Ποιον δρόμο θα διαλέξεις;

Καθημερινότητα, μία λέξη μα τόσες πολλές πράξεις που περιστρέφονται γύρω από αυτήν. Άνθρωποι να κινούνται πάνω κάτω, σε ρυθμούς υπέρ του δέοντος αγχωτικούς, κυκλοφοριακή συμφόρηση στους δρόμους, οχλαγωγία και καυσαέρια είναι μόνο κάποια από όλα όσα λαμβάνουν χώρα στην καρδιά της κάθε πόλης, με κύριο πρωταγωνιστή τον άνθρωπο, ο οποίος τρέχει να προλάβει το μετρό, να φτάσει έγκαιρα στην δουλειά ή το ραντεβού του. Παγιδευμένος μέσα στην ζάλη της κίνησης και της βαβούρας, έρχεται η στιγμή που θα επιστρέψει σπίτι του και θα ανοίξει το "έξυπνο" κινητό του ή μία από τις υπόλοιπες "έξυπνες" συσκευές που διαθέτει και θα αρχίσει το scroll down, κοινώς το σκρολάρισμα για να δει τι "παίζει".

Εκεί είναι που θα δει και θα σχολιάσει, δίχως δεύτερη σκέψη, το κάθε λογής νέο και θα εκτονώσει όλη του την οργή με τα δικά του ποστ. Εκεί είναι που θα αδιαφορήσει για θέματα κοσμογονικά και άκρως σοβαρά, καθώς θα επιλέξει να ασχοληθεί και να αναλωθεί με το τι φόρεσε ο ένας και η άλλη και με το που διασκέδασε εχθές ο αγαπημένος του celebrity. Όταν την ίδια ακριβώς στιγμή κόσμος χάνει την δουλειά του, παιδιά πέφτουν θύματα κακοποίησης και ζώα δολοφονούνται εν ψυχρώ. Σε όλα αυτά λοιπόν, πατάει skip και συνεχίζει να αποτελεί ευκολόπιστο πιόνι ενός καλοστημένο παιχνιδιού, αυτού της μαζικοποίησης.

Η ορθή και αποπαρασιτωμένη ενημέρωση εκλείπει, ενώ θέματα ουσιώδη περνάνε αδιάφορα μπροστά από τις οθόνες μας. Έχουμε το μοναδικό χάρισμα να κάνουμε viral και μαζικά γνωστό ό,τι πιο άχρηστο και πνευματικά ισχνό υπάρχει και να το βαφτίζουμε επικαιρότητα. Και όλα αυτά γιατί; Έχει σαπίσει το μυαλό μας κι όμως εμείς εκεί, δεν λαμβάνουμε δράση και συνεχίζουμε να τρέχουμε ακάθεκτοι στην δική μας πολυάσχολη ρουτίνα, αγνοώντας τον διπλανό μας, εκεί βλέπεις δεν υπάρχει η άνεση και η βολή της οθόνης να μάς μετατρέψει ξαφνικά σε γενναίους και άδικους κριτές, εκεί κυριαρχεί ο ρεαλισμός βουτηγμένος στην αδιαφορία και την απαξίωση.

Ίσως θα ήτανε καλύτερα να σπάσουμε αυτό το καλοφτιαγμένο καλούπι, που με τόση μαεστρία μάς έχει πλασαριστεί και να κοιτάξουμε τον κόσμο με τα δικά μας αληθινά μάτια. Σε όλα γύρω μας βάζουμε όρια και κανόνες, γιατί όμως δεν οριοθετήσαμε ποτέ αυτήν την "έξυπνη" αποχαύνωση και γίναμε ένα με αυτήν; Πασχίζουμε να χτίσουμε μία κοινώς αποδεκτή εικόνα, απλά και μόνο για να βαδίζουμε σύμφωνα με την νόρμα και την τριγύρω δηθενιά, ενώ δίπλα μας ακριβώς κάποιοι κοντοστέκονται πασχίζοντας να επιβιώσουν και να αντεπεξέλθουν σε όλο αυτό που αποκαλούμε εξελιγμένη και σύγχρονη ζωή. Όσο όμως αγνοούμε την ζωή, τόσο αυτή θα μας χαιρετάει από μακριά. Θα τρέξεις να την προφτάσεις ή θα παραμείνεις βολεμένος στην άνεση της  δικής σου "έξυπνης" ζωής;