Μπλέξαμε τους πόθους μας, τα αγέννητα επιθυμώ μας, τις καταξιώσεις μας και τα προσδοκώ μας και τα βαφτίσαμε όλα με το όνομα αγάπη.Όμως καρδιά μου, την αγάπη ποτέ ούτε καν που την πλησίασες. Γι' αυτό και στο όνομά της είσαι έτοιμος να αιματοκυλίσεις. Με το στόμα, με την καρδιά, με τις πράξεις.
Ουαί σε αυτόν που τη ζωή δεν τη σέβεται ούτε γύρω του, ούτε μέσα του και ξεβράζει πάνω σε κορμιά και ψυχές τα άνομα και τα βρώμικα μιας ζωής που επιθύμησε μα που δεν κατάφερε να την αποκτήσει. Ουαί για τον πόνο που θα φέρει πρώτα στη δική του τη ζωή, και μετά στον περίγυρό του. Γιατί δεν μπορείς να πονέσεις κανέναν, αν πρώτα εσύ δεν πονάς!
Και επειδή καρδιά μου όμορφη, δεν μπορείς να αγαπήσεις τίποτα έξω από σένα αν πρώτα στα μέσα σου δεν έχεις στραφεί, να τα δεις, να τα μάθεις, να τα αποδεχτείς και αυτά να αγαπήσεις. Πως θα μπορούσες άλλωστε να δώσεις από κάτι που δεν το κατέχεις;
Μπλέξαμε πολύ τα πράγματα και έχουμε φτάσει να χρειάζεται όρκους να δίνουμε και αποδείξεις να μοιράζουμε! Γεμίζουμε με λουλούδια βάζα ολόκληρα, κάνοντας την ομορφιά να έχει ημερομηνία λήξης. Αγοράζουμε τη συντροφιά μας τη μέρα, νοικιάζοντας τις νύχτες μας σε κρυφούς πόθους κάτω από τα σεντόνια ικανοποιούμενοι, αλλά αδιαφορώντας αν θα ικανοποιήσουμε. Προσφέρουμε, κερδίζοντας ένα χαμόγελο, αλλά το χαμόγελο εξαφανίζεται μόλις η προσφορά γίνει δύσκολη. Ποτέ της όμως η αγάπη δεν αποδεικνύεται, γιατί είναι αξίωμα. Ή το έχεις ή μην το ψάχνεις κάπου αλλού να το βρεις.
Άραγε μπορεί κανείς την αγάπη να την αισθανθεί στη σιωπή και στο σκοτάδι; Σε ένα λόγο που θα πει μόνο “σε νοιώθω, είμαι εδώ, προχώρα” και δεν θα ζητήσει τίποτα άλλο; Σε ένα χέρι που θα αισθάνεσαι να κρατάει το δικό σου και ας είναι χιλιόμετρα μακριά; Σε δυο μάτια που θα σου τρυπάνε την ψυχή γεμίζοντάς την με το βλέμμα τους;
Μπλέξαμε άσκημα σου λέω. Και καταρρέουν δίπλα μας τα νιάτα παρασημοφορημένα στα πεδία των μεγάλων παιχνιδιών. Και ξεμένουν τα γερόντια μας ξεχασμένα και μοναχά γιατί δεν έχουν να προσφέρουν ώστε να κερδίσουν αυτό το χαμόγελο. Και αναγεννιούνται στον ίδιο το ρυθμό οι επόμενες γενεές, με την ελπίδα στα μάτια αλλά με τι παράδειγμα στη ζωή;
Μένει η αγάπη να τραγουδιέται από κάποιον νοσταλγικό τροβαδούρο, και να την εξυμνεί ένας ονειροπόλος ποιητής. Τόσο μακριά από τους ανθρώπους, που χρειάζεται το ποίημα από ειδικούς να επεξηγηθεί, αν και με κλειστά τα μάτια όλοι έχουμε από τα λόγια αυτά συγκινηθεί.
Τόσο μακριά από τη ζωή, που ενώ βλέπουμε τη ζωή να πεθαίνει, εμείς της δίνουμε μια να πάει γρηγορότερα!
Μπλέξαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου