Ο σύντροφός μας είναι η προέκταση του εαυτού μας

Και φτάνει εκείνη η στιγμή που η μοναξιά κάνει την εμφάνισή της σε μια σχέση. Το ζευγάρι αντιδρά, δεν είναι σε κανέναν ευχάριστη αυτή η αλλαγή. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν μικρά παιδιά, όνειρα, κοινοί στόχοι. Σε μια καρέκλα προσπαθούν κάποια ζευγάρια να ξανανιώσουν τα αρχικά συναισθήματα που ένιωθαν.

Όσοι το ψάχνουν, κάτι κάνουν. Άλλοι δεν προσπαθούν καν, μπαίνουν στη μοναξιά του εγώ τους. Στις μισές κουβέντες τους υπάρχει η λέξη Εγώ. Είναι η στιγμή που ακούς γεμάτη έκπληξη τον άντρα σου να ομολογεί ότι ναι, θα βαριόταν να πάει διακοπές με εσένα. Τη μητέρα των παιδιών του. Όταν η σχέση αρχίζει να γίνεται περισσότερο δύσκολη για όλους, όταν το μόνο θέμα συζήτησης είναι η καθαριότητες του σπιτιού, τότε αρχίζει η μοναξιά.

Μοναξιά γιατί το βράδυ που γυρίζει κουρασμένος όταν ανοίγει την πόρτα, η μόνη σκέψη είναι τα παιδιά, πρώτα να αγκαλιάσει τις κόρες. Η μητέρα πιο εκεί, λίγο παραπονεμένη. Περιμένει και αυτή, μάταια όμως. Άδικα φόρεσε και το εντυπωσιακό φόρεμα που έμεινε απαρατήρητο μέσα στις παρατηρήσεις.

Και αυτός βαρέθηκε λέει να την περιμένει να μιλάει τόσες ώρες με τον πατέρα της, να την συμβουλεύει σαν μοναχοκόρη του. Να την υπερπροστατεύει από μικρή, μιας και η μαμά δεν υπήρχε ή είχε εκτοπιστεί. Δεν μιλάμε για την δουλειά. Τόση κούραση.

Μα πού βρίσκουμε οι άνθρωποι όλο αυτόν τον χώρο και αποθηκεύουμε τόση καταπίεση, προσβολές, χωρίς να μιλάμε; Για το καλό των παιδιών. Να μην χάσουμε την δουλειά μας. Ποιο καλό; Tι θα τους κάνει το παιδί τους γυαλιστερούς πύργους και τα χρυσά μαχαιροπίρουνα; Όταν θα γυρίσεις το βράδυ και κλείσεις την πόρτα του σπιτιού σου, τότε όλη αυτή η καταπίεση αυτόματα ρέει, τόσα άσχημα συναισθήματα.

Σαν να ανοίγει ο ασκός του Αιόλου. Περνάει στον χώρο ,μέσα στα αθώα μάτια των παιδιών και τα ισοπεδώνει. Αρκεί μια ματιά δική τους. Θα καταλάβουν ότι ίσως να είναι αυτά ένοχα που νιώθεις έτσι και ότι ίσως να μην τα αγαπάς και τόσο πολύ.

Πώς τελικά θα μπορέσουμε να καταλάβουμε πόσο πολύ όλα αυτά και άλλα τόσα διαμορφώνουν την ευτυχία μας; Πώς η μοναξιά που βιώνουμε σε μια σχέση μπορεί να αντιμετωπιστεί με την αλλαγή δικών μας συμπεριφορών;

Αν σκεφτούμε ότι τα συναισθήματα είναι κάτι συλλογικό, θα πρέπει να φροντίσουμε εμείς έτσι ώστε να αντισταθούμε σε ένα πράγμα. Στο να μας αρέσει η μοιρολατρία, η μοναξιά και η άνευ όρων παράδοση της ευτυχίας μας. Ας σκεφτούμε ότι ο σύντροφός μας είναι η προέκταση του εαυτού μας, δεν μπορεί να αντικατασταθεί, δεν μπορεί να ποδοπατηθεί.

Του αξίζει λίγος χρόνος. Όταν αλλάζουμε πολλούς συντρόφους δεν θα μπορέσουμε ποτέ να γευτούμε το αίσθημα της παντοτινής αγάπης που θα μας δώσει την γαλήνη και θα μας ολοκληρώσει.