ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΑΙΣΧΥΛΟΣ - Χοηφόροι (345-379)

ΟΡ. εἰ γὰρ ὑπ᾽ Ἰλίῳ [στρ. γ] 345
πρός τινος Λυκίων, πάτερ,
δορίτμητος κατηναρίσθης·
λιπὼν ἂν εὔκλειαν ἐν δόμοισιν
τέκνων τ᾽ ἐν κελεύθοις
350 ἐπιστρεπτὸν αἰῶ
κτίσσας πολύχωστον ἂν εἶχες
τάφον διαποντίου γᾶς,
δώμασιν εὐφόρητον—

ΧΟ. φίλος φίλοισι τοῖς ἐκεῖ καλῶς θανοῦ- [ἀντ. β] 355
σιν, κατὰ χθονὸς ἐμπρέπων
σεμνότιμος ἀνάκτωρ,
πρόπολός τε τῶν μεγίστων
χθονίων ἐκεῖ τυράννων·
360 βασιλεὺς γὰρ ἦσθ᾽, ὄφρ᾽ ἔζης,
μόριμον λάχος πιπλάντων
χεροῖν πεισιβρότῳ τε βάκτρῳ.

ΗΛ. μηδ᾽ ὑπὸ Τρωίας [ἀντ. γ]
τείχεσι φθίμενος, πάτερ,
365 μετ᾽ ἄλλῳ δουρικμῆτι λαῷ
παρὰ Σκαμάνδρου πόρον τεθάφθαι·
πάρος δ᾽ οἱ κτανόντες
νιν οὕτως δαμῆναι,
‹ἵν᾽ ἦν› θανατηφόρον αἶσαν
370 πρόσω τινὰ πυνθάνεσθαι
τῶνδε πόνων ἄπειρον.

ΧΟ. ταῦτα μέν, ὦ παῖ, κρείσσονα χρυσοῦ,
μεγάλης δὲ τύχης καὶ ὑπερβορέου
μείζονα φωνεῖς· δύνασαι γάρ.
375 ἀλλὰ διπλῆς γὰρ τῆσδε μαράγνης
δοῦπος ἱκνεῖται· τῶν μὲν ἀρωγοὶ
κατὰ γῆς ἤδη, τῶν δὲ κρατούντων
χέρες οὐχ ὅσιαι † στυγερῶν τούτων·
παισὶ δὲ μᾶλλον γεγένηται.

***
ΟΡΕΣΤΗΣ
Αχ, και γιατί δεν ήταν να ᾽πεφτες
κάτω στην Τροία πατέρα,
νεκρός από εχθρικό κοντάρι;
κληρονομιά στα σπίτια αφήνοντας
τη δόξα σου, και στα παιδιά σου,
350 μοίρα στους δρόμους δαχτυλόδειχτη,
θεόρατο τάφο, αν και μακριά,
πέρ᾽ απ᾽ τη θάλασσα, θενά ᾽χες,
που θα ήταν μια παρηγοριά.

ΧΟΡΟΣ
Φίλος στους φίλους πὄπεσαν γενναία πέρα εκεί,
θενά ᾽πρεπε ξεχωριστός και κάτω από τη γη,
αφέντης πολυοτίμητος ανάμεσά τους
κι υπουργός πλάι στους δυνατούς
του κάτω κόσμου αρχόντους·
360 γιατ᾽ ήταν και σα ζούσε βασιλιάς,
που από τη μοίρα του έλαχε να κυβερνά
με τα όπλα και το σκήπτρο τους λαούς.

ΗΛΕΚΤΡΑ
Μα ουδέ και κάτω απ᾽ της Τροίας
τα κάστρα πεσμένος, πατέρα,
να ᾽σουν μαζί με τους άλλους
νεκρούς του πολέμου θαμμένος
στις όχθες του Σκάμαντρου πέρα·
κάλλιο οι φονιάδες σου πριν
να πήγαιναν έτσι χαμένοι
370 κι από μακριά το χαμό τους ν᾽ ακούγαμ᾽ εδώ
στις συμφορές αυτές ξένοι.

ΧΟΡΟΣ
Πιο καλές είν᾽ αυτές κι από μάλαμα οι ευχές,
κι απ᾽ των Υπερβορείων τη μεγάλη ευτυχία
είν᾽ αυτά που ζητάς· κι έχεις δίκιο.
Μα της μάστιγας όμως αυτής της διπλής
άκου φτάν᾽ η χτυπιά: οι προστάτες αυτών
είναι που είναι πια τώρα βαθιά μες στη γη·
και τα χέρια εκεινών που κρατούν την αρχή,
μολυσμέν᾽ απ᾽ το αίμα — φριχτό και γι᾽ αυτόν,
στα παιδιά του φριχτότερο ακόμα.