντας τους ταυτόχρονα αυτό που πραγματικά χρειάζονται.
Ξαναγράφοντας την Ιστορία και τους νόμους και υποβάλλοντας το κοινό σε αποκλίνουσα συμπεριφορά έτσι ώστε να μπορούν να μεταστρέψουν την σκέψη τους από τις πραγματικές τους ανάγκες σε πολυτελείς, μη απαραίτητες, προτεραιότητες.
Όλα αυτά αποτρέπουν τους πολίτες να ενδιαφερθούν και να ανακαλύψουν τα σιωπηλά όπλα της τεχνολογίας του κοινωνικού αυτοματισμού. Ο γενικός κανόνας είναι ότι υπάρχει κέρδος από την σύγχυση: όσο περισσότερη σύγχυση υπάρχει, τόσο μεγαλύτερο είναι το κέρδος. Άρα, η καλύτερη μέθοδος είναι να δημιουργούνται προβλήματα και μετά να προσφέρονται έτοιμες λύσεις γι’ αυτά. [ σ.σ. Η σύγχυση δεν είναι το Χάος]
Ανακεφαλαίωση Παραπλάνησης
• Μέσα Ενημέρωσης: Απομακρύνετε την προσοχή του ενήλικου κοινού από τα πραγματικά κοινωνικά ζητήματα και στρέψτε την σε ανούσια ριάλιτυ. • Σχολεία: Διατηρείστε ασχοιχείωτα τα νεαρά παιδιά σε τομείς όπως τα μαθηματικά, τα οικονομικά, το δίκαιο, την φιλοσοφία και την Ιστορία. • Διασκέδαση: Κρατείστε σε πολύ χαμηλό επίπεδο την διασκέδαση του κοινού. • Εργασία: Κρατείστε απασχολημένο συνεχώς το κοινό, χωρίς να του αφήνετε χρόνο να σκεφθεί. «Πίσω στην φάρμα με τα υπόλοιπα ζώα».
Το ανθρώπινο σώμα
Για τους Επικυρίαρχους, το ανθρώπινο σώμα έχει πάψει να είναι ένα περιχαρακωμένο φυσικό κάστρο. Μέσα από τους ιδεολογικούς τους μηχανισμούς και με τον έλεγχο των δύο μεγάλων σύγχρονων βιομηχανιών, του θεάματος και της μόδας, έχουν αυξήσει την σύγχυση του κοινού πάνω στο τι διαχωρίζει τα έμβια όντα από τις μηχανές. Οι διαδεδομένες συζητήσεις για την αντιμετώπιση και την χρήση των εμβρύων, τον κλωνισμό, την ευθανασία, την γενετική μηχανική συμβάλλουν στην κατάρρευση των καθιερωμένων πιστεύω για το ανθρώπινο σώμα.
Τα σύγχρονα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης προπαγανδίζουν μια κουλτούρα που λατρεύει το καλογυμνασμένο σώμα: αρσενικά και θηλυκά σούπερ μοντέλα πρέπει να γίνουν τα πρότυπά σας, μας λένε. Οι οθόνες του σινεμά μάς βομβαρδίζουν με μηχανοποιημένα τέρατα των οποίων τα μέλη αντικαθίστανται, όπως το Σάϊμποργκ (cyborg) Τ-800 που έπαιζε ο Σβαρτσενέγκερ στον Εξολοθρευτή 2 (Terminator 2).
Η ρητορεία των θεωρητικών της Τεχνιτής Νοημοσύνης, όπως ο Μάρβιν Μίνσκυ, συναγωνίζεται την κυβερνοκουλτούρα, που προπαγανδίζει θεραπευτικές τεχνικές οι οποίες αντιλαμβάνονται τον νου σαν ένα «βιουπολογιστη» ικανό να επαναπρογραμματιστεί με τις σωστές εντολές. Ορισμένα σχέδια και στόχοι των Επικυρίαρχων για τον έλεγχο των ανθρώπων και της κοινωνίας αποτελούν ήδη πραγματικότητα. Άλλα σχέδια αφορούν το άμεσο μέλλον μας.
Α. Η κουλτούρα του Μετανθρώπου
Η εποχή των Σάιμποργκ δεν είναι τόσο μακρινή, αν πιστέψουμε τους επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Πίζας που μετέχουν στο απόρρητο ευρωπαϊκό επιστημονικό πρόγραμμα «Παλόμα» (Περιστερά) αντικείμενο του οποίου είναι η κατασκευή ρομπότ τα οποία μιμούνται την ανθρώπινη συμπεριφορά. Η ιταλική επιστημονική ομάδα ανακοίνωσε ήδη ότι τελειοποιεί ένα ρομπότ-μωρό με την χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ιδιαίτερη σημασία αυτής της εξέλιξης έγκειται στην πιθανή επικείμενη δημιουργία από την τεχνολογία οντοτήτων με ευφυΐα μεγαλύτερη από την ανθρώπινη. Θεωρείται ότι υπάρχουν αρκετά μέσα με τα οποία η τεχνολογία μπορεί να επιτύχει αυτή την επαναστατική πρόοδο:
1. Πρόκειται να αναπτυχθούν υπολογιστές που «αντιλαμβάνονται» και θα είναι ευφυέστεροι από τον άνθρωπο. Σήμερα υπάρχει μεγάλη διαμάχη γι’ αυτό το ζήτημα.
2. Μεγάλα δίκτυα υπολογιστών και οι συνδεδεμένοι χρήστες τους, μπορεί να «αφυπνισθούν» ως μια ευφυής οντότητα ανώτερη του ανθρώπου.
3. Η αλληλεπίδραση ανθρώπου-υπολογιστή μπορεί να γίνει τόσο στενή, ώστε οι χρήστες να θεωρούνται υπεράνθρωπα ευφυείς.
4. Οι βιολογικές επιστήμες, βιοτεχνολογία, γενετική θεραπεία, βλαστική γονιδιακή θεραπεία, γενετική ιατρική κ.ά. ίσως προσφέρουν τα μέσα για την βελτίωση της φυσικής ευφυΐας.
Υπάρχουν λοιπόν οι προϋποθέσεις, ώστε μια μεγάλη ομάδα από την παγκόσμια ιντελιγκέντσια να πιστεύει ότι πραγματικά μια ημέρα θα μπορεί να γίνει παντοδύναμη. Τελευταίως, έχει ξεπεταχτεί στην Δύση ένα νέο ρεύμα που ονομάζεται μετανθρωπισμός και το οποίο πρεσβεύει ότι το ανθρώπινο είδος μπορεί και πρέπει να βελτιωθεί με κάθε δυνατό τρόπο μέσω της ελεύθερης ανάπτυξης και της χρήσης της τεχνολογίας.
Η καταστροφή της φύσης είναι σκόπιμη!
Η εξαφάνιση του φυσικού περιβάλλοντος είναι αναπόφευκτη, γιατί είναι επιβεβλημένη από τη νέα οικονομική εξουσία για τους εξής λόγους:
1. Η εξαφάνιση της φύσης και η αύξηση της μόλυνσης θα κάνουν τους ανθρώπους ακόμα πιο εξαρτημένους από το οικονομικό σύστημα για την επιβίωση τους και θα επιτρέψουν τη δημιουργία νέων κερδών, κυρίως στους τομείς των ιατρικών υπηρεσιών, κλιματιστικών μηχανημάτων, κλειστών εμπορικών κέντρων κ.λπ.
2. Η αστικοποίηση του περιβάλλοντος επιτρέπει την τοποθέτηση των πληθυσμών σε εντελώς ελεγχόμενο τεχνητό περιβάλλον, επιτηρούμενο, όπου το άτομο είναι πλήρως ενταγμένο στην προοπτική της Νέας Τάξης. Αύριο, πιθανόν οι πόλεις θα είναι μέσα σε κλειστούς θόλους, καλά προστατευμένες από το φαινόμενο του θερμοκηπίου και ως εκ τούτου καλά φρουρούμενες από παντού.
3. Η επαφή με τη φύση είναι επικίνδυνη διότι συνιστά αναφορά σε μία άλλη αρχή, συμπαντική. Ο θαυμασμός της αρμονίας, της ομορφιάς και της τελειότητας αυτής της αρχής είναι καταστρεπτικός για τους Επικυρίαρχους, οδηγεί τον άνθρωπο στο να απορρίψει την ασχήμια του περιβάλλοντος των σημερινών πόλεων και να αμφισβητήσει τη σημερινή κοινωνική τάξη που πρέπει να αποτελεί τη μόνη αναφορά του.
