ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ Α΄
Όταν κάποιος μελετά σοβαρά την Αρχαιοελληνική Παράδοση, την Θρησκευτική Σκέψη, τον Φιλοσοφικό Στοχασμό, των Αρχαίων Ελλήνων, διαπιστώνει κάποια πράγματα που δεν πέφτουν εύκολα στην αντίληψη του εξωτερικού, επιφανειακού μελετητή. Αυτή η μελέτη μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο σε Εσωτερικές Σχολές ή κοντά σε ανθρώπους που όντως έχουν διερευνήσει την Αρχαιοελληνική Παράδοση. Στα εξωτερικά σχολεία και στα επίσημα πανεπιστήμια επικρατεί σκοταδισμός.
Το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται κάποιος είναι ότι η Ελληνική Παράδοση πηγαίνει πολλές χιλιετηρίδες πίσω και χάνεται στην προϊστορία. Το δεύτερο πράγμα που κατανοεί κάποιος είναι ότι μολονότι η Ελληνική Σκέψη έχει συνέχεια διαφοροποιείται στην διάρκεια των χιλιετηρίδων, των αιώνων. Έτσι οι θρησκευτικές αντιλήψεις και οι φιλοσοφικές συλλήψεις αλλάζουν, η πραγματικότητα περιγράφεται με διαφορετικό τρόπο και με νέους θεολογικούς ή φιλοσοφικούς όρους αλλά το εσωτερικό περιεχόμενο παραμένει το ίδιο μέσα στον χρόνο. Το τρίτο πράγμα που παρατηρούμε είναι ότι μολονότι η Ελληνική Σκέψη έχει κάποιες βασικές αρχές κι έχει συνέχεια μπορεί να περιγραφεί σε σαφώς διακριτές φάσεις της εξέλιξής της.
Στην πολύ παλιά εποχή η Σκέψη είναι Μαγική Μυθολογική, όπως σε όλους τους λαούς άλλωστε. Η Πραγματικότητα περιγράφεται σαν το Άγνωστο, το Απλησίαστο, το Χάος που είναι στην Αρχή. Επίσης περιγράφεται σαν η Φύση που γεννά τα πάντα. Είναι η Μεγάλη Ψυχή από την οποία εκπορεύονται όλα και στην Οποία όλα βρίσκουν τον προορισμό τους.
Σε μια μεταγενέστερη φάση η Σκέψη γίνεται Ιερατική Τελετουργική. Μιλάμε για το τέλος της Δεύτερης Χιλιετηρίδας π.Χ. και για την αρχή της Πρώτης Χιλιετηρίδας π.Χ. Τότε δημιουργούνται διάφορα θρησκευτικά συστήματα που θα διασωθούν στους Ιερατικούς ορφικούς Ύμνους, στο Σύστημα του Ησιόδου και στις θρησκευτικές αντιλήψεις του Ομήρου.
Τον 8ο αιώνα π.Χ. με τον Ορφέα η Σκέψη Μετουσιώνεται πραγματικά σε Θεολογική Μυστηριακή και δίνεται μια Βαθύτερη Βιωματική Ερμηνεία της Πραγματικότητας. Ο Ορφέας ανοίγει τον δρόμο στον Πυθαγόρα, τον Παρμενίδη και τον Ηράκλειτο, τον Πλάτωνα και τους άλλους μεγάλους φιλοσόφους της Ελλάδας. Στον 7ο, 6ο, 5ο, αιώνα κυριαρχούν στον Ελληνικό Στοχασμό η Ορφική Αντίληψη που αποκρυσταλλώνεται στις ιερές πράξεις στους Ορφικούς Θιάσους, στην Ελευσίνια Μύηση και στην Δελφική Λατρεία.
Παράλληλα την εποχή της Μεγάλης Ακμής οι Μεγάλοι Φιλόσοφοι εγκαταλείπουν της Μυστηριακή Θεολογική Σκέψη και χρησιμοποιούν όρους φιλοσοφικούς, ψυχολογικούς κι ανθρωπολογικούς για να περιγράψουν την Πραγματικότητα. Έχοντας πίσω του την Ορφική Παράδοση και τα Μυστήρια, τον Παρμενίδη και τον Ηράκλειτο ο Πλάτωνας μεταφέρει την παλιά αντίληψη σε σύγχρονους όρους, όπως, το Είναι, ο Νους, η Ψυχή. Αυτό το έργο της Θεμελίωσης της Φιλοσοφικής Ψυχολογικής Σκέψης θα συνεχιστεί με τους άλλους φιλοσόφους, τον Αριστοτέλη, τον Επίκουρο, τους Στωικούς μέχρι την χριστιανική εποχή.
Λίγο πριν την χριστιανική εποχή αναπτύσσεται η Γνωστική Σκέψη που ολοκληρώνεται τους μεταχριστιανικούς αιώνες στην Ερμητική Αντίληψη. Είναι η Εποχή όπου η Ελληνική Σκέψη γίνεται Αντικειμενική και Παγκόσμια. Ο Ερμητισμός δεν αποτελεί απλά την Τελείωση (την Πλήρη Ανάπτυξη) της Ελληνικής Σκέψης, είναι η μετουσίωση της Αντίληψης σε Αντικειμενική Αλήθεια και Βίωμα. Η Ελληνική Σκέψη μέσω του Ερμητισμού θα περάσει μυστικά στην Δυτική Παράδοση και στην χριστιανική θεολογική σκέψη (ακόμα κι αν οι εκπρόσωποί του δεν το αντιλαμβάνονται).
Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό (και για αυτό αναφερθήκαμε στην εξέλιξη της Ελληνικής Σκέψης) είναι ότι, από την προϊστορική εποχή μέχρι τους μεταχριστιανικούς αιώνες η Ελληνική Σκέψη αποτελεί μια συνέχεια. Έτσι βλέπουμε αρχαίους Μυθολογικούς ή Ιερατικούς ή Θεολογικούς Μυστηριακούς όρους να χρησιμοποιούνται παράλληλα με Φιλοσοφικούς Ψυχολογικούς ή Αντικειμενικούς όρους ή να χρησιμοποιούνται σαν συνώνυμα. Το Χάος, η Φύση, ο Θεός (ο Δίας), το Αληθινό Είναι, η Μεγάλη Ψυχή, η Πραγματικότητα, δείχνουν το ίδιο πράγμα. Έτσι όταν μιλάμε για μια εποχή, όπως ο 6ος, ο 5ος, ο 4ος αιώνας π.Χ. χρησιμοποιούμε Ιερατικούς ή Μυστηριακούς, ή Φιλοσοφικούς όρους. Έχοντας ακριβώς υπόψη μας την εξέλιξη της Ελληνικής Σκέψης αυτό δεν θα πρέπει να μας ξενίζει ή να μας μπερδεύει.
Η ΟΥΣΙΑ
Ο Ωκεανός της Ουσίας
Η Πρώτη Αρχή Περιγράφεται στην Ελληνική Σκέψη σαν Χάος, Αρχέγονος Ουρανός, Φύση, Θεός, Ψυχή, Είναι, Αλήθεια, Πραγματικότητα. Αυτό δεν είναι μια νοητική σύλληψη, μια γενική έννοια που συλλαμβάνει ο ανθρώπινος περιορισμένος νους. Για τους Μύστες της Ελληνικής Σκέψης είναι μια Βιωματική Πραγματικότητα που Συλλαμβάνεται στο Εσώτερο Είναι του Όντος σαν το Άνοιγμα προς την Απεραντοσύνη και την Ελευθερία. Μέσα σε αυτό το Μυστικό Μυστηριακό Βίωμα, η Αρχή, το Όλον, η Πραγματικότητα είναι Ουσία, η Αληθινή Ουσία που Αποτελεί το Βάθρο των Πάντων, την Εσωτερική Πραγματικότητα των Όντων, το Όριο Κάθε Εξέλιξης. Τι είναι Αυτή η Ουσία που Προσεγγίζεται Εσωτερικά, Μέσα μας; Είναι Ένας Ωκεανός από Κάτι που δεν Έχει Ιδιότητες αλλά είναι Παρουσία, είναι Επίγνωση της Ύπαρξης του και είναι Ζωντανό, Άπειρο και Πλήρες. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει εδώ ούτε Αντίληψη, ούτε Χώρος, ούτε Χρόνος. Αυτά είναι περιορισμένες αντιλήψεις που αναφέρονται σε μια άλλη πραγματικότητα. Αυτή η Ουσία που δεν έχει Όρια είναι Μία αλλά και Μέρος και Ελάχιστο. Και ακόμα το Όλον, το Μέρος και το Ελάχιστο έχουν τις Ίδιες Ιδιότητες (ή Μη ιδιότητες). Είναι Μια Ολογραφική Πραγματικότητα. Τι Είναι Αυτό; Από Που και Πως Υπάρχει; Αυτά τα ερωτήματα δεν έχουν νόημα. Υπάρχει. Τι θα πει Υπάρχει;. Ότι Είναι Εδώ. Εκδηλώνεται. Ζει.
Η Δημιουργία στο Επίπεδο της Αντίληψης, τα Επίπεδα της Δημιουργίας με την Επιλογή
Ό,τι αντιλαμβάνονται τα όντα σαν Δημιουργία δεν είναι ούτε Μετασχηματισμός της Ουσίας σε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, ούτε απορροή, ούτε δημιουργία εκ του μηδενός κάποιου πράγματος που δεν υπήρχε και τώρα υπάρχει. Όλες αυτές είναι περιορισμένες αντιλήψεις και επιφανειακές ερμηνείες. Ό,τι Φαίνεται να Υπάρχει είναι μόνο Αντίληψη. Τι Είναι Αντίληψη; Είναι Δραστηριότητα της Ουσίας, είναι η Σύλληψη της Ουσίας σαν Κάτι Αντικειμενικό. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό η Αυτεπίγνωση της Ουσίας και η Αντίληψη της Ουσίας σαν κάτι Αντικειμενικό. Στην πραγματικότητα η Αντίληψη είναι μιας άλλης τάξης πραγματικότητα, (έτσι το αντιλαμβανόμαστε). Είναι Δραστηριότητα, Λειτουργία, μια κατασκευασμένη πραγματικότητα. Τώρα, τι Σχέση υπάρχει πραγματικά ανάμεσα στην Δραστηριότητα της Ουσίας και την Αντίληψη είναι ένα Μυστικό που αποκαλύπτεται μόνο στους Μύστες. Αυτό που μπορεί να γίνει κατανοητό είναι ότι η Αντίληψη διαβαθμίζεται, έχει διάφορα επίπεδα. Υπάρχει Αντίληψη του Όλου, του Μέρους, του Ελάχιστου. Έτσι η Δημιουργία, η Πραγματικότητα των Φαινομένων έχει διάφορα επίπεδα, που είναι Μη Χώρος, Χώρος, Δυαδική Πραγματικότητα (ή Ύπαρξη μέσα στον Χώρο, Εμπειρία του Χρόνου). Επειδή στην Ελληνική Σκέψη, Πραγματικότητα, Φύση, Ύπαρξη, Ψυχή, περιγράφουν την Μία Πραγματικότητα γίνεται κατανοητό ότι Περιγράφοντας την Λειτουργία της Αντίληψης, τα Διάφορα Κοσμικά Επίπεδα της Αντίληψης, περιγράφουμε ταυτόχρονα και τις Λειτουργίες της Ψυχής και τα Επίπεδα της Υπαρξιακής Εμπειρίας.
Η Αντίληψη του Όλου και του Μέρους
Η Αντίληψη δεν είναι παρά Δραστηριότητα της Ουσίας. Πως ακριβώς λειτουργεί και τι δραστηριοποιείται στην Ουσία και προκύπτει Αντίληψη του Όλου, του Μέρους ή του Ελαχίστου κατανοείται μονάχα από το ον που βιώνει αυτή την εμπειρία, (στην πράξη). Η Αντίληψη αντιλαμβάνεται την Ουσία σαν Χώρο, σαν Υποκειμενικό Χώρο που Αντικειμενοποιείται. Σε Αυτές τις Ανώτερες Εσωτερικές Καταστάσεις η Αντίληψη Είναι ο Χώρος ή Πληροί τον Χώρο (όταν Αντικειμενοποιείται). Η Μετάβαση από την Μια Κατάσταση στην Άλλη είναι Εδώ Εσωτερική, «Αντιληπτική».
Όταν η Αντίληψη περιορίζεται στο Ελάχιστο λειτουργεί σαν ατομικότητα, υπαρξιακός νοητικός πυρήνας που βιώνει την εμπειρία της ύπαρξης σε ένα αντικειμενικό εξωτερικό κόσμο. Είναι η Κατάσταση της Δυαδικότητας. Περιγράφονται διάφορα επίπεδα ύπαρξης, κόσμοι, νοητικός, ψυχοδυναμικός, φυσικός, υλικός. Η μετάβαση σε αυτούς τους κόσμους κι η αποχώρηση γίνεται με την πρόσληψη ή την απόρριψη του ανάλογου (με το επίπεδο) φορέα. Είναι το φαινόμενο της γέννησης και του θανάτου.
Το πως η Ανώτερη Οντότητα συνδέεται και λειτουργεί μέσα σε ένα κατώτερο φορέα δεν είναι πάντα συνειδητό κι αντιληπτό από τα όντα, επειδή, συνήθως, τα όντα ταυτίζονται με τον φορέα τους. Κι εδώ είναι απαραίτητη η καθοδήγηση για να κατανοήσει κάποιος τον μηχανισμό της ζωής. Αλλιώς πρέπει να το ερευνήσει και να το ανακαλύψει μόνος του (μέσα σε αντίξοες συνθήκες).
Η Αντίληψη της Ύπαρξης σαν Ουσίας, σαν Ύπαρξης, σαν Χώρου και σαν Δραστηριότητας
Γίνεται κατανοητό ότι το Μόνο που Υπάρχει Πραγματικά είναι Ουσία. Όλα τα άλλα είναι Δραστηριότητες και φαινόμενα κι εμπειρίες ύπαρξης περιορισμένες και παροδικές. Και γίνεται ακόμα κατανοητό ότι το Βίωμα της Ουσίας (σαν του Βαθύτερου Υπαρξιακού Πυρήνα των όντων) είναι η Μόνη Αληθινή Ύπαρξη και Ζωή. Όλες οι άλλες εμπειρίες έχουν αρχή και τέλος. Η Ύπαρξη στον Απέραντο Αντικειμενικό Χώρο μολονότι μπορεί να έχει Απεριόριστη Διάρκεια παραμένει όμως περιορισμένη και φαινομενική ζωή. Η εμπειρία στις κατώτερες καταστάσεις είναι ακόμα πιο περιορισμένη και μικρότερης διάρκειας κι επαναλαμβάνεται (με την μετενσωμάτωση ή μετενσάρκωση) μέχρι την τελική απελευθέρωση.
Όταν η Ανώτερη Οντότητα συνδέεται με τον φορέα στον υλικό κόσμο συνδέεται σε ορισμένο σημείο του φορέα κι από εδώ δραστηριοποιείται και λειτουργεί και διαχειρίζεται τον φορέα και την εξωτερική δράση. Η «Σύνδεση» είναι σύνδεση της Αντίληψης («αντιληπτική»), δεν υπάρχει καμία ουσία που συνδέεται με τον φορέα. Ούτε υπάρχει διάχυση της Αντίληψης στο σώμα, ούτε «ένωση» με το σώμα σε μια ψυχοσωματική οντότητα (όπως λανθασμένα πιστεύουν κάποιοι δυτικοί θεολόγοι). Η «Σχέση» με το σώμα είναι άλλη, κι αυτό αποκαλύπτεται στην Μύηση.
Η ΦΥΣΗ-ΨΥΧΗ, ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΦΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Η Ουσία, Η Φύση σαν Αντίληψη του Όλου, Η Ψυχή σαν Αντίληψη του Μέρους
Για την Ελληνική Σκέψη, Ουσία, Φύση, Ψυχή, είναι αντιλήψεις-έννοιες που μιλούν για το ίδιο πράγμα που παρατηρείται από διαφορετικές θέσεις. Είναι έννοιες ταυτόχρονα ταυτόσημες και διαφορετικές. Η Ουσία Υπάρχει, Είναι. Η Φύση Λειτουργεί. Η Ψυχή βιώνεται σαν διαφορετικές υπαρξιακές καταστάσεις.
Μιλώντας για την Ψυχή (με διάφορους όρους) οι άνθρωποι, εδώ και χιλιάδες χρόνια μιλούν για την Αληθινή Ουσία, την Βαθύτερη Φύση, τον Αληθινό Εαυτό, που είναι ταυτόχρονα υπερβατικός και εγκόσμιος. Η Ψυχή είναι η Ανώτερη Οντότητα, που είναι πέρα από τον Χώρο και τον Χρόνο και ταυτόχρονα έχει εμπειρία του Χώρου αλλά και της περιορισμένης ύπαρξης μέσα στον Χώρο και μέσα στον Χρόνο. Η Ψυχή είναι ταυτόχρονα η Μυστηριώδης Ουσία αλλά και οι Δραστηριότητες που συλλαμβάνουν τον Χώρο και βιώνουν την ύπαρξη μέσα στον Χώρο και τον Χρόνο. Η Ψυχή , σαν Ύπαρξη βιώνει τρεις καταστάσεις, την Αληθινή Ουσία, τον Απεριόριστο Χώρο και την περιορισμένη ύπαρξη μέσα στον Χώρο, μέσα στον Χρόνο. Η Ψυχή έχει λοιπόν τρεις Φύσεις. Είναι Ουσία, είναι (Αντιληπτικός) Χώρος κι είναι (Ύπαρξη) Δραστηριότητα που εκδηλώνεται μέσα σε κάποιο φορέα και μέσω αυτού δραστηριοποιείται στον εξωτερικό κόσμο.
Όταν το ον είναι ενσωματωμένο, και λειτουργεί μέσα από κάποιο φορέα αυτό που συνήθως αντιλαμβάνεται είναι όχι η Αληθινή Ουσία ή ο Εσωτερικός Απεριόριστος Χώρος αλλά η Παρουσία μέσα στον φορέα, οι δραστηριότητες (η νόηση, ο ψυχοδυναμισμός, οι αισθήσεις), το σώμα σαν προέκταση του εαυτού, σαν εαυτός. Είναι δύσκολο για τον συνηθισμένο άνθρωπο να νοιώσει και να κατανοήσει πως συνδέεται με το σώμα και ποια σχέση ακριβώς έχει με το σώμα. Κι από εδώ πηγάζουν όλα τα προβλήματα, η σύγχυση κι η έλλειψη ορθού προσανατολισμού στην ζωή. Κι η στροφή των ανθρώπων στην Εσωτερική Παράδοση, στα Μυστήρια έχει αυτό τον σκοπό, να φωτίσει το Μυστήριο της Ζωής και να διορθώσει τις στρεβλώσεις της όποιας κοινωνικής διαπαιδαγώγησης.
Συνήθως μιλάμε για Ουσία όταν αναφερόμαστε στην Αληθινή Ύπαρξη. Από την άλλη μεριά η Φύση υπονοεί το Όλον, την Αντίληψη του Όλου. Η Ψυχή σαν αντιληπτική έννοια, σαν θρησκευτικός και φιλοσοφικός όρος χρησιμοποιείται για το Ον, για το Μέρος που βιώνει τις διάφορες υπαρξιακές καταστάσεις, το Όλον της Ουσίας, το Μέρος της Δημιουργημένης Φύσης και το Ελάχιστο της Περιορισμένης Ύπαρξης μέσα στον Χώρο και τον Χρόνο. Με άλλα λόγια η Ουσία είναι Αφηρημένος Αντικειμενικός Όρος, η Φύση είναι Φιλοσοφικός και Φυσικός Όρος, ενώ η Ψυχή είναι κυρίως Ανθρωπολογικός Όρος.
Το Υπόβαθρο
Υπάρχει Μία Μοναδική Ουσία που Αποτελεί το Υπόβαθρο Κάθε Αντίληψης, Δημιουργίας, Ύπαρξης, Κάθε Κατάστασης, Όλων των όντων και των φαινομένων. Αυτό που διαφοροποιεί καταστάσεις, όντα, φαινόμενα είναι η διαφορετική Δραστηριότητα της Ουσίας. Πως και Γιατί συμβαίνει αυτό κανείς δεν γνωρίζει. Κι η ακριβής διαδικασία μπορεί να βιωθεί. Δύσκολα κατανοείται κι ακόμα πιο δύσκολα περιγράφεται. Ελάχιστοι γνωρίζουν και μπορούν να μυήσουν τους άλλους στο Μυστήριο της Δημιουργίας. Όμως η κατανόηση του γεγονότος (που έτσι συμβαίνει) αποτελεί το Κλειδί της Πνευματικής Εξέλιξης και την Πύλη που Οδηγεί στην Απελευθέρωση των όντων που ζουν περιορισμένα. Αυτό που χρειάζεται να αλλάξει είναι η Δραστηριότητα, η Δράση μας, για να μπορέσουμε να βιώσουμε το Βάθος της Ύπαρξης, την Αληθινή Ουσία, την Πραγματική Ζωή. Κι αυτό ακριβώς το Μυστικό αποκαλύπτεται στην Μύηση στα Μυστήρια, Βαθμιαία, ανάλογα με το επίπεδο ύπαρξης, δραστηριοποίησης και ζωής που βιώνουμε. Η Υπέρτατη Πραγματικότητα δεν μπορεί να Βιωθεί αν δεν βιώσουμε την Εσώτερη Φύση της Ψυχής (που είναι Απεριόριστος Χώρος) κι αυτό με την σειρά του δεν είναι εφικτό αν η Ψυχή δεν ανυψωθεί πάνω από τις εξωτερικές δραστηριότητες που την προσανατολίζουν και την κρατούν δέσμια στον «εξωτερικό» κόσμο και στον χρόνο. Έτσι εκ των πραγμάτων η Μύηση (τυπολογικά) περιγράφεται σε Τρεις Βαθμίδες, η Ύστατη Μύηση, η Μεγάλη Μύηση κι η Μικρή Μύηση.
Η Ψυχή σαν Χώρος
Η Ψυχή, πέρα από το ότι Είναι Ουσία, Χωρίς Ιδιότητες, πέρα από Χώρο και Χρόνο Βιώνεται στην Εσωτερική Εμπειρία σαν Αντικειμενικός Απεριόριστος Χώρος που Βαθμιαία Αποκαλύπτει την Φύση του και την Προέλευσή του από την Ουσία. Για να βιώσει όμως κάποιος την Αληθινή Εσωτερική Απεριόριστη Φύση του, τον Αληθινό Ανώτερο Εαυτό, πρέπει να αναδυθεί πάνω από την περιορισμένη ατομικότητα που τον κρατά μέσα στην Δυαδικότητα και στην αυταπάτη μιας ξεχωριστής ζωής μέσα σε ένα «αντικειμενικό» «εξωτερικό» κόσμο. Πριν αποκαλυφθούν τα Μεγάλα Εσωτερικά Μυστήρια πρέπει να Μυηθούμε στα Μικρά Μυστήρια που θα μας οδηγήσουν πέρα από τις εξωτερικές δραστηριότητες και την ψεύτικη ζωή στους κατώτερους κόσμους, στην Αληθινή Ανώτερη Εσωτερική Ζωή των Ηλυσίων Πεδίων.
Η Ψυχή σαν Δραστηριότητα
Κι εδώ ερχόμαστε στην ουσία της ανθρώπινης ζωής, στον αληθινό προορισμό της γήινης ζωής μας. Σύμφωνα με την Ορφική Αντίληψη για την ζωή, που υιοθέτησαν όχι μόνο οι Μεγάλοι Φιλόσοφοι αλλά και οι περισσότεροι Έλληνες τους αιώνες της μεγάλης ακμής, η γήινη ζωή δεν είναι ο τελικός προορισμός του ανθρώπου. Ο άνθρωπος προορίζεται να ζήσει σε ανώτερους κόσμους στους οποίους θα φτάσει ακολουθώντας τον Εσωτερικό Δρόμο. Αυτό ήταν το βαθύτερο νόημα της Ορφικής Διδασκαλίας και ο πραγματικός σκοπός των Μυστηρίων. Η Απελευθέρωση της Ψυχής από τα δεσμά του ψεύτικου κόσμου κι η Ανύψωση στην Αληθινή Γη, στην Αληθινή Ζωή.
