Η λαγνεία των ασπρομάλληδων, που ρίχνουν για μια ακόμα φορά τα ζάρια

Η αλματώδης αύξηση των διαζυγίων υπογραμμίζει την παράδοξη επιτυχία του γάμου από έρωτα από τον οποίο περιμένουμε πληρότητα και ηδονή και τον οποίο δεν διστάζουμε να διαλύσουμε με την πρώτη δυσκολία, την πρώτη ρωγμή.

Αντιθέτως, ο γάμος από συνοικέσιο δεν προκαλεί αυταπάτες: ο κίνδυνος της απογοήτευσης είναι μικρός.

Όπως είδαμε, οι γυναίκες φεύγουν πρώτες όταν ο γάμος βρίσκεται σε κρίση, ακόμα κι όταν ο χωρισμός σημαίνει απότομη μείωση των εισοδημάτων και, μετά τα πενήντα, κίνδυνο απομόνωσης. Φαίνεται παράξενο το ότι άνθρωποι με προνόμια και άνεση αποφασίζουν, κόντρα στα στοιχειώδη συμφέροντά τους, για λόγους αξιοπρέπειας ή κούρασης, να τα εγκαταλείψουν όλα και να ξαναρχίσουν από το μηδέν. Η τραγωδία μερικών χωρισμών: θέλουμε να ξαναδοκιμάσουμε την τύχη μας, χορεύουμε στο χείλος της αβύσσου, θυσιάζουμε την εύθραυστη ευτυχία μας στα χέρια ενός αγνώστου που μας σαγηνεύει. Τρελή απόλαυση της καταστροφής, πλην όμως προτιμότερη από τους θλιβερούς συζύγους που ζουν κάτω από την ίδια στέγη, έχοντας αναπτύξει αλλεργία ο ένας στον άλλον, επειδή δεν έχουν τα χρήματα για να νοικιάσουν ξεχωριστά διαμερίσματα.

Σ’ αυτό τον πληθυσμό, που διψάει για ανανέωση, διακρίνουμε τη φυλή των συνταξιούχων “νεαζόντων” (στη Γαλλία διαλύονται κυρίως δύο κατηγορίες ζευγαριών: τα πολύ νέα και εκείνα των πενηντάρηδων). Με μάλλον υψηλό βιοτικό επίπεδο – μεσαίο ή μεγαλομεσαίο – και με καλή υγεία, θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους και περνούν από μια φάση μετεφηβική στην ηλικία όπου οι πρόγονοί τους ήταν ήδη γεροντάκια, για να μην πω κατάκοιτοι.

Οι περιπλανήσεις της καρδιάς και του μυαλού μπορούν να αρχίσουν οποιαδήποτε στιγμή για αμφότερα τα φύλα: το Viagra συνετέλεσε σε πλήθος χωρισμούς, καθώς πρόσφερε σε κυρίους της τρίτης ηλικίας – που είχαν προς στιγμήν παραιτηθεί από τις σεξουαλικές τους δυνάμεις – την “ανάσταση” ενός οργάνου που έμοιαζε απολίθωμα. Παρόμοιες δυνατότητες θα προσφερθούν σύντομα στις γυναίκες.

Η λαγνεία των ασπρομάλληδων, που ρίχνουν για μια ακόμα φορά τα ζάρια, επιδίδονται σε σπορ, ταξιδεύουν, ξεφαντώνουν σεξουαλικά και ξεφορτώνονται την παλιά σύζυγο, πηγάζει επίσης από την επιμήκυνση της ζωής.

Η “καινούργια αρχή” είναι μοναδική μορφή αιωνιότητας που εξασφαλίσαμε στη Δύση από τότε που κλονίστηκε η πίστη ακόμα και θρησκευόμενων στον παράδεισο.

Υπάρχουν πολλές ζωές στην ύπαρξη ενός άντρα και μιας γυναίκας – κι αυτές οι ζωές δεν μοιάζουν μεταξύ τους. Έχουμε δικαίωμα να κάνουμε σφάλματα, να τα διορθώνουμε, να αποτυγχάνουμε ξανά και ξανά αλλά με όλο και καλύτερο τρόπο – όπως λέει ο Μπέκετ.

Τι ωραιότερο από τη βραχυκύκλωση των κλασικών χρονικών φάσεων, από την κοροϊδία της τύχης: μπορούμε να ξεκλέψουμε ακόμα μερικά χρόνια μέθης, αισθήσεων, συνευρέσεων!

Όλα είναι ανοιχτά μέχρι την τελευταία μας μέρα, όλα παίζονται: γι’ αυτό ο δεύτερος ή ο τρίτος γάμος είναι, συνήθως, πιο επιτυχημένος από τον πρώτο. Πόση διαφορά από τον 19ο αιώνα, όταν μια ηρωίδα του Μπαλζάκ αναφωνούσε:

“Είμαι τριάντα ετών· η πιο ζεστή ώρα της μέρας έχει κιόλας περάσει για μένα, το δυσκολότερο κομμάτι του δρόμου έχει τελειώσει.
Σε λίγα χρόνια θα είμαι γριά…”