Τα λουκέτα της αγάπης

Με αρχικά ονομάτων επάνω τους ή απλώς με μια καρδιά ζωγραφισμένη στο κέντρο τους, πολύχρωμα ή μονόχρωμα, βρίσκονται εκεί. Κλειδωμένα πάνω σε κάποιο κάγκελο, μιας γέφυρας συνήθως. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε και το χαρακτηριστικό παράδειγμα της γέφυρας Pont des Arts στο Παρίσι, απ’ όπου και έγινε η αρχή αυτού του περίεργου και πρωτότυπου φαινομένου. Ερωτευμένα ζευγάρια να κλειδώνουν ένα λουκέτο πάνω σε μια γέφυρα.

Λουκέτα λοιπόν. Και πάνω τους γραμμένα ή χαραγμένα τα αρχικά ονομάτων ζευγαριών. Πώς να είναι άραγε αυτά τα ζευγάρια; Βρίσκονται σε σχέση ή μήπως είναι αρραβωνιασμένα; Ίσως να είναι ήδη παντρεμένα. Αν είναι παντρεμένα όμως, τι συμβαίνει με την ευρέως γνωστή φράση «Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα» Ισχύει τελικά ή όχι; Και αν όχι, πως είναι δυνατόν ένα λουκέτο να την αναιρεί;

Μη θέλοντας να ψυχολογιοποιήσω τη συγκεκριμένη κατάσταση, αναρωτιέμαι το εξής. Γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι τάχα μόνο ένα αθώο δείγμα ερωτισμού και αφοσίωσης; Ή μήπως είναι κάτι πιο βαθύ, κάτι που φαίνεται και πραγματώνεται ως επιθυμία, ουσιαστικά όμως είναι μια ενστικτώδης ανάγκη;

Η επιθυμία, ίσως είναι η κοινή πράξη, το να κάνει κάτι το ζευγάρι μαζί. Η ανάγκη όμως, μάλλον είναι η επιβεβαίωση που εισπράττει το κάθε άτομο από το έτερον του ήμισυ και η παράλληλη επικύρωση του δεσμού του με αυτό, τόσο προς τα δικά του μάτια, όσο και προς τα μάτια του κόσμου. Γιατί αυτό το λουκέτο, λειτουργεί τόσο ως κοινωνική πράξη καθώς ''κλειδώνει εντός της κοινωνίας ' και γίνεται αποδεκτό από αυτήν, όσο και ως κοινωνική σύμβαση αφού φέρει μεγάλες προσδοκίες και ακόμα μεγαλύτερες επιδιώξεις για τη σχέση του ζευγαριού αλλά και για το μέλλον της, μέσω της ασφάλισής του.

Ποιος αλλιώς ο λόγος να ''κλειδώσεις ' την αγάπη και τον έρωτα σου, προβάλλοντας τα παράλληλα σε κοινή θέα;

Δεν γνωρίζω την απάντηση, απλώς διερωτώμαι. Μήπως αυτά τα λουκέτα, τα επονομαζόμενα αρκετές φορές λουκέτα της αγάπης είναι  μια δικλείδα ασφαλείας, ώστε να μη δραπετεύσει η αγάπη; Μια αγάπη που, ειδικά στις μέρες μας, που όλα βρίσκονται σε κρίση, είναι τόσο δυσεύρετη.

Δεν κρίνω κανέναν άνθρωπο για τις πράξεις του, διότι ο καθένας εκφράζει αυτό που νιώθει, την αγάπη του δηλαδή προς ένα άλλο πρόσωπο, με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Απλώς σκέφτομαι πως τελικά, ίσως θα έπρεπε, μετά τη σκέψη με την καρδιά, την επονομαζόμενη συναισθηματική σκέψη να σκεφτόμαστε και με το μυαλό, προκειμένου να επικυρώσουμε το αν όσα θέλουμε να πράξουμε, συμβαδίζουν και με τη λογική.