Τόσα χρόνια ψάχνεις να βρεις έναν άνθρωπο να ακουμπήσεις την ψυχή σου πάνω του, όχι γιατί κουράστηκες να την κουβαλάς, μα γιατί κουράστηκε εκείνη να σε φιλοξενεί.Πολεμάς με άνοστους έρωτες και εφήμερες σχέσεις την μοναξιά σου.
Προσεύχεσαι να βρεις τον άνθρωπο σου στα χαλάσματα της ζωής σου, στα άσκοπα ξενύχτια σου, στα ποτά και τις ανάλατες αγκαλιές.
Εύχεσαι να γύριζες το βλέμμα σου και να υπήρχε ένας άνθρωπος να σου ζεστάνει την ψυχή, ένα σώμα να σε αφομοιώσει μέσα στο δικό του.
Να πάρει την λύπη σου.
Να πιεί την απελπισία σου.
Να καταπιεί τις πίκρες σου.
Και τον βρήκες!
Τόσα χρόνια περίμενες να χρωματίσει κάποιος το δέρμα σου και το χαμόγελο σου.
Να ξημερώνει ο ήλιος στης φωνής του το Σ’ αγαπώ..
Να πλένεσαι κάθε φορά που εσύ πονάς, μέσα στα δάκρυά τα δικά του και να σου γεμίζει χρυσάφι τις πληγές..
Να χορεύει η ψυχή σου σαν δελφίνι το ηλιοβασίλεμα, στης θάλασσας του το μπλε, κάθε φορά που θα είσαι στην αγκαλιά του.
Να κοιμάσαι το ξημέρωμα, με το νανούρισμα από τον ψίθυρο της φωνής του, που χαϊδεύει τα καρφιά, που άλλοι σου άφησαν στο δέρμα.
Και τον άφησες να φύγει..
Τόσα χρόνια κοιτούσες να τον συναντήσεις πίσω από κάθε Ανατολή, να τον παρακαλέσεις για την μοναξιά της ψυχής σου.
Και σου έστειλε έναν άνθρωπο..
Σε άκουσε.
Και ένα χάραμα, σου έφτασε για να φιλήσεις τον άνθρωπο σου και να τον χάσεις για πάντα.
Εάν μπορείς άνθρωπε, να εξαφανίζεις όλη σου την προσευχή, όλη σου την ζωή, σε λίγα λεπτά που διαρκεί ένα φιλί, τότε για όλα είσαι ικανός.
Μπορεί να καταφέρεις να ζήσεις αιώνια.
Ένα όμως δεν θα καταφέρεις ποτέ. Να ξεχάσεις ούτε λεπτό την προδοσία σου. Και αυτή θα είναι η αιώνια τιμωρία σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου