Για κάποιους ανθρώπους, το να ζητάνε αυτό που θέλουν, ή αλλιώς, το να εκφράζουν μια επιθυμία ή ανάγκη τους, είναι μέρος της ζωής τους. Είναι τόσο εύκολο και συχνό να ζητάνε αυτό που χρειάζονται που αποτελεί μέρος της ρουτίνας τους. Το κάνουν, δηλαδή, αυθόρμητα και σχεδόν αυτόματα, χωρίς να το σκεφτούν ιδιαίτερα.Για κάποιους άλλους, ωστόσο, η συμπεριφορά του να ζητά κανείς αυτό που θέλει ή τη βοήθεια που χρειάζεται, είναι μια αρκετά περίπλοκη και πολλές φορές «επίπονη» διαδικασία. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που τους ακούμε συχνά να λένε «μπορώ να το κάνω και μόνος μου» ή «δε χρειάζομαι βοήθεια, θα τα καταφέρω μόνος μου» ή «αφού στο τέλος πάλι μόνος μου θα το κάνω, γιατί να με βοηθήσει κάποιος άλλος;».
Κοινός παρανομαστής όλων των παραπάνω φράσεων είναι το «μόνος μου» αλλά και το νόημα που κρύβεται πίσω από αυτήν την τοποθέτηση. Γιατί να νιώθουν, λοιπόν, τόση μοναξιά; Γιατί να υπάρχει αυτή η κρυμμένη μοναχικότητα που απορρέει από την έκφραση «μπορώ και μόνος μου» σε καθημερινές δραστηριότητες ενώ θα μπορούσαν να τις φέρουν εις πέρας αν μοιραζόντουσαν την εμπειρία αυτήν με κάποιον άλλον;
Ερωτήσεις και Απαντήσεις που δικαιολογούν την αποφυγή αναζήτησης βοήθειας
Τα άτομα που δρουν με αυτόν τον τρόπο μπορεί, πολλές φορές, να έχουν σκεφτεί «γιατί δε με βοηθάει κανείς;» ή «γιατί δεν είναι κανένας εκεί για μένα;» ή «κανένας δεν έχει έρθει ποτέ να μου προσφέρει τη βοήθειά του, πάντα εγώ πρέπει να ζητάω δηλαδή;»
Είναι προφανές ότι, σε αυτές τις περιπτώσεις, δυσκολεύονται να ζητήσουν αυτό που χρειάζονται κατά βάθος και να μοιραστούν οτιδήποτε, είτε ευχάριστο είτε δυσάρεστο είναι αυτό για τους ίδιους.
Οι πιθανές εξηγήσεις που μπορούν να δοθούν είναι ποικίλες, ομολογουμένως. Στην ερώτηση γιατί δεν ζητάμε βοήθεια ή αυτό που χρειαζόμαστε, άλλοι θα απαντήσουν «γιατί δε θέλω να επιβαρύνω τους άλλους» ή «γιατί εγώ θα το κάνω καλύτερα» ή «γιατί έτσι έχω μάθει» ή και όλα αυτά μαζί. Αν όμως επιχειρήσουμε να εστιάσουμε στον δικό μας εσωτερικό κόσμο, τότε χρειάζεται να απαντήσουμε στο εξής ερώτημα:
«Τι σημαίνει για μένα να ζητήσω αυτό που θέλω από κάποιον άλλο»;
Οι απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα κρύβονται πιθανότατα σε πεποιθήσεις που έχουμε για τον εαυτό μας και τις σχέσεις μας με τους άλλους.
Με άλλα λόγια: «Πώς θα μας χαρακτήριζαν οι άλλοι αν τους ζητούσαμε βοήθεια» και «Τι θα πίστευε κάποιος σημαντικός για εμάς άνθρωπος αν μάθαινε ότι χρειαζόμαστε κάτι από κάποιον άλλον»; Ίσως σκεφτόμασταν ότι θα τυγχάναμε κάποιου αρνητικού χαρακτηρισμού από τους άλλους κι αυτό να καθόριζε κι εμάς τους ίδιους. Ίσως ο χαρακτηρισμός που θα μας δίνανε – όποιος κι ήταν αυτός, καλός ή κακός – να ερχόταν σε σύγκρουση με τη δική μας ταυτότητα ή με τα δικά μας ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά.
Μιλώντας για ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά, συνήθως αναφερόμαστε στα στοιχεία αυτά που είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας, προέρχονται από πρώιμες εμπειρίες στα πρώτα χρόνια της ζωής μας και ως επί το πλείστον εμπλέκονται σε αυτές οι γονείς ή τα πρόσωπα που μας μεγάλωσαν. Πρόκειται δηλαδή, για «ταμπέλες» - χαρακτηρισμούς που αποκτήσαμε και υιοθετήσαμε τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, όπου οι εμπειρίες ήταν σαφώς περιορισμένες κι εμείς σχετικά αγνοί κι απροσδιόριστοι. Το ιδιαίτερο με τα στοιχεία αυτά είναι ότι συνεχίζουν να μας ακολουθούν συνήθως για χρόνια.
Η «τέχνη» του να ξέρεις να ζητάς!
Είναι σημαντικό, λοιπόν, χρόνια μετά, έχοντας στη φαρέτρα μας πολλές νέες εμπειρίες και γνώσεις να επιστρέψουμε και να αξιολογήσουμε αν αυτά τα παγιωμένα χαρακτηριστικά που έχουμε για εμάς εδώ και χρόνια είναι ωφέλιμα στο τώρα κι αν αληθεύουν στην καθημερινή μας ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν μένει αναλλοίωτο κι αμετάβλητο στο πέρασμα των χρόνων.
Εκείνο που μας χαρακτήριζε παλιά ίσως να μην μας χαρακτηρίζει πλέον. Έτσι, λοιπόν, επαναπροσδιορίζοντας τις πεποιθήσεις μας εξετάζουμε, για παράδειγμα, αν πράγματι μπορούμε και πρέπει να τα κάνουμε όλα μόνοι μας ή αν μπορούμε και πρέπει να τα κάνουμε όλα καλύτερα από κάποιον άλλον. Τέλος, θα ήταν καλό να δούμε αν το να ζητήσουμε βοήθεια ή αυτό που θέλουμε, θα σήμαινε όντως κάτι αρνητικό για εμάς, τις ικανότητές μας και την προσωπικότητά μας.
Ας μην ξεχνάμε, λοιπόν, ότι σπάζοντας τα στεγανά στα οποία έχουμε περιοριστεί, είναι πιθανό να αντικρίσουμε ένα περιβάλλον πολύ καλύτερο από αυτό που «φοβόμασταν» ότι θα αντιμετωπίσουμε! Η ζωή είναι πολύ περιορισμένη χρονικά για να την περιορίζουμε κι εμείς φοβούμενοι να ζήσουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου