Μόνο όταν το σκοτάδι είναι βαθύ, μπορείς να δεις τα αστέρια

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει νιώσει κάποιες στιγμές πως όλα τελειώνουν, που η επόμενη μέρα του φαίνεται μακρινή.

Από τις δυσκολίες, στα αστέρια.

Το νόημα της δυσκολίας, είναι το νόημα του να πιέζεις ένα ελατήριο. Όσο πιο πολύ το πιέζεις, τόσο πιο ψηλά θα εκτιναχθεί αν πάψεις να το πιέζεις!

Μοναδική και απαραίτητη προϋπόθεση, είναι να πιστεύεις. Αλλιώς, να ελπίζεις να μη χάσεις λεπτό την ελπίδα σου για κάτι καλύτερο, για κάτι δηλαδή που αξίζεις.

Ελπίδα υπάρχει. Απελπισία, όχι.
Ακόμη μια φράση: «Όλα είναι στο μυαλό». Πόσο όμως την ακολουθούμε; Τα λόγια, δεν είναι ανούσια παρά μόνο αν γίνονται πράξεις. Το μυαλό μας, ναι μεν αποφασίζει για όλα, αλλά ρωτάει και συμβουλεύεται την ψυχή μας και τη θέλησή μας. Ζητάει τη γνώμη της ψυχής μας για το τι θα σκεφτεί.

Αν εμείς πούμε στο μυαλό μας πως όλα είναι μαύρα, κατευθείαν, εκείνο αρχίζει τη ζωγραφική. Παίρνει το πολύ δύο χρώματα, (μαύρο και γκρίζο) και αρχίζει να τα βάφει όλα σε αυτή τη διχρωμία.

Μόλις δούμε το έργο του, αρχίζουμε και πράττουμε και εμείς με «μαύρο» και «γκρίζο». Πήραμε και υιοθετήσαμε λοιπόν και εμείς, τα χρώματα της απελπισίας!

Τι θα έκανε όμως το μυαλό αν του δίναμε μια άλλη «διαταγή»; Ας πούμε πως του λέγαμε κάτι παρεμφερές.

Να του λέγαμε: «Έχει σκοτάδι τριγύρω, έχει πέσει νύχτα και τη βλέπω όμως θα ήθελα μέσα σε αυτό το σκοτάδι, να δω τι μπορεί να φωτίζει μέσα σε αυτό».

Δεν του ζητάμε να μας πει ψέματα, (ότι δηλαδή δεν έχουμε να κάνουμε με μια σκοτεινή και δύσκολη κατάσταση) του λέμε να μας δείξει το φως στο τούνελ.

Δεν υπάρχει ζωή χωρίς Πίστη, δεν υπάρχει ζωή χωρίς Ελπίδα.
Απελπιστικές στιγμές, υπάρχουν μόνο στο μυαλό μας και αυτές, υπάρχουν, επειδή εμείς διατάξαμε το μυαλό μας να «απελπιστεί». Μην ξεχνάμε επίσης μια ακόμη υπέροχη φράση. «Ο,τι δε με «σκοτώνει» με κάνει πιο δυνατό».

Μόλις η δύσκολη κατάσταση περάσει, τότε έχεις μάθει τον τρόπο να την ξεπερνάς και μια νέα ευκαιρία θα σου παρουσιαστεί.

Η ελπίδα, πεθαίνει πάντα τελευταία –λένε- . Εμείς, πρέπει να το αλλάξουμε λίγο αυτό το ρητό, και να πούμε πως αν έχουμε ισχυρή πίστη, τότε ποτέ δεν πεθαίνει η ελπίδα. Ούτε πρώτη, ούτε τελευταία!

Στόχος μας, είναι να βλέπουμε φωτεινά τα αστέρια μέσα στο σκοτάδι. Άλλωστε όπως θα συμπλήρωνε ο Όσκαρ Ουάϊλντ, «Όλοι μας ζούμε στο υπόγειο, απλά κάποιοι από μας, κοιτάζουμε τα αστέρια».

Μην πετάξουμε ποτέ από μέσα μας εκείνον τον ήρωα που δε σταματά να ελπίζει, εκείνον τον ήρωα που συμφωνεί με το υπέροχο ρητό του Μπερντ.