ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ ΚΑΙ ΔΑΦΝΗ

Η Δάφνη, η κόρη του Πηνειού ποταμού, γρήγορα ακούστηκε για τη μεγάλη της ομορφιά. Του κάκου όμως τη γύρευαν πλήθος παλικάρια για γυναίκα, του κάκου ο πατέρας της την παρακαλούσε να παντρευτεί και να του χαρίσει εγγόνια- εκείνη δεν ήθελε ούτε ν’ ακούσει για γάμο και άντρα, μόνο προτιμούσε να κυνηγάει στα δάση σαν την Άρτεμη την παρθένα.

Όταν όμως μια γυναίκα είναι τόσο όμορφη, πώς να γλιτώσει από τους άντρες; Μια μέρα έτυχε να την ανταμώσει ο Απόλλωνας μονάχη στην εξοχή. Αμέσως του άναψε ο πόθος και θέλησε να την κάνει δική του. Εκείνη, για να κρατηθεί αγνή, το έβαλε στα πόδια. Ο θεός άρχισε να την κυνηγάει φωνάζοντάς της: Γιατί φεύγεις την αγάπη μου, σαν να θέλω το κακό σου; Δεν είμαι δα κανένας γαμπρός του πεταμού- είμαι ο Απόλλωνας, ο γιος του Δία, που με τιμούν όλοι, θεοί και άνθρωποι Στα συμπόσια των θεών στον Όλυμπο τους παίζω την κιθάρα, και στους θνητούς δίνω χρησμούς και τους γιατρεύω από τις κακές αρρώστιες.

Αμετάπειστη η Δάφνη συνέχισε το τρέξιμο, ο θεός όμως ήταν γρηγορότερός της· τη στιγμή που άπλωνε τα χέρια να την πιάσει, εκείνη ανακαλέστηκε τον πατέρα της τον Πηνειό, και αυτός, για να της κάνει τη χάρη, τη μεταμόρφωσε σε δέντρο. Τα πόδια της έγιναν ρίζες, το σώμα της κορμός, τα χέρια της κλαδιά και τα μαλλιά της φύλλα. Ο θεός αγκάλιασε τότε το δέντρο και είπε: Δεν θέλησες να γίνεις γυναίκα μου- θα γίνεις το δέντρο μου! Από εδώ και πέρα θα στεφανώνω με τους κλώνους σου τα μαλλιά μου, τη λύρα μου, τη φαρέτρα μου. — Έτσι η δάφνη έγινε το ιερό φυτό του Απόλλωνα.