4. Ο θαυμασμός της φύσης κρατά ζωντανό το όνειρο και εντείνει την εσωτερική ζωή των ατόμων, αναπτύσσοντας την ευαισθησία τους και συνεπώς την αυτεξουσιότητά τους. Παύουν λοιπόν να συναρπάζονται από τα καταναλωτικά αγαθά, γυρίζουν την πλάτη στα τηλεοπτικά σκουπίδια που σκοπό έχουν να τους αποβλακώσουν και να ελέγξουν το πνεύμα τους. Απελευθερωμένοι από τις αλυσίδες τους, αρχίζουν να φαντάζονται μία άλλη εφικτή κοινωνία, που βασίζεται σε αξίες διαφορετικές από το κέρδος και το χρήμα.
Όλα αυτά που μπορούν να ωθήσουν τα άτομα να σκέπτονται και να ζουν αυτόνομα είναι δυνάμει ανατρεπτικά. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη Νέα Τάξη είναι η πνευματικότητα γιατί αυτή οδηγεί το άτομο στην ανατροπή του συστήματος αξιών του και συνεπώς της συμπεριφοράς του, εις βάρος των αξιών και της συμπεριφοράς που του έχει επιβάλλει η κοινωνική εξάρτηση.
Λίγος χρόνος μας μένει να αντιδράσουμε, γιατί όλα τα απαραίτητα μέσα ελέγχου για μια μελλοντική δικτατορία είναι ήδη σε πλήρη λειτουργία.
Η κουλτούρα αυτή αντανακλά ένα βαθύτερο σκεπτικό των Επικυρίαρχων, ότι για να επιζήσουν πρέπει να γίνουν δυνατότεροι από τα μέταλλα και τις μηχανές, ακριβώς όπως οι πρωτόγονοι έπρεπε να αποκτήσουν μεγαλύτερη δύναμη από τα άγρια θηρία.
Το εφιαλτικότερο σενάριο είναι η νέα κάστα των όποιων «υπεράνθρωπων», «η γκρίζα φυλή» να αποτελέσει την «φυσική» εξέλιξη -προς το χειρότερο, των σημερινών Επικυρίαρχων. Τη νέα ελίτ της αυριανής τεχνοφεουδαρχίας ή κυβερνοκρατίας, που θα εκμεταλλευθεί την δύναμη των νέων τεχνολογιών για να επιβληθεί στους αδύναμους «Λουδίτες», τους «μη προσαρμόσιμους» με έναν πρωτοφανή τεχνοφασισμό.
Στόχοι
• Έλεγχος του σώματος και του ψυχισμού από ηλεκτρονικά εμφυτεύματα και βιονικά προσθετικά μέλη.
• Δημιουργία ανθρώπων με τροποποιημένες λειτουργίες.
• Προετοιμασία του εδάφους ώστε το κοινό να δεχθεί τα μελλοντικά εμφυτεύματα εντοπισμού και αναγνώρισης ταυτότητας που θα έχουν τοποθετηθεί κάτω από το δέρμα.
• Γενίκευση της εφαρμογής των εμφυτευμάτων σε υπαλλήλους για αύξηση της επαγγελματικής τους απόδοσης (νευρωνικά εμφυτεύματα για βελτίωση της μνήμης και της ικανότητας υπολογισμών, βιονικά για αύξηση της μυϊκής δύναμης ή των φυσικών ικανοτήτων. Σύντομα, η καταφυγή σε «επαγγελματικά εμφυτεύματα» θα είναι αναπόφευκτη για να έχει κανείς πιθανότητες να βρει μια δουλειά.
Μέσα που θα χρησιμοποιηθούν
• Απλοποίηση και πολλαπλασιασμός των μηχανών που θα μιμούνται την εμφάνιση ή την συμπεριφορά των έμβιων όντων: ρομπότ-παιγνίδια, ταμαγκότσι / εικονικές πραγματικότητες, αβατάρ / εικονικοί τηλεοπτικοί παρουσιαστές (τύπου Μαξ Χέντρουμ) / στον κινηματογράφο: ήρωες ανδροειδή ή άνθρωποι με βιονικά εμφυτεύματα, δημιουργήματα μισά-μηχανές, μισά-άνθρωποι (cyborgs). Σταδιο υλοποίησης: προχωρημένο.
• Προβολή της μόδας του πήρσινγκ, τατουάζ, διάφορά τρυπήματα για σκουλαρίκια, για να συνηθίσει το κοινό στην εισαγωγή ξένων μεταλλικών σωμάτων στο σώμα του. Στάδιο υλοποίησης: τελικό.
• Να γίνουν υποχρεωτικά τα εμφυτεύματα για την αναγνώριση των κατοικίδιων ζώων. Στάδιο υλοποίησης: προχωρημένο.
• Ευρεία χρήση των εμφυτευμάτων για ιατρικούς λόγους, ώστε να ελαχιστοποιηθεί η ενστικτώδης δυσπιστία του κοινού ως προς την εισβολή μηχανών στο σώμα του. Στάδιο υλοποίησης: σχεδόν ολοκληρωμένο.
• Να οργανωθεί (ή ν’ αφήσουν να οργανωθεί) περιορισμένη πυρηνική επίθεση σε μια δυτική πόλη, πράγμα που θα κάνει υποχρεωτική την τοποθέτηση εμφυτευμάτων εντοπισμού και αναγνώρισης για κάθε άτομο, στο όνομα της «ασφάλειας» και του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Στάδιο υλοποίησης: προχωρημένο.
Β. Γενετικές παρεμβάσεις- Το τέλος της φυσικής ανθρώπινης αναπαραγωγής
Στόχοι:
• Γενετική μετάλλαξη της «ανθρώπινης φύσης»
• Γενετικός περιορισμός της αυτεξουσιότητας, του αντικομφορμισμού, της φαντασίας.
• Περιορισμός της αίσθησης ευτυχίας, του αισθήματος της συναδέλφωσης με τους άλλους ή της ένωσης με την φύση.
• Δημιουργία ανθρώπων με «ελεγχόμενα» ψυχικά χαρίσματα.
• Δημιουργία μεταλλαγμένων ανθρώπων εξειδικευμένων, ανάλογα με το επάγγελμα και την κοινωνική τάξη για την οποία τους προορίζουν.
• Ανάπτυξη μιας νέας αγοράς: με παιδιά-προϊόντα, που θα πωλούνται κατά παραγγελίαν, με φυσικές και νοητικές ικανότητες ανάλογες με την τιμή πώλησης τους, τα όμορφα και έξυπνα παιδιά θα πωλούνται πολύ ακριβά στους πλούσιους, τα υπόλοιπα θα είναι πιο φθηνά, για τους φτωχούς.
Μέσα που θα χρησιμοποιηθούν
• Μαζική μόλυνση του περιβάλλοντος με φυτοφάρμακα, PCB (πολυχλωροδιφαινύλια) και άλλες ρυπογόνες ουσίες, γνωστές για τις επιπτώσεις τους στην αύξηση της ανδρικής στειρότητας. Αυτό γίνεται είτε με την τεχνολογική ρύπανση είτε με την οργανωμένη διασπορά chemtrails. Στον βαθμό που ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων θα αντιμετωπίσει προβλήματα στειρότητας, η επιλογή τους θα είναι η καταφυγή στην τεχνητή αναπαραγωγή. Στάδιο υλοποίησης: σχεδόν ολοκληρωμένο. Ήδη, στον ανεπτυγμένο κόσμο το ανδρικό σπέρμα έχει εξασθενήσει, σύμφωνα με επίσημες ιατρικές ανακοινώσεις.
Απώτατα μέσα
Χρήση γενετικά μεταλλαγμένων ιών για εισαγωγή γενετικά τροποποιημένων γονιδίων στο DNA των ανθρώπων, εν αγνοία τους και παρά την θέληση τους. Η γενετική μετάλλαξη θα εξαπλωθεί ακριβώς όπως μια επιδημία. Τα φαρμακευτικά εργαστήρια θα μπορούν επίσης να χρησιμοποιήσουν την μέθοδο αυτή για να δημιουργήσουν νέες ασθένειες για τις οποίες το φάρμακο (αντίδοτο) θα διαθέτουν μόνο αυτά). Στάδιο υλοποίησης: προκαταρκτική φάση.
Γ. Εξασθένιση της αυτόβουλης ενέργειας των ατόμων – Αποβλάκωση του πληθυσμού.
Η κατοχή μυστικής γνώσης ισοδυναμεί με περισσότερη εξουσία και το τελικό αποτέλεσμα είναι ο καλύτερος έλεγχος των μαζών. Κατ’ αναλογίαν, στον βαθμό που ό,τι σκεπτόμαστε βασίζεται σε ό,τι μαθαίνουμε, η χειραγώγηση ενός νου, ή ενός έθνους από νόες, μπορεί να επιτευχθεί μέσω του ελέγχου των πληροφοριών. Ο έλεγχος της σκέψης ως αποτέλεσμα του ελέγχου των πληροφοριών είναι ένα είδος «ήπιου mind control». Με λίγα λόγια, η κατευθυνόμενη «υπερ πληροφόρηση» στις Δυτικές κοινωνίες δεν είναι παρά ένα στοιχείο ελέγχου του νου. Αυτά που δεν ξέρουμε, όπως αποδεικνύεται, είναι πολύ πιο σημαντικά από τον όγκο των σκουπιδοπληροφοριών που μεταδίδονται.
Ο Big Brother Μίκυ Μάους και το Mind Control
Τα Παγκόσμια Αφεντικά έχουν βρει έναν ιδανικό τρόπο να ελέγχουν και να κατευθύνουν την κοινή γνώμη. Η παγκόσμια αγορά των Μέσων Ενημέρωσης ελέγχεται από επτά έως εννέα (όπως οι 7 αδελφές του πετρελαίου) πολυεθνικές επιχειρήσεις, τις: Ντίσνεϋ/ABC, AOL-Time Warner, Sony, Viacom/CBS, την News Corporation/Fox του Μέρντοχ, την General Electric/NBC, την Universal/Seagram, την Tele-Communications και AT&T, και τις Vivendi και Bertelsman.
Σε αυτές ανήκουν όλα τα μεγάλα αμερικανικά. Εβραϊκά κατα 96% όπως έχει αποδειχθεί απο έρευνες και κινηματογραφικά στούντιο, όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα, περισσότερο από το 80% της παγκόσμιας μουσικής αγοράς, οι μεγαλύτεροι δορυφόροι που εκπέμπουν διεθνώς, ένα μεγάλο μέρος της αγοράς των εκδόσεων βιβλίων και περιοδικών ποικίλης ύλης, η μεγάλη πλειοψηφία των εμπορικών καλωδιακών καναλιών στις ΗΠΑ και διεθνώς, η μερίδα του λέοντος της ευρωπαϊκής τηλεόρασης και ένας θεός ξέρει τι ακόμα.
Η CIA είχε διεισδύσει σε όλα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης με δεκάδες χιλιάδες δικούς της «stay behind» ανθρώπους από την δεκαετία του ’50, όταν ξεκίνησε ένα μυστικό σχέδιο με την ονομασία «Επιχείρηση Κοτσύφι» Operation Mockingbird – μίμος ο πολύγλωσσος, κοτσύφι της Αμερικής.
Ο παγκόσμιος έλεγχος της πληροφορίας από μια χούφτα μεγα-πολυεθνικών επιχειρήσεων κάνει ακόμα πιο εύκολο τον επηρεασμό, με το αμπαλλάρισμα και την παραμόρφωση της «πραγματικότητας», των καταναλωτών. Οι τελευταίοι, μέσα από το προγραμματισμένο τηλεοπτικό mind-control, γίνονται παθητικοί δέκτες μιας «πληροφοριο-διασκεδαστικής» [“info-tainment”] κουλτούρας μέσα στην οποία μπερδεύονται διασκέδαση και διαφήμιση, προπαγάνδα και ειδήσεις, αλήθεια και ψέματα!
Χρησιμοποιούνται εικόνες διαμορφωμένες έτσι ώστε να προξενούν ορισμένους συνειρμούς και συναισθηματικές αντιδράσεις, οι οποίες επηρεάζουν και αλλάζουν τις φυσικές διεργασίες και την συγκρότηση του εγκεφάλου. Αυτό συμβαίνει με την γρήγορη εναλλαγή εντυπωσιακών εικόνων, που κατακλύζουν το κέντρο του εγκεφάλου μας πριν εμείς μπορέσουμε να αναλύσουμε ή να επεξεργασθούμε το μήνυμα τους. Στην ουσία εισβάλλουν στα κεφάλια μας, αλλάζοντας μας, ακόμα και καταστέλλοντας τις αντιδράσεις μας και εξασθενίζοντας την ενέργεια μας.
Οι βιολόγοι έχουν αποδείξει ότι το στρες και το χαμηλό επίπεδο σωματικής και πνευματικής ενέργειας εμποδίζουν την δράση, βλέπε τις εργασίες του νευροβιολόγου Henri Laborit ή την ταινία του Αλαίν Ρενέ «Ο θείος μου από την Αμερική». Η εξασθένιση της ενέργειας των ατόμων ελαττώνει την δυνατότητα προβληματισμού και οργάνωσης του πληθυσμού και η παρεμπόδιση της δράσης εκμηδενίζει την δυνατότητα οργανωμένης αντίδρασης των πολιτών και κάνει την εξέγερση τους πολύ πιο δύσκολη.
Η απίστευτη καταλήστευση του πλούτου. Μερικοί αριθμοί για να προβληματιστείτε.
Σύμφωνα με ειδική αναφορά του Προγράμματος Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών:
• Οι τρεις πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο σήμερα κατέχουν τόσο πλούτο όσο και οι 48 φτωχότερες χώρες μαζί!
• Στις ΗΠΑ, οι 100 πιο σημαντικοί πρόεδροι πολυεθνικών εταιρειών κερδίζουν ο καθένας κατά μέσον όρο… 1.000 φορές περισσότερα απ’ ό,τι ένας «μέσος» υπάλληλος τους.
• Η προσωπική περιουσία του Μπιλ Γκαίητς (50 δισεκατομ. δολλάρια) είναι ίση με τη συνολική περιουσία των 106.000.000 ασθενέστερων οικονομικά Αμερικανών…
• Ο προϋπολογισμός μόνο των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων μόνο για το έτος 2004 ανήλθε στα 480 δισεκατομ. δολλάρια, που αντιπροσωπεύουν δαπάνη 27.342 δολαρίων την ώρα από το έτος γέννησης του Χριστού έως σήμερα… Φανταστείτε πόσα προβλήματα λύνονται με 27 χιλιάδες δολάρια την ώρα!
• 122 επιχειρήσεις αποτελούν την πηγή του 80% όλων των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.
• Για να κατασκευασθεί ένα γιοτ πολυτελείας απαιτούνται 200.000 ώρες εργασίας, δηλαδή 96 χρόνια εργασίας ενός ατόμου (8 ώρες την ημέρα, 5 ημέρες τη εβδομάδα). Έτσι, με αυτά που κερδίζει σε μερικές ημέρες, ένας δισεκατομμυριούχος μπορεί να καθορίσει τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου.
• Τα υπάρχοντα των 84 πλουσιότερων ατόμων στον κόσμο ξεπερνούν το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) της Κίνας με τα 1,2 δισεκατομ. πληθυσμό.
• Τα 225 πλουσιότερα άτομα στον κόσμο διαθέτουν περιουσία ισοδύναμη με το ετήσιο συνολικό εισόδημα του 47% των φτωχότερων ανθρώπων του πλανήτη, δηλαδή άνω των 3 δισεκατομ. ατόμων.
• Σύμφωνα με το ίδιο όργανο των Ηνωμένων Εθνών, θα έφθανε λιγότερο του 4% του συνολικού πλούτου αυτών των 225 μεγαλύτερων περιουσιών (που υπολογίζονται σε 1.000 δισεκατομ. δολάρια) για να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες σε σίτιση, ένδυση, εκπαίδευση και ιατρική περίθαλψη ολόκληρου του πληθυσμού του πλανήτη Γη. Αυτά τα στοιχεία είναι του ’98. Σήμερα είναι ακόμα μεγαλύτερες οι ανισότητες.
Στόχοι
* Ο ολοκληρωτικός έλεγχος των ανθρώπων.
