Άσε τα «αν» και μπες στο «θέλω»

Γιατί είναι εξαιρετικά βολικό και εύκολο το «Αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, θα…», «Αν είχες έρθει πιο νωρίς…», «Αν περνούσε από το χέρι μου θα το άλλαζα, αλλά…».

Πάντοτε θα υπάρχουν φοβισμένα «αλλά» και πάντοτε θα στεκόμαστε παγωμένοι μπροστά σε αλλαγές βουνά σα μικρά παιδιά που κάνουν τώρα τα πρώτα τους βήματα.

Πάντοτε θα μας ξεπερνάει ένα παράλογο πάθος, ένα μοιραίο λάθος, μια παρόρμηση ανερμήνευτη και όλα αυτά θα οδηγούν σε ερωτήματα του στιλ «Από εδώ και πέρα, τι;»

Η ζωή είναι μικρή και συμβαίνει τώρα, μου ‘χε πει κάποτε ένας φίλος και πράγματι σε αυτήν την τόσο «πιασάρικη» και αυθόρμητη φιλοσοφία της στιγμής, κρύβεται η ουσία της υπόθεσης. Η ουσία που ισχύει ολοκληρωτικά σε κάθε, μα κάθε συνθήκη.

Κάθε στιγμή που περνάει, κάθε τώρα, αποτελεί μια πρόκληση και μια ευκαιρία. Όλα όσα υποτίθεται είναι μη αναστρέψιμα «αν», σηκώνονται σα μαστίγια πάνω στα κορμιά μας, αποφασισμένα να ασκήσουν σωστή ψυχολογική βία και να μας φιμώσουν.

Λειτουργούν σαν τύραννοι αδίστακτοι που φυτρώσαν οικειοθελώς και ασυνείδητα μέσα μας για να μας βγάλουν πιθανότατα από τη «δύσκολη θέση», τοποθετώντας μας σε μια ακόμα πιο δύσκολη φυσικά. Αυτή του «ευνουχισμένου».

Πονάει αυτή η θέση, το έχεις νιώσει κι εσύ, δε μπορεί… Μοιάζει σχεδόν απίστευτο το τι μπορούμε να σκαρφιστούμε, να προφασιστούμε, ή να κεράσουμε τον εαυτό μας σαν άλλοθι, προκειμένου να διατηρήσουμε την όποια κανονικότητα της ζωής μας, την όποια ασφάλεια, εν ολίγοις… το comfort zone μας.

Μπαίνοντας σε τέτοιες διαδικασίες φίλοι μου, αλήθεια… δεν έχουμε ιδέα το τι χάνουμε, τι θα μπορούσαμε να ζήσουμε, να γευτούμε, να αλλάξουμε. Όταν τα «αν» φιλτράρονται μέσω του «θέλω» και γίνονται «να», τότε μιλάμε για την πραγματική ζωή, αυτή που σε κινητοποιεί, αυτή που σε αλλάζει, σε εξυψώνει, σε κάνει να νιώθεις ζωντανός.

Άσε τα «αν» και πιάσε τα «θέλω» λοιπόν και ναι, καθόλου απλό δεν είναι, όταν μια ζωή ολόκληρη συνηθίσαμε να θάβουμε τις επιθυμίες μας στο σκοτάδι, είτε από φόβο, είτε από ντροπή, είτε από ενοχές, είτε, είτε, είτε. Αξίζει τόσο όμως να προσπαθήσουμε… Αξίζουμε.

Όχι, δεν είμαστε θεοί, αλλά ναι, δε μπορούμε να διανοηθούμε καν την απεραντοσύνη της θείας δύναμης που κρύβουμε μέσα μας, αν γνέψουμε θετικά στη ζωή και κυρίως στα «θέλω» μας, όλα όσα μας κινητοποιούν και μας κάνουν να αισθανόμαστε πως κάθε μέρα, χτίζουμε έναν κόσμο από την αρχή ξανά.

Η δύναμη της θέλησης είναι μαγική. Και είναι κρίμα να θυσιάζουμε τη μαγεία αυτή στο βωμό του δεδομένου, του σίγουρου, του γνώριμου, μόνο και μόνο για να μη διαταραχτούν οι όποιες ισορροπίες. Η ζωή είναι καρδιογράφημα άλλωστε… Η ευθεία γραμμή δε συνεπάγεται ποτέ με κάτι καλό.