ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Λειτουργεί σε πολλά επίπεδα. Αυτά τα επίπεδα στα οποία λειτουργεί χαρακτηρίζονται, ανώτερα (βαθύτερα, ουσιαστικότερα) ή κατώτερα (επιφανειακά, φαινομενικά). Για μια ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ δεν υπάρχουν τέτοιες διακρίσεις καθώς έχει Επίγνωση όλων των επιπέδων, χωρίς αυτά να συγχέονται μεταξύ τους ή να εγκλωβίζεται ή να απορροφιέται σε κάποιο συγκεκριμένο επίπεδο. Για μια Συνείδηση όμως που λειτουργεί κυρίως σε κάποιο ιδιαίτερο επίπεδο, οι διαχωρισμοί των επιπέδων είναι πραγματικοί.

Συνήθως ο άνθρωπος (ή ο συνήθης άνθρωπος) λειτουργεί στα Επιφανειακά Επίπεδα της ΣΥΝΕΙΔΗΣ. Στην πραγματικότητα, όταν ο άνθρωπος (σαν ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ) λειτουργεί μέσα σε ένα υλικό (μέσα από ένα υλικό) φορέα, ένα σώμα, η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, που Υπερβατικά λειτουργεί σαν Συνείδηση Παγκόσμια, περιορίζεται σε συνείδηση ατομική και λειτουργεί σε ένα κέντρο ελέγχου, κέντρο ισορροπίας, στον εσωτερικό εγκέφαλο, από όπου ελέγχει τις περιφερειακές εξωτερικές λειτουργίες, που έχουν παράλληλη αντίστοιχη δράση στον περιφερειακό εγκέφαλο, στο νευρικό σύστημα, στο σώμα. Ο συνήθης άνθρωπος δεν είναι σε ισορροπία αλλά σε συνεχή δράση, στις εξωτερικές λειτουργίες. Βιώνει την ύπαρξη, την ζωή κι έχει «εμπειρία» και γνώση μέσα από την σκέψη, την συναίσθηση, την αίσθηση, το σώμα και την επαφή με τον εξωτερικό κόσμο.

Όλα αυτά είναι γνωστά κι έχουν περιγραφεί πολλές φορές, από πολλούς ανθρώπους, σε διάφορες εποχές. Το σημαντικό όμως δεν είναι να τα γνωρίζουμε όλα αυτά αλλά να συνειδητοποιήσουμε ΠΟΥ βρισκόμαστε, ΠΩΣ έχουμε εμπειρία της Ύπαρξης. Η ΦΩΤΙΣΜΕΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ Είναι Απλά ΕΔΩ κι αυτό το ΕΔΩ συμπεριλαμβάνει το ΕΔΩ της Απόλυτης Κατάστασης, το Εδώ της Παγκόσμιας Συνείδησης, το εδώ της ατομικής συνείδησης κι όλες τις εμπειρίες (Αλλά μιλάμε για ΑΥΤΟ που τα Αγκαλιάζει Όλα). Μια Συνείδηση όμως που βρίσκεται μέσα στην Δημιουργία, μέσα στο Γίγνεσθαι, υπάρχουν Επίπεδα Συνείδησης, υπάρχει το ΕΔΩ, η Απόλυτη Κατάσταση, υπάρχει το Άχρονο Εδώ, ο Χώρος της Παγκόσμιας Συνείδησης, υπάρχει το εδώ της ατομικής συνείδησης, που κάθε συνείδηση το αντιλαμβάνεται από την δική της θέση, με τις δικές της αντιληπτικές προϋποθέσεις και περιορισμούς διαμορφώνοντας ένα προσωπικό σύμπαν (σύμφωνα με την προσωπική ερμηνεία της). Έτσι το ερώτημα για τον καθένα μας είναι ΠΟΥ είμαστε. Είμαστε ΕΔΩ, είμαστε ΕΔΩ, Εδώ, εδώ (κι εδώ, που ακριβώς;), ή είμαστε μόνο εδώ, σε ένα σώμα, κάπου στο σύμπαν, κάπου στον πλανήτη, σε κάποια ήπειρο, σε κάποια χώρα, σε κάποιο αστικό οικισμό ή στο ύπαιθρο, που; Και τι κάνουμε «εδώ»;

Χιλιάδες χρόνια τώρα η Θρησκεία (σαν Γενική Αντίληψη), η Φιλοσοφία (σαν Αντικειμενική Αναζήτηση), οι Εσωτερικές Παραδόσεις (κι όχι τα επιφανειακά θρησκεύματα ή οι εξωτερικοί θρησκευτικοί οργανισμοί) προσπάθησαν όχι απλά να απαντήσουν στο μεταφυσικό ερώτημα, στα φιλοσοφικά ερωτήματα του ανθρώπου, των ανθρώπων, αλλά κυρίως να χαράξουν ένα Δρόμο, προς την Πραγματικότητα, προς την Αλήθεια, προς την Απελευθέρωση (από τους υπαρξιακούς περιορισμούς). Έτσι δημιουργήθηκε ο Θρύλος της Οδού, η Οδός, η Ορθή Δράση που Οδηγεί στην Ολοκλήρωση του Όντος, του ανθρώπου, των ανθρώπων. Αλλά προφανώς εδώ δεν πρόκειται για κάποια πειθαρχία, για κάποια πνευματική δράση ή άσκηση. Η Αληθινή Οδός δεν είναι δράση αλλά είναι η φυσική δράση, το φυσικό γεγονός της εγκατάλειψης κάθε εξωτερικής επιφανειακής δράσης (στην σκέψη, στις αισθήσεις, στο σώμα, στον κόσμο). Αλλά ακόμα κι αυτή η περιγραφή είναι παραπλανητική. Τι θα πει εγκατάλειψη; ποιος εγκαταλείπει, τι εγκαταλείπει; Στην πραγματικότητα μιλάμε για την πραγματική ουσιαστική κι ολοκληρωτική «απόσπαση» από όλα αυτά, για την «ιερή αδιαφορία», για το λύσιμο από τα δεσμά της προσκόλλησης. Η Απελευθέρωση με αυτή την έννοια δεν σημαίνει αποκλεισμό των εξωτερικών λειτουργιών και των εξωτερικών εμπειριών, σημαίνει πιο σωστά την ορθή χρήση τους, την ορθή διαχείρισή τους και την ορθή χρησιμοποίησή τους (όταν είναι απαραίτητο). Αλλά παράλληλα αυτή η στάση μας επιτρέπει την πλήρη αποκοπή από τις εξωτερικές εμπειρίες όταν θέλουμε να ανυψωθούμε στα Εσωτερικά Ανώτερα Πεδία Ύπαρξης.

Η Απόσπαση που Οδηγεί στην Απελευθέρωση δεν είναι εύκολα κατανοητή για όσους είναι ήδη σε εξωτερική δραστηριότητα, απορροφημένοι στο εξωτερικό σύμπαν. Οι άνθρωποι που είναι στραμμένοι έξω προσπαθούν πάντα με εξωτερική δράση να βρουν, να προσεγγίσουν την Αλήθεια. Είναι επόμενο να αποτυγχάνουν όσες προσπάθειες κι αν κάνουν ,όσες ζωές κι αν ξοδεύουν, όσους αιώνες κι αν περιπλανηθούν. Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι η Αληθινή Δράση είναι Μη Δράση, ούτε μπορούν να εκτιμήσουν την απόσπαση, την μη δράση, την σιωπή της σκέψης, την ηρεμία, την απλή παρουσία, που θα τους οδηγούσε Πέραν του κόσμου και της σύγχυσης και της αυταπάτης. Η Ουσία της Οδού, η Πύλη προς την Αλήθεια, το Πραγματικό Περιεχόμενο της Δράσης, είναι ακριβώς η «παραίτηση» από όλα. Η Πύλη είναι Άπυλη, δεν υπάρχει Πύλη, υπάρχει μόνο το φυσικό γεγονός του τελειώματος, της διάλυσης κάθε προσκόλλησης , που απελευθερώνει.

Στην πραγματικότητα η Απελευθέρωση για την οποία μιλάμε εδώ μας οδηγεί απλά εδώ, στο κέντρο ισορροπίας της υλικής ύπαρξης, στο εσωτερικό του εγκεφάλου Από την άποψη της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ αυτό που βιώνουμε είναι η Μη Δυαδική Συνείδηση, η Επίγνωση που τα Αγκαλιάζει όλα χωρίς διαχωρισμούς υποκειμένου αντικειμένου, αντικειμένων, που όμως διατηρεί την διάκριση (την ιδιαιτερότητα) των πραγμάτων. Απλά αισθανόμαστε μέσα σε Μία Ολική Επίγνωση ότι όλα είναι Ένα. Το εδώ αυτής της εμπειρίας (της Μη Δυαδικής Συνείδησης), όσο ανώτερο και θεϊκό κι αν φαντάζει δεν είναι παρά η Πραγματική Κατάσταση του Ενσαρκωμένου Ανθρώπου. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι είναι χαμένοι στους φανταστικούς κόσμους της σκέψης και στο χάος της εξωτερικής ζωής και της άθλιας κοινωνικής-πολιτικής οικονομικής βαρβαρότητας (του ανθρώπινου «πολιτισμού»).

Για όσους κατανοούν η διαδικασία (μη-διαδικασία) της εγκατάλειψης των εξωτερικών δραστηριοτήτων (ή πιο σωστά της απόσπασης από τα εξωτερικά, αντικείμενα, διαθέσεις δράσεις) οδηγεί τελείως φυσικά στην αφύπνιση (στην ενεργοποίηση, στην δραστηριοποίηση) των Εσωτερικών (ή πιο Εσωτερικών) Στρωμάτων της Συνείδησης. Αυτή η διαδικασία είναι τελείως φυσική (όπως είναι φυσική κι η αντίθετή της, της προσκόλλησης και της απορρόφησης στα εξωτερικά). Είναι Εγγενής Ιδιότητα και Δυνατότητα της Ανθρώπινης Ύπαρξης. Είναι Θέμα Βούλησης το τι αποφασίζει κάποιος. Κι είναι Θέμα Ηθικής γιατί κάποιος αποφασίζει ό,τι αποφασίζει. Οι άνθρωποι Στρέφονται προς το Φως ή προς το σκοτάδι του εγωισμού τους. Οι άνθρωποι είναι Ηθικοί ή κατρακυλάνε στις χαράδρες της ανηθικότητας. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν μια ζωή βαρβαρότητας. Κάποιοι το αποφασίζουν, κάποιοι σπρώχνονται και δεν αντιδρούν, κάποιοι σέρνονται μέσα στην αθλιότητα του ανθρώπινου «πολιτισμού».

Όσοι Ακολουθούν το Φως, όσοι Βαδίζουν την Οδό, όσοι Περνούν την Άπυλη Πύλη κι Εισέρχονται στα Βαθύτερα Στρώματα της Ύπαρξης, Μετατοπίζουν σιγά-σιγά το Κέντρο της Ύπαρξής τους σε Βαθύτερα, Ανώτερα, Υψηλότερα Επίπεδα Λειτουργίας της Συνείδησης. Από Εδώ, Υπάρχουν , Αντιλαμβάνονται και Λειτουργούν. Το Εδώ της Άχρονης Παγκόσμιας Συνείδησης είναι πέρα από τους κατώτερους εξωτερικούς (νοητικούς, ψυχικούς, υλικούς) κόσμους. Όταν αποκόπτεται κάποιος από τον εξωτερικό κόσμο και Εισέρχεται στην Εσωτερική Πραγματικότητα έχει μια τελείως διαφορετική εμπειρία της Ύπαρξης που δεν έχει καμία σχέση με την εξωτερική ζωή και την εμπειρία της επαφής με εξωτερικά αντικείμενα. Μιλάμε για Καταστάσεις Μιας Συνείδησης που Είναι Παντού, που Είναι Μόνο Αυτή, που Είναι Χωρίς Ιδιότητες και Περιορισμούς.

Κι ασφαλώς όλοι οι Οραματιστές της Αλήθειας Γνωρίζουν ότι πέρα από Αυτή την Άχρονη Ύπαρξη Υπάρχει η Απεραντοσύνη της Αληθινής Ουσίας, το ΕΔΩ.

Έτσι, μετά από όλα αυτά που είπαμε (που συνέχεια λέμε και που τα λένε οι άνθρωποι από την Αυγή της Ανθρωπότητας) γίνεται φανερό γιατί είναι τόσο σημαντικό το να αναρωτηθούμε, να ρωτήσουμε τον εαυτό μας, ΠΟΥ είμαστε; Γιατί είμαστε «εδώ» που είμαστε; Τι κάνουμε «εδώ»; ΠΩΣ πρέπει να ζήσουμε, να δράσουμε; Τώρα, τώρα που βάζουμε το ερώτημα πρέπει να δώσουμε την απάντηση. Όμως οι άνθρωποι (με λύπη το λέμε) έχουν πάντα να κάνουν πιο σημαντικά πράγματα, έχουν την ζωή τους, τις ασχολίες τους, τα ενδιαφέροντά τους, τα προβλήματά τους. Απλά δίνουν την απάντηση έμπρακτα, με την ζωή τους, με τον τρόπο ζωής τους. Κι ασφαλώς, σε έναν Ανήθικο Κόσμο καθένας κάνει ό,τι θέλει. Δικαίωμά του είναι. Κι όλοι έχουν δικαιώματα που μπλέκονται μεταξύ τους και δημιουργούν συγκρούσεις και χάος.

Όμως υπάρχουν κι άνθρωποι που δεν θέλουν να ζουν στον Κόσμο της Βαρβαρότητας. Ούτε απομονωμένοι είναι, ούτε χαμένοι σε ονειροπολήματα. Απλά Ζουν πέρα από τον Χρόνο των ανθρώπων, τις υποθέσεις του και τον αλληλοσπαραγμό τους.

Το Χρονικό Διάστημα από τις 7 Δεκεμβρίου μέχρι τις 7 Ιανουαρίου θεωρείται, εδώ και χιλιάδες χρόνια στην Εσωτερική Παράδοση, σαν μια Ιερή Περίοδος Απομόνωσης, Περισυλλογής και Εσωτερικής Κατανόησης της Ύπαρξης.

Εξωτερικά είναι το Τέλος του Χρόνου Μιας Δημιουργίας κι Αρχή Μιας Νέας Δημιουργίας ή Ανανέωσης της Φύσης. Στον Φυσικό Κόσμο Αντιστοιχεί με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο και την Αναγέννηση της Υλικής Φύσης (λόγω της θέσης της γης σε σχέση με τον Ήλιο και την διαρκή μετακίνησή της προς την θέση της Ισημερίας). Μέσα στην Καρδιά του Χειμώνα Γεννιέται η Άνοιξη κι η Καλοκαιρία, μέχρι να αντιστραφεί πάλι η εξέλιξη στο Θερινό Ηλιοστάσιο.

Όμως το ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ είχε για τους Αρχαίους Έλληνες, για τους Μύστες των Δελφών, της Ελευσίνας και των άλλων Μυητικών Κέντρων της Αρχαιότητας, μια άλλη, πολύ βαθύτερη σημασία. Στους Δελφούς, στο ΑΝΩΤΕΡΟ ΜΥΗΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ της Αρχαίας Ελλάδας, αυτή την Ιερή Περίοδο τελούσαν την Ιερή Ομαδική Τελετουργία του ΝΕΟΥ ΕΤΟΥΣ. Οι Μύστες (κι όλοι οι μύστες κι οι λάτρες, στο μέτρο που «μπορούσαν») βίωναν, σε ΠΕΡΙΣΣΥΛΟΓΗ, την κατάργηση του Χρόνου (της Εξωτερικής Δημιουργίας), την Εμπειρία του ΑΧΡΟΝΟΥ ΧΩΡΟΥ, της ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, κι Αποσύρονταν στις 22 του (δικού μας) Δεκέμβρη στην ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΟΥΣΙΑ κάθε (Εξωτερικής) Αντίληψης, Πέραν της Δημιουργίας, στην Βίωση της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΟΥΣΙΑΣ, στην Απόλυτη Κατάσταση της ΘΕΪΚΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ, Ενώνονταν (προσωρινά) μέσα στην ΕΚΣΤΑΣΗ με τον ΘΕΟ (τον ΔΙΑ).

Αυτή η Ιερή Κατάσταση της ΕΚΣΤΑΣΗΣ είναι η Πραγματική Ουσία της ΑΧΡΟΝΗΣ ΑΧΩΡΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ και το Περιεχόμενο της Θεϊκής Εμπειρίας μέσα στον Χώρο και τον Χρόνο της Δημιουργίας, το Αληθινό Νόημα της Ιερής Τελετουργίας του Νέου Έτους. Προφανώς οι Μύστες κι οι μύστες κι οι λάτρες της Αρχαίας Θρησκείας δεν γιόρταζαν μόνο την τοπική σημασία του Χειμερινού Ηλιοστασίου. Η Ιερή Γιορτή του ΝΕΟΥ ΕΤΟΥΣ δεν ήταν απλά μια εποχική, ημερολογιακή γιορτή. Αυτοί που πιστεύουν πως οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν πρωτόγονοι κι απολίτιστοι είναι αυτοί οι ίδιοι, προφανώς, απολίτιστοι κι ανόητοι.

Αλλά το ΝΕΟ ΕΤΟΣ για όλη την Μυστική Αρχαιότητα, δεν είναι μόνο η Πραγματική Κατάσταση του Όντος ή η Αρχή και το Τέλος της Δημιουργίας, είναι επίσης η ΙΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ της Εκκίνησης μιας Νέας Δημιουργίας, σε μια Αιώνια Επαναστροφή της Δημιουργίας, στο Φως, στην Ανάπτυξη, στην Άνθιση, στον Μαρασμό και στην Επιστροφή Πίσω, στην Αρχή. Οι Μυημένοι της Αρχαιότητας, βίωναν στην διάρκεια της ατομικής ζωής τους ολόκληρη την Δημιουργία, που επαναλαμβάνονταν ξανά και ξανά στο Ιερό Ημερολογιακό Έτος, με τις Εποχές. Το Ιερό Ημερολογιακό Έτος δεν είναι παρά μια μικρογραφία της ανθρώπινης ζωής που επαναλαμβάνεται σε κύκλο, καθώς προχωράμε προς την εξάντληση του ανθρώπινου χρόνου μας (της ζωής μας στην γη). Και κάθε Έτος υπάρχει η ευκαιρία να Μυηθούμε στην Αλήθεια, να Κατανοήσουμε την Αληθινή Σημασία της Ζωής και να Συμμετάσχουμε στις Ιερές Τελετουργίες (στο Πραγματικό Βίωμα της ΕΚΣΤΑΣΗΣ στην ΘΕΙΑ ΟΥΣΙΑ μας) του ΙΕΡΟΥ ΝΕΟΥ ΕΤΟΥΣ. Μπορεί η Αρχαία Θρησκεία να μην έχει πια εξωτερικές εκδηλώσεις αλλά στους Εσωτερικούς Κύκλους και σε κάποιες Εσωτερικές Ομάδες, η Ιερή Πράξη της ΕΚΣΤΑΣΗΣ στο ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ τελείται ακόμα με σεβασμό και απόδοση τιμής στους Αρχαίους Μύστες που μας Παρέδωσαν το ΙΕΡΟ ΜΥΣΤΙΚΟ.

Η Νέα Δημιουργία που (Συμβολικά) φέρνει το Νέο Έτος γιορτάζονταν στους Δελφούς (και στα άλλα Μυητικά Κέντρα της Αρχαιότητας) με τα «Θεούγεννα», την Γέννηση του Διονύσου Ζαγρέα, του Γιού του Διός, του Γιού του Θεού. Ήταν η «Γιορτή» του «Διονύσου Λικνίτη», του Θείου Βρέφους, μέσα στον λικνίτη, το λιχνιστήρι, (ένα πλατύ επίπεδο καλάθι με το οποίο κοσκίνιζαν οι Αρχαίοι Έλληνες το στάρι).

Προφανώς σε αυτή την Γιορτή που μετράει πολλούς αιώνες πριν τον Χριστό έχει την «καταγωγή» της η Γιορτή των Χριστουγέννων, της Γέννησης του Θείου Βρέφους, των χριστιανών.

Καλές Γιορτές σε Όλους, σε όποια θρησκεία κι αν θέλουν να ανήκουν. Καλές Γιορτές!