Οι άνθρωποι της πρίζας

Είναι πολλοί οι άνθρωποι που αισθάνονται ζωντανοί όταν λειτουργούν σε έντονους ρυθμούς και ζουν μόνιμα σαν συνδεδεμένοι σε μια πρίζα. Τρέφονται με το να πιέζονται, είναι το οξυγόνο τους. Ζουν τη ζωή τους στο κόκκινο φτάνοντας την υγεία τους στα άκρα. Δεν τους νοιάζει αν καταπονούν το σώμα τους, την ψυχή τους, τον εγκέφαλό τους, δεν βρίσκουν τίποτα κακό στο να πιούν δέκα καφέδες τη μέρα, να μην φάνε, να μη κάνουν ένα διάλειμμα και τρέφουν την ψευδαίσθηση πως είναι κάτι φυσιολογικό. Γελάνε με τους ανθρώπους που περπατούν αργά που παίρνουν βαθιές ανάσες κοιτώντας τον γαλανό ουρανό, τους θεωρούν προβληματικούς.

Ποια η κατάληξη αυτών των ανθρώπων;

Από παλιά σε πρίζα κι εγώ διαπίστωσα πως οι άνθρωποι αυτοί αγνοούν την φωνή μέσα τους. Χάνονται στην μετάφραση της απουσίας σιωπής, στον θόρυβο που κάνουν οι ατελείωτες σκέψεις τους, στον χρόνο που κυλά πέρα από τους χρόνους της φυσιολογικής φθοράς! Το σώμα τους σε τροχοπέδη θαρρείς οι δρόμοι φτιάχτηκαν για τα πόδια τους και η ψυχή τους σε μια μέγγενη που σφίγγει στη σκέψη πως υπάρχει άλλη ζωή αν σταματήσεις τον χρόνο και ζήσεις τη στιγμή. Τρέφονται με την κουβέντα «δεν γίνεται αλλιώς» και συνεχίζουν την ζωή τους παλεύοντας γι' αυτά που γίνονται μόνο με άγχος, με πίεση και το κεφάλι κάτω.

Όχι αυτοί οι άνθρωποι δεν υποκλίνονται σε κανέναν, είναι περήφανοι για την απόδοσή τους, για όλο αυτό το τρελό ταυτόχρονα. Το κεφάλι το έχουν χαμηλά μη τυχόν και δουν κάτι και τους αποσπάσει την προσοχή τους από αυτό το λαχανιασμένο «πρέπει»! Για να ρίξει τους τόνους ένας τέτοιος άνθρωπος πιστεύω πως είναι καθαρά συγκαιριακό! Δεν υπάρχει συνταγή! Είναι να του γίνει το κλικ γιατί το θέλω δεν ισχύει εδώ! Τι να θέλεις δηλαδή κάτι που δεν το βλέπεις;
Τι κάνεις με έναν τέτοιον άνθρωπο;

Άσε τον ελεύθερο κι ας βλέπεις πως θα στουκάρει μέχρι τη στούκα πολλά μπορεί να αλλάξουν, ακόμη και στο τελευταίο δευτερόλεπτο! Μοιραία θα καταπέφτει μοιραία θα κουράζεται μοιραία θα αρρωσταίνει το σώμα του. Πότε με ξαφνικές αλλεργίες πότε το δέρμα θα γερνά θα κόβεται σαν σε κομμάτια πότε θα θέλει να πάρει ανάσα και δεν θα μπορεί πότε θα πονά παντού πότε θα έχει ημικρανίες. Πάντα θα το αποδίδει στο κρύωμα που άρπαξε, στον καιρό που άλλαξε που «βάρυνε». Τίποτε δεν ξεκινά από μέσα του στον άνθρωπο αυτό όλα είναι εξωγενείς παράγοντες!

Τελικά δεν σώζονται όλοι αλλά και δεν θέλουν να σωθούν!

Αν νοιάζεσαι και αγαπάς έναν τέτοιον άνθρωπο συνεχίζεις την ζωή σου δίχως να αποσπάσαι δίχως να απελπίζεσαι. Στέκεσαι δίπλα του σε απόσταση ασφαλείας μη σε πάρει κάνα κύμα με το σωσίβιο ανά χείρας και περιμένεις πότε και αν θα φωνάξει βοήθεια ακόμη και χωρίς φωνή…

Βοήθεια δεν είναι να σε βάλω να κάνεις για εμένα όλα όσα θέλω να προλάβω και δεν μου φτάνει ο χρόνος, βοήθεια είναι όταν αυτός ο άνθρωπος καταρρεύσει να είσαι εκεί!

Όχι για να τον κρίνεις, όχι για να τον κατηγορήσεις μα για να τον κρατήσεις την αγκαλιά που δεν είχε χρόνο να επιτρέψει στη ζωή του, να του σκουπίσεις τα δάκρυα που δεν γνώριζε μέχρι εκείνη τη στιγμή πως υπήρχαν στα μάτια του, να τον ξαπλώσεις με στοργή ανάσκελα και να του δείξεις τον καινούργιο κόσμο που υπάρχει εκεί ψηλά και γύρω του. Να δει την ζωή από διαφορετική οπτική!

Είναι φοβισμένος ο άνθρωπος αυτός και ταπεινωμένος που δεν τα κατάφερε! Δεν υπάρχει λάθος γι' αυτόν ή μαθαίνω από τα λάθη μου! Δεν επιτρέπεται να σπάσει, το μόνο που επιτρέπει στον εαυτό του είναι να φέρει εις πέρας το πρέπει του και το πιο δύσκολο από όλα στον άνθρωπο αυτό είναι η κατάρρευση που νιώθει όταν συνειδητοποιεί πως αυτό το «πρέπει» δεν είναι το δικό του θέλω!

Όταν τα δικά του θέλω αρχινήσουν να πλημμυρίζουν τα μέσα του, την ψυχή του, τις κοιμισμένες αισθήσεις του ακριβώς τη στιγμή που θα πάψει να εξηγεί αλλά θα αρχίσει να αισθάνεται είναι η στιγμή που χρειάζεται κοντά του τον άνθρωπο που θα του προσφέρει ασφάλεια και θαλπωρή απέναντι στον καινούργιο αυτό κόσμο! Γιατί εκείνη την στιγμή δεν ανακαλύπτει μόνο έναν άλλο κόσμο αλλά ανακαλύπτει τον ίδιο του τον εαυτό! Αυτό που πραγματικά είναι. Σαν τον τυφλό που ξαναβλέπει, σαν τον ανάπηρο που ξαναπερπατά!

Να τον στηρίξεις αυτόν τον άνθρωπο! Να είσαι δίπλα του! Θυμήσου κάποτε ήσουν κι εσύ σαν κι αυτόν μα εσύ μόνος σου έκλεισες τις πληγές σου, μόνος σου στα σκοτάδια περπατούσες για καιρό.

Γι’ αυτό άπλωσέ του χέρι να πιαστεί, πρόσφερέ του χαμόγελο να αγκαλιάσει η ψυχή του και κάνε του την αγκαλιά που θα του πάρει κάθε φόβο μακριά για να καταφέρει να ξεκινήσει την ζωή του από την αρχή!