Ως πότε θα φοβάσαι να ζήσεις;

Κι αν σε ρωτήσω τι φοβάσαι, αυθόρμητα θα μου πεις τα φίδια ή τα ποντίκια ή οτιδήποτε άλλο που όταν το δεις να κινείται, τρέχεις να κρυφτείς! Με μια δεύτερη σκέψη θα θυμηθείς την υψοφοβία ή την κλειστοφοβία που έχεις, κι άντε να αναφέρεις και τον θάνατο ως το τρομακτικότερο όλων…

Νομίζω όμως πως ξεχνάς. Ξεχνάς τους πολύ-πολύ καλά κρυμμένους φόβους σου, που για να τους βρεις πρέπει να κάνεις μια γενναία βουτιά στα εσώψυχά σου. Πρέπει να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να βουτήξεις, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι αυτό που θα ανακαλύψεις, μπορεί και να μην σου αρέσει.

Και αρχίζουμε με αυτόν τον ύπουλο φόβο της αποτυχίας. Ξέρεις, αυτόν που σε κάνει να βγάζεις ρίζες σε μια σχέση ή σε μια δουλεία που δεν σε ενδιαφέρει, γιατί φοβάσαι ότι δεν μπορείς να πετύχεις κάτι καλύτερο. Αν δε έχεις μεγαλώσει και με αυτό το εξαιρετικό “Τι θα πει ο κόσμος;” ο χαρακτηρισμός “αποτυχημένος” μοιάζει με εφιάλτης.

Και πάμε στον άλλο φόβο, της απόρριψης, που είτε σε κάνει να πηγαίνεις με τα νερά των άλλων για να σε αποδέχονται, είτε τους απορρίπτεις πρώτος εσύ, για να μην προλάβουν αυτοί. Είναι ο ίδιος φόβος, που σε κρατάει πάντα πίσω και δεν εκδηλώνεις τα θέλω σου και τα συναισθήματά σου, προσπαθώντας να προστατεύσεις τον εαυτό σου από μια αρνητική αντιμετώπιση από τους άλλους.

Και φτάσαμε στον φόβο της μοναξιάς, εκεί που μένεις σε καταστάσεις δυσάρεστες και αποπνιχτικές, διατηρώντας απεγνωσμένα την ψευδαίσθηση ότι δεν είσαι μόνος. Κι αυτό γιατί υποσυνείδητα τρομάζεις στην ιδέα να ψάξεις, να βρεις και να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου.

Στον αντίποδα πάλι είναι ο φόβος της δέσμευσης. Καλοί είναι όλοι οι άλλοι, αλλά μόνο για λίγο! Εσύ περνάς και μόνος σου καλά και μάλιστα χωρίς να χρειάζεται να κάνεις τους όποιους συμβιβασμούς ή να διακινδυνεύεις μία ενδεχόμενη εγκατάλειψη.

Και ίσως να υπάρχουν τόσοι και άλλοι τόσοι φόβοι, που υπογείως σαμποτάρουν τη ζωή σου, και που μπορείς να τους βρεις σε διάφορους συνδυασμούς εντός σου, φτάνει μόνο να μπεις στη διαδικασία να τους ψάξεις. Κι αν δεν τους ψάξεις όμως, αυτοί πάλι εκεί θα είναι! Θα δυσκολεύουν τη ζωή σου κάνοντάς σε να μένεις σε μια ανιαρή δουλειά, ξεχνώντας τα όνειρά σου, μόνος σου ή με μια αδιάφορη παρέα.

Κι όταν τα χρόνια θα περάσουν και θα κάνεις έναν απολογισμό των πεπραγμένων σου, θα συνειδητοποιήσεις πως όσο κι αν αγάπησες ή μίσησες, θαύμασες ή ζήλεψες, ενθουσιάστηκες ή αγχώθηκες, χάρηκες ή λυπήθηκες, στη ζωή σου τελικά το κυρίαρχο συναίσθημα ήταν ο φόβος κι αυτό θα σε θυμώσει πολύ! Γιατί το τρομακτικό τελικά δεν είναι ότι κάποια στιγμή θα πεθάνεις, είναι ότι φοβήθηκες να ζήσεις!