* Να εμποδίζεται το κοινό να σκέπτεται και να θέτει ευφυή ερωτήματα για την κατά σταση του και τον τρόπο με τον οποίο είναι οργανωμένη και διευθύνεται η κοινωνία.
* Να γίνει πιο εύκολα χειραγωγήσιμο το κοινό αποδυναμώνοντας την αναλυτική και κριτική του ικανότητα.
* Ο ηλεκτρονικός έλεγχος της ψυχικής διάθεσης και της συμπεριφοράς του πληθυσμού.
* Δυνατότητα επηρεασμού ενός πλήθους, κάνοντας το παθητικό, ή αντιθέτως, βίαιο ξαφνικά. Τέτοια τεστ έχουν γίνει στην Ρουάντα, το Μπουρούντι και στην πρώην Γιουγκοσλαβία και μάλλον γίνονται τώρα και στο Ιράκ.
Πιλοτικό πρόγραμμα για κοινωνία δυτικού τύπου αποτελεί και η Ελλάδα, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες που συζητούνται σε εναλλακτικούς κύκλους, γιατί ο Έλληνας θεωρείτο, όταν μπήκαμε στην Ευρώπη, ιδιαιτέρως απείθαρχος και πολιτικοποιημένος. Η εντολή ήταν: αν καταφέρουμε αυτούς να τους κάνουμε φυτά, τότε τους έχουμε όλους στο χέρι. Γι’ αυτό έπεσαν πολλά δις σε ευρω-πακέτα και χτίστηκαν πολλές νεόπλουτες επαύλεις/πρότυπα για να γίνουν λιώμα τα μυαλά των Νεοελλήνων.
Μέσα που θα χρησιμοποιηθούν
* Αύξηση του στρες των ατόμων. Να γίνει η οικονομική τους επιβίωση όλο και πιο δύσκολη και επισφαλής, ένταση της «οικονομικής πίεσης»
* Μαζική διάδοση τηλεοπτικών σκουπιδιών και προώθηση αποβλακωτικών ψυχαγωγικών προγραμμάτων για την μάζα.
• Λογοκρισία μέσα από την υπερπληροφόρηση. Απόκρυψη των πληροφοριών και της σημαντικής ενημέρωσης μέσα σε έναν καταιγισμό ασήμαντων πληροφοριών.
• Μείωση του προϋπολογισμού για την δημόσια εκπαίδευση και ενθάρρυνση ανάπτυξης συνθηκών χάους και ανασφάλειας στα σχολεία, που θα κάνουν αδύνατη την ποιοτική διδασκαλία. (Στάδιο υλοποίησης: προχωρημένο).
• Περιορισμός της διάδοσης των φιλοσοφικών και επιστημονικών ιδεών ιδιαίτερα στους τομείς της κβαντικής φυσικής, της νευροβιολογίας και κυρίως της κυβερνητικής -της επιστήμης που ελέγχει τα έμβια ή μη έμβια συστήματα. Περιορισμός επίσης της διάδοσης επαναστατικών απόψεων και ιδεών σε σχέση με την οικονομία, την κοινωνιολογία ή την φιλοσοφία. Πρέπει να γίνεται κουβέντα στο κοινό περισσότερο για την τεχνολογία παρά για την επιστήμη. Στάδιο υλοποίησης: τελικό.
• Δημιουργία άσχημου και απάνθρωπου αστικού περιβάλλοντος όπου η φύση απουσιάζει παντελώς. Διατήρηση των εξοντωτικών, αγχωτικών, συνθηκών στις δημόσιες συγκοινωνίες και στο κυκλοφοριακό. Να επιτραπεί να αναπτυχθεί μόνιμη βία στις υποβαθμισμένες γειτονιές των πόλεων.
• Μη αποτροπή της αύξησης της ρύπανσης.
• Να γίνουν οι άνθρωποι μισο-άρρωστοι χάρη στην βιομηχανοποιημένη διατροφή. Μετά, να επιβαρυνθεί η κατάσταση τους λόγω των παρενεργειών των φαρμάκων που υποτίθεται ότι θα τους θεραπεύσουν. Η γεωργική βιομηχανία, η βιομηχανία τροφίμων και οι φαρμακοβιομηχανίες συγχωνεύονται κάτω από τα ίδια συμφέροντα, όλα αυτά θα χρηματοδοτηθούν από τους ίδιους τους πληθυσμούς μέσω των συστημάτων ασφάλισης και περίθαλψης.
• Ενθάρρυνση της κατανάλωσης υπνωτικών και ηρεμιστικών φαρμάκων.
• Να επιτρέπεται η κατανάλωση αλκοόλ χωρίς περιορισμούς και σε προσιτές τιμές. Η Ελλάδα πρωτοστατεί και σε αυτή την περίπτωση γιατί δεν υπάρχει κανένα όριο ηλικίας για την κατανάλωση οινοπνεύματος. Γι’ αυτό έχει αυξηθεί κατακόρυφα ο αλκοολισμός στην νεολαία.
• Κορεσμός της ατμόσφαιρας από ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες που βλάπτουν τις εγκεφαλικές λειτουργίες: κεραίες κινητής τηλεφωνίας, ραδιοκύματα, ηλεκτρικές γραμμές υψηλής τάσης. Στάδιο υλοποίησης: τελικό.
• Εκπομπή ψυχοτρονικών κυμάτων χαμηλής ή πολύ υψηλής συχνότητας, ικανών να επηρεάσουν την λειτουργία του εγκεφάλου παρεμβαίνοντας στα κύματα που χρησιμοποιούνται από τις εγκεφαλικές λειτουργίες. Σχετικά πειράματα: το πρόγραμμα HAARP, που αναπτύχθηκε από τον αμερικανικό στρατό στην Gakona της Αλάσκα και τα πειράματα που γίνονται στην αμερικανική βάση του Pine Gap στην Αυστραλία. Στάδιο υλοποίησης: προχωρημένο.
• Μόλυνση του νερού και των τροφών με ουσίες που επηρεάζουν την διάθεση και την συμπεριφορά του πληθυσμού. Στάδιο υλοποίησης: προχωρημένο.
• Διάχυση στο νερό ή τις τροφές μικρο-ρομπότ ή «νανομηχανές» αόρατες με γυμνό μάτι. Μόλις καταναλωθούν, εκατοντάδες μικρο-ρομπότ -φορείς ενός ηλεκτρονικού μικροτσίπ- θα μπορούν να εγκαθίστανται στους νευρώνες όπου θα αναλαμβάνουν τον έλεγχο. Αόρατα στο γυμνό μάτι νανο-ρομπότ έχουν ήδη κατασκευασθεί και η διεπαφή νευρώνα-μικροεπεξεργαστή έχει ήδη δοκιμασθεί στο εργαστήριο με επιτυχία. Η τεχνολογία των εξαιρετικά μικροσκοπικών μικροεπεξεργαστών υφίσταται εδώ και μερικά χρόνια. Στάδιο υλοποίησης: προκαταρκτικό.
Δ. Η Παγκόσμια Ηλεκτρονική Φυλακή
Όσο προχωράει η παγκόσμια χειραγώγηση, τόσο οι «χειραγωγοί» γνωρίζουν όλο και πιο λεπτομερώς τι κάνουμε, πώς σκεπτόμαστε, πώς κινούμαστε, τι τρώμε, αν εργαζόμαστε, αν ερωτευόμαστε. Η ελευθερία μας είναι σταθερά υπό υψηλή ηλεκτρονική επιτήρηση και η απανθρωποίηση γενικεύεται.
Οι δραστηριότητες μας, οι προτιμήσεις και τα ενδιαφέροντα μας αφήνουν ίχνη στα πολλαπλά συστήματα πληροφορικής που πολιορκούν την καθημερινή μας ζωή. Όλα τα δεδομένα συλλέγονται, επεξεργάζονται και αποθηκεύονται από δημόσιους ή ιδιωτικούς οργανισμούς που μπορούν να γνωρίζουν ανά πάσα στιγμή το «προφίλ» κάθε ατόμου. Ηλεκτρονικοί φάκελοι, κινητά τηλέφωνα, Ίντερνετ, συνδυασμός πιστωτικής κάρτας και γραμμικού κώδικα (bar code), δίκτυο Echelon, αυτά είναι τα μέσα με τα οποία καταλύεται η ελευθερία μας.
