Σήμερα, θέλω να μιλήσω για τις βαθύτερες ανάγκες και φόβους του ανθρώπου. Ανάγκες και φόβοι, οι οποίοι θεωρώ ότι είναι κοινοί, καθώς ο άνθρωπος όσο μοναδικός και αν είναι, έχει κοινές ανάγκες, επιθυμίες και φόβους. Έτσι θεωρώ. Γι’ αυτό το λόγο, θεωρώ ότι όλοι επιθυμούμε τα ίδια πράγματα, έχουμε την ανάγκη των ίδιων πραγμάτων, αλλά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και τους ίδιους φόβους.Μια από τις μεγαλύτερες ανάγκες λοιπόν του ανθρώπου είναι η ανάγκη για ευτυχία. Ευτυχία ως μια μόνιμη κατάσταση. Αυτό πιστεύω ότι μπορεί να επιτευχθεί κυρίως όταν έχουμε συνειδητοποιήσει και είμαστε πλέον σε θέση να εκτιμούμε την αξία των μικρών και καθημερινών πραγμάτων και μπορούμε πλέον να είμαστε συνέχεια ευτυχισμένοι με ό,τι και αν κάνουμε.
Αναφέρθηκα και σε προηγούμενο άρθρο μου για την αξία της στιγμής. Μια άλλη μεγάλη ανάγκη του ανθρώπου είναι η ανάγκη για αναγνώριση από τους άλλους με θετικό πρόσημο. Δηλαδή η ανάγκη να μας αγαπούν και να μας αναγνωρίζουν όλοι. «Το χρήμα πολύ εμίσησαν, τη δόξα ουδείς». Τέλος, θα τολμήσω να γράψω ότι η βαθύτερη επιθυμία του ανθρώπου είναι η αθανασία. Η επιθυμία δηλαδή να ζήσουμε για πάντα όχι μόνο στις καρδιές και στις ψυχές των άλλων αλλά κυριολεκτικά.
Αφού μίλησα για τις βαθύτερες επιθυμίες του ανθρώπου, θέλω να μιλήσω και για τους μεγαλύτερους και βαθύτερους φόβους του. Ένας μεγάλος φόβος είναι ο φόβος να είμαστε δυστυχισμένοι. Ο φόβος της μοναξιάς, της ανημπόριας της δυστυχίας. Αυτό θεωρώ ότι μπορεί να αποφευχθεί αν καταφέρουμε να έχουμε καλές σχέσεις με τους γύρω μας. Ένας άλλος μεγάλος φόβος του ανθρώπου είναι ο φόβος για αποδοκιμασία και κατακραυγή από τους άλλους.
Αν δούμε όμως τον άνθρωπο σαν ένα δικό μας κομμάτι εφόσον όλοι είμαστε άνθρωποι με τις ίδιες ανάγκες και θέλω να πιστεύω ότι μπορούμε να σταματήσουμε να αποδοκιμάζουμε τον διπλανό μας, όποια και αν είναι η επιλογή του. Καθώς πρέπει να εξετάσουμε πολύ προσεχτικά τα κίνητρα της επιλογής του, τα περιθώρια που είχε αλλά και τις ανάγκες του και τα δικά του προσωπικά βιώματα.
Επομένως, ας μην βιαζόμαστε να βάλουμε ταμπέλες και να αποδοκιμάσουμε τον διπλανό μας, αλλά ας αφήσουμε τους γιατρούς συγκεκριμένων ειδικοτήτων να βρουν και να θεραπεύσουν τα βαθύτερα αίτια. Ή ας αφήσουμε τους ιστορικούς να βρουν την αλήθεια αν πρόκειται για πολιτικές επιλογές. Δεν λέω να μην έχουμε άποψη και δυνατότητα αντίδρασης, αλλά αυτή να γίνεται σε ειρωνικό κλίμα και κατόπιν ώριμης σκέψης.
Η ικανότητα ωστόσο να κατανοήσουμε τον άλλο πιστεύω ότι μπορεί να επιτευχθεί αν βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου και κατανοούμε τον άνθρωπο. Τέλος, θέλω να μιλήσω για το μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου, το φόβο του θανάτου. Νομίζω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην θέλει να ζήσει για πάντα. Στα κατάβαθα της ψυχής μου ελπίζω και πιστεύω ότι και αυτό μπορεί να το επιτύχει ο άνθρωπος.
Αν εργαστούμε όλοι από τον δικό του τομέα βάζοντας αγάπη πιστεύω ότι κάποια στιγμή ίσως και να επιτευχθεί. Δεν είμαι γιατρός αλλά θεωρώ ότι οι στεναχώριες έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τις ασθένειες των ανθρώπων. Αν επιτύχουμε λοιπόν την ευτυχία ως μόνιμη κατάσταση, αν σεβόμαστε ο ένας τον άλλον αλλά και τον εαυτό μας, αν αγαπάμε ο ένας τον άλλον αλλά και τον εαυτό μας, αν δίνουμε και παίρνουμε αγάπη, αν είμαστε πράοι και συμπονετικοί, αν δεν βιαζόμαστε να κρίνουμε τον διπλανό μας, θέλω να πιστεύω ότι σιγά σιγά θα αυξηθεί σημαντικά ο μέσος όρος ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου