Η ΔΕΛΦΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ

Η Εσωτερική Παράδοση, (η Εσωτερική Πληροφόρηση)

 

Δελφική Λατρεία

 

 Ο Ιερός Χρόνος, το Ιερό Έτος

Δελφική Λατρεία, το Κέντρο, το Μυστικό Λίκνο, το Μυστήριο της Παλιγγενεσίας

Χάος, Νύχτα, Έρεβος, Τάρταρα, οι Κοσμικές περιοχές

Γέννηση του Όντος (Ψυχής), ο Ζαγρέας, η Διάσπαση κι η Ενότητα, το Λίκνο Κάνιστρο

Απόλλων, το Φως και το Σκοτάδι, ο Πύθων, (η Επανάληψη της νίκης του Απόλλωνα με την τελετουργική επανάληψη και την μνήμη)

Οι Κατώτεροι Κόσμοι (στα Τάρταρα)

Τα Ιερά και τα Όσια, το βέβηλο, το κοσμικό.

Ο Άχρονος Χρόνος (Α&Ω)
 

Πρέπει να το πούμε από την αρχή, για να γίνουν κατανοητά και με ορθό τρόπο όλα αυτά που θα εκθέσουμε στην συνέχεια πρέπει να έχουμε υπόψη μας κάποια πράγματα, που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σκέπτονται ή δεν υποψιάζονται καν. Η αντίληψη που σχηματίζουμε για «κάτι» εξαρτάται από την «θέση» που το βλέπουμε και από το πλήθος των πληροφοριών που έχουμε στην διάθεσή μας. Με άλλα λόγια, εξαρτάται από το Βάθος της Κατανόησής μας και την Ευρύτητα της Αντίληψής μας από την μια μεριά και από την άλλη μεριά από τις «πληροφορίες» που έχουμε.
 

Στην προκειμένη περίπτωση τι γνωρίζουν οι άνθρωποι (οι Έλληνες πρώτα από όλα και μετά οι υπόλοιποι) για τους Δελφούς, την Δελφική Λατρεία, τον Διόνυσο και τον Απόλλωνα, τους Οσίους, την Δελφική Αμφικτυονία, την Λειτουργία του Ναού, το Μαντείο, την Κασταλία Πηγή, τους Ιερούς Πολέμους, την ιστορία και τα γεγονότα; Οι περισσότεροι Έλληνες (κι οι κάτοικοι αυτού του Τόπου) δεν γνωρίζουν καν που είναι οι Δελφοί ή τι ήταν, τι είναι οι Δελφοί. Ακόμα και ειδικοί επιστήμονες που σχετίζονται με το θέμα, θρησκειολόγοι, αρχαιολόγοι, φιλόλογοι, κλπ. έχουν μόνο σκόρπιες και συγκεχυμένες, ακόμα και λάθος πληροφορίες και δεν μπορούν να έχουν μια πλήρη και συγκροτημένη αντίληψη για το θέμα.

 

Από την άλλη μεριά όσοι έχουν την Ευλογία να εντάσσονται στην Εσωτερική Παράδοση προσεγγίζουν αυτά τα θέματα σε ένα πιο βαθύ επίπεδο και με βιωματικό τρόπο. Έχοντας αφομοιώσει την Παγκόσμια Θρησκευτική Εμπειρία και ζώντας την ουσία των πραγμάτων και έχοντας στην διάθεσή τους πληροφορίες που είναι μυστικές και προστατευμένες από τους βέβηλους, σχηματίζουν μια τελείως διαφορετική εικόνα για τους Δελφούς και την Δελφική Λατρεία από αυτήν που έχουν οι άνθρωποι της εξωτερικής γνώσης. Στους Εσωτερικούς Κύκλους οι Δελφοί ήταν το Μυστικό Ανώτερο Μυητικό Κέντρο της Ελλάδας και του Ευρύτερου Αρχαίου Κόσμου. Η Ελευσίνα σε σύγκριση με τους Δελφούς ήταν ένα Εξωτερικό Θρησκευτικό Κέντρο μολονότι είχε Βαθιές Θεολογικές Παραδόσεις και Παρείχε, πέρα από τα Μυστήρια, Ανώτερες Μυητικές Εμπειρίες. Θα τα εξηγήσουμε όλα αυτά στην συνέχεια, (χωρίς να παραβιάσουμε τους Κανόνες Μυστικότητας που Ισχύουν στην Εσωτερική Κοινότητα).

 

Δελφική Λατρεία

 

Δελφοί, ο Ιερός Χώρος, τo «Κέντρο του Κόσμου», ο «Ομφαλός» της Γης

 

Στην Νότια Πλευρά του Παρνασσού, που βλέπει στον Κόλπο της Ιτέας υπήρχαν από πάντα δύο απόκρημνοι βράχοι, οι Φαιδριάδες Πέτρες. Φαίνεται σαν να ενώνονται ή σαν να χωρίζονται από μια βαθιά σχισμή που γεωλογικά θα πρέπει να πηγαίνει σε μεγάλο βάθος. Από την Καρδιά του Βουνού, αναθυμιάσεις και νερό εμπλουτισμένο με μέταλλα και στοιχεία που αναβλύζει από πάντα, έδιναν πάντα μια αλλόκοτη ατμόσφαιρα στο τοπίο. Ο Χώρος είχε πάντα μια Ιδιαίτερη Δυναμική κι η σχετική έλλειψη υγρασίας έκανε το φως της ατμόσφαιρας πιο δυνατό συμβάλλοντας στην ιερή αλλοίωση του τοπίου. Λίγο πιο Δυτικά ήταν χτισμένος ο Ναός όπου λατρευόταν ο Ηλιακός Λόγος σαν Διόνυσος-Απόλλωνας, ήδη από τον 8^ο αιώνα π.Χ. (κι είναι λάθος να ονομάζεται ο Ναός απλά Ναός του Απόλλωνα). Γιατί τότε; Γιατί εδώ; Και από ποιους χτίστηκε ο Ναός;

 

Στην πραγματικότητα ο Χώρος ήταν Ιερός από πάντα. Σε ένα γειτονικό σπήλαιο, το Κωρύκειο Άντρο, βρέθηκαν ίχνη λατρείας που χρονολογούνται πριν 6000 χρόνια. Εκ των υστέρων δόθηκαν νέες και βαθύτερες ερμηνείες για τον χώρο, την επιλογή του και την ιστορία του.

 

Σύμφωνα με τον Μύθο (ή την Μυθική Αιτιολογική Σκέψη) και την «ιστορία», ο Δίας άφησε δυο  αετούς, έναν στην Ανατολή, έναν στην Δύση κι οι αετοί, αναζητώντας τον τόπο τους, το σπίτι τους, πέταξαν κι ήρθαν και συναντήθηκαν εδώ, στην Νότια Πλαγιά του Παρνασσού, στην ρίζα των Φαιδριάδων Βράχων. Έτσι οι Δελφοί αναδείχθηκαν σε Κέντρο του Κόσμου.

 

Τι σημαίνει όμως στην Αντίληψη του Ανθρώπου «Κέντρο», «Κέντρο του κόσμου»; Εδώ και χιλιάδες χρόνια, από τότε που ο άνθρωπος απέκτησε Αυτοσυνείδηση, η Αντίληψη λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Ακόμα και κάθε φορά, κάθε πρωί, που ο άνθρωπος έρχεται στην εγρήγορση από τον ύπνο, η αντίληψη λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Όταν η αντίληψη ξεκινά να λειτουργεί, αναγνωρίζει πρώτα το περιβάλλον, τον εξωτερικό κόσμο. Κι όταν «συμπληρωθεί» η εικόνα του χώρου ύπαρξης ξεκινά ο «προσανατολισμός» κι οργανώνονται οι δραστηριότητές μας. Επειδή όλα αυτά γίνονται σχεδόν αμέσως δεν αντιλαμβανόμαστε την διαδικασία. Μπαίνουμε κατευθείαν στην εμπειρία της ζωής. Έτσι ο πρωτόγονος άνθρωπος συνειδητοποιώντας τον εαυτό του βρίσκεται εξαρχής στο «κέντρο του κόσμου» τον οποίο αντιλαμβάνεται να επεκτείνεται γύρω του. Ό,τι μπαίνει στην άμεση επίγνωση του ανθρώπου είναι ο γνωστός κόσμος, εδώ που ζει, το σπίτι του. Πέρα από αυτό που αντιλαμβάνεται άμεσα απλώνεται ο Άγνωστος Χώρος. Ο Άγνωστος Χώρος, Αφιλόξενος στην αρχή, όταν γίνεται «οικείος» είναι Αυτό που μας περιβάλει, η Πηγή των Πάντων. Σιγά-σιγά ο άνθρωπος αρχίζει να διακρίνει στον Περιβάλλοντα Χώρο, τον Άγνωστο Χώρο, Ψηλά, Μακριά, Πέρα, που γίνεται ο Ουρανός, ο Εξώκοσμος, ο Θεός και τον γνωστό χώρο της επίγνωσής του, εδώ, στην γη, στην Μάνα Γη που γεννά και τρέφει τα πάντα. Βλέποντας ακόμα την Γονιμότητα της Γης από την οποία φυτρώνουν τα πάντα, πιστεύει ότι προέρχεται από την γη και στην γη επιστρέφει. Από εδώ πηγάζουν οι ταφικές συνήθειες των ανθρώπων που τοποθετούσαν τους νεκρούς τους στην γη. Με την πάροδο του χρόνου κι όσο ο άνθρωπος συνειδητοποιούσε ότι είναι Ψυχή-Δύναμη που λειτουργεί μέσα στο σώμα άρχισε να νοιώθει ότι έχει (σαν Ψυχή)  Ουράνια Προέλευση κι απλά κατοικεί μέσα στο σώμα που του δίνει η Μάνα Γη. Έτσι ο άνθρωπος, εδώ που βρίσκεται νοιώθει ότι είναι στο κέντρο του κόσμου. Απάνω απλώνεται ο Ουρανός, ο Χώρος Προέλευσής μας, Εδώ είναι η Γη, το Σπίτι μας και Κάτω ο κόσμος των νεκρών (κατάλοιπο αντίληψης από τότε που πίστευαν οι άνθρωποι ότι προέρχονταν από την γη και έθαβαν τους νεκρούς τους στην γη). Όσο όμως η Αντίληψη του Ανθρώπου διευρύνεται σαν χώρος, στον χώρο, ενώ νοιώθει ότι σαν ύπαρξη είναι το κέντρο του κόσμου δεν μπορεί να νοιώσει το κέντρο στον αντικειμενικό χώρο που διευρύνεται όλο και πιο πολύ. Έτσι δημιουργείται η ανάγκη της καθιέρωσης ενός συγκεκριμένου τόπου μέσα στον κόσμο σαν Κέντρου, Ιερού Χώρου όπου ο άνθρωπος μπορεί να νοιώσει την Ενότητα του Ουρανού, της Γης, του Κάτω Κόσμου. Έτσι καθιερώθηκε ο Ιερός Χώρος, ο Ναός. Εδώ, στον Ιερό Χώρο, στον Ιερό Ναό, το Σύμπαν, ο Ιερός Χώρος, ο Άνθρωπος (το σώμα), όλα ταυτίζονται.

 

Έτσι, με αυτή την έννοια, αυτοί που ήρθαν εδώ, στους Δελφούς, τον 8^ο αιώνα π.Χ. και ίδρυσαν το Ιερό του Ηλιακού λόγου,  (του Διονύσου-Απόλλωνα), θεωρούσαν τον Τόπο Κέντρο του Κόσμου, «Ομφαλό» της Γης. Ποιοι ήταν αυτοί; Ήταν «Θεσσαλοί», από τους πρόποδες του Ολύμπου, μυημένοι στην Μυστηριακή Θρησκεία του Ορφέα. Από αυτούς τους ανθρώπους οι εκλεκτοί, οι άξιοι, αυτοί που μπορούσαν, αποτελούσαν την Τάξη των Οσίων. Οι άλλοι (υπό την καθοδήγηση των Οσίων) ήταν ταγμένοι στην Διαχείριση του Ναού, των Εργασιών και των Τελετουργιών, ενώ συμμετείχαν ενεργά στην Ιερή Αμφικτυονία. Ήταν ακόμα υπεύθυνοι για την Λειτουργεία του Μαντείου και για τις Γιορτές και της άλλες εργασίες του Ιερού Χώρου.

 

Οι Όσιοι ήταν Πέντε. Γιατί Πέντε;  Στοχαστείτε το. Ο αριθμός συνδεόταν με τις Βαθμίδες της Μύησης, αν και δεν γνωρίζουμε το ακριβές έργο του καθενός τους. Είχαν σαν κυρίως έργο τους την Διαφύλαξη της Ορφικής Θεολογίας και την Μύηση στην Ύστατη Πραγματικότητα. Οι Ιερείς ήταν αυτοί που εφάρμοζαν την Θεολογία στην πράξη, στις εργασίες του Ναού. Και ακόμα είχαν την εποπτεία και την καθοδήγηση των Ιερειών, από τις οποίες αυτή που κάθε φορά επιφορτιζόταν με την αναγγελία των χρησμών, η Πρωθιέρεια, ονομαζόταν Πυθία. Το Μαντείο στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά ένα υποδεέστερο έργο της Δελφικής Αδελφότητας.

 

Επειδή το Μαντείο προσέλκυε πλήθη κόσμου είχαν δημιουργηθεί γύρω από αυτό, την Μαντική, τους χρησμούς, μια πληθώρα μύθων. Υπάρχει σύγχυση για την ακριβή λειτουργεία του Μαντείου. Πιστεύουν ότι η Πυθία εισέρχονταν στο Άδυτο του Ναού για να δώσει τους χρησμούς υπό την επήρεια των φυσικών αναθυμιάσεων από τα έγκατα της γης μέσα από κάποιο χάσμα ή αναθυμιάσεων από φύλλα ροδοδάφνης ή δάφνης που μασούσε. Στην πραγματικότητα το Άδυτο του Ναού προοριζόταν για πιο σοβαρές χρήσεις. Μετά το Άδυτο ήταν πάνω σε συμπαγή βράχο. Το πιθανότερο είναι πως το άδυτο όπου εισέρχονταν η Πυθία ήταν σε κάποιο άλλο σημείο όπου όντως υπήρχε ένα χάσμα στην γη από όπου έβγαιναν ατμοί από την γη. Όμως η Έκσταση της Πυθίας οφείλονταν στην Περισυλλογή στην οποία καθοδηγούνταν η Πρωθιέρεια από τους Οσίους κι όχι μια προκαλούμενη από ψυχότροπες αναθυμιάσεις ανεξέλεγκτη έκσταση με κραυγές και ασυνάρτητα λόγια. Οι σοφοί μελετητές δεν θέλουν καθόλου να σκέπτονται αυτή την εκδοχή, αλλά στην πραγματικότητα έτσι συνέβαινε.
 

Όμως τι ήταν και τι πίστευαν πραγματικά οι Όσιοι, πέρα από τις εξωτερικές πληροφορίες που έχουμε για αυτούς; Ήταν Μυημένοι στην Ανώτερη Μύηση κι είχαν Ανώτερη Εμπειρία, ήταν η Ανώτατη Τάξη των Μυστών, οι Ιεροφάντες. Της ίδιας τάξης άνθρωποι Επόπτευαν και στην Ελευσίνα. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν οι πιο Γνήσιοι Εκφραστές της Ορφικής Διδασκαλίας και της Μυστικής Εμπειρίας
 

 Ο Ιερός Χρόνος, το Ιερό Έτος

 

Ο Αληθινός Χρόνος είναι το Τώρα, η Αιώνια Στιγμή που κυλάει Χωρίς Μεταβολή, που Διαιωνίζεται, Μια Αιωνιότητα που Ρέει Χωρίς αλλαγή, Πέρα από τις Δραστηριότητες, τις Μεταβολές, τα Φαινόμενα, Πέρα από την Δημιουργία. Κάθε Μεταβολή, κάθε Φαινόμενο, κάθε Δημιουργία εκδηλώνεται μέσα στην Απόλυτη Απουσία, στο Απόλυτο Κενό, στην Κοσμική Νύχτα. Η Δημιουργία, οι Κόσμοι, οι Καταστάσεις της Ύπαρξης, η Ζωή, η Εξέλιξη όλα υφίστανται στον Ασχημάτιστο Κόσμο του Ερέβους κι εκεί διαλύονται πάλι. Η Δημιουργία είναι Φως, Σχήματα του Φωτός. Αλλά το Φως δημιουργεί παράλληλα Σκιές κι αυτός είναι ο Χώρος των Ταρτάρων.

 

Ό,τι αντιλαμβάνεται η Αντίληψη, τα όντα, οι άνθρωποι, σαν Χρόνο είναι η Αιωνιότητα του Ολόλαμπρου Φωτός κι οι Μεταβολές του στον Κόσμο της Σκιάς. Ο Χρόνος είναι συνυφασμένος με την Μεταβολή, είναι η Ουσία της Αλλαγής. Ο άνθρωπος από την αρχή συνειδητοποιεί ότι ζει στον Κόσμο της Αλλαγής, στον  Χρόνο. Ακόμα κι αν νομίζει ότι τα πράγματα «διαρκούν» η ίδια η ζωή τον διαψεύδει. Και μετά υπάρχει ο θάνατος.

 

Όλα λοιπόν Ξεκινούν από τους Κόλπους της Νύχτας κι αφού Εκδηλωθούν σε όλη την Έκταση της Δημιουργίας, στους Κόσμους, στα γεγονότα, στην ζωή, στην εξέλιξη, Ξαναγυρίζουν Πίσω, στην Ασχημάτιστη Σιωπή. Αυτός είναι ο Κύκλος της Δημιουργίας. Το Μεγάλο Έτος. Κι όλα μέσα στην Δημιουργία ακολουθούν τον Κύκλο της Γέννησης της Εξέλιξης και της Φθοράς. Τον ίδιο κύκλο ακολουθούν τα αστέρια κι οι πλανήτες, όχι μόνο στην εξέλιξή τους αλλά και στην κίνησή τους. Κι η ζωή στην γη ακολουθεί τον Ετήσιο Κύκλο. Κι ο άνθρωπος, στην ζωή του ακολουθεί τον κύκλο του ημερονυκτίου, της εγρήγορσης και του ύπνου. Έτσι ο άνθρωπος ακολουθεί τον Κύκλο της Δημιουργίας, τον Κύκλο των Εποχών, τον Κύκλο του ημερονυκτίου.

 

Το Έτος Αποτυπώνει την Μεγάλη Αλήθεια της Εξέλιξης αλλά και την ανθρώπινη ζωή. Με την εναλλαγή των Εποχών θυμίζει διαρκώς στον άνθρωπο πως όλα ξεκινούν από την Παγωνιά του Χειμώνα, ανθίζουν και καρποφορούν, μαραίνονται και πεθαίνουν, ξαναγυρίζουν στην Σιωπή του Χειμώνα. Έτσι ο Χρόνος, το Έτος καθίσταται Ιερό γιατί φανερώνει την Αλήθεια της Εξέλιξης. Όμως η Εξέλιξη δεν αρχίζει και τελειώνει απλά στην Αρχή, περνά από φάσεις και στιγμές που είναι σημαντικές. Η Γέννηση της Αντίληψης, ο Προσανατολισμός, η Ορθή Επιλογή και Δράση, η Ολοκλήρωση κι η Τελείωση της ύπαρξης είναι σημαντικές στιγμές που βρίσκουν την αντιστοιχία τους στον Ετήσιο Κύκλο. Έτσι καθιερώνονται οι Ιερές Γιορτές, Επαναλήψεις Στάσεων και Δράσεων, που Οδηγούν την Ύπαρξη προς την Τελείωσή της. Στην Διάρκεια του Έτους Ηλιοστάσια κι Ισημερίες, Εποχές και Συνθήκες χρησιμεύουν να μας καθοδηγήσουν προς την Ολοκλήρωση.

 

Δελφική Λατρεία, το Κέντρο, το Μυστικό Λίκνο, το Μυστήριο της Παλιγγενεσίας

 

Ακολουθώντας την Ορφική Διδασκαλία, αυτοί που «έφτασαν» στους Δελφούς είχαν όχι μόνο σαφή αντίληψη του Κύκλου της Δημιουργίας αλλά γνώριζαν κι ακολουθούσαν τις Αντιστοιχίες στον Ετήσιο Κύκλο και Ρύθμιζαν την ζωή τους με Γνώμονα την Ολοκλήρωσή τους. Ακολουθούσαν τους Ιερούς Κανόνες και συντονίζονταν με την Ορθή Δράση μέσα στον Χρόνο, τις Γιορτές, τις δραστηριότητες, τις εργασίες για να υπερβούν τον Κόσμο των Φαινομένων και να φτάσουν, πέρα από την Δημιουργία, στον Άχρονο Χρόνο, στην Αιωνιότητα.

 

Γνώριζαν ότι ο Χώρος ήταν πάντα Ιερός, γιατί κι άλλοι άνθρωποι, εδώ και χιλιάδες χρόνια είχαν εδώ θρησκευτικές δραστηριότητες. Κι αν άφηναν τους μύθους για τον τόπο να λέγονται (ή και τους καλλιεργούσαν) δεν ήταν γιατί τους έδιναν περισσότερη σημασία από ό,τι σε ένα σύμβολο, αλλά γιατί κατανοούσαν βαθιά ότι Εδώ όχι μόνο μπορούσαν να βιώσουν την Ενότητα των Κόσμων, να Αισθανθούν το Υπερβατικό αλλά και ότι μέσα από την Ορθή Ζωή, την Μύηση, την Απόσπαση, την Περισυλλογή, μπορούσαν να Υπερβούν τον Χρόνο και την ζωή των φαινομένων και να Ανυψωθούν στους κόσμους του Φωτός και στην Ίδια την Ουσία του Όντος, στην Θεία Σφαίρα. Εδώ ο Χώρος ήταν πραγματικά Ιερός κι ο Χρόνος οδηγούσε στο Άχρονο.

 

Βέβαια όλα αυτά τα Βίωναν και τα γνώριζαν οι Όσιοι κι όσοι ακολουθούσαν την Διδασκαλία, κι από τους Ιερείς και τις ιέρειες αλλά και άλλους ανθρώπους, σοφούς και μη, που προσέρχονταν από μακριά.

 

Έτσι στην Θεολογική Αντίληψη αυτών των ανθρώπων η Αρχή της Δημιουργίας αντιστοιχούσε στο Ετήσιο Χειμερινό Ηλιοστάσιο και γιορτάζοντας τις Γιορτές της Αλλαγής του χρόνου και του Νέου Έτους δεν βίωναν απλά μια ιερή επανάληψη της Δημιουργίας αλλά και μια Στιγμή Ολοκλήρωσης της Φύσης και του εαυτού τους. Κατανοούσαν ότι ζουν σε μια από τις Πολλές Δημιουργίες γιατί τους είχε αποκαλυφθεί το Μυστικό της Παλιγγενεσίας κι είχαν την ευκαιρία να διατρέξουν συμβολικά και το νέο έτος όλη την εξέλιξη της Δημιουργίας. Αυτοί που είχαν φτάσει στην Ανώτατη Μύηση απλά αντιλαμβάνονταν τον Κύκλο των Φαινομένων. Όσοι όμως βρίσκονταν ακόμα σε εξελικτική πορεία είχαν την ευκαιρία, μέσα από τις ετήσιες δραστηριότητες, τις Γιορτές, την Ορθή ζωή και την προσωπική εργασία να Αναδυθούν στην Πραγματικότητα.

 

Έτσι, Συμβολικά και Μυστικά, ο Ιερός Τόπος των Δελφών, μέσα στην Τελετουργική Υποδοχή του Νέου Έτους γινόταν στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο το Λίκνο της Δημιουργίας, το Σημείο από το Οποίο Γεννιούνται όλα και στο Οποίο Έρχονται όλα και ταυτόχρονα η Άχρονη Στιγμή που Δημιουργεί τον Χρόνο, την Δημιουργία την Εξέλιξη.

 

Στην πραγματικότητα τέτοιου είδους Εμπειρίες και Μυστικά Βιώματα, απρόσιτα στους πολλούς και τους βέβηλους δεν είχαν σημασία για όσους δεν τα γνώριζαν ή δεν μπορούσαν να τα βιώσουν. Τότε; Τι ακριβώς έκαναν οι Όσιοι κι όσοι τους ακολουθούσαν; Απλά Διατηρούσαν το Φως της Ζωής Ζωντανό, ενέπνεαν και καθοδηγούσαν τους άλλους σε μια Φωτεινή ζωή. Αυτή η Παράδοση δεν έσβησε ποτέ, αν και πέρασε σε άλλες μορφές και καταστάσεις.

 

Χάος, Νύχτα, Έρεβος, Τάρταρα, οι Κοσμικές περιοχές

 

Σύμφωνα με την Ορφική Αντίληψη υπάρχει Μία Μοναδική Πραγματικότητα που Περικλείνει Μέσα της και την Δραστηριότητα, την Δημιουργία, τον Κόσμο των Φαινομένων. Η Δημιουργία Έχει Τρεις Οντολογικές Περιοχές, τον κόσμο της Ακινησίας της Νύχτας, τον Κόσμο του Ερέβους που Φωτίζεται από το Φως κι είναι η Ανώτερη Περιοχή της Δημιουργίας και τον Κόσμο της Σκιάς στα Τάρταρα όπου ανήκουν οι Κατώτεροι Κόσμοι της Μορφής.

 

Αυτές οι Καταστάσεις της Ύπαρξης, η Ουσία κι οι οντολογικές περιοχές είναι επίσης Καταστάσεις της Ψυχής. Η Ψυχή Βιώνει την Ουσία ή έχει Εμπειρία της Ύπαρξης στους διάφορους Κόσμους.

 

Επίσης όλες αυτές οι Καταστάσεις έχουν αντιστοιχία στο ανθρώπινο σώμα μέσα στο οποίο κατοικεί η Ψυχή. Κι αυτό εξηγείται επαρκώς στην διαδικασία της Μύησης.

 

Ακόμα αυτές οι Καταστάσεις είναι η ουσία και το περιεχόμενο των διαφόρων βαθμίδων της Περισυλλογής για όσους βιώνουν πραγματική την διαδικασία.

 

Γέννηση του Όντος (Ψυχής), ο Ζαγρέας, η Διάσπαση κι η Ενότητα, το Λίκνο Κάνιστρο

 

Όταν μιλάμε για Γέννηση του Όντος ή της Ψυχής (που είναι το ίδιο) δεν μιλάμε για γέννηση κάποιας ουσίας ή εξέλιξη κάποιας ουσίας, μιλάμε για Εκδήλωση της Ουσίας (του Όντος, της Ψυχής) στον Χώρο της Αντίληψης (για Δραστηριότητα δηλαδή). Μιλάμε για Αντίληψη, για Δραστηριότητα που είναι Αναγνώριση και Γνώση και Επίγνωση των Καταστάσεων της Αντίληψης (που Βιώνει η Αντίληψη).

 

Η Πρωταρχική Αντίληψη που Αναδύεται (κι Αντανακλά στην Αντίληψη την Πραγματικότητα) είναι Αυτή της Ενότητας που Παραμένει Όποιες Μεταβολές κι αν ακολουθήσουν, σαν Υπόβαθρο και σαν Αληθινή Κατάσταση. Είναι ο Πρωτόγονος, ο Ζαγρέας των Μυστηρίων, ο Αρχικός Διόνυσος. Εκδηλώνεται σαν Φως, Φως που Φανερώνει κι ονομάζεται Φάνης. Είναι ο Ολόλαμπρος Ηλιακός Λόγος,  ο Ήλιος του Μεσονυκτίου στο Απόγειό του, ο Απόλλωνας της Μυστικής Λατρείας.

 

Από Αυτή την Πρωταρχική κατάσταση θα προκύψουν όλες οι Διαφοροποιήσεις, η Διάσπαση Υποκειμένου Αντικειμένου, το Παγκόσμιο Εγώ, που είναι το Πρόσωπο  Πρότυπο της Ατομικότητας στους Κατώτερους Κόσμους, των πολλών εγώ της πολλαπλότητας (ή αλλιώς των «προσωπείων του Θεού).

 

Σε κάθε Πρωτοχρονιά, που γιορτάζεται τις μέρες του Χειμερινού Ηλιοστασίου, ο Ζαγρέας γεννιέται σαν Διόνυσος Λικνίτης, σαν Ιερό Βρέφος μέσα σε ένα τελετουργικό Λίκνο-κάνιστρο. Το Λίκνο-κάνιστρο δεν είναι απλά ένα όργανο της Τελετουργίας του Νέου Έτους. Έχει Μυστική Σημασία και Μυστηριακό Περιεχόμενο.  Είναι το Λιχνιστήρι του Θεού που περισυλλέγει τα προσωπεία του,  που λιχνίζει και ξεχωρίζει τους όσιους από τους βέβηλους. Είναι  ακόμα το Λιχνιστήρι με το οποίο ο μύστης λιχνίζει τις πράξεις του για να οδηγηθεί στην Ορθή ζωή. Είναι στην πραγματικότητα το Πεδίο της Ζωής κι η εμπειρία της ζωής.

 

Απόλλων, το Φως και το Σκοτάδι, ο Πύθων, (η Επανάληψη της νίκης του Απόλλωνα με την τελετουργική επανάληψη και την μνήμη)
 

Το Πρώτο λοιπόν που Αναδύεται από την Νύχτα και την Απουσία κι Εκδηλώνεται σε μια άλλη οντολογική περιοχή, στην Περιοχή του Ερέβους είναι το Φως. Το Απολλώνιο Φως είναι η Αντίληψη που έχει Επίγνωση της Παρουσίας. Μιας Παρουσίας Καθαρής, Χωρίς Ιδιότητες, Εκτυφλωτικά Κενής.

 

Είναι ακριβώς το Φως της Επίγνωσης που Διαφοροποιείται κι Αποκτά, σαν Υποκείμενο, Επίγνωση του Εαυτού σαν Αντικειμένου. Συμβολικά είναι ο Δημιουργός Διόνυσος, Αυτός από τον Οποίο θα Ξεδιπλωθεί όλη η Δημιουργία. Είναι ακόμα ο Βάκχος των Μυστηρίων που Οδηγεί την Ψυχή από την πολλαπλότητα στην Ενότητα. Στον ετήσιο Κύκλο ο Διόνυσος κυριαρχεί την εποχή της Εαρινής Ισημερίας, σαν Θεός της Άνοιξης και της Δημιουργίας. Ο Βάκχος είναι ο Θεός που κυριαρχεί στην Φθινοπωρινή Ισημερία, κι ευνοεί την Απόσπαση από την ζωή, την Απόσυρση και την Περισυλλογή.
 

Όταν το Υποκείμενο Διαχωρίζεται από τον Χώρο της Δραστηριότητάς του, από τον Χώρο, μετουσιώνεται σε Φως που Διαχέεται Παντού. Αυτός είναι ο Φανερός Απόλλωνας που σαν Φωτεινή Ουσία, Φωτεινή Παρουσία, είναι η Βαθύτερη Ουσία των όντων, το Θείο Πρόσωπο Πρότυπο των όντων. Ο Απόλλωνας είναι ο Λαμπρός Θεός της Καλοκαιρίας, της αποθέωσης της δημιουργίας, του Θερινού Ηλιοστασίου αλλά και ο Μυσταγωγός Θεός που με την Λογική Διάκριση Προσανατολίζει προς το Αληθινό.

 

Στην πραγματικότητα ο Απόλλωνας είναι το Φως της Επίγνωσης που διαλύει τα σκοτάδια και φωτίζει τον Χώρο. Διηγούνταν από παλιά τον μύθο με τον Πύθωνα, το μυθικό φίδι που κυριαρχούσε στον Χώρο (στον Κόσμο, που ταυτίζεται με τον Ιερό Χώρο των Δελφών), για λογαριασμό της Γαίας και που σκότωσε ο Απόλλωνας για να κυριαρχήσει στον Χώρο. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με την ερμηνεία των Οσίων και των Ιερέων των Δελφών ο Πύθωνας δεν είναι παρά ο Ίδιος ο Απόλλωνας που Διευρύνει την Επίγνωσή του στις σκοτεινές περιοχές της δραστηριότητάς του, ή Αλλιώς ο Πύθωνας είναι οι σκοτεινές περιοχές στις οποίες επεκτείνεται το Φως.

 

Ο Απόλλωνας είναι το Θεϊκό Πρόσωπο, η Φωτεινή Ουσία του Όντος, των όντων, των ανθρώπων, το Παγκόσμιο Εγώ. Με αυτή την έννοια ο Απόλλωνας είναι ο Θεός που κυριαρχεί στους Κατώτερους Κόσμους σαν Καθοδηγητής των ανθρώπων στον Φωτεινό Δρόμο της Αρετής και της Αλήθειας.
 

Η Τελετουργική Αναπαράσταση της Νίκης του Απόλλωνα, δεν υπενθυμίζει απλά μια μεταφυσική πραγματικότητα αλλά επιβεβαιώνει και την φυσική (εκ φύσεως) δυνατότητα του ανθρώπου να βρει τον Δρόμο της Απελευθέρωσης στον Φωτεινό Ουρανό και την Πρακτική Οδό για να βιώσει αυτή την εμπειρία.

 

Οι Κατώτεροι Κόσμοι (στα Τάρταρα)

 

Η δημιουργία των Κατώτερων Κόσμων και της πτώσης του Όντος από την Ενότητα (του Παγκόσμιου Εγώ) στην Πολλαπλότητα (των πολλών ατομικοτήτων) περιγράφεται στον Ιερό Μύθο του Διασπαραγμού του Θεού (Ζαγρέα) από τους Τιτάνες. Ο Μύθος ήταν γνωστός στον Ευρύτερο Χώρο της Μεσογείου, στην Κρήτη, στην Θράκη, στην Ανατολή και στην Δύση και χρησιμοποιήθηκε από τον Ορφέα και τους Ορφικούς για να ερμηνεύσει το Μυστήριο της Μιας Ψυχής που Γίνεται Πολλά, το Μυστήριο της ατομικής ψυχής που στο Εσώτερο Βάθος της Είναι η Μία Ψυχή.

 

Στην πραγματικότητα ο Μύθος του Διασπαραγμού του Θεού, που είναι ένα σύμβολο, δεν περιγράφει μια «εγκληματική» ενέργεια, αλλά μια Τελετουργία, μια Ιερή Διαδικασία που είναι Φυσική κι αποδεκτή αλλά οδηγεί το Ον σε περιορισμένες καταστάσεις. Περιγράφει στην ουσία την Κάθοδο της Ελεύθερης Ψυχής στην περιορισμένη ατομικότητα που εκδηλώνεται μέσα από ένα υλικό φορέα (μιας νοητικής, αστρικής, αιθερικής ή «υλικής» ύλης).

 

Οι Όσιοι του Απόλλωνα γνώριζαν και μια άλλη εκδοχή ή περιγραφή αυτής της «κατώτερης δημιουργίας». Ο Απόλλων είναι η Φωτεινή Ψυχή, η Φωτεινή Ουσία, το Αληθινό Φως του Όντος που φωτίζει (με Ουσία) όλα τα όντα, όπως ο Ήλιος φωτίζει με τις ακτίνες του όλο τον κόσμο. Το Ον, τα όντα, οι άνθρωποι, ο άνθρωπος, όταν αναζητά στο Βάθος της Ύπαρξής του την Ουσία βιώνει το Θείο Φως του Απόλλωνα

 

Στην πραγματικότητα δεν έχει σημασία πως θα περιγράψουμε ένα οντολογικό γεγονός ή μια κατάσταση της ύπαρξης. Η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Ο Άνθρωπος είναι ο Θεός, ο Ζαγρέας, ο Απόλλωνας, η Θεία Ψυχή που περιορίζεται και γίνεται Δέσμια Ψυχή, ατομική ψυχή και σκλαβώνεται σε ένα σώμα τυφλωμένη από την φαντασμαγορία των αισθήσεων και των εμπειριών ενός «εξωτερικού» κόσμου. Όλα αυτά που βιώνει ο άνθρωπος στους κατώτερους κόσμους είναι αληθινά όσο συμβαίνουν, αλλά είναι παροδικά. Κι είναι μια εξωτερική εμπειρία κι όχι μια Μόνιμη Αίσθηση Ύπαρξης. Η Ψυχή Είναι. Αλλά η εξωτερική εμπειρία είναι εμπειρία της μεταβολής, του γίγνεσθαι. Άλλο πράγμα είναι η Μόνιμη Αίσθηση της Αληθινής Ουσίας κι άλλο πράγμα η εξωτερική παροδική εμπειρία που δεν αφήνει ίχνη παρά μόνο στην μνήμη. Κι είναι ακριβώς αυτή η εμμονή της Ψυχής στην μνήμη, στις μνήμες και τις εξωτερικές εμπειρίες που την αλυσοδένει στην εξωτερική εμπειρία, στην ζωή στον εξωτερικό κόσμο και στην συνεχή επαναγέννηση, ξανά και ξανά.

 

Το Μυητικό Έργο, και στους Δελφούς, και στην Ελευσίνα και σε όλα τα Ιερά της Ελλάδας είχε ακριβώς αυτόν τον σκοπό. Να μας αποσπάσει από τον κόσμο των φαινομένων και να μας Δείξει πως να Βιώσουμε την Φωτεινή Ουσία Μέσα μας.
 

Τα Ιερά και τα Όσια, το βέβηλο, το κοσμικό

 

Στην αντίληψη των Απολλώνιων, των Οσίων και των άλλων που ακολουθούσαν τον Δρόμο του Φωτός, υπήρχε μια σαφής διάκριση ανάμεσα στο Ιερό, το Όσιο και το βέβηλο.

 

Ιερό είναι η Πραγματικότητα, η Αίσθηση της Ενότητας, το Φως (κι οι Φωτεινοί Κόσμοι) που Βιώνουμε Μέσα μας, με την Μύηση, την Περισυλλογή κι όταν εγκαταλείπουμε (μυημένοι στην Αλήθεια) τους κατώτερους κόσμους.

 

Ζώντας στους κατώτερους κόσμους και στην γη Όσιο είναι ό,τι οδηγεί στο Φως, η Αλήθεια (που Αποκαλύπτεται στην Μύηση), η Ορθή Ζωή, η Τήρηση έμπρακτα του Ιερού Έτους, (των Περισυλλογών, των Γιορτών, των Τελετουργιών), η θρησκευτική ζωή. Οι Όσιοι κι όσοι τους ακολουθούσαν (μια ιερή κοινότητα) είχαν φτάσει να ζουν μια ιερή ζωή, που δεν είχε καμία σχέση με την ζωή του κόσμου.

 

Γίνεται λοιπόν κατανοητό ότι η Δελφική Κοινότητα (που μέσω της Ιερής Αμφικτυονίας) επηρέαζε τον ευρύτερο μεσογειακό χώρο είχε άλλο προορισμό κι άλλες εργασίες κι όχι την συντήρηση απλά ενός Μαντείου. Η εικόνα που σχηματίζουν οι απληροφόρητοι για τους Δελφούς είναι τελείως διαστρεβλωμένη. Το έργο των Απολλώνιων Οσίων ήταν τελείως Εσωτερικό, και Μυστικό και δεν είχε να κάνει τίποτα με την εξωτερική ζωή και τις εξωτερικές δραστηριότητες του Δελφικού Ιερού, της Αμφικτυονίας, των ιερών πολέμων κι όλα αυτά που έβλεπαν οι άνθρωποι να συμβαίνουν εξωτερικά. Οι Όσιοι απλά καθοδηγούσαν κι ήταν οι Κατώτεροι Ιερείς που ασχολούνταν με όλα αυτά. Αλλά και πάλι, συχνά, δεν εισακούονταν καθώς ήταν σε σχέση με βέβηλους, αμαθείς κι ανθρώπους της εξουσίας που είχαν άλλα συμφέροντα.

 

Θέλουμε να πούμε ότι η πραγματικότητα είναι αρκετά πολύπλοκη και περίπλοκη και εκτείνεται σε πολλά επίπεδα. Καθένας, ανάλογα με το πόσο κατανοεί, ή τι πληροφορίες έχει, ή τι πληροφορίες επιλέγει βγάζει τα συμπεράσματα που θέλει. Αν κάποιος θέλει να δει τι ήταν πραγματικά η Δελφική Λατρεία πρέπει να δει Εσωτερικά, την Εσωτερική Δραστηριότητα, κι όχι τις εξωτερικές πράξεις. Καθένας καταλαβαίνει ό,τι θέλει.

 

Ο Άχρονος Χρόνος (Α&Ω)

 

Οι Απολλώνιοι Λάτρες του Φωτός, της Φωτεινής Ουσίας του Παντός ζούσαν μια Ιερή Ζωή όχι γιατί γνώριζαν όσα γνώριζαν, ή πίστευαν όσα πίστευαν ή τηρούσαν τους Ιερούς Κανόνες και τις Ιερές Τελετουργίες στην διάρκεια του Ιερού Έτους, αλλά κυρίως επειδή αυτοί οι ίδιοι, εσωτερικά, απέσυραν τις δυνάμεις της Ψυχής από τον κόσμο των φαινομένων και Βίωναν Εσωτερικά το Φως, την Ενότητα, την Ελευθερία των Ουρανών, την Αλήθεια. Το πόσο Βαθιά είχαν φτάσει ή πόσο Βαθιά μπορεί να φτάσει ο καθένας είναι ένα άλλο θέμα. Αλλά σίγουρα, με την Ευλογία του Φωτεινού Θεού και την Καθοδήγηση του Ιερού Ορφέα που ήταν Παρών με την Διδασκαλία του, κάποιοι ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους είχαν φτάσει να Βιώσουν την Εμπειρία της Προκοσμικής Νύχτας κι ίσως πέρα από αυτή την Εμπειρία να είχαν Αισθανθεί το Ιερό Δέος του Πραγματικού Εαυτού μέσα στην Απεραντοσύνη του. Ποιος ξέρει; Ποιος μπορεί να ξέρει;

 

Στην πραγματικότητα η Ιερή Παράδοση δεν διακόπηκε ποτέ κι όλες τις εποχές μέχρι σήμερα υπήρχαν άνθρωποι που κρατούσαν το Φως του Απόλλωνα Αναμμένο. Κι αυτά που λέμε εδώ, με κάποιες επιφυλάξεις, είναι ελάχιστα μπροστά σε αυτά που μας έχουν αποκαλυφθεί. Επιτέλους, οι άνθρωποι πρέπει να ξυπνήσουν. Αλήθεια δεν είναι ό,τι σας παρουσιάζουν σαν αλήθεια. Την Αλήθεια πρέπει να την ανακαλύψει κάποιος μόνος του, βιώνοντας προσωπικά την πραγματικότητα κι όχι ονειρευόμενος τα όνειρα άλλων. Στοχαστείτε λίγο.

 

Το γεγονός είναι ένα, όπως και να έχει. Όλα Ξεκινούν από Εδώ, από το Σημείο Χωρίς Διαστάσεις κι όλα καταλήγουν Εδώ, κι Όλη η Δημιουργία, όλη η Εξέλιξη, όλος ο Χρόνος, διαλύεται μέσα στο Άχρονο. Όλα είναι Φαινόμενα. Το Α και το Ω Συμβαίνουν Τώρα, Πέρα από τον Χώρο, πέρα από τον Χρόνο.

 

Τα Υπέρτατα Μυστήρια στους Δελφούς

Η Διάταξη των Μυστηρίων στο Έτος. Ηλιοστάσια και Ισημερίες.

Τα Φανερά Μικρά Μυστήρια της Άνοιξης

Οι Μυστικές Τελετές του Θέρους

Τα Απόκρυφα Μυστήρια του Φθινοπώρου

Η Υπέρτατη Μύηση του Χειμερινού Ηλιοστασίου

 

Η Τελική Μύηση

Ο Ιερός Βίος, Πνευματική Αποχή, Περισυλλογή, Αποθέωση

Οι Πλήρως Μυημένοι, Οι Όσιοι με τους Λευκούς Χιτώνες.

 

Η Παράδοση

Η Εσωτερική Παράδοση έξω από την γραμμή της ιστορίας, μέχρι σήμερα.

 

Τα Υπέρτατα Μυστήρια στους Δελφούς

 

Ο Άνθρωπος σαν Αληθινή «Ουσία» (στην Βαθύτερη Ουσία του) είναι «Ψυχή», δηλαδή μια «Παρουσία» (Συνειδέναι) με Απροσδιόριστες Ιδιότητες, Ελεύθερη, Απεριόριστη, Υπερβατικού χαρακτήρα, που «περιορίζεται με την «σύνδεση» (στην «σύνδεση») με ένα υλικό φορέα, το σώμα. Τι ακριβώς είναι (τι «συμβαίνει» με) αυτή την «σύνδεση»; «Πως» συνδέεται η Ψυχή με το σώμα; Στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει καμία σύνδεση, ούτε ενσαρκώνεται η Ψυχή, ούτε συγχωνεύεται με το σώμα. Η Ψυχή είναι «παρούσα» εδώ, στο σώμα, σε κάποιο «κέντρο του εγκεφάλου κι από εδώ έχει επίγνωση κι αναλαμβάνει τον έλεγχο του σώματος. Επειδή η παρουσία είναι συνεχής κι η επίγνωση του σώματος και των δραστηριοτήτων, της σκέψης, της αίσθησης της αίσθησης του σώματος και του εξωτερικού κόσμου γίνεται χωρίς χρόνο (αλλά μέσα στον εξωτερικό χρόνο, στον κόσμο της μεταβολής, των φαινομένων) έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε όλο αυτό, ψυχοσωματικός οργανισμός και «ταυτιζόμαστε» με την σκέψη, το συναίσθημα, τις σωματικές κι «αντικειμενικές» καταστάσεις. Με την Προσεκτική Παρατήρηση αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς συμβαίνει.

 

Ακριβώς πάνω σε αυτή την διαπίστωση, ότι είμαστε «Ψυχή» που είναι εδώ, που «λειτουργεί» μέσα στο σώμα, μέσω του σώματος στον «εξωτερικό» κόσμο, στηρίζουν την αντίληψή τους και τον μεταφυσικό στοχασμό τους, ο Ορφέας, οι άνθρωποι των Ορφικών Θιάσων, οι Απολλώνιοι Όσιοι των Δελφών, οι Μύστες της Ελευσίνας, ο Πυθαγόρας, οι Μεγάλοι Σοφοί, ο Πλάτωνας κι οι άλλοι μέχρι τους Νεοπλατωνικούς των μεταχριστιανικών αιώνων, κι οι άνθρωποι που ακολουθούν την Αρχαία Παράδοση μέχρι σήμερα. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Πως το αντιλαμβάνονταν και πως το βίωναν πρακτικά οι Μύστες κι οι μύστες στους Δελφούς;

 

Εφόσον (οι άνθρωποι) είμαστε Ψυχή, Ελεύθερη, Απεριόριστη, Υπερβατική, Άχρονη, Άτοπη που είναι εδώ στο σώμα κι έχει εμπειρία της υλικής εξωτερικής ύπαρξης και ζωής, ο προορισμός μας δεν είναι απλά η υλική εμπειρία και ζωή αλλά να αναγνωρίσουμε πως και γιατί είμαστε εδώ, πως συνδεόμαστε με το σώμα (ποιος είναι ακριβώς ο «μηχανισμός» και τα συμβαίνοντα) και συνεπώς ποιος είναι ο αληθινός προορισμός μας, ποιος πρέπει να είναι ο προσανατολισμός μας και συνεπώς η οργάνωση της ορθής ζωής για να περάσουμε από το «είναι» και το «ζειν» στο «δέον» και τα δέοντα και την αληθινή ζωή.

 

Έχοντας επίγνωση όλων αυτών και σαφή γνώση του τι συμβαίνει οι Απολλώνιοι, κι έχοντας σαν σκοπό την Πλήρη Γνώση, έθεταν σαν στόχο την πλήρη γνώση της Ψυχής (το «γνώθιν σ’αυτόν») που είναι δυνατή (αναγκαστικά) μόνο μέσω της Απόσπασης από τον εξωτερικό κόσμο των χρονικών συμβάντων και τον φαινομένων, μέσω της Απόσυρσης της Προσοχής και της «ζωτικής ενέργειας» (δηλαδή της δύναμης της Ψυχής που ενεργοποιεί τις διάφορες «λειτουργίες», την σκέψη, την αίσθηση την «πράξη») από το σώμα και την εξωτερική δραστηριότητα στον κόσμο, μέσω της Περισυλλογής στον Εαυτό (στην Αληθινή Ύπαρξη και Ουσία). Στην πραγματικότητα υπήρχαν πολλοί άνθρωποι στην Δελφική Κοινότητα των Οσίων που δεν ήταν στην «προσπάθεια» αλλά βίωναν την Ελεύθερη Άχρονη Εσωτερική Ζωή, που είχαν απελευθερωθεί από τα δεσμά του σώματος (η «λύσις» του ορφικού λόγου που αναφέρει ο Πλάτωνας στον «Φαίδωνα»). Αυτοί οι άνθρωποι είχαν εμπειρία των Εσωτερικών Καταστάσεων της Ψυχής, είχαν επίγνωση των Εσωτερικών Αντικειμενικών Κόσμων κι ήταν προετοιμασμένοι για την «Αναχώρηση» της Ψυχής από το σώμα (με τον «θάνατο») για τους Ουράνιους Κόσμους και για τον «Θεό». Το «Ενδιαφέρον» τους ήταν στους Ανώτερους Εσωτερικούς Αντικειμενικούς Κόσμους κι όχι στην γη και τα ιστορικά συμβάντα. Θεωρούσαν όμως ότι εφόσον ήταν εδώ, στην γη, στον χρόνο, στην ιστορία, είχαν Ιερό Καθήκον που τους «επέβαλε» το «Έσω» (ο «Θεός»), αυτό που Βίωναν, που Γνώριζαν και Κατανοούσαν να το μεταφέρουν στους άλλους, σε όσους από τους ανθρώπους ήθελαν και μπορούσαν να δεχθούν την Αλήθεια.

 

Έτσι το Αληθινό Έργο των Απολλώνιων Οσίων ήταν Μυητικό. Ήταν ένα Έργο όμως που από την φύση του είναι Μυστικό κι «Αθόρυβο», γίνεται αλλά δεν φαίνεται. Από την γλωσσική ρίζα «μυ-» που στον εννοιολογικό πυρήνα της σημαίνει «αποσύρομαι» κλείνω και καταργώ τις εξωτερικές αισθήσεις και μεταβαίνω εσωτερικά, σε ένα άλλο ανώτερο επίπεδο αντίληψης και κατανόησης, προέρχονται όλοι οι ιεροί, θεολογικοί και θρησκευτικοί όροι, μυώ, μύηση, μύστης, μυημένος, μυστήριο, μύθος (ιερός λόγος), μυσταγωγία, κλπ. Έτσι για τους Μυημένους, «Μύηση» δεν είναι απλά κάποια θεωρητική διδασκαλία μαζί με κάποιες τυπικές ιερές τελετουργίες αλλά μια καλά Ενημερωμένη κι Οργανωμένη Μυσταγωγία, σαφώς οργανωμένες και προσδιορισμένες δραστηριότητες, με πραγματικό στόχο όχι απλά να αποκαλύψουν την «φύση» μας και την «λειτουργία» μας αλλά να μας βοηθήσουν να βιώσουμε έμπρακτα την Εσώτερη Φύση μας. Με άλλα λόγια η Μυσταγωγία όπως την εκτελούσαν οι Όσιοι στους Δελφούς σχετίζονταν, στον πυρήνα της, με την Περισυλλογή σαν Βιωματική Πράξη, σαν Δράση Ύπαρξης κι Ορθή Ζωή. Με απλά λόγια οι Μυσταγωγοί «μάθαιναν»  στους ανθρώπους όχι απλά να «περισυλλέγουν τον εαυτό» τους από εξωτερικές δραστηριότητες αλλά να βιώνουν τις Εσωτερικές Αντικειμενικές Καταστάσεις της Αληθινής Ουσίας, που βέβαια δεν είναι κάτι «ατομικό» και «προσωπικό» αλλά η Ίδια η Παγκόσμια Αντικειμενική Φύση μας, που είναι Κοινή για όλα τα όντα, που «διαλύονται» μέσα της νοιώθοντας ότι δεν είναι πια το μικρό περιορισμένο ον αλλά η Απεριόριστη Ελεύθερη Αντικειμενική Ουσία, η Παγκόσμια Ψυχή.

 

Έτσι οι Μύστες των Δελφών, συνδέοντας την Αόρατη Αντικειμενική Φύση με τις Εκδηλώσεις της στην Δημιουργία και τον Χρόνο και την ιστορία (της γης), με τις «τοπικές» συνθήκες εδώ που ζούμε, βίωναν και κατανοούσαν τις Αναλογίες ανάμεσα στην Αιώνια Άχρονη Ζωή, την Δημιουργία (που ακολουθούσε την πορεία του κλειστού επαναλαμβανόμενου κύκλου), την ανθρώπινη ζωή (που ακολουθούσε τον κύκλο των μετενσωματώσεων) και την επανάληψη του Ηλιακού Έτους (που ακολουθούσε τον Κύκλο των Εποχών). Προσδιόρισαν και Προσάρμοσαν τα Ιερά Βιωματικά Γεγονότα, την Αντικειμενική Εξέλιξη της Αντίληψης (ή της Επίγνωσης) και την Ζωή (αυτό που βιώνουμε, Εδώ, Τώρα), στο Ηλιακό Έτος που έτσι καθίσταται Ιερός Χρόνος και καθιέρωσαν Μυστικές Ιερές Δραστηριότητες, Τελετές και Γιορτές στην Διάρκεια του Έτους. Το Μυσταγωγικό Έργο των Δελφών δεν περιορίζονταν στην Καθαρή Μυσταγωγία, (που σχετίζονταν με την Περισυλλογή), είχε γενικότερο διαπαιδαγωγικό χαρακτήρα. Υπήρχαν Τελετές που σχετίζονταν με την Ζωή και τις Εποχές. Ακόμα υπήρχαν Γιορτές με εξωτερικό χαρακτήρα, ακόμα κι Αγώνες, ποιητικοί, γυμναστικοί, κλπ. Στα πλαίσια αυτού του γενικότερου διαπαιδαγωγικού έργου λειτουργούσε και το Μαντείο. Πρέπει να γίνει κατανοητό λοιπόν ότι οι Δελφοί ήταν Ανώτερο Μυητικό Κέντρο κι όχι απλά το «Μαντείο των Δελφών».

 

Η Διάταξη των Μυστηρίων στο Έτος. Ηλιοστάσια και Ισημερίες.

 

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η Δελφική Κοινότητα ήταν μια Ιερή Κοινότητα, όπως ήταν κάποιοι Ορφικοί Θίασοι, Πυθαγόρειοι Σύλλογοι, Κοινότητες που ήταν συγκεντρωμένες γύρω από κάποια Ιερά, όπως της Ελευσίνας κι άλλα Ιερά στην Ευρύτερη Περιοχή της Ελλάδας. Ακόμα κι η Ακαδημία του Πλάτωνα είχε οργανωθεί με αυτά τα Πρότυπα σαν Μυστική Κοινότητα και δεν ήταν απλά μια εξωτερική Ακαδημία, ένα απλό σχολείο όπου οι άνθρωποι υποτίθεται ότι φιλοσοφούσαν ή ασχολούνταν με εξωτερικές γνώσεις. Τι γνωρίζουμε πραγματικά από όλα όσα συνέβαιναν τότε στην Ελλάδα; Πολλές από τις Εργασίες της Δελφικής Κοινότητας ήταν Μυστικές, γίνονταν αθόρυβα κι ο πολύς κόσμος δεν μάθαινε τίποτα. Το ότι δεν υπάρχουν πληροφορίες σημαίνει ότι δεν συνέβαιναν; Η μόνη έγκυρη πληροφόρηση είναι αυτή που έρχεται από την Εσωτερική Παράδοση που φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Βεβαίως θα μπορούσε να πει κάποιος πως (και πολλά από αυτά που λέμε) δεν συνέβαιναν γιατί τότε θα γνώριζαν από τότε τι πραγματικά εξελισσόταν. Αυτό είναι σωστό. Από την άλλη μεριά όμως είναι γνωστό ότι υπήρχε αυστηρή μυστικότητα στα Μυστήρια. Ακόμα και αν δεν πιστεύει κάποιος ότι υπάρχει εσωτερική πληροφόρηση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αρκεί να χρησιμοποιήσει απλά την λογική, να βάλει σε σωστή θέση τα γεγονότα και να ερμηνεύσει σωστά τις «ενδείξεις».

 

Οι Όσιοι των Δελφών θεωρούσαν το Έτος Ιερό Χρόνο αφιερωμένο στην πνευματική συνειδητοποίηση. Το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, η πιο Ιερή Εποχή του Έτους, ήταν το Τέλος της Παλιάς Εποχής κι η Αναγέννηση της Δημιουργίας μέσα στην Σιωπή της «Ανάπαυσης». Η Εαρινή Ισημερία σηματοδοτούσε την Φυσική Ανάπτυξη που θα έπρεπε να προσανατολιστεί ορθά προς την δημιουργία. Το Θέρος (το Καλοκαίρι) ήταν το Απόγειο της Δημιουργίας, η Εποχή της Συλλογής των Καρπών της Δημιουργίας και το Θερινό Ηλιοστάσιο σήμαινε την ολοκλήρωση της εξωτερικής δραστηριότητας και την Μεταστροφή όλων των δημιουργικών δυνάμεων προς τα Έσω (ήταν η Αρχή της Περισυλλογής). Η Φθινοπωρινή Ισημερία ήταν η Εποχή της Μεγάλης Αποκάλυψης του Μυστηρίου της Ύπαρξης και της Εισόδου στον Έσω Κόσμο, στα Ηλύσια Πεδία, μέσα στην ωρίμανση του Χρόνου. Η Εποχή της Μεσολάβησης από την Φθινοπωρινή Ισημερία μέχρι το Χειμερινό Ηλιοστάσιο ήταν μια Εποχή Εσωτερικής Εργασίας που Αποκάλυπτε την Ουράνια Φύση της Ύπαρξής μας και Προετοίμαζε για την Χειμερινή Επιστροφή στην Απεραντοσύνη της Αντιληπτικής Απροσδιοριστίας που Αποτελεί το Βάθρο των Πάντων, το Ακατάληπτο Μυστήριο της Ύπαρξης.

 

Έτσι, στην πραγματικότητα, για τους Μυημένους, ολόκληρη η Δημιουργία, στην Εξέλιξή της  (και την Εισέλιξή της) είναι μια Μυσταγωγία. Το ίδιο είναι και η ζωή του ανθρώπου, μια Συνεχής Πορεία προς την Αυτογνωσία και την Αναγνώριση της Εσώτερης Φύσης σαν της Απόλυτης Ύπαρξης. Η Μυσταγωγία του Ιερού Έτους βοηθούσε όσους ανθρώπους κατανοούσαν να πορευθούν στον Ορθό Δρόμο της Επιστροφής στους Ουράνιους Κόσμους και στο Απόλυτο. Η Συμμετοχή στα Μυστήρια, η Μύηση, η Μυσταγωγία, η Περισυλλογή και το Μυστικό Βίωμα δεν είχαν άλλο προορισμό από την Ολοκλήρωση της Ύπαρξης και της ζωής, την Αποθέωση του Ανθρώπου.

 

Τα Φανερά Μικρά Μυστήρια της Άνοιξης

 

Τα Μυστήρια της Εαρινής Ισημερίας ήταν τα Μυστήρια της Προετοιμασίας και η Βάση της Αληθινής Αυτογνωσίας, όπου ο άνθρωπος συνειδητοποιούσε τον εαυτό του σαν Ψυχή που «συνδέεται» με ένα σώμα. Στην Μύηση αποκαλυπτόταν στον μυούμενο, έμπρακτα (και το βίωνε) ότι το σώμα δεν είναι παρά ένας εξωτερικός φορέας εκδήλωσης στον κόσμο της εξωτερικής εμπειρίας και των φαινομένων. Η ουσία της Μύησης ήταν η Εμπειρία αυτού του πραγματικού οντολογικού διαχωρισμού.

 

Τέτοια Μυστήρια ήταν τα Μυστήρια της Περσεφόνης, που γίνονταν κάθε Άνοιξη στους πρόποδες του Λόφου Αρδηττού που ανήκε στον Δήμο «Άγραι», («Αγροί», «Εξοχή») περιοχή που εκτεινόταν ανατολικά του Ιλισού, δίπλα στο ποτάμι που κυλούσε τότε ήρεμα προς την θάλασσα, σε μια πευκόφυτη ειδυλλιακή τοποθεσία που περιγράφει θαυμάσια ο Πλάτωνας στην εισαγωγή του «Φαίδρου», (σήμερα η περιοχή είναι κατεστραμμένη από τον «πολιτισμό» των ανθρώπων). Τέτοια Μυστήρια ασφαλώς γινόντουσαν και στους Δελφούς και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Απλά τα «Μικρά Εν Άγραις Μυστήρια» ήταν τα πιο γνωστά.

 

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η ουσία των Μυστηρίων λίγη σχέση είχε με τις εξωτερικές τελετές και τελετουργίες, τις θυσίες και τους συμβολικούς καθαρμούς. Τα Μυστήρια ήταν (κι είναι) Εσωτερική Διαδικασία Κάθαρσης, Διεύρυνσης της Συνείδησης, Επίγνωσης κι Απελευθέρωσης από τα εξωτερικά δεσμά, κι όχι απλές γιορτές και τελετές. Βέβαια, πολλοί άνθρωποι έβλεπαν μόνο αυτό, την «επιφάνεια».

 

Οι Μυστικές Τελετές του Θέρους

 

Οι Ιερές Τελετές του Θερινού Ηλιοστασίου γίνονταν με άκρα μυστικότητα στους Δελφούς και σε άλλες περιοχές όπου ζούσαν μυημένοι και σχετίζονταν με την πρακτική της Απόσυρσης και της Προετοιμασίας για την τελική Αποδέσμευση της Ψυχής από το σώμα. Με άλλα λόγια  αυτή η Εποχή ήταν αφιερωμένη στην Εσωτερική Άσκηση μέχρι την Τελική Αποκάλυψη της Αληθινής Φύσης της Ψυχής, της Φωτεινής Ουσίας, που γίνονταν στην Μύηση των Μεγάλων Μυστηρίων με την Αυτοψία, ή την Όραση του Εσωτερικού Φωτός.

 

Η Διαδικασία της Απόσυρσης είναι μια εγγενής φυσική δυνατότητα της Ψυχής κι είναι θέμα «Βούλησης». Αν όμως δεν εντάσσεται (σαν Πρακτική) σε μια Ολοκληρωμένη Θεολογική Αντίληψη και Μεταφυσική Θεωρία κι αν δεν γίνεται με την Ιερή Καθοδήγηση των Ιεροφαντών μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένους ατραπούς. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Μύστες των Δελφών (αλλά και των άλλων Ιερών Τόπων) επεδίωκαν την «εξάρτηση» από Αυτούς των μυουμένων αλλά έδειχνε απλά το βαθύ ανθρωπιστικό (και ανιδιοτελές) ενδιαφέρον αυτών που Βίωναν την Μεταφυσική Πραγματικότητα προς αυτούς που δεν είχαν ακόμα απαλλαγεί από τα δεσμά της αυταπάτης ενός ξεχωριστού εαυτού μέσα σε ένα εξωτερικό «αντικειμενικό» κόσμο.

 

Στην πραγματικότητα, στην Εσωτερική Εργασία, στην Απόσυρση και στην Βίωση των Εσωτερικών Καταστάσεων της Ψυχής, κάποιος είναι μόνος του, μέχρι να αναδυθεί στο Φως της Ολότητας, στην Αντικειμενική Φωτεινή Ουσία, που είναι η Πραγματικότητα, πίσω από τις αυταπάτες και τα φαινόμενα. Όταν κάποιος έβγαινε στο Φως της Παγκόσμιας Συνείδησης οι Μύστες τον καλωσόριζαν σαν Μύστη. Άλλωστε Εδώ δεν υπάρχουν διακρίσεις, «άτομα» και «πρόσωπα». Εδώ η Επίγνωση είναι Ανοιχτή, Παγκόσμια και Κοινή. Αυτή η Εμπειρία γίνεται (από ένα περιορισμένο ον) σαν Συμμετοχή και «Διάλυση» μέσα σε μια Υπερσυνείδηση.
 

Τα Απόκρυφα Μυστήρια του Φθινοπώρου

 

Για τα Μεγάλα Μυστήρια της Φθινοπωρινής Ισημερίας έχουν ειπωθεί πολλά, και καλά και κακά και αληθή και αναληθή.  Έχουμε αναλύσει ήδη, πολλές φορές, στα Άρθρα μας, ότι η αληθινή ουσία των Μεγάλων Μυστηρίων του Φθινοπώρου είναι η Εμπειρία της Αυτοψίας (η Δεύτερη Βαθμίδα της Μύησης) που καθίσταται δυνατή μόνο όταν η Ψυχή αποδεσμευθεί πραγματικά και πρακτικά, βιωματικά, από το σώμα.

 

Στην πραγματικότητα η Μύηση στα Μυστήρια του Φθινοπώρου δεν θα ήταν δυνατή αν δεν γινόταν ορθά η Εργασία του Θέρους. Είναι λάθος να νομίζει κάποιος ότι στην Μύηση θα του Αποκαλυπτόταν έτσι άμεσα και χωρίς προετοιμασία το Εσωτερικό Φως. Αυτό γίνεται με την αληθινή προσωπική βουλητική δράση και μόνο όταν κάποιος είναι ήδη προετοιμασμένος κατάλληλα μπορεί να δεχθεί την Μύηση. Αλλιώς αυτό που συλλαμβάνει είναι κάποια καθοδήγηση, κάποιες τελετουργικές πράξεις, ενώ η ουσία (η βιωματική εμπειρία της Αληθινής Εσωτερικής Φύσης) του διαφεύγει τελείως. Σε αυτές της περιπτώσεις αυτός που «απέτυχε» συμπληρώνει με την φαντασία του τα στοιχεία της πραγματικότητας που δεν βίωσε κι είτε προσπαθεί να καπηλευθεί την Εσωτερική Εμπειρία, είτε την συκοφαντεί ή την δυσφημεί. Τέτοια περιστατικά έχουν γίνει (όπως αυτό του «Αλκιβιάδη»).

 

Τα πιο γνωστά Φθινοπωρινά Μυστήρια, πέρα από τις Εσωτερικές Εργασίες στους Δελφούς, που στήριζαν απόλυτα τις Ιερουργίες της Ελευσίνας, σαν Αδελφό Τόπο, γίνονταν και σε άλλα μέρη της Ευρύτερης Ελλάδας που κάποια εποχή εκτείνονταν μέχρι την Κάτω Ιταλία και την Σικελία στην Δύση και μέχρι την Μικρά Ασία, σε μεγάλο βάθος, στην Ανατολή.

 

Όλα ήταν υπό την Ιερή Εποπτεία και Καθοδηγούνταν από το Ανώτερο Μυητικό Κέντρο των Δελφών. Αυτό δεν είναι ένας αυθαίρετος ισχυρισμός. Πέρα από τις όποιες πληροφορίες έχουμε (μέσω της Εσωτερικής Οδού) υπάρχουν και σαφείς και ξεκάθαρες ενδείξεις για αυτό. Όλα αυτά τα Ιερά Έργα, τα Φθινοπωρινά Μυστήρια, τα Ελευσίνια Μυστήρια και τα Μυστήρια στους άλλους Ιερούς Τόπους στην πραγματικότητα ήταν Προετοιμασία για την Τελετουργική Υποδοχή των Μεγάλων Μυστηρίων των Ανώτερων Βαθμίδων και της Υπέρτατης Μύησης του Χειμερινού Ηλιοστασίου που γίνονταν Μόνο στους Δελφούς. Από το Φθινόπωρο και μετά όλοι οι Αληθινά Μυημένοι ήταν στραμμένοι προς τους Δελφούς αναμένοντας το Ιερό Γεγονός της Ολοκλήρωσης της Δημιουργίας, της Τελικής Απελευθέρωσης της Ψυχής και του Ιερού Νέου Έτους (Γεγονότα που ταυτίζονταν Μυστικά, Συμβολικά, Τελετουργικά και Βιωματικά σε μια Ιερή Στιγμή που ο Χρόνος «Διαλύονταν» μέσα στο Άχρονο).

 

Βεβαίως δεν μπορούσαν όλοι να προσέλθουν στους Δελφούς για να συμμετάσχουν στις Ιερές Τελετουργίες και Γιορτές του Νέου Έτους και των Θεούγεννων (του Διόνυσου Λικνίτη) και τελούσαν τις Ιερές Γιορτές του Νέου Έτους στους Τόπους τους, αλλά τα αληθινά ιερά γεγονότα συνέβαιναν στους Δελφούς.

 

Η Υπέρτατη Μύηση του Χειμερινού Ηλιοστασίου

 

Η πιο βαθιά, θεολογική, μεταφυσική, ανθρωπολογική αντίληψη, της Ορφικής Εσωτερικής Παράδοσης (που διατηρήθηκε στους Ορφικούς Θιάσους, στους Πυθαγόρειους Συλλόγους, στους Δελφικούς Οσίους Ιεροφάντες, στους Μύστες της Ελευσίνας και σε όλα τα Μυητικά Κέντρα της Αρχαιότητας, κι ακόμα στους Μυημένους Φιλοσόφους, μέσα στους αιώνες) είναι η βιωματική αντίληψη μιας Ενιαίας Πραγματικότητας (Χωρίς «Διακρίσεις»), που οι Αρχαίοι Μύστες ονόμαζαν «Φύση», «Μεγάλη Ψυχή». Αυτή η Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή, από Μέσα της, Μέσα της, Εκδηλώνει Ό,τι Υπάρχει, κάθε Φαινόμενο. Αυτή η «Εκδήλωση», η «Δημιουργία» δεν είναι μια «Αλλοίωση» της Φύσης, μια «Μεταβολή» της Ουσίας, αλλά μόνο «Δραστηριότητες», «Δυνάμεις», «Πεδία Δράσης», «Μορφές». Με άλλα λόγια όλο αυτό που Συμβαίνει είναι «Αντιληπτικής», Νοητικής» Υφής κι όχι κάποια χειροπιαστή ουσία που αλλοιώνεται, αλλάζει και παράγει νέες καταστάσεις και μορφές (ανεξάρτητες ως ένα σημείο). Αυτό είναι σημαντικό να το κατανοήσουμε γιατί από εδώ πηγάζει μια δεύτερη πολύ σημαντική αντίληψη των Ορφικών, η Αντίληψη του «Βάθρου» που Παραμένει σαν Ενιαία Πραγματικότητα και Στηρίζει όλες τις Φαινομενικές Αλλαγές, τις Περιέχει και τις Αφομοιώνει Αποκαθιστώντας την Ενότητα. Έτσι κάθε «Εκδήλωση», κάθε «Δημιουργία», κάθε «Εξελικτικό Ξεδίπλωμα Φαινομένων» είναι αναγκαστικά «Κυκλικό» γιατί όλα Επανέρχονται στην Αρχέγονη Ενότητα. Με άλλα λόγια η Ενιαία Πραγματικότητα, η Ενότητα του «Βάθρου», είναι η Μόνη Ύστατη Πραγματικότητα, πέρα από όλες τις Μεταβολές και τα Φαινόμενα (που «καταλήγουν» όλα στην Ενότητα).

 

Έτσι, το Μόνο Αληθινό είναι η Ενιαία Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή. Κι ενώ Αυτή η Φύση, Πηγαία κι Αυθόρμητα, Γεννά, Παράγει, Στηρίζει, Περιέχει και Καθοδηγεί τα πάντα στην εξέλιξή τους, γίνεται φανερό ότι Αυτή η Φύση, στην Αληθινή της Κατάσταση Παραμένει η Μόνη Πραγματικότητα κι όλα τα άλλα δεν είναι παρά περαστικά φαινόμενα. Όλα αυτά που «Δημιουργούνται», Πεδία, Κόσμοι, Μορφές, υπάρξεις, ζωή, εμπειρία, όλα είναι παροδικά. Και η Μόνη Αλήθεια είναι η Πραγματική Φύση στο Βάθος των Φαινομένων.

 

Από εδώ λοιπόν πηγάζει η βασική ορφική αντίληψη ότι η Κατάσταση της Ενότητας είναι η Αληθινή Φυσιολογική Κατάσταση κι ότι η «Διάσπαση» της Ενότητας είναι μια εκτροπή και μια «αμαρτία». Κατανοώντας όμως την φυσική αναγκαιότητα αυτής της διαδικασίας θεωρούν την «Διάσπαση» της Ενότητας όχι σαν «φόνο» αλλά σαν «Ιερή Τελετουργική Πράξη». Έτσι μέσα στον Θεολογικό Μύθο του Διασπαραγμού του Ζαγρέα από τους Τιτάνες, οι Τιτάνες δεν διαπράττουν μια «εχθρική» πράξη αλλά προωθούν μια φυσική εξελικτική ανάγκη. Για αυτό και στην Τελετουργική Αναπαράσταση του Διασπαραγμού οι ιερείς εκτελούν ένα ιερό καθήκον. Με άλλα λόγια η Διάσπαση της Ενότητας, φωτισμένη με την κατανόηση της πραγματικότητας, από «αμαρτία» γίνεται συνειδητή επιλογή που οδηγεί την δημιουργία στα άκρα της. Είναι ακριβώς μια επιλογή κι όχι ένα αθέλητο λάθος, μια πραγματική μοιραία «αμαρτία».

 

Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι οι Ορφικοί θεωρούν την Κατάσταση της Οντολογικής Ενότητας (που μπορούμε να βιώσουμε στο Βάθος της ύπαρξής μας) σαν την Πραγματική Κατάσταση που μπορεί ο άνθρωπος, μέσα στην Κατανόησή του, να Αναζητήσει και να Βιώσει δείχνοντας «ανοχή» στην άλλη (αντίθετη) επιλογή που ακολουθούν οι περισσότεροι άνθρωποι. Αυτό δείχνει την Ευγένεια της Ορφικής Αντίληψης και την έλλειψη φανατισμού από τους Ορφικούς. Αυτή η θεολογική, φιλοσοφική, ανθρωπολογική, κατανόηση, της Τελικής Πραγματικότητας και του Αληθινού Προορισμού του ανθρώπου οδηγεί την Δράση και την Συμπεριφορά σε ένα ιερό τρόπο ζωής, σε αυτό που οι αρχαίοι ονόμαζαν «Ορφικό Βίο».

 

Εφόσον οι Ορφικοί Αναζητούσαν (να Βιώσουν) την Οντολογική Ενότητα κι εφόσον αναγνώριζαν (αισθάνονταν, ένοιωθαν) ότι (άσχετα αν το βίωναν ή όχι) όλα Είναι Ένα στο Βάθος (της οντολογικής αναζήτησης) κατανοούσαν βαθιά ότι αυτή η Ενότητα δεν μπορεί να «διαχωρίζει», να «μάχεται», να «βλάπτει» οτιδήποτε. Έτσι ακολουθούσαν μια ζωή μη-βίας κι απέφευγαν την συνειδητή βλάβη οποιουδήποτε πλάσματος. Αυτός είναι ο λόγος που αρνούνταν τις αιματηρές θυσίες των ζώων (κι είχαν προσφορές μόνο καρπών, λουλουδιών, αρωμάτων, κλπ.) και απέφευγαν την κατανάλωση κρέατος, αυγών, κλπ. Αλλά η βαθιά κατανόηση της Ενότητας δεν περιόριζε τον Ορφικό Βίο σε κάποιους κανόνες εξωτερικής συμπεριφοράς και «αποχής», ούτε σε απλές τυπικές καθαρτήριες τελετουργίες, τους «καθαρμούς». Η Αναζήτηση της Οντολογικής Ενότητας, στο Βάθος μας, οδηγούσε σε μια πιο θρησκευτική, φιλοσοφική κι οντολογική (βιωματική) στάση ζωής. Εδώ βασίζεται η «Φιλοσοφία» της Απόσυρσης, της Περισυλλογής, της Απελευθέρωσης («Λύσις»). Οι Ορφικοί ήθελαν έμπρακτα να Επιστρέψουν στην Αρχέγονη Οντολογική Ενότητα. Αυτός είναι ο λόγος της «ύπαρξης» (της «Καθιέρωσης») των Ιερών Μυστηρίων, δηλαδή της Μυητικής Διαδικασίας που θα μπορούσε να οδηγήσει τον άνθρωπο πίσω στην Αρχέγονη Ενότητα του Όντος.

 

Γινόταν κατανοητό, στους Κύκλους των Ορφικών, ότι εφόσον η Μόνη Πραγματικότητα είναι Ενιαία, ότι Μόνο Φύση υπάρχει, ότι Αυτή η Φύση είναι η Ψυχή που Εμψυχώνει τα πάντα, και βρίσκεται στο Βάθος (σαν «Βάθρο» της Ύπαρξης) πέρα από όλες τις παροδικές αντιληπτικές καταστάσεις που βιώνουν τα όντα, ο Δρόμος της επιστροφής στην Αρχέγονη Οντολογική Ενότητα είναι Μέσα στον άνθρωπο, Μέσα μας, κι όχι στην εξωτερική αναζήτηση (με εξωτερικά μέσα) κάποιας αντικειμενικής πραγματικότητας, κάποιου αντικειμενικού θεού, γιατί ό,τι συλλαμβάνει η αντίληψη, η σκέψη, οι αισθήσεις, η εμπειρία, είναι «περιεχόμενο» και μικρότερο της ανθρώπινης αντίληψης. Η αναζήτηση ενός τέτοιου θεού είναι ειδωλολατρία κι ο «θεός» αυτής της σύλληψης είναι ένα «είδωλο» (της αντίληψης) κι όχι κάτι πραγματικό. Με άλλα λόγια οι Ορφικοί ήταν τελείως Εσωτερικοί (στην Αντίληψή τους), αναζητούσαν Έσω (στο Εσωτερικό Βίωμα) την Πραγματικότητα, την Αλήθεια και δεν ήταν ειδωλολάτρες όπως οι πιο πολλοί άνθρωποι γύρω τους. Βάζοντας τα Θεμέλια της Εσωτερικής Παράδοσης διατήρησαν και μετέδωσαν το Φως (το Εσωτερικό Βίωμα, το Βίωμα του Εσωτερικού Φωτός, της Φωτεινής Ουσίας μας) μέσα στους αιώνες, μέχρι σήμερα. Σε αυτή την Εσωτερική Παράδοση χρωστάμε πολλές από τις «πληροφορίες» που έχουμε για την Αρχαιότητα.
 

Για να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβαινε στην Αρχαιότητα πρέπει να πάμε πέρα από την εξωτερική επιφανειακή εικόνα της Αρχαίας Ελλάδας που μεταδίδουν αιώνες τώρα οι «χριστιανοί» στην επίσημη αντίληψη, στην εκπαίδευση και στα σχολεία. Τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά από ό,τι τα παρουσιάζουν. Υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι Μυημένοι που ξεκινώντας από τον Όλυμπο (την Πατρίδα του Ορφέα) εγκαθίδρυσαν Ένα Ιερό Κέντρο στους Δελφούς και μέσω των Μυστικών Ιερών Σχέσεων, που η Ιερή Αμφικτυονία ήταν μόνο η εξωτερική δραστηριότητα (η εξωτερική εικόνα), είχαν δημιουργήσει ένα Ιερό Δίκτυο, με Ανώτερο Μυητικό Κέντρο τους Δελφούς, Εξωτερικό Λατρευτικό Κέντρο την Ελευσίνα, και Ιερά σε όλη την Ευρύτερη Ελλάδα. Όλα αυτά λειτουργούσαν Φυσικά χάρις στην Ύπαρξη Μυημένων κι όχι μέσα από ανθρώπινη εποπτεία, διοικητικό έλεγχο ή εξωτερικές δραστηριότητες. Η Εσωτερική Ζωή Λειτουργούσε στο Βάθος καθοδηγώντας με φωτισμένη δράση και τις εξωτερικές δραστηριότητες. Οι πιο πολλοί άνθρωποι, ακόμα και στην αρχαιότητα, έβλεπαν μόνο την επιφάνεια, τα ασήμαντα εξωτερικά γεγονότα. Με την κατάρρευση του Αρχαίου Κόσμου και την επικράτηση της «χριστιανικής» βαρβαρότητας, η Εσωτερική Παράδοση περιορίστηκε σε Μυστικούς Κύκλους Μυημένων, που μετέφεραν το Αρχαίο Φως μέχρι τις μέρες μας.

 

Σκοπός όλης αυτής της Μυητικής Δράσης και Δραστηριότητας ήταν ακριβώς να Εκπληρωθεί ο Εγγενής (Φυσικός) Προορισμός του Ανθρώπου, η Επιστροφή πίσω στην Αρχέγονη Οντολογική Ενότητα. Η Υιοθέτηση της Ορφικής Διδασκαλίας, της Ορφικής Αντίληψης της Ζωής απαιτούσε τον «Ορφικό Βίο», την ορφική συμπεριφορά και ζωή. Αυτό Οδηγούσε στα Μυητικά Κέντρα, στα Μυστήρια, στην Μύηση. Κι η Μύηση, η Μυητική Διαδικασία είχε οργανωθεί από τους Ορφικούς Οσίους των Δελφών και τους Άλλους Ιεροφάντες με τέτοιο τρόπο που ο άνθρωπος να οδηγείται μέσω των Βαθμίδων της Μύησης στην Τελική Απελευθέρωση, στην Ύστατη Κατανόηση που Αναγνωρίζει στο Βάθος της Ύπαρξης την Αρχή, την Πραγματικότητα, την Αρχέγονη Φύση, την Ψυχή του Απείρου.

 

Όταν κάποιος Υιοθετεί (ακόμα και σήμερα) την Ορφική Αντίληψη για την Ύπαρξη, τον Κόσμο, την Ζωή, αρχίζει να αντιλαμβάνεται την Πραγματικότητα σαν Μια Ενότητα Εντός της Οποίας Συμβαίνουν όλα κι αρχίζει να Διερευνά την Σχέση του Όλου με την ατομικότητα που βιώνει, την Σχέση της Πραγματικής Ουσίας με το σώμα και τον εξωτερικό κόσμο. Με άλλα λόγια Συνδέει την Ύπαρξή του με το Βάθος της Ύπαρξης (ακόμα κι αν δεν το βιώνει καθαρά και στην έκτασή του) και Βλέπει όλα όσα συμβαίνουν Μέσα σε Αυτό το Πλαίσιο. Παύει να βλέπει τον εαυτό του σαν μια αποκομμένη ατομικότητα μέσα σε ένα αντικειμενικό εξωτερικό κόσμο. Αυτή είναι μια πλήρης αντιστροφή της Αντίληψης και της Φιλοσοφίας της Ζωής στα πλαίσια της οποίας αντιλαμβάνεται και δρα πλέον. Αυτή η κοσμοαντίληψη δεν περιορίστηκε στους Ορφικούς και Μυστικούς Κύκλους. Διαπνέει όλους τους αιώνες της Αρχαιότητας (μέχρι τους μεταχριστιανικούς αιώνες), εμπνέει τον Φιλοσοφικό Στοχασμό, στηρίζει την Κοινωνική Αντίληψη της Δημοκρατίας (που θεμελίωσε στην πραγματικότητα, σαν καθοδηγητής, ό «τύραννος» Πεισίστρατος) και αποτυπώνεται στον λόγο του Στωικού Κλεάνθη, τον 3^ο π.Χ. αιώνα, «Εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν», που «κακώς» (πολύ «κακώς») αποδίδεται στον Απόστολο Παύλο (αν και ο ίδιος ομολόγησε στην ομιλία του στον Άρειο Πάγο, κάποιους αιώνες μετά, ότι δανείστηκε την φράση).

 

Η πραγματική όμως πνευματική εργασία, πέρα από μια γενική κι αφηρημένη κοσμοαντίληψη, άρχιζε με την Μύηση της Άνοιξης, που άσχετα από τον αντικειμενικό τόπο που θα γίνονταν (στους Δελφούς του Παρνασσού, στο Ιερό της Περσεφόνης στις ειδυλλιακές όχθες του Αττικού Ιλισού, ή σε κάποιο από τα πολλά διάσπαρτα Ιερά, σε όλη την Ελλάδα), ο πραγματικός σκοπός και το «περιεχόμενο» της Μύησης ήταν να αντιληφθεί έμπρακτα ο μύστης, να βιώσει, ότι «Αυτός» (η Αληθινή Ουσία) είναι κάτι ξεχωριστό από την «εμπειρία» του, από τις δυνάμεις, που χρησιμοποιούσε, την σκέψη, τις αισθήσεις, το σώμα, τις πράξεις στον εξωτερικό κόσμο (που έκανε μέσω του σώματος), τον εξωτερικό κόσμο. Αυτή η συνειδητοποίηση (που σήμαινε στην πραγματικότητα την «ενεργοποίηση», την «αφύπνιση» του Βαθύτερου Κέντρου της Ψυχής μέσα στο σώμα, ή την «μετατόπιση» σε αυτό το Κέντρο, την απόσυρση από τα περιφερειακά μέρη όπου λειτουργεί ο συνηθισμένος άνθρωπος) γινόταν όχι με θεωρητική διδασκαλία αλλά με συγκεκριμένες στάσεις και δράσεις κι ανάληψη του ελέγχου των εξωτερικών λειτουργιών (της σκέψης, της αίσθησης, της αίσθησης του σώματος, της σωματικής δράσης). Μόνο όταν ο μύστης βίωνε πραγματικά αυτή την «διάκριση» του αληθινού εαυτού από τις λειτουργίες και το σώμα αποκτούσε νόημα και περιεχόμενο η Μύηση. Επειδή όμως ήταν μια περίοδος μαθητείας, δοκιμασίας, πνευματικής προσπάθειας, κι υπήρχαν πάντα αστοχίες για αυτό τον λόγο είχαν καθιερωθεί οι ιεροί «καθαρμοί» που δεν ήταν συνδεμένοι μόνο με το νερό (υδάτινοι καθαρμοί, βάπτισμα, κλπ.) αλλά και με άλλες δραστηριότητες. Όπως και να έχει αυτή η Πρώτη Μύηση ήταν η Βάση κι από αυτό αντλεί την σημασία της.

 

Ο αντικειμενικός στόχος της Θερινής Προετοιμασίας ήταν να Εδραιωθεί ο μύστης στο Πραγματικό Κέντρο του Εαυτού και να ελέγξει απόλυτα όλες τις περιφερειακές εξωτερικές λειτουργίες, δράσεις κι εμπειρίες. Αυτό γινόταν με την Εποπτεία των Μυστών στα Διάφορα Ιερά Κέντρα, στους Δελφούς, στην Ελευσίνα, (στο Πλουτώνιο), κι αλλού. Η πραγματική εμπειρία του μύστη «ελεγχόταν» με την έμπρακτη απόσυρσή του από όλα τα εξωτερικά, πράγμα που αποδείκνυε τον πλήρη έλεγχο των εξωτερικών λειτουργιών. Αυτό Προετοίμαζε την μύστη για την Μεγάλη Μύηση του Φθινοπώρου. Αυτό που διαφοροποιούσε την Περίοδο Προετοιμασίας από την Μεγάλη Μύηση του Φθινοπώρου ήταν ότι η δράση είχε σαν περιεχόμενο τον «έλεγχο» των εξωτερικών λειτουργιών, ενώ η Φθινοπωρινή Μύηση σηματοδοτούσε το οριστικό πέρασμα από τον εξωτερικό κόσμο στο Εσωτερικό Διάστημα, μια πλήρη αλλαγή της Συνείδησης και του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε.

 

Οι Μυήσεις στην διάρκεια του Ιερού Έτους δεν συνδέονται αποκλειστικά με ένα μόνο κέντρο αλλά ήταν αντικείμενο ιερών εργασιών σε όλα τα Ιερά Κέντρα. Έτσι, κακώς συνδέεται η Φθινοπωρινή Μύηση μόνο με την Ελευσίνα, με τα Μεγάλα Μυστήρια. Αυτό δεν προβλημάτιζε τους Αρχαίους Μύστες, τους Οσίους των Δελφών ή τους άλλους Ιεροφάντες. Εξάλλου οι Δελφικοί Μύστες είχαν διατηρήσει την πιο ιερή αποκλειστικότητα, αυτή των Χειμωνιάτικων Ιερουργιών του Νέου Έτους και των Γιορτών του Χειμώνα στον Παρνασσό. Η Μυητική Εμπειρία των Μεγάλων Μυστηρίων, η «Αυτοψία», η Όραση της Αληθινής Ουσίας μας, είναι ένα Οριστικό Πέρασμα σε μια Άλλη Πραγματικότητα (έτσι το ερμηνεύει η «εμπειρία» μας, η εμπειρία μιας συνείδησης που μετουσιώνεται αντιληπτικά). Είναι ταυτόχρονα «Έξοδος» από τον κόσμο των Φαινομένων, είναι «Είσοδος» στην Εσωτερική Πραγματικότητα, αλλά κυρίως είναι μια Πλήρης Μεταστροφή της Συνείδησης, της Αντιληπτικής Διαδικασίας και της Εμπειρίας της Ύπαρξης. Πρακτικά (για την εμπειρία του μύστη) σημαίνει μια πλήρη απόσυρση από τα «εξωτερικά», μια ολοκληρωτική απομόνωση από λειτουργίες και «πληροφορίες» από τον εξωτερικό κόσμο. Καθώς η Συνείδηση Αποσύρεται στον Εαυτό της η Αντίληψη έχει εμπειρία μόνο από τον Εσωτερικό Χώρο, νοιώθουμε να «βρισκόμαστε» αλλού, σε ένα άλλο κόσμο. Το Σύθαμπο Καθαρίζει σε Φως, Χωρίς Όρια. Αυτή η Εμπειρία της Αληθινής φωτεινής Ουσίας μας οδηγεί σταδιακά στην Απελευθέρωσή μας από τα δεσμά, στην Επέκταση στην Απεραντοσύνη της Φύσης μας, στην Άχρονη Πραγματικότητά της. Όταν ο μύστης που έχει αυτή την Εσωτερική Εμπειρία «επανέρχεται» στον περιορισμένο εαυτό, στο σώμα και στην αίσθηση του εξωτερικού κόσμου, αντιλαμβάνεται (λόγω της Μεταμόρφωσης της Συνείδησης από την Εσωτερική Εμπειρία) τελείως διαφορετικά. Αντιλαμβανόμαστε ότι (επειδή έχουμε συνδεθεί με το Άπειρο Βάθος μας) όλα είναι Μέσα μας κι όχι ότι είμαστε «εμείς» μέσα σε ένα εξωτερικό κόσμο. Έχει συμβεί μια Πλήρης Αντιστροφή στην Αντιληπτικότητά μας. Έτσι Κατανοούμε Πλήρως, τώρα, την Ορφική Κοσμοθεωρία της Ενιαίας Πραγματικότητας, της Μιας Φύσης που τα Εμπεριέχει όλα (αντιληπτικές καταστάσεις, κόσμους, ζωή, εμπειρίες, όλα). Έχουμε Βιώσει την Ταύτιση με αυτή την Πραγματικότητα, με την Αληθινή Φύση, με την Μεγάλη Ψυχή.

 

Από εδώ και πέρα η Αντίληψή μας και η Πνευματική Πορεία μας ακολουθούν ένα άλλο δρόμο. Καθώς έχουμε Εδραιωθεί στο Πραγματικό Κέντρο του Εαυτού, στο «Σημείο» που Εμείς σαν Ψυχή (Άχρονη, Άπειρη, Ελεύθερη Πραγματικότητα, Παρουσία) «συνδεόμαστε» με το σώμα κι έχουμε πλέον Εμπειρία και της Εσωτερικής Πραγματικότητας και του «εξωτερικού» κόσμου, βρισκόμαστε στην πραγματικότητα σε μια Πύλη που χωρίζει το έσω από το έξω, μπορούμε να κατευθυνθούμε κι Εδώ (στο Έσω) και εδώ (στο έξω). Γίνεται λοιπόν απόλυτα κατανοητό ότι βρισκόμαστε σε μια Προσωρινή Στάση, μια Κατάσταση Ισορροπίας ανάμεσα στο Άχρονο και τον Παροδικό Κόσμο των Φαινομένων. Λόγω της Κατάστασής μας (και της Προηγούμενης Εμπειρίας μας) κατανοούμε ότι η ζωή μας στον εξωτερικό κόσμο δεν έχει άλλη σημασία κι άλλο προορισμό από το να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι προσωρινή κι ότι ο Τελικός Προορισμός μας είναι οι Ανώτεροι Εσωτερικοί Ουράνιοι Κόσμοι. Ακριβώς εδώ αποκτά τον πολύτιμο χαρακτήρα του το Ιερό Χρονικό Διάστημα ανάμεσα στην Φθινοπωρινή Ισημερία και το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Μέσα από τις Ανώτερες Μυήσεις, Αποσυρόμαστε Οριστικά από τον Εξωτερικό Κόσμο και Εισερχόμαστε στην Ανώτερη Πραγματικότητα όπου Αποκτάμε Εμπειρία της Ενιαίας Πραγματικότητας όπου δεν υπάρχει πλέον «διάκριση» ανάμεσα στο Έσω και το Έξω. Είναι Όλα Εδώ, Μέσα στην Ανώτερη Επίγνωση, Τώρα. Πρακτικά, (για την εμπειρία του μύστη), αυτό σημαίνει μια Εμβάθυνση της Εσωτερικής Εμπειρίας, μια Βαθύτερη Ενεργοποίηση του Ψυχικού Κέντρου του Εαυτού, μια Βαθύτερη Αφύπνιση της Επίγνωσης της Πραγματικότητας, που Οδηγεί στην Μετάβαση στα Βαθύτερα Στρώματα της Ύπαρξης, μια Αλλαγή στην Αντίληψη του Χώρου που Αναγνωρίζεται όχι σαν Εξωτερικός Χώρος, αλλά σαν Εγγενής Αντίληψη της Ίδιας της Συνείδησης. Έτσι Ενοποιούνται Υποκείμενο Αντικείμενο στην Μοναδική Ουσία της Συνείδησης. Αυτή η Μετάβαση από την Παγκόσμια συνείδηση στον Χώρο, στην Ενοποίηση Υποκειμένου-Αντικειμένου και στην Ανάδειξη της Μόνης Ουσίας, αναγνωρίζεται από τον μύστη σαν Διάφορες Μυητικές Βαθμίδες, σαν Ανώτερες Καταστάσεις της Ψυχής, που στον Θεολογικό Συμβολισμό Εκπροσωπούνται από τον Εξωτερικό Απόλλωνα του Θέρους τον Διόνυσο (της Άνοιξης) - Βάκχο (του Φθινοπώρου) και τον Μυστικό Απόλλωνα του Χειμώνα (τον Φάνη των Ιερατικών Ύμνων). Στην Ελευσίνα ήταν γνωστή στους μύστες και στους λάτρες μόνο η ανώτερη Μύηση της Εποπτείας (της Εμπειρίας της Παγκόσμιας Συνείδησης στον Χώρο). Ασφαλώς ήταν γνωστές στους Ιεροφάντες και οι Ανώτερες Καταστάσεις (και Μυήσεις), αλλά δεν γινόταν λόγος για αυτά. Αυτοί που Ασχολούνταν πραγματικά με τις Μυήσεις του Ιερού Χρόνου πριν το Ιερό Χειμερινό Ηλιοστάσιο ήταν στους Δελφούς, όπου Γνώριζαν ότι χωρίς αυτή την Ιερή Προετοιμασία δεν ήταν δυνατή η Εμπειρία της Υπέρτατης Μύησης.

 

Οι Καταστάσεις που Βιώνουμε στις Ανώτερες Μυήσεις είναι Καταστάσεις Αντικειμενικές που Συμβαίνουν Ταυτόχρονα και στην Ψυχή (στην Συνείδηση) και στο Κέντρο του Εαυτού στο σώμα. Κι αυτό είναι που τις διαφοροποιεί από το αν τις βιώναμε χωρίς σώμα (όπως όταν αποχωριζόμαστε με τον θάνατο). Σε Αυτές τις Καταστάσεις Είμαστε (σαν Ψυχή, σαν Συνείδηση, σαν Παρουσία) συνδεδεμένοι με το σώμα. Όσο «Προχωράμε» Βαθύτερα (στην Ύπαρξή μας), ή  Ψηλότερα (από άποψη «πνευματικής εξέλιξης»), ή Ανώτερα (σαν «επίγνωση»), τόσο η «σύνδεση» εκλεπτύνεται (η «εξασθενεί»), δίνοντάς μας την δυνατότητα και την ευκαιρία να Βιώσουμε (σαν Ψυχή) Μεγαλύτερη Ελευθερία, (πράγμα που διαφοροποιεί την ποιότητα της Εμπειρίας, τον «χαρακτήρα» της, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της).

 

Όπως δίδασκαν οι Όσιοι στους Δελφούς η Υπέρτατη Κατάσταση όπου ο Μύστης Βιώνει την Αληθινή Θεϊκή Ουσία της Ψυχής είναι όχι μια κατάσταση αλλά η Απόλυτη Εμπειρία της Ζωής που Πηγάζει Αυθόρμητα από την Ίδια την Πραγματικότητα ( Φύση, Ψυχή, Ουσία) και Στηρίζεται στην ίδια την εκδήλωσή της, χωρίς προσδιορισμούς, ιδιότητες, τελείως ακατάληπτη από οποιαδήποτε προσπάθεια αντίληψης. Είναι μια «Κατάσταση» που ελάχιστοι άνθρωποι βιώνουν και μόνο σε στιγμές Βαθιάς Έκστασης κι όχι σε μια διαρκή βάση. Η Εμπειρία Αυτή Προετοιμάζονταν και Συνέβαινε στις πιο Ιερές Στιγμές του Νέου Έτους, σε μια Ιερή Τελετουργία Απόλυτης Μυστικότητας και Σιγής.

 

Για να Προετοιμαστούν οι Μύστες για την Υπέρτατη Κατάσταση έπρεπε να μπουν σε μια «Κατάσταση Απόλυτης Νύχτας» όπου η «σύνδεση» με το σώμα έφτανε στο «ελάχιστο». Αυτό το βίωναν (όσοι το βίωναν) καθώς ο ηλιακός χρόνος πλησίαζε προς το τέλος του, στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Οι Πραγματικές Τελετές του Νέου Έτους γίνονταν Μυστικά από τους Μύστες ενώ οι Εξωτερικές Τελετές αποτύπωναν συμβολικά τα Ιερά Γεγονότα. Κι ασφαλώς υπήρχαν κι εξωτερικές γιορτές που ελάχιστη σχέση είχαν με όσα συνέβαιναν εσωτερικά.

 

Βέβαια για τον αμύητο, ακόμα κι αν έχει ασχοληθεί με αυτά τα θέματα και τις πνευματικές πρακτικές, όλα αυτά που λέμε μπορεί να φαίνονται μη αληθινά ή υπερβολικά. Στην πραγματικότητα, για να καταλάβουμε, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας όχι μόνο την Ορφική Διδασκαλία αλλά και τις συνθήκες ζωής που επικρατούσαν πριν τόσους αιώνες στην Ελλάδα και ιδιαίτερα σε Ιερούς Χώρους όπως οι Δελφοί, η Ελευσίνα κι Άλλα Ιερά. Όλα αυτά, οι Μυήσεις, οι Καταστάσεις Περισυλλογής οι Μυστικές Εμπειρίες ήταν κάτι γνωστό, τουλάχιστον σαν «πληροφορία» στον Αρχαίο Κόσμο και ιδιαίτερα στους Ιερούς Χώρους όπου προσέρχονταν οι Αρχαίοι Λάτρες. Εξάλλου όλα αυτά είναι γνωστά και σε άλλες Παραδόσεις, σε διάφορες εποχές της Ιστορίας. Έτσι το τι θεωρούμε αληθινό, ψεύτικο, υπερβολικό ή συνηθισμένο, εξαρτάται από το από «που» το «βλέπουμε».

 

Η Τελική Μύηση

 

Συμβαίνει συχνά όταν μιλάμε για το Υπερβατικό ή προσπαθούμε να εξηγήσουμε τι συμβαίνει στην Εσωτερική Εμπειρία (των Ανώτερων Καταστάσεων της Ψυχής, της Συνείδησης, της Επίγνωσης) να επανερχόμαστε σε ένα θέμα. Αν κάποιος διαβάζει επιπόλαια νομίζει ότι επαναλαμβανόμαστε, ότι επαναλαμβάνουμε τις ίδιες πληροφορίες. Στην πραγματικότητα «φωτίζουμε» το θέμα από μια άλλη, ανώτερη προοπτική. Καθώς η Συνείδηση Μετουσιώνεται (ή Κατανοεί πιο Βαθιά) βλέπει διαφορετικά. Ένας Μύστης που έχει Ελευθερωθεί, που έχει Εμπειρία των πιο Εσωτερικών Ανωτέρων Καταστάσεων βλέπει διαφορετικά από τον μύστη που βρίσκεται στην «Διαδικασία της Απόσυρσης». Άλλωστε αν ο Σκοπός είναι η Βίωση του Αληθινού Άχρονου Εαυτού, της Υπέρτατης Φύσης μας, της Αληθινής Ουσίας της Ψυχής (που Είμαστε Εμείς), ο Στόχος είναι ακριβώς να Διευρυνθεί (ή να Βαθύνει ή να Ελευθερωθεί) η Συνείδηση για να Δούμε διαφορετικά, από μια ανώτερη σκοπιά.
 

Κι όσο πλησιάζουμε προς το Υπέρτατο Βίωμα της Πραγματικότητας, την Υπέρτατη Μυστική Εμπειρία, Βλέπουμε (και προσπαθούμε να εξηγήσουμε) όπως ο Μύστης, όπως έβλεπαν οι Μύστες του Απόλλωνα στους Δελφούς, για πολλούς αιώνες. Η Διδασκαλία, η Παράδοση που διαμόρφωσαν δεν χάθηκε παρά μόνο από την επιφάνεια της ιστορίας, δηλαδή από την περιοχή που εποπτεύουν, που βλέπουν και σχολιάζουν οι άνθρωποι της ιστορίας. Η Μυστική Παράδοση είναι ζωντανή όμως σε Μυστικούς Κύκλους και φτάνει μέχρι σήμερα και θα μεταδίδεται πάντα.

 

Ο Ιερός Βίος, Πνευματική Αποχή, Περισυλλογή, Αποθέωση
 

Σύμφωνα με την Ορφική Διδασκαλία που Βίωναν οι Μύστες των Δελφών, Υπάρχει Μία Πραγματικότητα, Μία φύση, Μία ψυχή, που τα Περιλαμβάνει όλα. Είναι το Βάθος της Ύπαρξης, όλων των όντων. Όλα τα όντα, κάθε ον, είναι στην Βαθύτερη Ουσία του Αυτό, πέρα από τις επιφανειακές ιδιότητες, δραστηριότητες ή εμφανίσεις του. Έτσι Εκ Φύσεως, από την Αρχή και για Πάντα, Είμαστε Αυτό, ανεξάρτητα από το αν το αντιλαμβανόμαστε, τι αντιλαμβανόμαστε, πως το αντιλαμβανόμαστε. Αν λοιπόν (έτσι κι αλλιώς) Είμαστε Αυτό, τι νόημα έχει να μιλάμε για Διαφώτιση, για Απελευθέρωση, για Πραγματοποίηση; Τι εννοούμε; Πως τα εννοούμε όλα αυτά; Στην πραγματικότητα όλα τα όντα που βιώνουν (μέσα στην Δημιουργία) την περιορισμένη ύπαρξη δεν είναι Εδραιωμένα στο Βάθος, στο Κέντρο της Ύπαρξης κι είναι αποροφημένα σε περιφερειακές δραστηριότητες και βιώνουν έτσι μια ιδιαίτερη κατάσταση και πραγματικότητα. Έτσι η Αληθινή Ουσία, το Βάθος της Ύπαρξης, δεν είναι Αφυπνισμένο, Ενεργοποιημένο, Υπάρχει σαν Υπόβαθρο της Ύπαρξης, κάθε ύπαρξης, αλλά είναι «Αδρανές» γιατί η προσοχή στρέφεται αλλού. Έτσι, κάθε ον, κάθε άνθρωπος, στην παρούσα, δεδομένη κατάστασή του, είναι ήδη μέσα στην διαδικασία της απορόφησης, στην αυταπάτη μιας ιδιαίτερης, ξεχωριστής ζωής. Βιώνει μια κατάσταση που οφείλεται ασφαλώς σε μια προηγούμενη «δραστηριότητα» που ανιχνεύεται σε προηγούμενη ύπαρξη, σε άλλους κόσμους. Το γεγονός είναι ότι δεν είμαστε τυχαία «εδώ». Αλλά που είμαστε; Μέσα στο Εδώ της Πραγματικότητας, υπάρχουν διάφορα πεδία ύπαρξης και διάφορα επίπεδα επίγνωσης και κατανόησης. Όταν η Ψυχή,  η Συνείδηση, Διευρύνεται, Βαθαίνει η Επίγνωση κι Ολοκληρώνεται η Κατανόηση. Αλλάζει (Αφυπνίζεται, Ενεργοποιείται) η Ουσία μας, Διαφωτίζεται η Αντίληψη, Αντιλαμβανόμαστε Καθαρότερα τον Εαυτό, Διευρύνεται το Εδώ, και Καθαρίζει η Σχέση μας με το έξω, την εμπειρία του έξω, την εξωτερική ζωή.

 

Επειδή λοιπόν, όλα τα όντα στους κόσμους της Δημιουργίας, όλοι οι άνθρωποι, βρίσκονται ακριβώς σε αυτή την κατάσταση της «μεταφυσικής» άγνοιας, επειδή είναι αποροφημένα μέσα σε ιδιαίτερες καταστάσεις, περιορισμένες, παροδικές και συχνά χωρίς προσανατολισμό ή διέξοδο, για αυτό υπάρχει η ανάγκη της Μύησης στην Πραγματικότητα. Αυτό τον Σκοπό έχουν τα Μυστήρια κι αυτόν τον Σκοπό Υπηρετούσαν οι Μύστες των Δελφών και των άλλων Μυητικών Κέντρων, για πολλούς αιώνες φανερά και μετά μυστικά (στο περιθώριο της φανερής ιστορίας των ανθρώπων).

 

Αλλά πρέπει να κατανοήσουμε ότι εφόσον η Συνείδηση (και η Συνείδηση Γενικά και η Συνείδηση «προσωπικά», ο «καθένας») Αφυπνίζεται, Διαφωτίζεται, Εξελίσσεται, δεν υπάρχει μόνο μια Αντίληψη της Πραγματικότητας, αλλά Αντιλαμβανόμαστε την Πραγματικότητα από το Επίπεδο «Εξέλιξης» που βρισκόμαστε στην παρούσα κατάσταση, κάθε φορά. Έτσι έχει άλλο «νόημα» κι άλλο «περιεχόμενο» η Μύηση, σαν Διαδικασία, για τους μύστες που Εισέρχονται στην Οδό των Μυστηρίων (και δεν βαδίζουν απλά την Ιερό Οδό που οδηγεί στους Ιερούς Χώρους, την Ιερά Οδό των Δελφών, την Ιερά Οδό της Ελευσίνας,  σε ένα εξωτερικό, τυπικό προσκύνημα) και άλλο «Νόημα» και «Περιεχόμενο» για τους Μύστες των Ανωτέρων Προχωρημένων Βαθμών και άλλο Νόημα και Περιεχόμενο για τους Ιεροφάντες. Για τον μύστη που Εισέρχεται στα Μυστήρια η Μύηση είναι «Διαδικασία Απόσυρσης», Απελευθέρωσης από τα δεσμά και την εμπειρία της εξωτερικής ζωής. Για τον Ανώτερο Μύστη όμως είναι Εδραίωση στον Εσωτερικό Κόσμο και Εμβάθυνση της Εμπειρίας του Εσωτερικού Αιώνιου Χώρου. Αλλά για τους Ιεροφάντες η Μύηση, όπως την Βιώνουν και την Κατανοούν είναι κάτι πιο «βαθύ». Είναι Αφύπνιση της Ουσίας, Ενεργοποίηση του Βαθύτερου Κέντρου της Ύπαρξης, Μετουσίωση της Ύπαρξης, Απελευθέρωση της Αντίληψης και Αναγέννηση της Ζωής στις Αληθινές Διαστάσεις της.

 

Τι είναι Μύηση; Ας κάνουμε αυτή την ερώτηση ξανά κι ας εξετάσουμε το θέμα σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Μιλώντας γενικά κι ουσιαστικά (καθοδηγούμενοι από την βιωματική εμπειρία κι όχι από γνώσεις από δεύτερο χέρι ή από εξωτερικές πληροφορίες) Μύηση είναι η Διεύρυνση, το Βάθεμα, η Επέκταση της Ψυχής (της Συνείδησης) κι Αλλαγή στον Τρόπο που Βιώνουμε την Ύπαρξη κι Αντιλαμβανόμαστε την Ζωή και Κατανοούμε την «Εμπειρία». Αυτό σημαίνει ταυτόχρονα μια Αλλαγή στην Σχέση μας (σαν Ψυχής, Συνείδησης, Παρουσίας, Επίγνωσης, Αντίληψης) με το σώμα και μια Βαθμιαία Μετατόπισή μας προς το Κέντρο, της Ύπαρξης, σε Βαθύτερες Λειτουργίες του Πυρήνα της Ύπαρξης, στην Αληθινή Άχρονη Ουσία μας.

 

Ο μύστης που μυείται στα Κατώτερα Μυστήρια, όπως αυτά της Ελευσίνας «εργάζεται» σε μια «Περιοχή» ανάμεσα στο Κέντρο της Ύπαρξης (που «εντοπίζεται» στο κέντρο του εγκεφάλου, πίσω από τα μάτια) και τις εξωτερικές περιοχές του εγκεφάλου, του νευρικού συστήματος, του σώματος και (μέσω του σώματος) του εξωτερικού κόσμου. Έχει σαν Ιερό στόχο την Απόσυρση στο Κέντρο, την Απόσυρση από τις εξωτερικές δραστηριότητες. Έτσι η Περισυλλογή έχει ακόμα έναν «εξωτερικό» χαρακτήρα. Μέσα στην «ακινησία» του σώματος, στην «ησυχία» της ζωτικής ψυχής (ενέργειας), στην «σιγή» της σκέψης, γίνεται δυνατή η Εμπειρία της Μετατόπισης της Ύπαρξης στο Κέντρο της, της Απελευθέρωσης από τα δεσμά, της Λύσις από το σώμα, σε μια αφυπνισμένη Μη-Δυαδική Συνείδηση.

 

Ο Μύστης των Ανώτερων Βαθμίδων της Μύησης, όπως «παραδίδονταν» στην Ελευσίνα και κυρίως στους Δελφούς μετά την Φθινοπωρινή Ισημερία και καθώς ο χρόνος βάδιζε προς το Χειμερινό Ηλιοστάσιο έχει ήδη «Αποσπαστεί» από τον εξωτερικό κόσμο, από το σώμα και την εμπειρία της σωματικής ζωής στον αντικειμενικό κόσμο και Βιώνει στο Κέντρο της Ύπαρξης την Εσωτερική Εμπειρία, την Εμπειρία του Εσωτερικού Χώρου, του Εσωτερικού Διαστήματος, των Εσωτερικών Καταστάσεων-Κόσμων. Ο Μύστης λοιπόν που «έφτασε» σε αυτά τα επίπεδα «αφύπνισης» «εργάζεται» Μέσα στο Κέντρο της Ύπαρξης, εργάζεται για την Βαθύτερη Αφύπνιση, την πιο Εσωτερική Ενεργοποίηση, την Ευρύτερη Απελευθέρωση.

 

Αλλά ο Μύστης που Προετοιμάζεται για την Ύστατη Τελική Μύηση, για να «γίνει», η είναι ήδη Ιεροφάντης, έχει μια Βαθύτερη Αντίληψη των πραγμάτων, Βιώνει ακόμα πιο βαθιά την Ύπαρξη. Έρχεται κάποια στιγμή (κι αυτό «Αποκαλύπτεται» στην «Προετοιμασία» της Τελικής Μύησης) που ο Μύστης Αντιλαμβάνεται, Βιώνει και Κατανοεί ότι αυτό που ονομάζουμε «Κέντρο της Ύπαρξης» δεν είναι ένα πραγματικό κέντρο αλλά μόνο το «σημείο» όπου η Άχρονη Απεριόριστη Ψυχή έρχεται σε «επαφή» κι αναλαμβάνει τον «έλεγχο» του σώματος. Αυτό δεν Αλλοιώνει την Φύση της Ψυχής, ούτε δημιουργεί καμία  πραγματική δέσμευση στην Ψυχή. Είναι καθαρά θέμα Βούλησης, αν θα αποσυρθούμε στην Ίδια την Ψυχική Ουσία, αν θα νοιώθουμε την Αληθινή Ουσία σαν Απεριόριστη Πραγματικότητα που εκδηλώνεται εδώ, στο σώμα (μέσα στο Κέντρο της Ύπαρξης), ή αν θα «εισέλθουμε» στον δυαδικό κόσμο όπου θα νοιώθουμε ότι είμαστε μια Παρουσία στο σώμα και στον εξωτερικό κόσμο. Γίνεται λοιπόν κατανοητό πως η Τελική Μύηση μας φέρνει έξω, πέρα, υπεράνω του Κέντρου Ύπαρξης στον Απεριόριστο Χώρο της Ελεύθερης Ουσίας, στην Θεϊκή Ουσία. Αλλά μια Τέτοια εμπειρία που δίνει το πραγματικό νόημα στον Μυστικό Όρο «Έκστασις», δεν μπορεί παρά να είναι παροδική ενόσω παραμένουμε συνδεδεμένοι με ένα φορέα ύπαρξης, με ένα σώμα. Πρέπει να επανέλθουμε στην Παρουσία στο σώμα. Κι είναι στην ευχέρειά μας να Βιώνουμε τις Εσωτερικές Καταστάσεις ή την εξωτερική ζωή στον αντικειμενικό κόσμο (δηλαδή μέσα στην δυαδικότητα όπου διαχωρίζεται το υποκείμενο από τον κόσμο).

 

Βεβαίως, το τι είναι στην πράξη η Τελική Μύηση, ή πως γίνεται πρακτικά, η «Μετάβαση» στην Ύστατη Πραγματικότητα, πως βιώνουμε την Τελική Έκσταση, δεν είναι κάτι που μπορούμε να αποκαλύψουμε ή να περιγράψουμε με λεπτομέρειες εδώ, αλλά νομίζουμε πως γίνεται κατανοητό το Αληθινό Νόημα της Τελικής Μύησης παρόλο που δεν διασαφηνίζεται καθαρότερο το πραγματικό περιεχόμενό της. Θα πρέπει κάποιος να «Μυηθεί» για να το Βιώσει, αυτός ο ίδιος, γιατί είναι κάποιες Εμπειρίες που πρέπει κάποιος να τις βιώσει αυτός ο ίδιος για να συλλάβει τι ακριβώς συμβαίνει και τι σημαίνουν όλα αυτά. Αυτό που μπορούμε να πούμε, με βεβαιότητα, είναι ότι η Μύηση «Μεταμορφώνει» τον άνθρωπο. Κι αυτό συμβαίνει γιατί αλλάζει η Σχέση της Ψυχής με το σώμα. Πόσο αλλάζει αυτή η Σχέση και σε τι συνίσταται η Νέα Σχέση που Βιώνουμε καθώς Εμβαθύνουμε στην Ύπαρξή μας αυτό αποτελεί αντικείμενο της προσωπικής εμπειρίας του καθενός.

 

Αυτό που Βίωναν οι Ιεροφάντες των Δελφών (και των Άλλων Ιερών Κέντρων της Αρχαίας Ελλάδας) καθώς Εμβάθυναν στην Ύπαρξη είναι ότι η Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή, η Ουσία, είναι το Εδώ που τα Περιλαμβάνει Όλα. Για να μπορέσουν ακριβώς να «φτάσουν» στην Πλήρη Εμπειρία», να Βιώσουν το Εδώ στην Απέραντη Χωρίς Όρια Έκτασή του έπρεπε να συλλάβουν την Βαθύτερη Πραγματική Έννοια, της Δραστηριότητας, που εκφράζεται σαν Χρόνος. Για τους Ανώτερους Μύστες το μόνο που υπάρχει είναι το Τώρα. Το Τώρα είναι ο Πραγματικός Χρόνος. Το Τώρα είναι η Ουσία του Χρόνου. Κι είναι ο Πραγματικός Χρόνος (το πραγματικό υπόβαθρο) όλων των χρονικών διαφοροποιήσεων. Πως μπορούμε να κατανοήσουμε πραγματικά τον Χρόνο και να βιώσουμε το Τώρα σαν Πραγματικό Χρόνο, πέρα από όλα τα φαινόμενα; Μόνο έτσι, όταν Απελευθερωθούμε από τον Χρόνο, από τις Χρονικές Διαφοροποιήσεις μπορούμε να Βιώσουμε το Άχρονο Τώρα, στο Πλήρες Χωρίς Όρια Εδώ, δηλαδή την Θεότητα.

 

Η Ζωή κι η Αντίληψη και κάθε εμπειρία Εκκινεί από την Παρούσα Συνείδηση. Αυτό ισχύει για όλους. Υποτίθεται ότι οι Μυημένοι έχουν «Εκλεπτύνει» την Συνείδηση και μπορούν να δουν καθαρότερα, βαθύτερα, τον αληθινό χαρακτήρα όσων συμβαίνουν. Όταν «Σταθούμε Ακίνητοι» και «Παρατηρήσουμε με Προσοχή» Συνειδητοποιούμε ότι ο Μόνος Πραγματικός Χρόνος είναι Τώρα, αυτό που συμβαίνει τώρα. Παρατηρώντας λοιπόν αυτό που εισέρχεται στην αντίληψή μας βλέπουμε ότι όλο αυτό αλλάζει συνεχώς. Όχι μόνο όλα αυτά που συλλαμβάνουν οι αισθήσεις από τον εξωτερικό κόσμο αλλά και όσα συμβαίνουν μέσα μας, η «στάση» μας απέναντι στα πράγματα, οι σκέψεις κι οι βαθύτερες αντιλήψεις, όλα αλλάζουν συνεχώς. Τίποτα δεν είναι μόνιμο. Το Μόνο Σταθερό (στο Οποίο μπορούμε να Στηριχθούμε) είναι ο «Παρατηρητής», που Παραμένει Πάντα έξω από το «Περιεχόμενο της Αντίληψης», έξω από την αλλαγή, έξω από την ροή του χρόνου. Έτσι όταν Αφυπνίζεται ο «Παρατηρητής», όταν Συνειδητοποιούμε ότι Είμαστε ο «Παρατηρητής», γίνεται η «πρώτη διάκριση» ανάμεσα σε Εμάς (το Έσω) και το έξω (το «περιεχόμενο της αντίληψης»). Όταν λοιπόν Αποσυρόμαστε από όλα αυτά που συμβαίνουν (όταν σταματάμε να τους δίνουμε προσοχή, σημασία, αξία), τόσο ο «Παρατηρητής» οπισθοχωρεί σε Βαθύτερα Στρώματα της Ύπαρξης (ή σε πιο Εσωτερικές Λειτουργίες του Κέντρου Ύπαρξης που εντοπίζεται στο κέντρο του εγκεφάλου). Καθώς συμβαίνει αυτή η «Υπαρξιακή Μετατόπιση» είναι φυσικό να αλλάζει ο Χαρακτήρας του «Παρατηρητή», να γίνεται Βαθύτερος, Ευρύτερος, πιο Ελεύθερος (μέχρι την Τελική Απελευθέρωση). Αυτό έχει σαν συνέπεια να αλλάζει και η Αντίληψη του Κόσμου. Το Εδώ Διευρύνεται Συνεχώς κι αγκαλιάζει ευρύτερες σφαίρες της ύπαρξης (μέχρι να γίνει το ΕΔΩ που τα Περιλαμβάνει Όλα). Η Ύπαρξη μέσα στην Δημιουργία είναι πάντα αλλαγή, χρόνος. Είτε ο χρόνος των κατώτερων κόσμων, είτε η Αιωνιότητα των Ανώτερων Κόσμων. Ο Αληθινός Εαυτός, η Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή, η Συνείδηση, ο Αληθινός Παρατηρητής (όχι ο περιορισμένος παρατηρητής μέσα στον χρόνο) είναι πέρα από τον Χρόνο, Πέρα από των Χώρο της Αιωνιότητας.

 

Βέβαια ο κοινός άνθρωπος (που δεν έχει Μυηθεί στα Μυστήρια και δεν Εφαρμόζει Ορθά, την Απόσυρση, την Περισυλλογή, την Εδραίωση στον Εαυτό και χάνεται στις εξωτερικές δραστηριότητες, απορροφιέται από όλα αυτά που συμβαίνουν, με όλα αυτά, σε όλα αυτά και δεν έχει την ευχέρεια να «Μετατοπιστεί» προς τα Έσω, προς τον Αληθινό Εαυτό. Οι Μυημένοι όμως στα Μυστήρια το κάνουν Σταδιακά και τελικά Εδραιώνονται στο Κέντρο της Ύπαρξης, Εμβαθύνουν στις Εσωτερικές Λειτουργίες, Βιώνουν Βαθύτερες Ανώτερες Εσωτερικές Καταστάσεις και Τελικά Βιώνουν την Θεότητα.

 

Έτσι οι Μύστες των Δελφών (και όλοι οι Μυημένοι της Αρχαιότητας), έχοντας Εσωτερική Εμπειρία, μπορούσαν να αντιληφθούν την Ζωή σε όλη την Έκτασή της. Είχαν Εμπειρία (κάποιοι από αυτούς) του ΑΧΡΟΝΟΥ, του Αιώνιου Εσωτερικού Χώρου και του Χρόνου της εξωτερικής Πραγματικότητας, του Εξωτερικού Κόσμου των Μορφών που Αλλάζει Συνεχώς. Θέλοντας να Μιλήσουν για Όλα Αυτά, Βρήκαν Ιερές Αντιστοιχίες Ανάμεσα στην Παγκόσμια ζωή και το Τοπικό Ηλιακό Έτος. Αντιστοιχούσαν το ΑΧΡΟΝΟ στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο και την Δημιουργία στην Διάρκεια του Έτους. Η Άνοιξη Αντιστοιχεί στο Άνθισμα της Δημιουργίας το Θέρος στην Συγκομιδή των Καρπών, το Φθινόπωρο στην Ωρίμανση της Απόσυρσης από την Εξωτερική Ζωή κι ο Χειμώνας στην Σοφή Περισυλλογή στον Εαυτό. Έτσι, με Αυτές τις Αντιστοιχίες Καθιστούσαν Ιερό τον Εξωτερικό Τοπικό Χρόνο. Και σε αυτή την Ιερή Αντίληψη του Χρόνου Βασίζονταν όλες οι Μυστικές Ιερουργίες, τα Μυστήρια, οι Μυήσεις στην Διάρκεια του Έτους.

 

Οι Μύστες Είχαν Εμπειρία των Καταστάσεων της ύπαρξης και Ζούσαν την Ιερότητα της ζωής Υπηρετώντας τον Υπέρτατο Σκοπό της Αλήθειας, της Φωτεινής Αντίληψης και της Θεϊκής Ουσίας των Πάντων. Ζούσαν έναν Ιερό Βίο και Καθοδηγούσαν τον Άνθρωπο, τους ανθρώπους στο να «Επιστρέψουν» στο ΑΧΡΟΝΟ, στην Υπέρτατη Εμπειρία της Ύπαρξης. Η Μυητική Διαδικασία για τους Μέλλοντες Ιεροφάντες Κορυφωνόταν στην Ιερή Μύηση του Χειμερινού Ηλιοστασίου όπου (όσοι ήταν άξιοι) Βίωναν Πραγματικά (μέσα στην Έκσταση) το ΑΧΡΟΝΟ.

 

Κατανοούμε λοιπόν ότι ανάλογα με την Μυητική Εμπειρία που είχε ο καθένας από τους Μύστες Βίωνε την Ύπαρξη διαφορετικά, αντιλαμβανόταν διαφορετικά και εφάρμοζε διαφορετικά την Περισυλλογή και την Πρακτική Ζωή. Για τους Ανώτερους Μύστες που είχαν Εδραιωθεί στον Εσωτερικό Εαυτό δεν υπήρχε Διαδικασία Απόσυρσης  ή Προσπάθεια Περισυλλογής αλλά απλά Ιερή Αποχή από τα εξωτερικά κι η Περισυλλογή ήταν Στιγμιαία απόσυρση από όλα και Παραμονή στον Εαυτό. Καθένας Βίωνε την Ύπαρξη ανάλογα με το Βάθος της Επίγνωσής του. Αυτό που Διαπίστωναν τελικά οι Μύστες (όταν Βίωναν το ΑΧΡΟΝΟ) είναι ότι η Πραγματικότητα είναι πέρα από την Διαδικασία, την Φώτιση, την Πραγματοποίηση, οποιαδήποτε Δραστηριότητα. Μάθαιναν να Ζουν στο Φως χωρίς να παραλείπουν το Ιερό Καθήκον τους, την Αποστολή τους σε αυτή την ζωή. Απλά εκμεταλλευόντουσαν τον χρόνο τους στην γη στο έπακρο, ζώντας ορθά και κάνοντας τα σωστά πράγματα.

 

Το γεγονός ότι στον Ιερό Χώρο των Δελφών υπήρχαν Μύστες που είχαν Βιώσει το ΑΧΡΟΝΟ και Ζούσαν μια Ιερή Ζωή Καθαγιάζοντας τον Τοπικό Χρόνο και τις καθημερινές πράξεις, δεν είναι απλά ένας ισχυρισμός. Πέρα από την Εσωτερική Πληροφόρηση, αποδεικνύεται από την Δράση της Ιερής Κοινότητας, από τις Ιερές Τελετουργίες που Τελούσαν, από τις Γιορτές και την γενικότερη ιστορική δράση. Το ότι και στην Αρχαιότητα (λόγω έλλειψης πληροφοριών) και αργότερα στους χριστιανικούς αιώνες (λόγω εσκεμμένης διαστρέβλωσης της ιστορίας) επικράτησε μια αλλοιωμένη εικόνα για τους Δελφούς και την Δράση της Ιερής Κοινότητας είναι πρακτικά αδιάφορο. Όποιος θέλει να δει την Αλήθεια την βλέπει, όποιος κλείνει τα μάτια στην Αλήθεια απλά επιλέγει τον δρόμο της άγνοιας. Οι Ιεροί Μύστες Ζούσαν έτσι κι αλλιώς μια Ιερή Ζωή διαφορετική από αυτήν των απλών ανθρώπων.

 

Για τον Μύστη που Βιώνει την Εσωτερική Ουσία, που έχει Εδραιωθεί στον Εσωτερικό Εαυτό, που Παραμένει Ακίνητος Παρατηρητής όσων συμβαίνουν, υπάρχει Απόλυτη Ελευθερία. Ο «Παρατηρητής» μπορεί να Είναι στο ΑΧΡΟΝΟ, στον ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΑΥΤΟ, (μέσα στην Έκσταση), ή μπορεί να είναι στην Δημιουργία. Ενώ όμως Παρακολουθεί την Παγκόσμια Ροή των Φαινομένων, Έχει Σαφή Καθαρή Αντίληψη ότι η Ροή των Φαινομένων δεν είναι Ροή γιατί όλα γίνονται μέσα στην Ακινησία της Αντίληψης, Ρέουν  Χωρίς να Ρέουν, είναι μόνο ένα Φαινόμενο. Έτσι ο Μύστης όταν Βιώνει τις Καταστάσεις της Δημιουργίας δεν παραπλανάται να τα θεωρεί όλα αυτά πραγματικά. Έτσι μπορεί να Βιώνει τις Ανώτερες Εσωτερικές Καταστάσεις,  του Ανώτερου Εαυτού, να έχει Εμπειρία του Εσωτερικού Αιώνιου Χώρου, ή να βιώνει την εξωτερική ζωή του κατώτερου εαυτού, να ζει τον περιορισμένο εαυτό μέσα σε ένα αχανή εξωτερικό αντικειμενικό κόσμο. Όσο ο Μύστης είναι συνδεδεμένος με τον εξωτερικό φορέα του, το σώμα μπορεί να βιώνει όλες αυτές τις Καταστάσεις Ύπαρξης γνωρίζοντας ότι είναι Παροδικά Φαινόμενα. Την Μόνη αληθινή Κατάσταση (του ΑΧΡΟΝΟΥ) μπορεί να την Βιώνει μόνο Προσωρινά, (όπως στην ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΧΡΟΝΟΥ, που παρομοιάζεται στην Εσωτερική Παράδοση σαν το «κράτημα της αναπνοής» - πόσο θα το κάνεις;). Έχοντας όλη Αυτή την Εμπειρία, όταν αποχωρίζεται από το σώμα γνωρίζει που πηγαίνει. Όχι μόνο οι Κατώτεροι Κόσμοι της Μορφής (ο Αστρικός Ουρανός, η Νοητική Σφαίρα) είναι Παροδικοί αλλά ακόμα και τα Ηλύσια Πεδία της Μη-Δυαδικής Συνείδησης είναι μόνο Προσωρινή Διαμονή. Ακόμα και οι Ανώτεροι Ουρανοί του Εσωτερικού Χώρου, μολονότι είναι Αιώνιοι είναι Περιορισμένοι και συνεπώς δεν μπορούν να αναγνωριστούν σαν το ΑΛΗΘΙΝΑ ΜΟΝΙΜΟ. Ο Αληθινός Μύστης (που έχει βιώσει πραγματικά, έστω και μία φορά, την ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΧΡΟΝΟΥ) ζει σαν Αφυπνισμένος Παρατηρητής, σε ένα Αιώνιο Τώρα και Μέσα σε Αυτό υπάρχουν όλα, παρελθόντα, τωρινά, και εισέρχονται κάθε στιγμή τα μελλούμενα. Αλλά όλα ανήκουν στο Παροδικό και Χάνονται στο Τέλος της Κοσμικής Δημιουργίας.

 Όπως Ομολογεί η Εμπειρία των Μυστών Είμαστε Πάντα η Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή, η Ουσία, ο Παρατηρητής. Η Αληθινή Κατάστασή μας είναι το ΑΧΡΟΝΟ. Όταν μεταβαίνουμε, στην Δημιουργία, στον Ανώτερο  Εσωτερικό Εαυτό, στον κατώτερο εαυτό,  στο χρόνο του εξωτερικού κόσμου, αυτή είναι μια αλλαγή στην Αντίληψη, στην Επίγνωση, στην Κατανόηση. Απλά αποροφιόμαστε σε αυτό που συμβαίνει. Άρα κι η Επιστροφή δεν είναι πραγματική επιστροφή, είναι μόνο Αφύπνιση, Διαφώτιση, Κατανόηση.

 

Η Μύηση μας μαθαίνει τι ακριβώς Είμαστε, τι είναι πραγματικά η Ύπαρξη και τι σημαίνει η Ζωή. Μας διδάσκει πως να Αποσυρόμαστε από το Παροδικό, πως να Διαχειριζόμαστε την Ζωή Ορθά, πότε να είμαστε έξω, πότε να αποσυρόμαστε. Έτσι η ζωή γίνεται Ιερή.  Και τέλος μας αφυπνίζει στην παρούσα στιγμή, μας φέρνει μπροστά στο ερώτημα της ζωής. Πρακτικά, Που είμαστε την παρούσα στιγμή; Τι κάνουμε; Εκμεταλλευόμαστε σωστά τον χρόνο μας;

 

Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ Βιώνεται μόνο Προσωρινά όσο είμαστε στο σώμα. Μόνο όταν αποχωριζόμαστε βιώνουμε μια Μόνιμη Μετάβαση στο ΑΧΡΟΝΟ.

 

Τελικά, ο ΕΑΥΤΟΣ είναι έξω από τον ΧΡΟΝΟ (τον Αιώνιο Χώρο, τον Χρόνο της Μεταβολής των Μορφών). ΕΔΩ, ΤΩΡΑ Είναι Όλα. Μπορείς να Είσαι στον ΕΑΥΤΟ, ΕΔΩ, ΤΩΡΑ. Μπορείς να είσαι Εδώ στον Αιώνιο Χώρο, μπορείς να ξεχνιέσαι εδώ στον Κόσμο των Μορφών. Το Εδώ ή το εδώ είναι Μέσα στο Όλο, μέρος του Όλου, δεν είναι το Όλο, δεν είναι κάτι ανεξάρτητο. Ό,τι είναι μέσα στον ΧΡΟΝΟ είναι περιορισμένο και παροδικό. Είναι αληθινό όταν συμβαίνει κι είναι παροδικό.  Όλες οι καταστάσεις, οι πραγματοποιήσεις, κάθε εξέλιξη, Όλα, είναι Μεταβολές. Όλα υπάρχουν κι ότι εμφανίζεται το ενεργοποιούμε εμείς, υπάρχει επειδή το παρατηρούμε. Αν απορροφηθούμε σε αυτό, αυτό αποκόβεται από το Όλο, φαίνεται ανεξάρτητο, «εισερχόμαστε» στην «πραγματικότητά» του. Η «Απόσυρση» από αυτό το απενεργοποιεί, το «εξαφανίζει». Ο ΧΡΟΝΟΣ είναι η Κίνηση. Γίνεται αντιληπτός από την μεταβολή, από τα συμβάντα, αλλά δεν ταυτίζεται με τα συμβάντα. Είναι το Πλαίσιο της Κίνησης Μόνο, η Ζωή στην Αγνότητά της, η Λευκή Νύχτα που μέσα της πλέκονται τα όνειρα της ζωής.

 

Ο ΕΑΥΤΟΣ (το ΑΧΡΟΝΟ), ο ΧΡΟΝΟΣ, οι Μεταβολές Μέσα στον ΧΡΟΝΟ, ο Αιώνιος Χώρος (των Τριών Καταστάσεων), ο Χρόνος που Εκδηλώνονται οι Μορφές, τα Ηλύσια Πεδία,  ο Νοητικός Κόσμος , ο Αστρικός Κόσμος,  το Αιθερικό Πεδίο, το Υλικό Πεδίο, Όλα υπάρχουν ΕΔΩ, ΤΩΡΑ. Όλα όσα βιώνουμε είναι Εμπειρίες, υπαρξιακός χρόνος. Αλλά ποια είναι η Υπέρτατη Εμπειρία; Η Επιστροφή στον ΕΑΥΤΟ, η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΣΤΟ ΑΧΡΟΝΟ. Αυτή ήταν η λύση που έδωσαν οι Αρχαίοι Σοφοί Μύστες κι αυτό το ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ μας Παρέδωσαν να Διαφυλάξουμε και να Μεταδώσουμε στις μελλοντικές γενιές των ανθρώπων.

 

Οι Πλήρως Μυημένοι, Οι Όσιοι με τους Λευκούς Χιτώνες.

 

Για τους Πραγματικά Μυημένους της Αρχαιότητας, των Δελφών, η Πραγματικότητα, η Φύση, η Ψυχή, ο Αληθινός Εαυτός, Βιωνόταν και γινόταν «Εσωτερική Εμπειρία» Μονάχα στην Υπέρτατη Κατάσταση που μπορεί να Βιώσει ο Άνθρωπος μέσα στην Έκσταση, σαν το ΑΧΡΟΝΟ. Ήταν λοιπόν ένα Βίωμα, μια «Εμπειρία Ζωής», αυτό που υπονοούσαν οι θεολογικοί όροι κι όχι απλά φιλοσοφικοί νοητικοί όροι που προσπαθούσαν να περιγράψουν την Πρώτη Αρχή. Η Εμπειρία του ΑΧΡΟΝΟΥ είναι μια Απόλυτη Κατάσταση που μέσα της συγχωνεύονται τα πάντα και λιώνουν τα «αντίθετα». Είναι μια Κατάσταση (αφού η Συνείδηση Εισέρχεται σε Αυτήν και Εξακολουθεί να Ζει, με τους Όρους Αυτής της Κατάστασης) και ταυτόχρονα δεν είναι Υπαρξιακή Κατάσταση (γιατί η Ύπαρξη είναι κάτι Περιορισμένο και γιατί εδώ δεν υπάρχει κάποια Αντίληψη που να Συλλαμβάνει κάποιο «περιεχόμενο», ιδιότητες, χαρακτηριστικά, κάτι που μπορεί να περιγράψει η Αντίληψη). Οι Μεγάλοι Μύστες είχαν ένα Μυστικό Όρο (ένα Βιωματικό Όρο, κι όχι απλά μια λέξη, όπως την αντιλαμβάνονται οι κοινοί άνθρωποι), ήταν ο όρος ΧΑΟΣ, το Χάος της Αρχαίας Παράδοσης, που όμως για όσους είχαν Βιώσει Πραγματικά την Υπέρτατη Κατάσταση «έδειχνε» τον πραγματικό «χαρακτήρα» του ΑΠΟΛΥΤΟΥ. Είναι ΑΥΤΟ που Υπάρχει Πάντα, ΑΥΤΟ που Υποστηρίζει τα Πάντα, Τελείως Πλήρες και Τελείως Κενό, Ζωντανό και Αθέατο, Φως και Σκοτάδι, Υπάρχει από Μόνο του, στην Δική του Κατάσταση και Βιώνεται Μόνο όταν η Ύπαρξη «Χάνεται» Μέσα του. Όλοι όσοι Βίωσαν (αν Βίωσαν) αυτή την Ύστατη Κατάσταση του Όντος γνωρίζουν για «τι» μιλάμε.
 

Αν και οι Μυημένοι μπορούσαν να Βιώσουν Αυτή την Κατάσταση (Μη-Κατάσταση) ανεξάρτητα από τον ιστορικό χρόνο και τις εξωτερικές συνθήκες, (μέσα στην Έκσταση), εν τούτοις η Ιερή Τελετουργία του Νέου Έτους, η ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΧΡΟΝΟΥ, ήταν κάτι διαφορετικό. Δεν ήταν απλά, πέρα από την Εσωτερική Εμπειρία που Βίωναν οι Μύστες, και ένα ιστορικό γεγονός που λάμβανε χώρα σε μια συγκεκριμένη στιγμή του Ιερού Ηλιακού Έτους (στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο), ούτε ήταν το πιο σημαντικό το γεγονός ότι συμμετείχαν σε αυτή την Μυστική εμπειρία πολλοί ταυτόχρονα. Αυτή η Τελετουργία ήταν μια «Επιβεβαίωση» της Πραγματικότητας, μια «Απόδειξη» για την φυσική, εγγενή, δυνατότητα του Ανθρώπου να Βιώσει την Υπέρτατη Κατάσταση της Ύπαρξής του και σηματοδοτούσε το πέρασμα από τον Χρόνο (της Δημιουργίας) στο ΑΧΡΟΝΟ (που Περιέχει τα Πάντα, Χωρίς να Αλλοιώνεται η Φύση του).

 

Το ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ήταν το Μεγάλο Εξωτερικό σύμβολο του ΑΧΡΟΝΟΥ. Οι Μύστες των Δελφών (και όλοι οι Μυημένοι του Αρχαίου Κόσμου) δεν προετοιμάζονταν για το φυσικό γεγονός του Ηλιοστασίου (αυτή θα ήταν όχι απλά μια επιφανειακή αλλά μια «υβριστική» ερμηνεία) αλλά για το ΜΥΣΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑ ΤΟΥ ΑΧΡΟΝΟΥ την Ιερή Ώρα του Ηλιοστασίου (που ήταν Ιερή λόγω της Τελετουργίας, της Συμμετοχής των Μυστών και της Υπερβατικής Εμπειρίας που είχαν στην Διάρκειά της κι όχι σαν φυσικό εξωτερικό γεγονός, που θα ήταν ανόητη ειδωλολατρία).

 

Έτσι αφού οι Μύστες που είχαν ήδη Βιώσει την Υπέρτατη Κατάσταση (ή Προετοιμάζονταν να την Βιώσουν) Προετοιμάζονταν όλο τον μήνα πριν το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, για να Συμμετάσχουν σε μια Κοινή Ιερή Πράξη και να Ενωθούν Ομαδικά με το ΑΧΡΟΝΟ σε μια Ομαδική Εμπειρία που δεν είχε προσωπικό χαρακτήρα. Οι Μύστες «εκπροσωπούσαν» τον ΑΝΘΡΩΠΟ, το ανθρώπινο είδος και ολόκληρο του ανθρώπινο γένος. Και αυτό το έκαναν μέσα στην απλή Ανθρώπινη Εμπειρία και Γνώση τους κι όχι για να σφετερισθούν την Πνευματική Αλήθεια ή να κυριαρχήσουν θρησκευτικά πάνω στους άλλους. Μέσα από το Μυητικό Έργο τους (στην Διάρκεια του Ιερού Έτους) δεν «χειραγωγούσαν» τους ανθρώπους αλλά τους Άνοιγαν την Πνευματική Οδό της Απελευθέρωσης. Και γνώση είχαν και μέτρα λάβαιναν ενάντια σε αυτούς που προσπαθούσαν να εμπλέξουν το Ιερό και το «Μαντείο» σε κοσμικές επιδιώξεις και σε εξωτερικές υλικές δραστηριότητες. Αν η Ιερή Αδιαφορία δεν απομάκρυνε τους αμύητους κι αν η ιερή ανοχή και η ιερή κατανόηση δεν εξουδετέρωνε τις ταπεινές δραστηριότητες των εχθρών του ιερού, τότε ήταν αναγκασμένοι να απαντήσουν έμπρακτα, στο επίπεδο των βέβηλων, με ιερό πόλεμο.

 

Τον Ιερό Μήνα του Χειμερινού Ηλιοστασίου, ο Παρνασσός Έλαμπε μέσα στο Απόκοσμο Ουράνιο Φως και μονάχα οι Μυημένοι και οι Λάτρες του Φωτός μπορούσαν να το «διακρίνουν» από το λαμπερό φυσικό χειμωνιάτικο φως του Ιερού Όρους. Όλα ήταν Ειρηνικά, το Τοπίο, η Φύση, τα Δένδρα, οι Πηγές με το Ιερό Νερό κι οι Γλυκές Αναθυμιάσεις της μάνας γης. Και καθώς πλησίαζε η Ιερή Μέρα, η Ιερή Στιγμή, της Ιερής Πράξης, όλα βυθίζονταν όλο και πιο πολύ στην ΙΕΡΗ ΣΙΓΗ. Κι όσοι ήταν Εδώ, στους Δελφούς, οι ιεροί προσκυνητές που έρχονταν από μακριά ένοιωθαν σαν να τους κοβόταν η ανάσα. Κι αυτό τους αφύπνιζε σε όσα ιερά συνέβαιναν στον Ιερό Χώρο, μέχρι που η αίσθηση της ζωής γινόταν ιερό δέος. Σήμερα δεν πηγαίνει κανένας με σεβασμό στον Ιερό Χώρο. Οι άνθρωποι αφού από το μίσος τους γκρέμισαν και επιχωμάτωσαν την περιοχή για να χτίσουν σπίτια να στεγάσουν την μικρότητά τους, προσπάθησαν να ξεχάσουν την ίδια τους την ζωή, την ίδια τους την ιστορία. Κι οι ανασκαφές των Γάλλων και των άλλων αυτό που αποκάλυψαν ήταν η βαρβαρότητα των ανθρώπων, όχι το Φως της Αλήθειας. Και το πλήθος των τουριστών που επισκέπτεται κατά χιλιάδες τον Χώρο προσβάλει την Αλήθεια, δεν προσφέρει Τιμή, μονάχα κέρδος στους εμπόρους της ιστορίας.

 

Αλλά τότε, παλιά, τότε που οι Έλληνες ήταν Έλληνες, όλα συνέβαιναν διαφορετικά, για αιώνες. Την Ιερή Μέρα οι Μύστες ντύνονταν σε ολόλευκους χιτώνες κι από νωρίς Ετοιμάζονταν για την ΜΕΓΑΛΗ ΙΕΡΟΥΡΓΙΑ. Τι ακριβώς έκαναν; Μονάχα οι Μύστες Γνωρίζουν. Πέρα όμως από όλα όσα γνωρίζουμε, υποθέτουμε, ή φανταζόμαστε, ένα είναι βέβαιο. Την Ιερή Στιγμή μέσα σε κυριολεκτική και μεταφορική «Ακινησία» οι Μύστες Βυθίζονταν στο ΑΧΡΟΝΟ. Δεν μιλάμε για ακινησία του σώματος, της ψυχής ή του νου, ούτε για Ακινησία της Αντίληψης, αλλά για Ολοκληρωτική Ακινησία της Ύπαρξης, που Μέσα από την «Κοσμική Νύχτα» Βγάζει στο ΦΩΣ. Όταν οι Μύστες επέστρεφαν από την ΙΕΡΗ ΕΚΣΤΑΣΗ ξεκινούσε το Νέο Ιερό Έτος. Μέσα στην ΙΕΡΗ ΣΙΓΗ σε λίγο θα άρχιζαν σιγά-σιγά ξανά οι Δραστηριότητες της Ζωής κι η Φύση θα Γιόρταζε μαζί με τους Ανθρώπους την Αναγέννηση του Χειμώνα και την Άνθιση της Άνοιξης. Το ΦΩΣ που για Μια Στιγμή είχε Αποσυρθεί στην Δική του Άχρονη Κατάσταση Επέστρεφε στην Δημιουργία για ένα ακόμα συμβολικό κύκλο.

 

Η Παράδοση

 

Η Εσωτερική Παράδοση έξω από την γραμμή της ιστορίας, μέχρι σήμερα.

 

Κανείς δεν μπορεί να πει τι είναι το ΑΧΡΟΝΟ, τι είναι το ΦΩΣ. Κι όσοι Μύστες Βίωσαν την Υπέρτατη Κατάσταση είναι Άφωνοι. Η ΙΕΡΗ ΣΙΓΗ είναι η Ίδια η Ουσία της Ζωής κι όχι μια Ιερή Υποχρέωση ή ένας Εξωτερικός Κανόνας Πειθαρχίας. Οι Αρχαίοι Μύστες Φρόντισαν να Ασφαλίσουν το Μυστικό και να Εξασφαλίσουν την Ιερή Μετάδοση του Φωτός, με την Προσωπική Μετάδοση μέσα στον Χρόνο. Αν σήμερα μιλάμε για όλα αυτά δεν το κάνουμε ούτε για να εντυπωσιάσουμε, ούτε για να προκαλέσουμε. Γνωρίζουμε ακόμα τις πιθανότητες να γίνει κακή χρήση όλων αυτών των πληροφοριών. Όσα είπαμε (το ορκιζόμαστε) δεν είναι δικά μας, γράφτηκαν με ιερή εντολή κι είναι μονάχα ένα μέρος από αυτά που μας αποκαλύφθηκαν. Δεν είναι απλά ντροπή για τους κατοίκους αυτού του Τόπου να έχουν μια διαστρεβλωμένη εικόνα για την Αλήθεια, για το Παρελθόν, για τους Προγόνους τους, είναι ότι μη γνωρίζοντας δεν είναι Έλληνες. Πρέπει να Γνωρίσουν για να ξαναγίνουν Έλληνες.

 

Υπάρχει πραγματικά μια Εσωτερική Παράδοση που Πηγάζει από την Αρχαία Κοινότητα των Μυστών (που είχαν Ιερή Έδρα τους Δελφούς) και Συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Όσοι είναι απέξω μπορούν να υποθέτουν ή να φαντάζονται πολλά. Όσοι είναι Μέσα γνωρίζουν ότι είναι καθαρά πνευματική κοινότητα χωρίς εξωτερικές δραστηριότητες ή παρουσία. Δεν μιλάμε για ανθρώπινο οργανισμό ή ίδρυμα. Η Μύηση, τα Μυστήρια είναι καθαρά Πνευματική Διαδικασία κι είναι κάτι ιδιωτικό κι όχι κάτι δημόσιο. Έχει περάσει πια η Εποχή που υπήρχε ανάγκη για μια Εξωτερική Θρησκεία. Σήμερα οι άνθρωποι έχουν κατανοήσει ότι η Αλήθεια είναι Εσωτερική Διαφώτιση κι όχι Εξωτερική Δραστηριότητα (νοητική σύλληψη ή εξωτερική υλική πράξη). Κι αυτό που Διατηρεί και Μεταδίδει η Εσωτερική Παράδοση είναι το ΦΩΣ, η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, κι όχι Διδασκαλίες, οι Πρακτικές. Αν Υπηρετούμε έστω και στο Ελάχιστο αυτόν τον Σκοπό, νοιώθουμε ότι δεν χαραμίσθηκε η ζωή μας στην γη.

 

Σε λίγες μέρες μπαίνουμε στο ιερό χρονικό διάστημα του Χειμερινού Ηλιοστασίου. Για κάποιους έχει σημασία, κάποιοι δεν καταλαβαίνουν καν για τι πράγμα μιλάμε. Οι δρόμοι τους οδηγούν μακριά, πρέπει ακόμα να περιπλανηθούν στις χώρες της άγνοιας, μέχρι να διαπιστώσουν ότι όλα τα μονοπάτια που πήραν ή μπορούν να πάρουν, τους οδηγούν ΕΔΩ, ΤΩΡΑ, ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ, στην ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥΣ, στην ΘΕΪΚΗ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ.