Ακούς το βιολογικό σου ρολόι να χτυπά ασταμάτητα. Η πρώτη φρίκη είναι απέναντί σου στον καθρέφτη και σου φωνάζει «μεγαλώσαμε». Το έχεις καταλάβει, βέβαια, αφού έχεις αντικαταστήσει τις αλλεπάλληλες εξόδους με πιτζάμες στον καναπέ και ταινίες. Διαβάζεις για πεταλούδες στο στομάχι, για παθιασμένους έρωτες κι αντιλαμβάνεσαι πως η αλήθεια απέχει κατά πολύ απ’ την πραγματικότητα. Αυτή την πραγματικότητα που ντύνεται το πρωί να πάει δουλειά και το βράδυ είναι ψόφια κι αποκοιμάται πλάι σου στον καναπέ. Θα διερωτηθείς αν αυτή θα είναι η ζωή σου από ‘δω και μπρος. Μια σιωπή και μια κατανόηση. Θα νιώσεις πως ίσως δε σου είπαν την αλήθεια μεγαλώνοντας, γιατί τα βασιλόπουλα κι οι πριγκίπισσες δε μιλούσαν για λεφτά και συμφωνίες. Θα αναρωτηθείς τι είναι καλύτερο. Η σιγουριά της καθημερινότητας ή ο φόβος για το άγνωστο. Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται τη μοναξιά.Θέλει γερά κότσια να ανταλλάξεις το «μαζί» με το «εγώ». Δυστυχώς οι περισσότεροι γύρω μας καταλήγουν σε γάμους φυλακές και σχέσεις υποτονικές, γιατί απλώς ο καιρός περνά κι υπάρχει αυτό το «πρέπει» που χτυπά σπασμωδικά τη λογική στο κεφάλι. «Πρέπει να παντρευτώ», «πρέπει να κάνω οικογένεια», «Πρέπει να βρω καλύτερη δουλειά, να βγάζω περισσότερα χρήματα». Και κάπως έτσι οι περισσότεροι περνούν περισσότερο απ’ τη μισή τους ζωή κάνοντας κάτι που δεν αγαπούν, για να ζουν συμβιβασμένοι στον κλοιό της σιγουριάς.
Θα σβήσουν από μόνοι τους τη φλόγα των ονείρων που είχαν. Θα θαυμάσουν όσο τίποτα αυτούς τους τρελούς που βγήκαν από σχέσεις νεκρές, από δουλειές σίγουρες για να κυνηγήσουν αυτό που ήθελαν. Θα ζηλέψουν ίσως αυτό το βλέμμα της αναμονής στα μάτια τους και θα τους απομυθοποιήσουν για την τολμηρότητά τους. Κάποιοι από αυτούς τους τρελούς, να το ξέρετε, ακόμα και να αποτύχουν θα είναι ευτυχισμένοι αφού θα έχουν το επόμενο όνειρό τους να κυνηγήσουν.
Δεν μπορεί κάπου, κάπως, θα το ένιωσες αυτό. Θα χτύπησε μέσα σου. Δεν είναι κακό να το παραδεχθείς. Φοβήθηκες τα μάτια του κόσμου. Φοβήθηκες να μείνεις ξεκρέμαστος. Φοβήθηκες το ρίσκο που έχει η καινούργια ζωή. Προτίμησες αυτή που ήρθε και τη δέχτηκες. Δε θα σε κατακρίνει κανείς, όμως, θα σου πω πως ο χρόνος μπορεί να μη σε φτάσει. Δε θα ζήσουμε αυτή τη ζωή δυο φορές. Δε θα είμαστε νέοι για πάντα. Άκου αυτό που σε τρώει μέσα σου. Δε βρήκε τροφή απ’ το πουθενά. Όσο κι αν προσπαθείς να το προσπεράσεις θα είναι εκεί σαν ένα φως απ’ τη συνείδησή σου να σε σκουντά μπας και περάσει ξανά αίμα στις φλέβες σου.
Τα αληθινά θέλουν τρέλα. Θέλουν τολμηρούς ανθρώπους. Θέλουν σώματα και ψυχές ετοιμοπόλεμες για το άγνωστο. Κι αυτό το άγνωστο έχει την ομορφιά του. Είναι ένα μονοπάτι αδιάβατο ανάμεσα σε κόσμους ξένους απ’ τη σιγουριά του μυαλού σου.
Αξίζουμε όλοι την ευτυχία που θέλουμε για τον εαυτό μας. Γι’ άλλους είναι χρήμα, δόξα, σχέσεις, υλικά αγαθά. Για ακόμα πιο λίγους είναι η ολοκλήρωση της ηθικής ικανοποίησης ότι με δυο γυμνά χέρια ξαναπλάσαμε τη ζωή που δε μας βγήκε όπως τη θέλαμε. Κι αυτό κανείς δεν μπορεί να το πάρει από σένα και μένα ούτε να το αγοράσει. Και μην ξεχνάς πως ο χρόνος περνά και για κανέναν δε σταματά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου