Σ’ ένα μεγάλο δάσος γεμάτο σκέψεις και συναισθήματα, η μικρή σουσουράδα ξύπνησε αναστατωμένη.«Μάγε, μάγε…» φώναξε με αγωνία μεσ’ τη νύχτα η σουσουράδα., «μάγε μου, τι θα μου μείνει αν μου πεθάνει ο πόνος και ο φόβος; πως θα ζήσω εγώ μάγε μου χωρίς συνήθεια;» ρώτησε αναστατωμένη, σχεδόν ετοιμοθάνατη η σουσουράδα.
Ο μάγος τεντώθηκε, πολύ του άρεσαν αυτές οι ερωτήσεις. Κοίταξε τη σουσού και της ψιθύρισε στο αριστερό αυτί. «Το χιούμορ θα μείνει σουσού, το χιούμορ».
Μια μικρή σουσουράδα αγωνιά κάθε στιγμή μέσα μας, φοβάται, θλίβεται, ανησυχεί μήπως πεθάνουν τα ψυχικά της απόβλητα, όπως η θλίψη, η λύπη, ο θυμός, ο φόβος, η ζήλεια, οι ενοχές, η αλαζονεία κ.α. Τι θα γινόταν όμως αν ανακάλυπτε ότι , όταν αυτά πεθάνουν αυτή θα ζήσει αληθινά, ελεύθερη;
Ο μεγαλύτερος φόβος μας δεν είναι το σκοτάδι που κουβαλάμε, είναι το φως μας που δεν αντέχουμε, έλεγε ο Πλάτωνας, θέλοντας να πλατύνει – διευρύνει τις σκέψεις και τη θέση μας σ’ αυτή τη ζωή.
Όταν σταματάω να ταυτίζομαι με τα ψυχικά απόβλητα ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΟΜΑΙ από την ανάγκη μου να δηλητηριάζω και να δηλητηριάζομαι σε κάθε ευκαιρία.
Όταν θυμάμαι τι είμαι δεν κρίνω τους άλλους, ούτε τον εαυτό μου, αποδέχομαι τα λάθη μου και διορθώνομαι.
Αυτή η μικρή σουσουράδα μέσα μας, χρειάζεται να πετάξει μακριά από το δάσος του φόβου, να μεταμορφωθεί στον αετό που κρύβει μέσα της και να μη φοβάται να αποχωριστεί τις παλιές της συνήθειες.
Αναγνωρίζοντας τις αδυναμίες μας , μπορούμε και να τις διορθώσουμε, όλα είναι θέμα εκπαίδευσης. Εσείς είστε έτοιμοι να απαλλαγείτε από τα ψυχικά σας απόβλητα και να γίνετε αυτό που είστε αληθινά;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου