Άνθρωποι… που κατανόησαν ότι για να γνωρίσουν το αληθινό νόημα μιας κατάστασης έπρεπε πρώτα να βιώσουν τον παραλογισμό της, για να μπορέσουν να ξαναρχίσουν από την αρχή. Που τελικά κατάλαβαν πως όταν περπατήσεις στη θύελλα και βγεις από αυτήν, δε θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος. Κατανόησαν ότι αυτή ήταν η ουσία, έχοντας πάντα μέσα τους ότι όλα είναι στιγμές, ότι στις μεγάλες σχέσεις λείπει ο έρωτας, στους μεγάλους έρωτες λείπει η σχέση και αυτό που κατέχεις είναι εκείνο που επιλέγεις να μη στο πάρει κανείς.Άνθρωποι… που περιμένουν το τρένο της μεγάλης στιγμής, που θα αλλάξει για πάντα τη ζωή τους, φτάνει επιτελούς στον προορισμό, που χρόνια περίμεναν χαρίζοντας στον εαυτό τους αυτό που είχαν στο μυαλό τους. Κι αναρωτιούνται εάν τελικά ανέβηκαν στο σωστό συρμό ή έκαναν λάθος και απλά κουμπώνοντας το παλτό τους συνεχίζουν το οδοιπορικό στις ράγες των χαμένων ευκαιριών.
Άνθρωποι… που κάποτε γνώρισαν τις ακρότητες της ανθρώπινης ψυχής, κατάφεραν στο τέλος να ανακτήσουν το θάρρος τους κατανοώντας ότι… η ζωή είναι ένας προορισμός χωρίς επιστροφή, και να σταθμίσουν όσα συνέβησαν στη ζωή τους διαπιστώνοντας ότι τελικά υπάρχει φόβος μπροστά στην ελευθερία, ξέροντας ότι ποτέ δε θα είναι απόλυτα ο εαυτός τους. Όμως κατάφεραν να κάνουν τη μεγάλη ανατροπή φεύγοντας ή μένοντας καταλαβαίνοντας πια την σπουδαιότητα της συγχώρεσης και της εμπιστοσύνης μέσα από το δρόμο της αυτογνωσίας, προσπαθώντας να σταθούν ξανά στα πόδια τους και να δημιουργήσουν έχοντας πάντα μέσα τους ότι όλα είναι μόνο στιγμές και ότι όλα εδώ μένουν.
Όταν δε, ανακαλύψουμε την πραγματική αλήθεια των πραγμάτων νιώθουμε να χάνεται ο κόσμος. Έχουμε να παλέψουμε με το θεριό. Και τότε πια καταλαβαίνουμε ότι είμαστε πραγματικά δυνατοί, δε φοβόμαστε. Δεν αισθανόμαστε ενοχές πια… τότε είναι που καταλαβαίνουμε ότι η ψυχή ησύχασε… και μεις ξαναπετάξαμε.
Άλλωστε ο καθένας γνωρίζει την αλήθεια του.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου