Να ξυπνάς κάθε πρωί και να μην έχεις τίποτα να περιμένεις. Να ακολουθείς πιστά την καθημερινή σου ρουτίνα και να ευθυγραμμίζεσαι με όλα τα γεγονότα της ζωής σου. Να μην έρχεται ποτέ η στιγμή που αισθάνεσαι απογοήτευση ή θλίψη και να μην υπάρχει επανάληψη σε λάθη.Να μην τα βάζεις ποτέ με τον εαυτό σου και να δέχεσαι τις αποφάσεις των άλλων βουβά, χωρίς να νιώθεις. Όχι, δεν έχει αισθήματα εδώ. Αν κάποιος σε πληγώσει, διαγράφεται την αμέσως επόμενη στιγμή και δεν ξαναπερνάει από τη σκέψη σου.
Σε αυτόν τον κόσμο να είσαι η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσε να κάνει κανείς. Να μη νιώθεις τη ζήλια να σε κυριεύει, να μην αισθάνεσαι καμία ανακούφιση όταν έρχεται επιτέλους κοντά σου, να μην απαιτείς τίποτα από εσένα και να προσπαθείς να τους ευχαριστήσεις όλους. Να είσαι ανιδιοτελής, να χαρίζεις τα κομμάτια σου απλόχερα και μετά να μένεις να “χαζεύεις” το λειψό εγώ σου.
Να αφήνεις τους ανθρώπους που αγάπησες να φεύγουν ελεύθερα από τη ζωή σου, χωρίς να κάνεις καμία προσπάθεια να τους κρατήσεις κι έπειτα να μπαίνουν κι άλλοι, για να αρπάξουν ό,τι μπορούν, μέχρι να μην υπάρχει τίποτα ούτε για εκείνους, ούτε για εσένα. Να βλέπεις τη ζωή σου να αδειάζει από ουσία και εσύ να μην κλαις, να μην αλλάζεις. Να μένεις εκεί σταθερός παρατηρητής και άχαρος αποδέκτης γεγονότων που τους κλέψανε το νόημα και τα αφήσανε με την ονομαστική τους αξία.
Να είσαι το τέλειο παιδί, ο ήρωας γονιός, ο φανταστικός σύζυγος. Να μην παραπονιέσαι, να μην ξεχνάς να λες σ’ αγαπώ, λες και είναι κάτι που πρέπει να χωρέσει στο πρόγραμμα, να θέλεις να αφήνεις τα σχέδιά σου στην άκρη, γιατί η ζωή τα αρχιτεκτόνησε αλλιώς για εσένα, να σου φτάνει το λίγο και το πολύ, όχι μόνο να σου περισσεύει, μα να σε μπουκώνει κιόλας.
Να είσαι σκληρός και αλύγιστος σαν το ατσάλι στις δυσκολίες και να ζωγραφίζεις με το μαχαίρι ένα χαμόγελο στο πρόσωπο κάθε φορά που βγαίνεις να συναντήσεις τους δαίμονές σου. Να κρύβεις την αλήθεια σου απ’ όλους και να μάθεις να επιβιώνεις με ψέματα, χαράζοντας μικρές και βαθιές ουλές στην ψυχή σου, γιατί γνωρίζεις πως είσαι εσύ που θρέφεις το τέρας μέσα σου.
Να μην αφήνεις τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά σου στη μέση του απογεύματος και να μη μάθεις ποτέ πώς είναι να χάνεις τον έλεγχο. Να ερωτεύεσαι συμβατικά και να αγαπάς συμβιβαστικά. Να μην επιτρέπεις στα πάθη να δονούν το σώμα σου και να μη δοκιμάσεις να βγεις από τη ζώνη ασφαλείας σου.
Να πιστέψεις πως γεννήθηκες για τα μέτρια και όταν συναντήσεις τα μεγαλειώδη, να δειλιάσεις και να τρέξεις μακριά. Να μην πονάς για την απουσία και να μην αναζητάς ποτέ το δικό σου περίεργο. Να υψώνεις ηθικούς φράχτες μπροστά σου αποτρέποντας οτιδήποτε μπορεί να σηκώσει συναισθηματική φουρτούνα στην καρδιά σου.
Να κοιμάσαι τις νύχτες αγκαλιά με τα δικά σου φαντάσματα, αυτά που μεγαλώνεις μέρα με τη μέρα. Να απορείς που δε σε τρομάζουν πια και να φοβάσαι που αρχίζεις να τα μοιάζεις. Να ψιθυρίζεις “θα τ’ αλλάξω όλα” και να γελάς, γιατί ξέρεις καλά πως δεν είσαι τίποτα περισσότερο από ένα δειλό υποκείμενο ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα.
Κάποιος, κάποτε το ευχήθηκε. Άραγε να μην ήξερε πως καταριόταν τον εαυτό του;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου