Δεν Γουστάρεις Τα Δανεισμένα Χαμόγελα

Νιώθεις εξάρτηση μ’ εκείνο το πρόσωπο που μόλις το βλέπεις νιώθεις ήρεμος. Νιώθεις ότι εξαρτιέσαι από εκείνη που το μόνο που σου προκαλεί είναι ένα μεγάλο κενό. Και αυτό, γιατί λείπει. Λείπει από εσένα, από τη ζωή σου, από την ρουτίνα σου και από όλες τις στιγμές σου. Έχεις το συναίσθημα της εξάρτησης και όταν αυτό αφορά εκείνη κάνει τα πράγματα ακόμα πιο χειρότερα. Ξέρεις, αυτή είναι η χειρότερη μορφή εξάρτησης. Να τρελαίνεσαι μακριά της και να γνωρίζεις ταυτόχρονα ότι δεν σου ανήκει πλέον. Ούτε αυτή, αλλά ούτε και οι στιγμές σας.

Πέφτεις. Λυγίζεις. Σου λείπει και νιώθεις ότι δεν υπάρχει ουσία μακριά της. Περνάς τα βράδια σου με την σκέψη της. Λιώνεις τσιγάρα στον τοίχο και σκέφτεσαι ότι ο πόνος σου αξίζει, γιατί έτσι νιώθεις. Βάζεις τον εαυτό σου σε μία διαδικασία όπου ακόμα και αν τρελαίνεσαι σε κάνει να νιώθεις αυτό. Δεν θέλεις να ξεχάσεις. Γεμίζεις με όλα εκείνα τα αρνητικά συναισθήματα και η ψυχή σου σκοτεινιάζει τόσο, που κάθε σκιά μέσα σου παίρνει την μορφή της. Ξυπνάς κάθε πρωί και φοβάσαι ότι θα πάει χαμένη άλλη μία μέρα μακριά της. Ζεις με τα φαντάσματα των σκιών της.

Σου λείπει και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Νιώθεις ότι του ανήκεις ακόμα και τώρα που είναι μακριά σου. Κάθε κομμάτι σου είναι μοιρασμένο σ’ εκείνη και κάθε σκέψη σου έχει το όνομα της. Μπορεί να φαίνεσαι δυνατός και να δείχνεις ότι προχωράς, μα ακόμα λιώνεις για μία της λέξη. Μπορεί να δείχνεις ότι δεν σπας, ακόμα και όταν παίρνεις ένα μήνυμα της, μα οι άμυνές σου διαλύονται και μένεις μ’ ένα τεράστιο κενό. Μπορεί να μην του απαντάς καν σ’ αυτό το μήνυμα μα εκείνη ξέρει ότι σου ανήκεις και έτσι. Μπορεί να μην είσαι ανοιχτό βιβλίο γενικά, αλλά στα μάτια της ειδικά είσαι ένα βιβλίο από εκείνα που κρύβουν σημειώσεις και γρίφους και εκείνη έχει το κλειδί για να τους αποκρυπτογραφήσει.

Σου λείπει και όσο και αν δεν το δείχνεις αυτό φαίνεται. Και εκείνη το ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Προσπαθείς να ζεις σα να μην έφυγε ποτέ, μα πιο το νόημα; Γιατί να ζεις έτσι; Γιατί να ζεις νιώθοντας για κάποια που λείπει; Γιατί να έχεις για ναρκωτικό εκείνη; Σκέφτεσαι ότι θες να τα διώξεις όλα. Κοιτάζοντας κάθε φωτογραφία της ή ακόμα διαβάζοντας κάθε συνομιλία μαζί του σκέφτεσαι ότι θες να τα αφήσεις όλα πίσω. Μην περιμένεις τελείες να αναπηδήσουν στην ανοιχτή συνομιλία της. Μην περιμένεις να δεις άλλη μία φωτογραφία της για να την νιώσεις κοντά σου. Απλά γάματα. Χωρίς λόγο. Χωρίς γιατί. Χωρίς τίποτα. Σταμάτα να είσαι κολλημένος με κάτι που σου λείπει. Όσο ελεύθερος και αν δείχνεις πάντα θα είσαι αιχμάλωτη των σκέψεων της.

Δεν αξίζει ν’ ανήκεις κάπου που σου λείπει. Δεν αξίζει να χαραμίζεις τις μέρες σου για εκείνη. Δεν αξίζει να βρίσκεις συνέχεια δικαιολογίες για να την κρατήσεις κοντά του. Και τελοσπάντων δεν γουστάρεις να είναι η πρώτη σου σκέψη. Δεν γουστάρεις να είναι ούτε η πρώτη επιλογή σου ούτε η δεύτερη. Δεν γουστάρεις τα δανεισμένα χαμόγελα για να δείχνεις ότι δεν σου λείπει. Ούτε τις αποστάσεις, ούτε τις σιωπές. Αυτό που γουστάρεις… Αυτό που πρέπει να γουστάρεις, είναι να μάθεις ν’ ανήκεις στον εαυτό σου. Να μάθεις να έχεις εξάρτηση από την δύναμη σου και την σιγουριά σου. Να βασίζεσαι σε επιλογές που αφορούν εσένα. Να γουστάρεις που η ζωή είναι έτσι και παρόλο αυτά που σου συμβαίνουν, να γουστάρεις να την ζεις έτσι, με σένα δυνατό. Μάθε να μην ανήκεις σε ότι σου λείπει. Μάθε να μην ανήκεις σε αναμνήσεις. Μάθε ν’ ανήκεις στον εαυτό σου.