Η παρακολούθηση με κάμερες: Στις περισσότερες πόλεις, πάντοτε υπό το πρόσχημα της ασφάλειας, οι κάμερες παρακολούθησης πολλαπλασιάζονται, εγκατεστημένες στους δρόμους, στους σταθμούς, στο μετρό, μπροστά από τα δημόσια κτίρια και τις υπηρεσίες. Στις κάμερες αυτές προστίθενται και οι αυτόματες φωτογραφικές μηχανές των ραντάρ που βρίσκονται σε διάφορες οδικές αρτηρίες. Τεχνικά, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για συστηματική αναγνώριση όλων των οχημάτων που περνούν από μπροστά τους. Μόνο στην Μεγάλη Βρετανία υπάρχουν αυτή την στιγμή πάνω από 4 εκατομ. κάμερες. Στο Λονδίνο, ένας πολίτης που κινείται στους δρόμους καταγράφεται 300 φορές κατά μέσον όρο καθημερινώς.
Η αναγνώριση συγκεκριμένων ατόμων μεταξύ ενός πλήθους είναι πλέον δυνατή εάν εφοδιασθούν οι κάμερες με λογισμικό βιομετρικής αναγνώρισης προσώπων. Αυτό το λογισμικό μπορεί να αναγνωρίζει ταυτόχρονα πολλά άτομα μεταξύ πλήθους άλλων, συγκρίνοντας τα με πρόσωπα αποθηκευμένα σε μια βάση δεδομένων. Έτσι, η υπόθεση της παρακολούθησης γίνεται αυτόματη, άρα και συστηματική.
Με την επιβολή των βιομετρικών διαβατηρίων και δελτίων ταυτότητας, το πρόσωπο κάθε ατόμου καταχωρείται ψηφιακά σε μια βάση δεδομένων. Στο άμεσο μέλλον, θα είναι δυνατόν να παρακολουθείται συνεχώς η μετακίνηση ενός συγκεκριμένου ατόμου μέσα σε μια πόλη ο κεντρικός υπολογιστής θα μεταπηδά αυτόματα από την μια κάμερα στην άλλη ώστε να «βλέπει» πάντα στην οθόνη του τον άτυχο πολίτη-στόχο.
Το δίκτυο Echelon: Το δίκτυο Echelon έχει τεθεί σε λειτουργία πάνω από 20 χρόνια και με μεγάλη μυστικότητα από 5 αγγλοσαξονικές χώρες: τις ΗΠΑ, την Μεγάλη Βρετανία, τον Καναδά, την Αυστραλία και την Νέα Ζηλανδία και διευθύνεται κυρίως από την περιβόητη NSA, την αμερικανική υπηρεσία ηλεκτρονικών πληροφοριών.
Η ιδιοφυής ιδέα πίσω από το Echelon είναι η χρήση της τεχνολογίας αναγνώρισης φωνής ώστε να εντοπίζονται αυτόματα λέξεις-κλειδιά στις παρακολουθούμενες συνομιλίες. Αυτές οι λέξεις-κλειδιά επιλέγονται από τα στελέχη του Echelon ανάλογα με την επικαιρότητα και τις περιστάσεις. Με την αυτοματοποίηση το Echelon παρεμβαίνει στις μισές από τις 10 δισεκατομ. επικοινωνίες που πραγματοποιούνται καθημερινώς στον πλανήτη. Έχει την δυνατότητα να αναλύσει 2 εκατομ. συνομιλίες το λεπτό.
Ηλεκτρονικοί φάκελοι: Οι φάκελοι των δημόσιων υπηρεσιών και των ιδιωτικών εταιρειών συγκεντρώνουν τεράστιο αριθμό προσωπικών δεδομένων για εκατομμύρια πολίτες ή καταναλωτές. Τα στοιχεία αυτά υποτίθεται ότι δεν είναι αξιοποιήσιμα στον βαθμό που είναι διασκορπισμένα σε πολυάριθμα ηλεκτρονικά συστήματα. Αλλά, οι «οργανισμοί’» που διαθέτουν τα μέσα μπορούν να διεισδύσουν στα συστήμα τα αυτά ή να αποκτήσουν πρόσβαση σε όλες αυτές τις πληροφορίες μέσα από πολλές ογκώδεις εθνικές τράπεζες δεδομένων.
Πολυάριθμες εταιρείες που ιδρύθηκαν τα τελευταία χρόνια έχουν εξειδικευθεί στην συγκέντρωση, προσωπικών δεδομένων, επισήμως για εμπορικούς σκοπούς. Αλλά οι προσωπικοί ηλεκτρονικοί φάκελοι έχουν αρχίσει να σχηματίζουν το ακριβές προφίλ εκατομμυρίων καταναλωτών, που ζουν στις δυτικές χώρες κυρίως. Οι πληροφορίες των φακέλων αυτών πωλούνται σε οποιονδήποτε επιθυμεί να τις αγοράσει.
Η πιστωτική κάρτα σε συνδυασμό με τον γραμμωτό κώδικα (bar code). Οι λογαριασμοί που πληρώνουμε με μια πιστωτική κάρτα επιτρέπουν την καταγραφή των κινήσεων μας, αλλά επίσης και να γνωρίζουν με μεγάλη ακρίβεια τα προϊόντα που αγοράζουμε. Αν, για παράδειγμα, το προϊόν είναι ένα βιβλίο, στην πιστωτική κάρτα «περνά» ο γραμμωτός κώδικας πάνω στο βιβλίο και αυτό τους επιτρέπει να ξέρουν ακριβώς ποιο βιβλίο αγοράσαμε, άρα να γνωρίζουν το μορφωτικό ή πολιτικό προφίλ του αγοραστή. Ο συνδυασμός του γραμμικού κώδικα και του αριθμού της πιστωτικής κάρτας σηματοδοτούν τον αυτόματο συσχετισμό του συγκεκριμένου προϊόντος με τον συγκεκριμένο αγοραστή.
Τα κινητά τηλέφωνα: Όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι με έναν δέκτη τύπου «σκάννερ» (του οποίου η χρήση είναι παράνομη αλλά η πώληση είναι ελεύθερη), είναι πολύ εύκολο για οποιονδήποτε να ακούσει τι λέμε όταν συνομιλούμε στο κινητό τηλέφωνο. Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι το κινητό τηλέφωνο επιτρέπει τον γεωγραφικό εντοπισμό του κατόχου του ανά πάσα στιγμή, ακόμα κι όταν το τηλέφωνο είναι κλειστό. Το κινητό τηλέφωνο, συνεπώς, είναι μια πραγματική ηλεκτρονική συσκευή εντοπισμού μας, την οποία μάλιστα χρησιμοποιούμε οικειοθελώς και την πληρώνουμε κιόλας. Τα μικροτσίπ RFID, Τα εμφυτεύματα, τα μικροτσίπ «Digital Angel» και «Verichip»
Ίντερνετ: Δεν υπάρχει πιο διάτρητο μέσον από το Διαδίκτυο. Με το ανάλογο λογισμικό, ο οποιοσδήποτε μπορεί να συλλέξει εμπιστευτικά στοιχεία των χρηστών. Το λειτουργικό σύστημα, λ.χ. των Windows και το εργαλείο πλοήγησης Internet Explorer της Microsoft περιλαμβάνουν έναν αριθμό αναγνώρισης του χρήστη, το GUID (Globally Unique Identifier).
Τα Windows και ο Internet Explorer ενσωματώνουν και άλλες ειδικές εντολές που επιτρέπουν το «διάβασμα» του περιεχομένου του σκληρού δίσκου του χρήστη, εν αγνοία του, κατά την διάρκεια της σύνδεσης του στο Ίντερνετ. Η Microsoft έχει αναγνωρίσει την ύπαρξη αυτών των ειδικών εντολών και του GUID. Από την πλευρά της, η Intel έχει επίσης τοποθετήσει έναν αριθμό αναγνώρισης εξ αποστάσεως, στους επεξεργαστές Pentium III και Xeon. Μια παγκόσμια δικτατορία του μέλλοντος δεν θα χρειάζεται παρά να «αποκλείσει» ένα άτομο από τα ηλεκτρονικά συστήματα, οπότε αυτός δεν θα μπορεί να αγοράσει τίποτα για να τραφεί, ούτε να μετακινηθεί.
ΣΤ. Οργανωμένη Σχιζοφρένεια. Τα 6G της παγκοσμιοποίησης
Η αληθινή παγκοσμιοποίηση είναι τα 6G όπως τα έχουν κατηγοριοποιήσει οι επικριτές της:
1) Global warming (υπερθέρμανση του πλανήτη) 2) Global poverty (παγκόσμια φτώχεια) 3) Global corruption (παγκόσμια διαφθορά – μαφιοζοποίηση) 4) Global immigration (παγκόσμια προσφυγιά) 5) Global seduction (παγκόσμια παραπλάνηση) 6) Global terror (παγκόσμιος φόβος)
Την ώρα, όμως, που τα δημοκρατικά, οικονομικά, γεωπολιτικά και οικολογικά προβλήματα επιδεινώνονται επικίνδυνα, το χάσμα μεγαλώνει μεταξύ των πραγματικών προβλημάτων που βιώνουν οι πολίτες και των ψευδοπροβλημάτων που τους παρουσιάζουν τα Παγκόσμια Αφεντικά και τα ηλεκτρονικά (και έντυπα) Μέσα Ενημέρωσης που ελέγχουν. Σκοπός αυτής της οργανωμένης σχιζοφρένειας είναι να τους κάνουν να ξεχάσουν τα μειονεκτήματα της παγκοσμιοποίησης και των θιασωτών της, φορτώνοντας τα σε αποδιοπομπαίους τράγους και «τραβώντας την προσοχή στα δέντρα έτσι ώστε να χάνεται το δάσος».
Τα προβλήματα που μεγεθύνει περισσότερο το σύστημα των πολιτικών και των Μέσων Ενημέρωσης:
– η οδική ασφάλεια (θεωρείται συνήθως εθνική προτεραιότητα) – η τρομοκρατία (που είναι ένα φαινόμενο εν πολλοίς κατευθυνόμενο) – Επιδημίες όπως η γρίπη των πτηνών – οι σέκτες – ο αγώνας κατά των διακρίσεων όλοι πρέπει να είμαστε ίσοι στην υποδούλωση μας! – η προπαγάνδα της δήθεν ισότητας των δύο φύλων – η συζήτηση για τα ναρκωτικά, που συνήθως αφορά τους χρήστες και αφήνει στο απυρόβλητο τους μεγαλέμπορους – το ντόπινγκ των αθλητών – η διαμάχη για το δικαίωμα ή όχι της καύσης των νεκρών και του γάμου των ομοφυλοφίλων.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Οδεύοντας προς έναν τεχνολογικό μεσαίωνα
«Κάτι άλλο πρέπει να αντικαταστήσει τις κυβερνήσεις και η ιδιωτική εξουσία μου φαίνεται ότι είναι η κατάλληλη οντότητα για να το κάνει». [David Rockfeller, Συνέντευξη στο περιοδικό Newsweek τον Φεβρουάριο του 1999].
Πριν από 7 χρόνια, τον Ιούνιο του 2000, μια ομάδα ερευνητών από όλο τον κόσμο που «αισθάνονταν ότι κάτι δεν πάει καλά» με την παγκοσμιοποίηση -και αφού είχαν ήδη προηγηθεί τα γεγονότα του Σηάτλ τον Δεκέμβριο του 1999, που ήταν η πρώτη αντίδραση- επικοινώνησαν μέσω του Ίντερνετ και συναίνεσαν στο να βρουν αυτό που ουσιαστικά διάβρωνε το πλανήτη μας. Άρχισαν να ανταλλάσσουν τις απόψεις τους και τις έρευνες τους προκειμένου να αποκτήσουν μια σφαιρική αντίληψη.
Η ομάδα αυτή ήταν εξ’ αρχής αντιιεραρχική και δημοκρατική, χαλαρά οργανωμένη και συντονισμένη, έτσι ώστε να μην μπορεί να χειραγωγηθεί ή να υπονομευθεί. Τα μέλη της, από όλο τον κόσμο, προήρχοντο από κάθε κοινωνικό τομέα και σε κανέναν τους δεν μπορούσε να μπει συγκεκριμένη πολιτική «ταμπέλλα».
Η ομάδα κατέληξε τελικά στο ότι τα παγκόσμια «αρπακτικά» και οι «βαμπίρ» υπερεθνικοί μηχανισμοί μάς πηγαίνουν «σηκωτούς» προς έναν τεχνολογικό Μεσαίωνα, όπως είχαν προβλέψει ορισμένοι φιλόσοφοι από την δεκαετία του ’60. Κοινοποίησαν τα συμπεράσματα τους σε επιλεγμένους ερευνητές και συγγραφείς διεθνώς με την προτροπή να χρησιμοποιήσουν το υλικό αυτό για να ενημερώσουν το ευρύ κοινό όπως αυτοί νομίζουν.
Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτά τα συμπεράσματα, ο πολιτισμός μας, αφού πέρασε από τέσσερις διαδοχικές εποχές που χάραξαν τέσσερις μορφές πολιτικής εξουσίας (η εποχή των φυλών / Η εποχή των αυτοκρατοριών και των βασιλείων / Η εποχή των εθνών-κρατών / Η εποχή του ύστερου καπιταλισμού), κατευθύνεται προς έναν τεχνολογικό Μεσαίωνα. Η εξουσία δεν είναι πλέον ούτε αντιπροσωπευτική ούτε αιρετή, και δεν είναι γεωγραφικά περιορισμένη (σε αντίθεση με τις φυλές, τα βασίλεια ή τα έθνη-κράτη). Είναι παγκόσμια, πλανητική. Δεν υπάρχει συνεπώς ούτε εναλλακτική ούτε διαφυγή. Συνιστά ένα νέο επίπεδο οργάνωσης του πολιτισμού, ένα είδος υπερ-οργανισμού.
Ασκείται απευθείας από εκείνους που ελέγχουν το οικονομικό σύστημα και την παράγωγη των αγαθών. Εργαλεία της εξουσίας αυτής είναι ο έλεγχος της τεχνολογίας, της ενέργειας, του χρήματος και της πληροφορίας. Όπως κάθε νέα εξουσία, εγκαθιδρύεται αντικαθιστώντας την παλαιότερη, που υποχρεωτικά εξαφανίζεται. Οι ιδιωτικοί πολυεθνικοί οργανισμοί αποκτούν προοδευτικά όλα τα χαρακτηριστικά της κρατικής εξουσίας: δίκτυα επικοινωνιών, δορυφόρους, υπηρεσίες πληροφοριών, φακέλωμα των πολιτών, δικαστικούς θεσμούς με βάση τις υπερεθνικές συμφωνίες, σύμφωνα με τις οποίες μια πολυεθνική μπορεί να σύρει ένα κράτος σε ειδικό διεθνές δικαστήριο.
Το επόμενο στάδιο -και το τελικό- για τους πολυεθνικούς αυτούς οργανισμούς θα είναι να αποκτήσουν την στρατιωτική και αστυνομική δύναμη που αντιστοιχεί στην νέα τους εξουσία, δημιουργώντας τις δικές τους ένοπλες δυνάμεις, γιατί ο εθνικός στρατός και η αστυνομία δεν εγγυώνται τα συμφέροντα τους παγκοσμίως. Θα ενισχυθεί η προπαγάνδα για μια υπερ-φιλελεύθερη οικονομία και η προβολή των ιδιωτικών στρατών ως τρόπου μείωσης των δαπανών διατήρησης εθνικού στρατού με ταυτόχρονη βελτίωση της αποτελεσματικότητας του. Στάδιο υλοποίησης: προχωρημένο.
Οι στρατοί καλούνται να γίνουν ιδιωτικές επιχειρήσεις, που θα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στα κράτη κατόπιν συμβολαίου, όπως και σε κάθε ιδιώτη που θα μπορεί να πληρώσει για τις υπηρεσίες τους. Αλλά στο τελικό στάδιο του σχεδίου, αυτοί οι ιδιωτικοί στρατοί θα υπηρετούν τα συμφέροντα των μεγάλων πολυεθνικών και θα επιτίθενται στα κράτη που δεν θα υποτάσσονται στους οικονομικούς κανόνες της Νέας Τάξης.
Οι ιδιωτικοί στρατοί υπάρχουν ήδη στις ΗΠΑ. Πρόκειται για τις εταιρείες DynCorp, CACI και MPRI, πρότυπα των μελλοντικών ιδιωτικών στρατών. Η DynCrop έχει παρέμβει σε πολλές περιοχές για λογαριασμό των ΗΠΑ (Νότιο Αμερική, Σουδάν, Κουβέιτ, Ινδονησία, Κοσσυφοπέδιο, Ιράκ κλπ). Στα τέλη του 2002, η DynCorp εξαγοράσθηκε από την Computer Sciences Corporation, μια από τις σημαντικότερες αμερικανικές εταιρείες πληροφορικής. Τον Μάϊο του 2004, οι DynCorp και MPRI ενεπλάκησαν στον βασα νισμό Ιρακινών κρατουμένων. Οι ιδιωτικοί στρατοί που αποκαλούνται «υπεργολάβοι» από το Πεντάγωνο, αντιπροσωπεύουν ήδη το 10% των ένστολων Αμερικανών που έχουν αποσταλεί στο Ιράκ.
Τα Παγκόσμια Αφεντικά προέρχονται όλοι σχεδόν από την ίδια μήτρα, το ίδιο κοινωνικό περιβάλλον, τις ίδιες Λέσχες. Γνωρίζονται μεταξύ τους, συναντιούνται μυστικά, μοιράζονται τις ίδιες απόψεις και τα ίδια συμφέροντα. Έχουν συνεπώς το ίδιο σχέδιο για το πώς πρέπει να είναι ο ιδανικός γι’ αυτούς κόσμος του μέλλοντος. Όπως είναι φυσικό, συμφωνούν σε μια στρατηγική και συντονίζουν συνωμοτικά την δράση τους, προωθώντας τις κατάλληλες οικονομικές καταστάσεις γι’ αυτούς. Ανακεφαλαιώνουμε:
* Αποδυνάμωση των κρατών και την πολιτικής δύναμης. Πολιτική απορρύθμιση. Ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών.
* Πλήρης αποδέσμευση της οικονομίας από τα κράτη, ακόμα και των τομέων της παιδείας, της έρευνας και αργότερα της αστυνομίας και του στρατού, που προορίζονται να γίνουν σώματα ελεγχόμενα από τις ιδιωτικές υπηρεσίες.
* Υπερχρέωση των κρατών λόγω μίζας και διαφθοράς, άχρηστων δημοσίων έργων, επιδοτήσεων σε ιδιωτικές επιχειρήσεις χωρίς αντισταθμιστικά οφέλη ή λόγω μεγάλων αμυντικών δαπανών. Μόλις συγκεντρωθεί ένα βουνό χρεών, οι κυβερνήσεις υποχρεώνονται σε ιδιωτικοποιήσεις και στο ξεχαρβάλωμα των δημόσιων υπηρεσιών με το παραμύθι του οικονομικού φιλελευθερισμού. Όσο περισσότερο μια κυβέρνηση βρίσκεται υπό τον έλεγχο των Επικυρίαρχων, τόσο αυξάνεται το χρέος της χώρας της.
* Προσωρινή απασχόληση των εργαζομένων και διατήρηση υψηλού ποσοστού ανεργίας, που προκαλείται από τις μετεγκαταστάσεις των επιχειρήσεων και την παγκοσμιοποίηση της αγοράς εργασίας. Είναι τόση η οικονομική πίεση των μισθωτών, που είναι πλέον έτοιμοι να δεχθούν οποιονδήποτε μισθό ή οποιεσδήποτε συνθήκες εργασίας προκειμένου να δουλέψουν κάπου.
* Μείωση των παροχών κοινωνικής προνοίας, για να υποχρεωθεί ο άνεργος να δεχθεί οποιαδήποτε δουλειά με οποιουσδήποτε όρους. Οι υψηλές παροχές κοινωνικής προνοίας του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και ο δυνατός συνδικαλισμός δεν άφηναν την ανεργία να πιέζει την αγορά εργασίας.
* Αποτροπή διεκδικήσεων για άνοδο των μισθών στον Τρίτο Κόσμο, διατηρώντας έτσι τα εκεί ολοκληρωτικά και διεφθαρμένα καθεστώτα. Αν οι εργαζόμενοι του Τρίτου Κόσμου αμείβοντο καλύτερα, αυτό θα ανέτρεπε πάραυτα την αρχή των μετεγκαταστάσεων και της πίεσης που ασκείται στην αγορά εργασίας και την κοινωνία της Δύσης. Αυτή συνεπώς είναι η απαραίτητη στρατηγική της ασφαλιστικής δικλείδας που πρέπει να διατηρηθεί πάση θυσία από τους Επικυρίαρχους. Η περιβόητη «ασιατική κρίση» του 1998 προκλήθηκε ακριβώς για να διατηρήσει αυτή την ασφαλιστική δικλείδα.
* Το χρήμα είναι σήμερα ουσιαστικά εικονικό. Η πραγματικότητα του είναι ένας συνδυασμός των ψηφίων Ο και 1 μέσα στους υπολογιστές των Τραπεζών. Το μεγαλύτερο μέρος του παγκοσμίου εμπορίου πραγματοποιείται χωρίς χαρτονομίσματα και μόνο το 10% των καθημερινών οικονομικών συναλλαγών αντιστοιχούν σε οικονομικές δοσοληψίες στον «πραγματικό κόσμο».
* Οι ίδιες οι χρηματοπιστωτικές αγορές (κεφαλαιαγορές) συνιστούν ένα σύστημα δημιουργίας εικονικού χρήματος, με κέρδος που δεν βασίζεται στην δημιουργία πραγματικού πλούτου. Χάρη στο παιγνίδι των κεφαλαιαγορών (που επιτρέπουν την μετατροπή των διακυμάνσεων των χρηματιστηριακών αξιών σε κέρδη), οι «ενημερωμένοι» επενδυτές μπορούν να γίνουν πλουσιότεροι με μια απλή ανταλλαγή δεδομένων μέσα από τους υπολογιστές.
Αυτή η δημιουργία χρήματος χωρίς την ανάλογη δημιουργία πλούτου είναι ακριβώς ο ορισμός της τεχνητής δημιουργίας πλαστού χρήματος. Αυτό που ο νόμος απαγόρευε στους παραχαράκτες, και αυτό που η αστική οικονομία απαγόρευε στα κράτη, καθίσταται συνεπώς δυνατό και νόμιμο για τα αρπακτικά Παγκόσμια Αφεντικά, στα πλαίσια της παγκοσμιοποιημένης χρηματιστηριακής κλεπτοκρατίας. Άρα πλαστικό χρήμα ισοδυναμεί με πλαστό χρήμα!
Τα κοινά σημεία μεταξύ του Μεσαίωνα και της σημερινής περιόδου:
– τρομακτικό άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλουσίων και φτωχών – μια κοινωνία που διοικείται από μια ελίτ που κατάγεται από μια κληρονομική κάστα – η μικρή αξία της ανθρώπινης ζωής – η επιστροφή του νόμου του ισχυρότερου (winners και losers) – η επιστροφή των απολυταρχικών αυτοκρατοριών (ΗΠΑ και Κίνα) – η επιστροφή του φονταμενταλισμού (Άραβες ισλαμιστές και Αμερικανοί ευαγγελιστές) – η επιστροφή στους θρησκευτικούς πολέμους (ισλαμική σαρία και πόλεμοι του Μπους εμπνευσμένοι από τον «Θεό») – οπισθοδρόμηση της κλασσικής κουλτούρας και της μόρφωσης, πρόσβαση στην ανώτερη εκπαίδευση μόνο για τους πλουσίους – επιστροφή στην ανασφάλεια των μεταφορών. Επανεμφάνιση των «συμμοριών των εθνικών οδών» και των πειρατών στην θάλασσα! – επιστροφή των επιδημιών και των ασθενειών που είχαν εξαλειφθεί εδώ και έναν αιώνα. Ο τυφοειδής πυρετός, η φυματίωση, η διφθερίτιδα και η ψωρίαση έχουν κάνει την επανεμφάνιση τους στην Δύση λόγω της αύξησης της φτώχειας. Η πανούκλα και η χολέρα εμφανίζονται ξανά σε ορισμένες περιοχές του Τρίτου κόσμου. – η επιστροφή των πρακτικών των φυλών, πήρσινγκ, τατουάζ, οργάνωση των περιθωριακών σε φυλές – η μόδα του «γκόθικ» οι μόδες συχνά αποκαλύπτουν τις επερχόμενες κοινωνικές τάσεις. – επιστροφή της μαγείας, της αστρολογίας και των τελετών μαύρης μαγείας – ισχυρή επιρροή αποκρυφιστικών ταγμάτων και μυστικιστικών εταιρειών μεταξύ των κυρίαρχων ελίτ, Skull and Bones, Λέσχη των Bohemian – φτωχός και ακαλλιέργητος πληθυσμός του οποίου μόνη αποστολή είναι να τροφοδοτεί την ελίτ με σκλάβους φθηνή παιδική εργασία, σεξοτουρισμός, εμπόριο λευκής σαρκός, εμπόριο οργάνων κ.λπ.
Η εμπειρία του βατράχου και η «τελική λύση»
Ένας από τους στρατηγικούς στόχους των Επικυρίαρχων είναι να επιτύχουν τον πλήρη έλεγχο των φυσικών πόρων και της παραγωγής ενέργειας, αντικαθιστώντας προοδευτικά το σύνολο των εργαζομένων με μηχανές. Το ντοκουμέντο για τα «Σιωπηλά Όπλα» είναι σαφέστατο σ’ αυτό το θέμα:
«Αν η άνοδος των κατώτερων τάξεων μπορεί να συγκρατηθεί επί μακρόν, η ελίτ θα μπορέσει να κυριαρχήσει επί της ενέργειας, και ο λαός, με την συγκατάθεση του, δεν θα έχει καμμιά πρόσβαση στους απαραίτητους ενεργειακούς πόρους. Μέχρις ότου επικρατήσει απόλυτα ο έλεγχος αυτός, πρέπει να έχει εξασφαλισθεί η συγκατάθεση του κόσμου να δουλέψει, και να μην εμποδίσει του συνωμότες να πάρουν στα χέρια τους τις υποθέσεις του. Μια λάθος κίνηση, όμως, θα κάνει τους ανθρώπους να αντισταθούν κατά την τελική μετάβαση των ενεργειακών πηγών στον έλεγχο της ελίτ».
Τα τελευταία χρόνια όλα είναι έτοιμα για τον αυτοματισμό ολόκληρης της διαδικασίας παραγωγής. Για να προετοιμάσουν την αντικατάσταση του ανθρώπου από τον υπολογιστή και τις μηχανές, οι Επικυρίαρχοι αποφάσισαν να συγχωνεύσουν τον τρόπο εργασίας του ανθρώπου και των μηχανών. Για τον λόγο αυτόν οι επιχειρήσεις βοηθούνται από μια «μηχανοποίηση» των μεθόδων εργασίας, ακόμα και του τέταρτου τομέα. Οι εργαζόμενοι έχουν όλο και λιγότερα περιθώρια αποφάσεων. Η εργασία τους περιορίζεται στο να ακολουθούν αυστηρές και προκαθορισμένες διαδικασίες που προσεγγίζουν αυτές του υπολογιστή, έτσι ώστε στο μέλλον να διευκολυνθεί η αντικατάσταση τους από τις μηχανές.
Χάρη στην ρομποτοποίηση, την πληροφορική και την τεχνητή νοημοσύνη, η παραγωγή και η μεταφορά της ενέργειας και των προϊόντων θα μπορεί σύντομα να διεκπεραιώνεται σχεδόν αποκλειστικά από αυτόματα συστήματα. Ο αριθμός των ατόμων που θα είναι πραγματικά απαραίτητοι για την καλή λειτουργία του συστήματος παραγωγής θα είναι πολύ κατώτερος του αριθμού των σημερινών εργαζομένων. Κυρίως αν η παγκόσμια ζήτηση και κατανάλωση ενεργειακών πόρων μειωθεί από την εξόντωση του άχρηστου πληθυσμού.
Συνεπώς έχει ξεκινήσει ένας πόλεμος εξόντωσης του παγκόσμιου πληθυσμού. Αφού οι άνθρωποι έχουν γίνει άχρηστοι, δεν τους εξοντώνουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά μέσω του περιορισμού του ζωτικού τους χώρου, της τροφής, της υγείας, της εκπαίδευσης, των πληροφοριών και της ενέργειας.
Η τρομερή αύξηση κατά 40% των τιμών των τροφίμων, η συμπίεση ή η μείωση του ποσοστού ανεργίας με επιδοτούμενες προσλήψεις, οι χαμηλές συντάξεις, το ξεχαρβάλωμα του εκπαιδευτικού συστήματος και της δημόσιας υγείας και η ιδιωτικοποίηση της αγοράς του ηλεκτρικού είναι επίσης πρόσφατα μέτρα προς αυτή τη κατεύθυνση. Ο πλεονάζων πληθυσμός θα μπορεί ακόμα να εξοντωθεί από τις επιδημίες σκόπιμη διασπορά ιών στον αέρα, το νερό ή τις τροφές και από τους πολέμους κατά της τρομοκρατίας.
Σε όλες τις δυτικές χώρες, η «ασφάλεια» θα αποτελέσει σίγουρα πρόσχημα για την αύξηση της καταστολής και μιας πρωτοφανούς ύφεσης της δημοκρατίας. Το τέλος της δημοκρατίας, η ένταση της καταστολής και η εγκαθίδρυση ενός αστυνομικού κράτους θα είναι τα απαραίτητα «αξεσσουάρ» της νεοφιλελεύθερης οικονομίας, προκειμένου να προλάβουν ογκούμενες και βίαιες ή παράνομες αντιδράσεις της μάζας των εκμεταλλευόμενων, των φτωχών και των περιθωριοποιημένων, κλοπές, λεηλασίες, εξεγέρσεις και για να ενισχύσουν επίσης την υποταγή και την παραίτηση των πολιτών από τα δικαιώματα τους, έτσι ώστε να αποτρέψουν μια επανάσταση κατά της υπονόμευσης και της «κοινωνικής ισοπέδωσης» στην οποία έχουν αποδυθεί οι κυβερνήσεις και οι πολυεθνικές.
Η υποταγή στην οικονομία της Νέας Τάξης διευκολύνθηκε από την αποβλάκωση του κόσμου που προηγήθηκε χάρη στα Μέσα Ενημέρωσης, την εξασθένιση της κριτικής του ικανότητας χάρη στην προπαγάνδα και την χειραγώγηση, από έναν τρόπο ζωής που δεν αφήνει ούτε χρόνο ούτε ενέργεια για σκέψη, το στρες, την χημική και ηλεκτρομαγνητική μόλυνση, τα νοθευμένα τρόφιμα, τα υπνωτικά και ηρεμιστικά χάπια, τις παρενέργειες των φαρμάκων.
Φαντασθείτε ένα καζάνι γεμάτο κρύο νερό μέσα στο οποίο κολυμπά ανέμελα ένας βάτραχος. Ανάβει η φωτιά κάτω από το καζάνι. Σε λίγο το νερό γίνεται χλιαρό. Ο βάτραχος αισθάνεται ακόμα ευχάριστα και συνεχίζει να κολυμπά. Η θερμοκρασία αρχίζει να ανε βαίνει. Το νερό ζεσταίνεται. Ο βάτραχος αρχίζει να κουράζεται αλλά προς το παρόν δεν ανησυχεί. Σε λίγο το νερό ζεσταίνεται πραγματικά. Ο βάτραχος αισθάνεται πλέον δυσάρεστα, αλλά είναι και αποκαμωμένος, οπότε το ανέχεται και δεν κάνει τίποτα. Η θερμοκρασία του νερού συνεχίζει να ανεβαίνει μέχρι την στιγμή όπου ο βάτραχος βράζει και πεθαίνει, χωρίς να μπορέσει ποτέ να βγει από το καζάνι.
Η εμπειρία αυτή είναι πλούσια σε διδάγματα. Δείχνει ότι στον βαθμό που μια αρνητική αλλαγή επιβάλλεται με σταδιακό τρόπο, ο νους δεν την συνειδητοποιεί και δεν κινητοποιείται ο μηχανισμός της αντίδρασης, ούτε της εξέγερσης. Έτσι επιβάλλεται η παγκόσμια Νέα Τάξη, το πλανητικό οργουελλικό υπερκράτος και ο νέος ρατσισμός, ένας πρωτοφανής κοινωνικός ρατσισμός από τους Επικυρίαρχους, την υπερεθνική ελίτ, τους «διεθνείς υπαλλήλους» της, τα κατά τόπους φερέφωνα τους. Ένας «νέος βαρβαρισμός» ένας κόσμος πέραν του ανθρώπινου όπου οι «υπάνθρωποι» θα υπηρετούν τους «υπεράνθρωπους».
ΣΤ. ὦ Σώκρατες,