Η Ψυχή όταν συνδέεται με το σώμα, ούτε ενώνεται ούτε αναμιγνύεται με την ύλη, απλά την χρησιμοποιεί προσωρινά. Κατανοώντας την αληθινή σχέση με το σώμα, αλλάζοντας προσανατολισμό κι ελέγχοντας την δράση μας μπορούμε να λύσουμε τα δεσμά, να απελευθερωθούμε. Απλά πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η αντίληψη της ξεχωριστής ύπαρξης, η σκέψη, ο ψυχοδυναμισμός, οι αισθήσεις, η σωματική δράση δεν είναι ο εαυτός, αυτό που είμαστε, είναι απλά κάτι που κάνουμε. Είναι δράση. Αλλάζοντας την δράση αλλάζουν τα πάντα.
Τα Μυστήρια δεν είχαν άλλον σκοπό από αυτόν, να δείξουν πρακτικά πως να ζούμε, τι να κάνουμε, για να αναδυθούμε στην Πραγματικότητα.
Η ΜΥΗΣΗ ΣΤΟ ΠΛΟΥΤΩΝΙΟ (Η ΨΥΧΗ ΣΑΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ)
Η Ψυχή στο Σώμα, Θέση, Άμεση Δράση, Δραστηριότητες, Ταύτιση
Η Μύηση στο Πλουτώνιο ασφαλώς και δεν ήταν μια απλή είσοδος στον Ιερό Χώρο ή μια ξενάγηση στους διάφορους χώρους της Ιερής Σπηλιάς, ούτε ακόμα ένα πέρασμα που οδηγούσε, μετά από κάποιες διακριτές συμβολικές «στάσεις» στον σκοτεινό χώρο, στον Φωτισμένο Χώρο του Ναού της Θεάς. Το Πλουτώνιο είχε μια Κοσμική Διάσταση (είναι ο Κατώτερος Κοσμικός Χώρος της Σκιάς), είχε μια συγκεκριμένη φυσική υπόσταση (ένας χώρος), στον Ιερό Τόπο της Ελευσίνας, αλλά, ακόμα, είχε και ένα βαθύ ανθρωπολογικό συμβολισμό. Το Πλουτώνιο δεν είναι απλά ο Χώρος των Μυστηρίων όπου δίνονταν η Κατώτερη Μύηση. Το Πλουτώνιο είναι ακόμα το ανθρώπινο σώμα. Όπως ο άνθρωπος υπάρχει και βιώνει την ζωή στον Κοσμικό Χώρο, όπως ο μύστης εισέρχεται στον Ιερό Χώρο του Πλουτωνίου, με τον ίδιο τρόπο η Ψυχή έχει βυθιστεί στον σκοτεινό κόσμο της υλικής ύπαρξης, στο σώμα. Η Μύηση δεν αποκαλύπτει απλά (και θεωρητικά) τις αναλογίες. Αποκαλύπτει τον τρόπο σύνδεσης της Ψυχής με το σώμα, την δραστηριότητα της Ψυχής (και τις λειτουργίες) μέσα στο σώμα, με την δραστηριοποίηση της σκέψης, της δύναμης, της αίσθησης και της κίνησης του σώματος. Αυτό όμως που αποκαλυπτόταν, πέρα από όλα αυτά ήταν η πραγματική σχέση με το σώμα, ή αλλιώς το τι ακριβώς είναι το σώμα. Αυτή η κατανόηση έδειχνε τον δρόμο πως να απελευθερωθούμε από το σώμα.
Η Ψυχή συνδέεται με συγκεκριμένο κέντρο, σημείο, περιοχή του σώματος κι επειδή έχει άμεση (κυριολεκτικά άμεση) αντίληψη έχει παρουσία σε όλο το σώμα. Αυτό μπορεί και τελικά οδηγεί στην σύγχυση και στην ταύτιση της Ψυχής με το σώμα. Στην πραγματικότητα, Ψυχή Λειτουργίες και σώμα, δεν είναι απλά διαφορετικά πράγματα ανήκουν σε διαφορετικές οντολογικές περιοχές. Η Ψυχή Είναι (Ουσία, Παρουσία, Συνείδηση). Οι Δραστηριότητες (η σκέψη, ο δυναμισμός, η αίσθηση, η κίνηση του σώματος) είναι πράγματα που κάνουμε. Το σώμα είναι κάτι εντελώς εξωτερικό («ξένο»).
Η προσεκτική παρατήρηση αποκαλύπτει την αληθινή φύση των πραγμάτων. Δεν είναι απλά λάθος να συγχέουμε διαφορετικά πράγματα, είναι λογικό σφάλμα, κι αυτό οδηγεί στην ψεύτικη ζωή (με λάθος αντιλήψεις, λάθος προσανατολισμό, λάθος δράση και ζωή).
Η Λύσις της Ψυχής από την Γη
Η Μύηση στην Αληθινή Φύση της Ψυχής και της σχέσης της με το σώμα, η κατανόηση (με την Μύηση και την πρακτική δράση) ότι το σώμα είναι κάτι διαφορετικό και ξένο, οδηγεί στην Βαθιά Αίσθηση ότι είμαστε Ψυχή, Ουσία κι Αιωνιότητα, πέρα από τον Χώρο, τον Χρόνο και το σώμα. Έτσι είναι πιο εύκολη η Λύσις της Ψυχής από το σώμα. Η εγκατάλειψη του σώματος μέσα στην ακινησία δεν είναι απλά μια άσκηση προετοιμασίας, είναι το σπάσιμο των δεσμών που οδηγεί στον έλεγχο των Ανώτερων δυνάμεων-λειτουργιών της Ψυχής.
Ανύψωση πάνω από το Νερό, τον Αέρα, το Πυρ
Οι Ανώτερες (από το σώμα) λειτουργίες της Ψυχής, οι δραστηριότητες μέσα στο σώμα συμβολίζονται με τα διάφορα στοιχεία της Φύσης, που δεν είναι τα γνωστά υλικά στοιχεία αλλά οντολογικές και κοσμολογικές αρχές και ανθρωπολογικές λειτουργίες. Η Αίσθηση κι η Κίνηση του σώματος συμβολίζεται με το Νερό. Υπάρχει Άμεση Σύνδεση ανάμεσα στην Κοσμολογική Περιοχή του Φυσικού Λεπτού Κόσμου, την συγκεκριμένη δράση κατά την Μύηση και αυτό που συμβαίνει μέσα στον άνθρωπο όταν ελέγχει την ενέργεια που ηρεμεί και σταματά να διοχετεύεται προς τα έξω. Ο Ψυχοδυναμισμός συμβολίζεται με τον Αέρα κι υπάρχει αντιστοιχία ανάμεσα στον Αστρικό Κόσμο, την Μύηση και τον έλεγχο του ψυχοδυναμισμού, (του συναισθήματος και της επιθυμίας) που οδηγεί στην απάθεια της Ψυχής. Η Νοητική Δράση είναι το Πυρ, η Μύηση στον νοητικό έλεγχο και η νοητική ησυχία, η σιωπή της σκέψης. Η «εγκατάλειψη» των εξωτερικών δραστηριοτήτων οδηγεί στον πλήρη έλεγχό τους και στην κατά βούληση ορθή χρήση τους, μέσα στον Χώρο και τον Χρόνο, στην Ορθή Ζωή.
Η Απελευθέρωση στην Αιθέρια Μη Δυαδική Συνείδηση, στον Αληθινό Εαυτό
Όταν εγκαταλείπονται οι εξωτερικές δραστηριότητες, η Ψυχή, στην διάρκεια, της Μύησης, της Άσκησης ή της Ορθής Ζωής, βιώνει την Αληθινή Ζωή κι αυτό σημαίνει ότι ο μύστης βιώνει την ακινησία του σώματος, την ηρεμία της ζωτικής δύναμης, την απάθεια του ψυχοδυναμικού, την νοητική ησυχία. Η Ψυχή δεν «κρατιέται» πουθενά. Εγκαταλείποντας την περιορισμένη αντίληψη μιας ξεχωριστής ατομικότητας απλώνεται κι αγκαλιάζει μέσα στην επίγνωσή της τα πάντα. Δεν υπάρχει αντίληψη «χωριστικότητας» από οτιδήποτε εισέρχεται στο επίπεδο της αντίληψης. Αυτή είναι η Εμπειρία της Μη Δυαδικής Συνείδησης κι αυτή είναι η ολοκλήρωση της Κατώτερης Μύησης. Μόνο τότε ο μύστης μπορεί να αφήσει το Πλουτώνιο των Κατώτερων Μυστηρίων και να εισέλθει στον Ιερό Ναό του Εσωτερικού Ανώτερου Χώρου, όπου μέσα από την Ανώτερη Μύηση θα του Αποκαλυφτούν τα Μυστήρια του Απεριόριστου Ουράνιου Χώρου, του Αληθινού Φωτός.
Η Μη Δυαδική Συνείδηση του Ανώτερου Εαυτού, μολονότι αποτελεί μια Επίτευξη όμως μας κρατά ακόμα μέσα στον κόσμο, σε επαφή με τον εξωτερικό κόσμο. Από εδώ και πέρα εγκαταλείπουμε τον εξωτερικό κόσμο για να Εισέλθουμε στην Εσωτερική Απεραντοσύνη. Από το Ατομικό (το περιορισμένο μέσα σε ένα «εξωτερικό» κόσμο και την εμπειρία της δυαδικότητας) βυθιζόμαστε στο Παγκόσμιο Αντικειμενικό που είναι ο Ίδιος ο Εαυτός (κι όχι κάτι ξένο). Πέρα από το περιορισμένο (στην δυαδικότητα) υποκείμενο, υπάρχει το Αληθινό Ανώτερο Υποκείμενο (που χαρακτηρίζεται Αντικειμενικό από την δυαδική συνείδηση γιατί είναι μη-εγώ).
Η Ανώτερη Μύηση δεν έχει σχέση με την ύπαρξή μας μέσα στον κόσμο και την δράση μας για να απελευθερωθούμε. Η Ανώτερη Μύηση σχετίζεται με την Συνειδητοποίηση της Αληθινής Εσωτερικής Φύσης της Ψυχής, της Εσωτερικής Φύσης μας.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ Β΄
Η ΟΥΣΙΑ
Η ΟΥΣΙΑ
Ο Ωκεανός της Ουσίας
Η Δημιουργία στο Επίπεδο της Αντίληψης, τα Επίπεδα της Δημιουργίας με την Επιλογή
Η Αντίληψη του Όλου και του Μέρους
Η Αντίληψη της Ύπαρξης σαν Ουσίας, σαν Ύπαρξης, σαν Χώρου και σαν Δραστηριότητας
Η ΦΥΣΗ-ΨΥΧΗ, ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΦΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Η Ουσία, Η Φύση σαν Αντίληψη του Όλου, Η Ψυχή σαν Αντίληψη του Μέρους
Το Υπόβαθρο
Η Ψυχή σαν Χώρος
Η Ψυχή σαν Δραστηριότητα
Η ΜΥΗΣΗ ΣΤΟ ΠΛΟΥΤΩΝΙΟ (Η ΨΥΧΗ ΣΑΝ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ)
Η Ψυχή στο Σώμα, Θέση, Άμεση Δράση, Δραστηριότητες, Ταύτιση
Η Λύσις της Ψυχής από την Γη
Ανύψωση πάνω από το Νερό, τον Αέρα, το Πυρ
Η Απελευθέρωση στην Αιθέρια Μη Δυαδική Συνείδηση, στον Αληθινό Εαυτό
Η ΜΥΗΣΗ ΣΤΟΝ ΝΑΟ (Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ)
Η Ελευσίνα υπήρξε σημαντικό θρησκευτικό κέντρο, για πολλούς αιώνες, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρύτερης Περιοχής της Μεσογείου. Πέρασαν από αυτόν τον Ιερό Τόπο (και τον Ναό) εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Ένας Ναός, και μάλιστα σαν αυτόν της Ελευσίνας, δεν είναι απλά μια ανθρώπινη αρχιτεκτονική κατασκευή που επιτελεί κάποιους ιδιαίτερους σκοπούς. Ασφαλώς είναι ανθρώπινο δημιούργημα κι ασφαλώς γίνεται με κάποια κριτήρια κι έχει κάποια συγκεκριμένη χρήση, Όμως η Χρήση του Ναού, όταν γίνεται με τους όρους και εκπληρώνει τον σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκε ξεπερνά τα ανθρώπινα όρια, τον χρόνο και την ιστορία. Ο Ναός γίνεται η Πύλη για τους Άλλους Κόσμους, πέρα από την ανθρώπινη πραγματικότητα, η Πύλη για την Είσοδο στην Μεταφυσική Πραγματικότητα.
Σε ένα Ναό εισέρχεται κάποιος σαν επισκέπτης, σαν λάτρης της Αλήθειας για να προσευχηθεί ή σαν πραγματικός μύστης για να βιώσει την Ανώτερη Εσωτερική Υπερβατική Πραγματικότητα. Ασφαλώς ο Ιερός Ναός της Ελευσίνας που Επόπτευε η Θεά Δήμητρα στο Όνομα του Αιωνίου ήταν πάντα ανοιχτός κι ερχόντουσαν εδώ πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι. Στην διάρκεια του έτους γίνονταν γιορτές κι ιερουργίες και προσέρχονταν πλήθη. Αποκορύφωση όλων των εκδηλώσεων ήταν τα Ελευσίνα Μυστήρια της Φθινοπωρινής Ισημερίας και η Μυστική Περίοδος που ακολουθούσε μέχρι το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, όπου ο Θεός (ο Γιός του Θεού, ο Διόνυσος-Απόλλωνας, χάνονταν στο Χάος για να Γεννηθεί Ξανά στις Ιερές Τελετουργίες των Δελφών.
Πρέπει λοιπόν να είναι κατανοητό ότι η απλή είσοδος στον Ναό (στον κυρίως Ναό, όχι στο Άδυτο) δεν έχει καμία σχέση με την Μυητική Είσοδο στον Ναό. Όταν ο Μύστης, που είχε περάσει την Μικρή Μύηση στο Πλουτώνιο κι είχε κυριαρχήσει στις δυνάμεις της Ψυχής με την Περισυλλογή στον Εαυτό (και βίωνε την Μη Δυαδική Συνείδηση) Εισέρχονταν Μυητικά στον Ναό στην πραγματικότητα εισέρχονταν σε ένα άλλο Οντολογικό Χώρο, στον Εσωτερικό Χώρο της Ψυχής. Πως γίνονταν αυτό; Αυτό θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε στην συνέχεια, μολονότι πρέπει κάποιος να βιώσει αυτή την εμπειρία για να καταλάβει. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει κάποιος να το κάνει πρακτικά.
Στην Μικρή Μύηση στο Πλουτώνιο δίνονται επαρκείς οδηγίες για την Περισυλλογή της Ψυχής στον Εαυτό, για την περισυλλογή των εξωτερικών δυνάμεων-δράσεων- δραστηριοτήτων στον εαυτό. Περισυλλογή δεν σημαίνει κάποια δράση ή μη-δράση, ούτε βουλητική εγκατάλειψη αυτών των δραστηριοτήτων (που θα ήταν πάλι κάποιο είδος δράσης). Σημαίνει (αν αυτό μπορεί να εξηγηθεί έτσι και να γίνει κατανοητό) μια εσωτερική παραίτηση, χάνεται το ενδιαφέρον και σβήνει η τάση προς την εξωτερική δράση. Για να το κάνει κάποιος αυτό πρέπει να είναι ώριμος για αυτό και να κατανοεί την ζωή και τους μηχανισμούς της. Αυτή η «πράξη», στην ουσία, είναι (ή επιφέρει) μια «μετατόπιση» της Ψυχής στην Βαθύτερη Έδρα της, στον Εαυτό. Κι από αυτή την Θέση Ισορροπίας αντιλαμβάνεται πλέον και χρησιμοποιεί κατά βούληση τις εξωτερικές δραστηριότητες με τον ορθό τρόπο (χωρίς να εμπλέκεται, να προσκολλάται ή να απορροφιέται και να «ξεχνιέται» σε όλη αυτή την δραστηριότητα. Στην πραγματικότητα Παραμένει Αμετακίνητος στην Σταθερότητα του Εαυτού ενώ μπορεί να σκέπτεται να αισθάνεται και να δρα στον εξωτερικό κόσμο. Επειδή ακριβώς τώρα δρούμε από Μια θέση Ισορροπίας στον Εαυτό και δεν μας παραπλανά η σκέψη που δημιουργεί τον περιορισμό, την απομόνωση, τον διαχωρισμό από τα άλλα η επίγνωσή μας απλώνεται και αγκαλιάζει τα πάντα σε μια ενότητα. Δεν μας χωρίζει τίποτα από τίποτα. Όλα Είναι Εδώ, Τώρα, Ταυτόχρονα Παρόντα. Αυτή είναι η Εμπειρία της Μη Δυαδικής Συνείδησης που Βιώνει η Ψυχή που απελευθερώθηκε από τις εξωτερικές δραστηριότητες. Αλλά είναι επίσης μια κατάσταση στην οποία είμαστε ακόμα σε επαφή με τον εξωτερικό κόσμο.
Η Μεγάλη Μύηση που σημαίνει την Μυητική Είσοδο στον Ναό, στον Εσώτερο Κόσμο της Ψυχής, σημαίνει στην πραγματικότητα είσοδο σε ένα άλλο τελείως διαφορετικό κόσμο από αυτόν που γνωρίζουμε όταν ζούμε προσανατολισμένοι προς τον εξωτερικό κόσμο. Είναι σαν να στεκόμαστε σε μια «Πύλη» που διαχωρίζει το Μέσα από το έξω. Στην πραγματικότητα βέβαια όλα αυτά τα δημιουργεί η αντιληπτικότητά μας στην συγκεκριμένη φάση εξέλιξης. Έτσι τα βιώνουμε στην Μυητική Διαδικασία κατά την «εξέλιξή» μας προς την Τελική Απελευθέρωση, σαν να στεκόμαστε σε μια «Πύλη». Όταν στρεφόμαστε έξω έχουμε εμπειρία μιας περιορισμένης ύπαρξης μέσα σε ένα «αντικειμενικό κόσμο που είναι απέναντί μας. Όταν όμως στρεφόμαστε Μέσα τότε νοιώθουμε τι συμβαίνει σε Εμάς, στον Εαυτό, Νοιώθουμε την Εσωτερική Φύση μας, το Βάθος και την Έκτασή της, δεν υπάρχει κανένας εξωτερικός κόσμος. Όλα είναι Μέσα στην Ψυχή Ακόμα κι ο εξωτερικός κόσμος (με τον οποίο μπορούμε ξανά να συνδεθούμε όταν στραφούμε προς τα έξω και ξανά περιοριστούμε στην ατομικότητα και στο σώμα για να λειτουργήσει η εξωτερική αντίληψη, οι αισθήσεις κι η επαφή με τον εξωτερικό κόσμο. Αν όμως Προχωρήσουμε Μέσα τότε Νοιώθουμε τι είναι πραγματικά η Ουσία της Ψυχής. Και σιγά Νοιώθουμε την Απεραντοσύνη της Αιωνιότητάς της. Στην πραγματικότητα η Περισυλλογή εδώ λειτουργεί σαν μια «Μετατόπισή» μας σε όλο Μεγαλύτερα Βάθη, σε όλο και πιο Εσωτερικές Θέσεις της Ψυχής, μέχρι την Οριστική Έξοδο στην Απεραντοσύνη του Χάος Αυτού που Υπάρχει Πάντα.
Πως γίνεται όμως η Μυητική Είσοδος στον Εσωτερικό Κόσμο; Πως ασκείται εδώ η Περισυλλογή; Τι κάνουμε ακριβώς. Η Μεγάλη Μύηση δεν είναι θεωρητική ερμηνεία των Εσωτερικών Καταστάσεων. Είναι πρακτικές οδηγίες για την δράση μας από εδώ και πέρα.
Απόσπαση από το σώμα
Για να μπορέσουμε να εισέλθουμε πραγματικά στον Εσωτερικό Κόσμο της Ψυχής μας πρέπει να εγκαταλείψουμε τον εξωτερικό κόσμο, να σταματήσουμε κάθε «πληροφόρηση» από το σώμα και τον εξωτερικό κόσμο. Κι εδώ είναι χρήσιμη η εμπειρία από την «ακινησία» του σώματος που βιώνουμε στην Μικρή Μύηση στο Πλουτώνιο. Πρέπει να χαλαρώσουμε το σώμα, μέχρι την πλήρη «αναισθησία». Στην πραγματικότητα δεν καταλύεται ο σύνδεσμος με το σώμα και τον εξωτερικό κόσμο κι οποιαδήποτε στιγμή μπορούμε να «επανέλθουμε» στον εξωτερικό κόσμο.
Μετά πρέπει πραγματικά να έχουμε Πλήρη Εμπειρία της Απελευθέρωσης που μας δίνει η Μικρή Μύηση και να Βιώνουμε την Μη Δυαδική Συνείδηση για να μπορέσουμε να Εισέλθουμε με «Ασφάλεια» στον Εσωτερικό Κόσμο του Ουράνιου Φωτός. Σε διαφορετική περίπτωση αν το επιχειρήσουμε αυτό μεταβαίνουμε στους κατώτερους κόσμους της εξωτερικής δημιουργίας, (στον αστρικό κόσμο ή στον νοητικό κόσμο, η στα Ηλύσια Πεδία νομίζοντας ότι είναι ο τελικός προορισμός μας).
Τηρώντας αυτές τις προϋποθέσεις μπορούμε πραγματικά να αποσπαστούμε από το σώμα. Η Χαλάρωση κι η Απόσπαση δεν γίνεται με «προσπάθεια» αλλά με «Μετατόπιση» της Προσοχής από το σώμα στον Εαυτό, στην Ψυχή. Γι' αυτούς που έχουν Περάσει την Μικρή Μύηση είναι και κατανοητό και σχετικά εύκολο.
Τι συμβαίνει όταν αποσπόμαστε από το σώμα. Επειδή η Ψυχή παύει να περιορίζεται εδώ, στο σώμα, απελευθερώνεται στην Απεραντοσύνη της Φύσης της. Αυτό που Νοιώθουμε δεν είναι η Κατάσταση σε όλο το Βάθος της μεμιάς, αλλά μια Διαρκής Μεταμόρφωση, μια Διαρκής Επέκταση της Ψυχής που Απελευθερώνεται κι Επεκτείνεται στο Άπειρο.
Αιώριση, Προσανατολισμός, Έξοδος στα Κατώτερα Επίπεδα ( Δεν συνιστάται, γι’ αυτό κι η προετοιμασία), Έξοδος στον Αντικειμενικό Χώρο
Η Εμπειρία του Εσωτερικού Χώρου
Σφαιρική Αντίληψη
Σε αυτή την Κατάσταση Νοιώθουμε μόνο αυτό που Είμαστε κι όχι κάτι «εξωτερικό». Νοιώθουμε ότι δεν υπάρχει «βάρος» ούτε όριο στην ύπαρξή μας, σαν να «επιπλέουμε» στον χώρο, προς τον οποίο επεκτεινόμαστε συνεχώς. Αυτό που νοιώθουμε, επειδή δεν υπάρχει συγκεκριμένη θέση όρασης, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει μπρος πίσω, αριστερά δεξιά, πάνω κάτω. Η αντίληψή μας είναι σφαιρική και συνεχώς επεκτεινόμενη. Για τον Νεοεισερχόμενο Εδώ είναι λίγο δύσκολο στην αρχή να «προσαρμοστεί», αλλά η «Αίσθηση» αλλάζει συνεχώς. Η Επίγνωση συνεχώς Βαθαίνει κι Επεκτείνεται κι η Δυνατότητα ακριβώς να αντιλαμβανόμαστε είναι Φως, Εμπειρία του Φωτός, που περνά από διάφορες φάσεις καθώς αλλάζει η «αίσθησή» μας.
Στην διάρκεια της Μύησης δίνονται σαφείς οδηγίες (και στην ανάγκη υπάρχει επανάληψη κι υπενθύμιση) για το πως αυτός που βιώνει την Εμπειρία θα μπορεί να ξεχωρίζει το Αληθινό από το ψεύτικο και το κατασκευασμένο. Όταν Εισερχόμαστε στον Εσωτερικό Κόσμο της Ψυχής Εισερχόμαστε στον Χώρο του Μεγάλου Υποκειμένου που Είναι Αντικειμενικός Χώρος (για κάποιον που βλέπει μέσα από ένα περιορισμένο κέντρο, ένα εγώ), εφόσον τηρούνται οι όροι κι οι προϋποθέσεις κι υπάρχει ορθή δράση. Συνεχώς υπενθυμίζεται πως να ασκείται η Περισυλλογή, ή η Εσωτερική Αίσθηση για να μην γλιστρήσουμε σε φαντασιώσεις. Τότε ο Αντικειμενικός Χώρος που Αποκαλύπτεται όταν απλά τον Αποδεχόμαστε «θολώνει» από άστοχες δράσεις κι εισερχόμαστε στον χώρο της Φαντασίας. Το Φως έχει πάντα τις Σκιές του και δεν είναι λίγοι που χάθηκαν στον Κόσμο της Σκιάς. Για αυτό χρειάζεται εδώ να ακούμε με προσοχή τον Εσωτερικό Καθοδηγητή γιατί εδώ είμαστε μόνοι χωρίς την βοήθεια του εξωτερικού Μύστη που μας μύησε.
Βλέπουμε (διαπιστώνουμε) ότι ακόμα και στον Ουράνιο Κόσμο του Φωτός μπορεί να γλιστρήσουμε στην Σκιά, στον Κόσμο της Φαντασίας (που είναι η αιτία για την γέννηση των κατώτερων κόσμων). Υπάρχει στην διάρκεια της Μεγάλης Μύησης μια μυστική εντολή που μας «δίνεται» που είναι ταυτόχρονα φυλακτό και το φωτεινό ξίφος που σκίζει το σκοτάδι για να φτάσουμε στο Ξέφωτο. Αυτό είναι το πολύτιμο «δώρο» του Μύστη στον μυούμενο, το μυστικό που δείχνει τον Τελικό Προορισμό.
Τώρα γίνεται κατανοητό πόσοι μεγαλύτεροι κίνδυνοι υπάρχουν για αυτούς που χωρίς καν να περάσουν την Μικρή Μύηση επιχειρούν την έξοδο στους μεταφυσικούς κόσμους. Εδώ ανήκουν σκοτεινές ψυχές, κακοί αποκρυφιστές, μαύροι μάγοι, κλπ.
Άπλωσις
Στην αρχή, όταν Εισερχόμαστε στον Εσώτερο Κόσμο μας, υπάρχει (κι αυτό είναι τελείως φυσιολογικό) μια Αίσθηση Συνεχούς Επέκτασης. Σιγά-σιγά αυτή η Αίσθηση εξασθενίζει καθώς Σταθεροποιούμαστε στην Βαθύτερη Εσωτερική Έδρα μας και Βιώνουμε την Απεραντοσύνη της Φύσης μας. Στην πραγματικότητα όλα αυτά που βιώνουμε είναι ακόμα προσωρινές καταστάσεις, για αυτό και τα βιώνουμε σαν κάτι που μας συμβαίνει. Δεν έχουμε φτάσει ακόμα στην Απόλυτη Αίσθηση Εαυτού.
Πληρότητα
Αυτό που Νοιώθει ο Μύστης που Ολοκληρώνει την Εμπειρία του Εσωτερικού Χώρου, η Τελική Αίσθηση, είναι ότι Υπάρχει Παντού στον Χώρο, ότι Πληρώνει Όλον τον Χώρο. Που Είναι Άπειρος, Χωρίς Όρια. Αυτή η Αίσθηση χάνεται μέσα στην Ασάφεια του Όλου.
Η ΨΥΧΗ ΣΑΝ ΧΩΡΟΣ
Εμπειρία του Ανώτερου Παγκόσμιου Εαυτού
Στην πραγματικότητα, αυτός που έλαβε την Μεγάλη Μύηση κι ανέβηκε στον Βαθμό της Εποπτείας και Βίωσε την Εσωτερική Πραγματικότητα της Απεραντοσύνης της Αιωνιότητας μετατοπίστηκε στην Βαθύτερη Έδρα της Ύπαρξης. Αυτό έγινε με την εγκατάλειψη της αντίληψης της περιορισμένης ύπαρξης, για αυτό και γίνεται αντιληπτό σαν μεταμόρφωση, σαν εξέλιξη και σαν απελευθέρωση στην Απεραντοσύνη. Αυτή η Κατάσταση που Σταθεροποιείται στην Πληρότητα (στην Πανταχού Παρουσία) δεν είναι παρά η Βάση για την Πραγματική Εσωτερική Εξέλιξη και Πορεία προς το Ύστατο. Όλοι αυτοί οι όροι που χρησιμοποιούμε (εξέλιξη, πορεία) είναι αντιληπτικοί, οντολογικοί κι όχι οντικοί όροι, αναφέρονται δηλαδή στο Ον που Ανέρχεται Αντιληπτικά κι όχι στο Ον καθεαυτό.
Η Αίσθηση της Απεραντοσύνης και Πανταχού Παρουσίας του Παγκόσμιου Εαυτού μολονότι είναι Πραγματική και Αληθινή δεν είναι όμως Απόλυτα Πραγματική. Κι αυτό γιατί υπάρχει η Αντίληψη μιας Παρουσίας που Πληροί τον Χώρο, μια αίσθηση διαχωρισμού της Ουσίας από τον Χώρο. Αυτό παραμένει ακόμα ένας περιορισμός. Η Μετατόπιση Ακόμα Πιο Βαθιά στην Ύπαρξη, σε Μια Βαθύτερη Έδρα αποκαλύπτει μια άλλη Όψη της Πραγματικότητας.
Η Εμπειρία της Μοναδικής Ουσίας
Για κάποιον που έχει Ολοκληρωτική Εμπειρία του Παγκόσμιου Εαυτού ο Δρόμος Ανοίγει πλέον από μόνος του κι Αντίληψη Ανασύρεται κυριολεκτικά προς το Απόλυτο Κέντρο της Ύπαρξης. Όλοι οι κίνδυνοι έχουν μείνει πίσω. Η Αίσθηση διαχωρισμού ανάμεσα στην Ουσία, στον Εαυτό, σε Εμάς, και τον Χώρο εξασθενίζει και σβήνει κι Ανατέλλει μια Ανώτερη Πραγματικότητα. Βιώνεται και Γίνεται Κατανοητό ότι «Η Ουσία Είναι ο Χώρος». Αυτή είναι Μια Βαθιά Αίσθηση Ενότητας της Εσωτερικής Πραγματικότητας, πολύ διαφορετική από προηγούμενες Εμπειρίες
Η Εμπειρία του Ηλιακού Λόγου, η Αντίληψη του Όλου σαν Βάσης των Φαινομένων
Στο Τέλος η Πραγματικότητα Αποκαλύπτεται Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς Περιορισμούς, Μια Ολόλευκη Πραγματικότητα, Ένα Εκτυφλωτικό Φως, που Είναι η Βάση κι η Ουσία των Πάντων. Είναι ο Ηλιακός Λόγος. Ο Διόνυσος στο Μεσουράνημά του. Ο Λαμπρός Απόλλωνας. Αυτός που Βιώνει Αυτή την Κατάσταση Γίνεται ο Ίδιος Ηλιακός Λόγος, το Μοναδικό Υποκείμενο, το Πρόσωπο του Θείου, πίσω από όλα τα προηγούμενα προσωπεία του Θεού.
Βέβαια, όλα αυτά που περιγράφουμε είναι Εμπειρίες μέσα στην Περισυλλογή και ενόσω είμαστε συνδεδεμένοι ακόμα με ένα σώμα. Πρέπει λοιπόν να είναι κατανοητό ότι αυτή η Εμπειρία διαφέρει από την Εμπειρία της Ουσίας που έχει αποχωρισθεί πραγματικά (με τον θάνατο) από κάθε σώμα.
Κι ασφαλώς όλες αυτές οι Καταστάσεις που Βιώνουμε βρίσκονται πάντα μέσα στα Πλαίσια της Δημιουργίας. Η έξοδος από την Δημιουργία είναι μια τελείως διαφορετική Εμπειρία, που δεν είναι πλέον εμπειρία, γιατί δεν υπάρχει καμία αντίληψη για να έχει (σαν περιεχόμενο) κάποια εμπειρία. Στην πραγματικότητα είναι μια άλλου είδους Άμεσης Επίγνωσης του Πραγματικού Εαυτού.
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
Η Εμπειρία της Νύχτας, του Μαύρου Φωτός, της Αντίληψης του Όλου
Στο Άδυτο του Ναού δεν μπορεί να « Μπει» κανένας «μυητικά» παρά μόνο ο Μύστης που φτάνει και Περνά το «Όριο» της Δημιουργίας. Τι σημαίνει αυτό. Η Μεγάλη Μύηση στον Ναό Οδηγεί τον Μύστη στην Συνειδητοποίηση της Ουσίας του Ηλιακού Λόγου, του Προσώπου του Θεού μέσα στην Δημιουργία του Μεγάλου Υποκειμένου που είναι Αντανάκλαση της Θείας Ουσίας μέσα στο Κόσμο. Αυτή η Κατάσταση μολονότι είναι η Υπέρτατη Κατάσταση μέσα στην Δημιουργία δεν είναι όμως η Τελική Κατάσταση. Υπάρχει, στην Αντίληψη του Μύστη (που Έγινε Ηλιακός Λόγος) ακόμα ένας περιορισμός, υπάρχει μια τελευταία αδιόρατη διάκριση ανάμεσα στο Καθαρό Είναι, το Φως της Δημιουργίας και το Μη Είναι (το «Τίποτα»). Από την άποψη της βιωματικής εμπειρίας (κι αυτό μπορούμε να το κατανοήσουμε και νοητικά) η Κατάσταση του Καθαρού Είναι του Ηλιακού Λόγου είναι Χωρίς Ιδιότητες (Μια Λευκή Κατάσταση). Αλλά το Ίδιο, Χωρίς Ιδιότητες είναι κι η Κατάσταση όπου δεν υπάρχει Τίποτα (το Μαύρο Φως). Οι Καταστάσεις είναι ακριβώς το ίδιο. Αλλά πως ο Μύστης βιώνει και κατανοεί αυτή την πραγματικότητα; Ο Μύστης έχει καθοδηγηθεί στην βαθύτερη σημασία της Δράσης και της Μη-Δράσης. Εγκαταλείποντας κάθε Δράση της Αντίληψης βυθίζεται στην Ακινησία του Τίποτα, Βιώνει την Ουσία της Προκοσμικής Νύχτας. Κι ενώ Βιώνει το Απόλυτο Κενό και δεν βλέπει πλέον καμιά διαφορά ανάμεσα στο Μη-Είναι και την Ολόλαμπρη Ουσία του Είναι ταυτόχρονα Συνειδητοποιεί ότι Μέσα στους Κόλπους της Νύχτας Ανατέλλει το Φως και πάλι Μέσα στους Κόλπους της Νύχτας Αναπαύεται Αιώνια.
Αυτός ο τελευταίος διαχωρισμός (της διάκρισης του Είναι και του Μη-Είναι) αποτελεί το τελικό σύνορο της Δημιουργίας, για αυτό οι Μυημένοι το ονόμαζαν το «Όριο».
Τώρα ο Μύστης Απόλυτα Ελεύθερος, Τέλεια Εξαγνισμένος μπορεί να Μπει στο Άδυτο και να λάβει την Ύστατη Μύηση και να Βιώσει την Ύστατη Απόλυτη Πραγματικότητα της Θείας Ουσίας του Εαυτού.
Η ΜΥΗΣΗ ΣΤΟ ΑΔΥΤΟ (Η ΘΕΪΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ)
Η Εμπειρία του Πραγματικού Εαυτού
Η Είσοδος στο Άδυτο σηματοδοτεί την Είσοδο του Απελευθερωμένου Όντος (Ψυχής, Ανθρώπου, Μύστη) σε Μια Κατάσταση όπου δεν υπάρχει ούτε Μη Δράση (Νύχτα, Μη-Είναι) ούτε Δράση (Ηλιακός Λόγος, Είναι). Σε μια ύστατη Περισυλλογή η Ουσία Εισέρχεται στην Κατάσταση της Αυτοαναβλύζουσας Επίγνωσης του Εαυτού. Εδώ δεν υπάρχει Δραστηριότητα ή Αντίληψη κάτι «εξωτερικού». Η Αυτοαναβλύζουσα Επίγνωση που Πηγάζει από τα Αχανή Βάθη της Ουσίας Φανερώνει την Απέραντη Ουσία, Αναδεικνύει την Αυτοαντίληψη και Περικλείνει την Αιώνια Πληρότητα και Μακαριότητα. Εδώ η Ψυχή Αναδύεται σε Θεία Ουσία κι ο Μύστης Βιώνει την Ένωση, την Ενότητα και την Ταύτιση με το Θείο.
Είναι Ελάχιστοι οι άνθρωποι που έφτασαν σε αυτή την Κατάσταση της Υπέρτατης Μύησης, αλλά και ταυτόχρονα πάρα πολλοί αν αναλογιστούμε για τι πράγμα μιλάμε. Μιλάμε για την Αποθέωση του Όντος, του Ανθρώπου.
Οι Μύστες, άσχετα από τον Βαθμό Επίγνωσης που Βίωναν και το Βάθος της Ύπαρξης που Συνειδητοποιούσαν, Κατανοούσαν και Γνώριζαν τον Αληθινό Θείο Κόσμο στον οποίο ζούσαν και προετοιμάζονταν με την Περισυλλογή και τον Ορθό Τρόπο Ζωής για τους Ανώτερους Κόσμους του Φωτός όπου θα προσέρχονταν όταν θα αποχωρίζονταν από το σώμα (με αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν θάνατο). Για τους Μύστες ο αποχωρισμός από το σώμα και τον κόσμο των αισθήσεων δεν ήταν το τέλος της ζωής, ήταν η Αρχή της Αληθινής Ζωής στους ανώτερους Κόσμους, στα Ηλύσια Πεδία, στους Φωτεινούς Ουρανούς, στους Κόλπους της Νύχτας όπου Αναπαύονται Όλα και πιο Ψηλά, στην Πραγματική Θεία Κατοικία Όλων των Όντων, στο Θεό όπως κι αν τον ονομάζουμε (γιατί τα ονόματα τα δίνουν οι άνθρωποι και δεν έχουν τόση σημασία.
Τα Μυστήρια του Υπέρτατου Θείου, της Νύχτας και του Ηλιακού Λόγου ήταν το αντικείμενο των Εργασιών (των Ιερών Έργων) του Ανώτερου Μυητικού Κέντρου των Δελφών όπου Προσέρχονταν οι Μύστες για να Εμβαθύνουν Περισσότερο στην Θεία Πραγματικότητα. Οι Δελφοί ήταν Ανώτερο Μυητικό Κέντρο για τους Μύστες και δεν ήταν μόνο το Λαϊκό Μαντείο των Δελφών, όπως εσφαλμένα νομίζουν ακόμα και (δήθεν) σοβαροί ιστορικοί και μελετητές.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου