Δεν μου αρέσει ιδιαίτερα η λέξη “κανονικός”, όμως η αλήθεια είναι πως δεν βρήκα κάποια καταλληλότερη για να περιγράψω το είδος αυτών των ανθρώπων. Δεν θέλω να σου μιλήσω για ανθρώπους μαχητές, δυνατούς ή εντυπωσιακούς. Εξάλλου τα έχουμε ξαναπεί για εκείνους.Απόψε θέλω να αναφερθώ σε εκείνον τον άνθρωπο που δεν χρειάζεται να πει πολλά για να σε πείσει. Τα λόγια του είναι λίγα, απλά και σταράτα. Ξέρει πώς να φερθεί σε κάθε περίσταση ακριβώς επειδή δεν χρειάστηκε ποτέ να υιοθετήσει κάποια συμπεριφορά.
Είναι αυτός που είναι, όχι αυτός που θα ήθελες εσύ. Ίσως κάποιες φορές σε ενοχλεί αυτό, όμως εκείνος δεν δίνει δεκάρα γιατί αυτό που για σένα είναι παράξενο, για εκείνον είναι δεδομένο. Έχει λίγη παραπάνω αγάπη μέσα του και δεν ντρέπεται καθόλου γι’ αυτό.
Πολλές φορές, δεν τον αναγνωρίζεις κι αυτό συμβαίνει επειδή εκείνος ο άνθρωπος δεν θέλει να φανεί. Τα μάτια του κοιτούν πάντα ψηλά όμως το κεφάλι του στέκεται χαμηλότερα.
Δεν έχει θράσος, παρά μόνο θάρρος. Θάρρος να είναι αυθεντικός. Πόσο σπάνιο πράγμα, ε; Ξέρεις, ίσως τελικά το παράξενο να είναι αυτό. Πως το να είσαι ένας τέτοιος άνθρωπος τη σήμερον ημέρα φαίνεται απίθανο.
Λένε πως «την τελευταία μέρα σου σε αυτόν τον κόσμο, ο άνθρωπος που είσαι θα συναντήσει εκείνον που θα ήθελες να γίνεις». Αν είναι αλήθεια, τότε κι εγώ θα ήθελα να συναντήσω εσένα. Ναι. Αυτό θα ήθελα να γίνω στην ζωή μου. Τόσο “κανονική” όσο εσύ. Σ’ ευχαριστώ που μου το θύμισες.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου