Φοβάσαι; Ρώτησα τον εαυτό μου..Δεν ξέρω. Ίσως, μάλλον, μπορεί και να φοβάμαι.
Το άγνωστο πάντα μας διεγείρει τον φόβο, μας ξυπνάει ανησυχίες, μας φέρνει ένα βήμα πίσω σε θέση άμυνας.
Οι πληγές ενός έρωτα αργούν να επουλωθούν. Θέλουν φροντίδα και χρόνο για να μην ξαναματώσουν.
Αν δεν προσέξεις, τα σημάδια θα μείνουν και κανείς δεν θέλει χαρακιές στο σώμα του.
Ο φόβος του καινούριου σε καθιστά αμήχανο θεατή σε μια νέα παράσταση που ξεκινά.
Θα είσαι στην πρώτη θέση ή στον εξώστη; Ή μήπως πίσω στα καμαρίνια;
Ιδού το ερώτημα…
Πόσο εύκολο είναι να κλείσεις οριστικά το σεντούκι των αναμνήσεων σου και να καλωσορίσεις σελίδα λευκή, κατάλευκη που περιμένει τα δικά σου γράμματα για να γεμίσει;
Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Θέλει τόλμη, θέλει λίγο τσαγανό, λίγο ”κι ας φάω τα μούτρα μου δεν πειράζει”.
Δεν νιώθεις έτοιμος σε καταλαβαίνω. Ακόμη θυμάσαι. Κι όσο θυμάσαι, φοβάσαι. Και όσο φοβάσαι τόσο θέλεις να κλειστείς στο κέλυφος σου.
Κουκουλωμένος με μανδύα της μοναξιάς αρνείσαι να θυσιάσεις τη σιγουριά. Αρνείσαι να ρισκάρεις την καρδούλα σου γιατί είναι μπαταρισμένη ακόμη.
Εγώ μωρέ σε καταλαβαίνω. Αλλά και που θα βγει όλο αυτό κρυφτό; Ως πότε θα κυνηγάς φαντάσματα και θα στοιχειώνεις τη ζωή σου με ”αν”;
”Αν δεν με αγαπήσει όπως εκείνος; Αν πληγωθώ ξανά; Αν δεν νιώσω το ίδιο;
Αν … Αν… Αν…
Και με χιλιάδες ‘Αν’ μελοποιείς εκ νέου το ”βαλς το χαμένων ονείρων”.. όπως αφήνεις να χάνεται το παρόν σου, οι ευκαιρίες σου, τα χρόνια σου.
Πάρε το χρόνο σου.
Ναι! Αλλά μην χάνεσαι μέσα σε αυτόν.
Η ζωή θέλει να παίρνεις ρίσκα. Η ζωή είναι ρίσκο.
Και στο λέω εγώ. Εγώ που φοβάμαι … ακόμη.
Ο μόνος τρόπος να νικήσεις κάτι που φοβάσαι είναι να πέσεις με φόρα πάνω του. Μετωπική.
Μην αφήσεις στον φόβο να μετατραπεί σε φοβία.
Φοβία στον έρωτα.
Όπως έχει πει και ο Φρίντριχ Νίτσε ”Καλύτερα να χαθείς παρά να μισείς και να φοβάσαι”…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου