Γιατί αφήνουμε τους άλλους να μας πληγώνουν; Γιατί τους αφήνουμε να μας κάνουν να πιστεύουμε πως δεν αξίζουμε, πως είμαστε υποδεέστεροι και λίγοι; Ρητορικό το ερώτημα, κι εγώ έχω παρασυρθεί από τέτοιους ανθρώπους. Γιατί τους αφήνουμε να μας κατατρώνε την ψυχή σαν σαράκι;Οι άνθρωποι που μας πληγώνουν, δεν αξίζουν την προσοχή μας. Ζούνε σε έναν δικό τους κόσμο, σε μία κλειστή γυάλα στην οποία υπάρχει μόνο το φαρμάκι και η κακία τους, τα οποία προσπαθούν να διοχετεύσουν σε άλλους. Επιθυμούν εσκεμμένα να θλίβουν τους γύρω τους, δε συμμερίζονται ούτε τη χαρά ούτε και τη στεναχώρια τους.
Γιατί αφήνουμε τέτοιους ανθρώπους να μας πληγώνουν; Γιατί τους επιτρέπουμε να μας στερούν το χαμόγελο, τη χαρά, την καλή μας διάθεση; Γιατί τους αφήνουμε να μας κλέβουν την ευτυχία μέσα από τα χέρια μας, να μας ρημάζουν και να μας τσακίζουν; Αφού αυτός είναι ο σκοπός τους εξαρχής.
Ο σπουδαίος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης είχε γράψει κάποτε: «δεθήκαμε με κάποιους ανθρώπους όχι γιατί εκείνοι άξιζαν περισσότερο, αλλά γιατί θεωρούσαμε πως εμείς αξίζουμε λιγότερο». Ίσως να είναι τελικά αυτό το κλειδί που θα μας επιτρέψει να χτίσουμε την άμυνά μας έναντι των τοξικών ανθρώπων: το ανέβασμα της δικής μας αυτοεκτίμησης, της δικής μας άμυνας ως προς αυτούς.
Δεν ωφελεί να περιμένουμε να αλλάξουν οι άλλοι, ούτε να ξεκινήσουν να μας συμπεριφέρονται καλύτερα. Η αγάπη για τον εαυτό, η κατάδυση στο μέσα μας και η εύρεση νέων στόχων θα μας βοηθήσουν να ξεφύγουμε από την κακία τους και να εμβαθύνουμε στη δική μας ψυχή.
Θα επέτρεπες ποτέ σου σε ένα φίδι να δηλητηριάσει το μέσα σου; Τότε γιατί επιτρέπεις στο δηλητήριο των τοξικών ανθρώπων να δηλητηριάζει τον εσωτερικό σου κόσμο;
Βάλε στόχους στη ζωή σου, στόχευε να φτάσεις ψηλά και το κυριότερο: Χαμογέλα. Μην επιτρέπεις στους μικρόψυχους ανθρώπους να χαρούν για εσένα, άφησέ τους άφωνους όταν σε δουν να ανεβαίνεις σιγά – σιγά στην κορυφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου