Η αγάπη είναι πάντα καινούργια

Ούτε εκείνος ούτε εγώ είπαμε λέξη. Είναι ανώφελο να μιλά γι΄αγάπη, γιατί η αγάπη έχει τη δική της γλώσσα και μιλάει από μόνη της. Εκείνο το βράδυ, στο πεζούλι του πηγαδιού, η σιωπή είχε επιτρέψει στις καρδιές μας να πλησιάσουν, να γνωριστούν καλύτερα. Τότε άκουσε η καρδιά μου αυτό που είχε πει η δική του κι ένιωσε ευτυχισμένη. Προτού κλείσω τα μάτια, αποφάσισα να κάνω αυτό που αποκαλούσε «η άσκηση του Άλλου».

Είμαι εδώ, σε τούτο το δωμάτιο. Μακριά από καθετί στο οποίο ήμουν συνηθισμένη, μιλάω για πράγματα τα οποία δεν μ΄ενδιέφεραν ποτέ, περνάω τη νύχτα μου σε μια πόλη όπου δεν είχα ξαναπατήσει το πόδι μου. Μπορώ να προσποιηθώ για λίγο πως είμαι διαφορετική. Και βάλθηκα να φαντάζομαι πως θα μ΄άρεσε να ζήσω τούτη τη στιγμή. Θα ήθελα να είμαι χαρούμενη, γεμάτη περιέργεια, ευτυχισμένη, να ζω έντονα κάθε δευτερόλεπτο, να πίνω άπληστα το νερό της ζωής, να εμπιστεύομαι ξανά τα όνειρά μου, ικανή να πολεμήσω για να ικανοποιήσω τις επιθυμίες μου. Ν΄αγαπάω έναν άντρα που μ΄αγαπάει. Ναι, αυτή ήταν η γυναίκα που θα ήθελα να είμαι και που εμφανιζόταν μεμιάς μπροστά μου.

Ένιωσα ότι η ψυχή μου λουζόταν στο φως. Κι ένιωσα πως εκείνη τη στιγμή η Άλλη εγκατέλειπε το κορμί μου και πήγαινε να καθίσει σε μια γωνιά της μικρής κάμαρας. Κοίταζα τη γυναίκα που ήμουν ως τότε: αδύναμη, να προσπαθεί να δώσει την εντύπωση της δύναμης. Μια γυναίκα που φοβάται τα πάντα, αλλά λέει στον εαυτό της πως δεν είναι φόβος, πως είναι η φρονιμάδα αυτού που γνωρίζει την πραγματικότητα. Μια γυναίκα που υψώνει τοίχους μπροστά στα παράθυρα απ΄όπου περνάει η χαρά του ήλιου, για να μη χάσουν τα παλιά έπιπλα τη λάμψη τους.

Είδα την Άλλη καθισμένη στη γωνιά του δωματίου, εύθραυστη, κουρασμένη, απογοητευμένη, να κυβερνάει και να τυραννάει αυτό που θα έπρεπε να μείνει πάντα ελεύθερο: τα αισθήματα. Να προσπαθεί να κρίνει τη μελλοντική αγάπη μέσα από τον περασμένο πόνο. Η αγάπη είναι πάντα καινούρια. Δεν έχει σημασία αν αγαπάς μια, δυο, τρεις, δέκα φορές στη ζωή σου – βρίσκεσαι πάντα μπροστά σε μια άγνωστη κατάσταση. Η αγάπη μπορεί να μας οδηγήσει στην κόλαση ή στον παράδεισο, αλλά μας οδηγεί κάπου. Πρέπει να τη δεχόμαστε, γιατί τρέφεται από την ύπαρξή μας.

Αν την αποφεύγουμε, πεθαίνουμε από πείνα, ενώ έχουμε κάτω από τα μάτια μας κλαδιά φορτωμένα από τους καρπούς του δέντρου της ζωής χωρίς να τολμάμε ν΄απλώσουμε το χέρι να τα μαζέψουμε. Πρέπει να πάμε να αναζητήσουμε την αγάπη όπου κι αν βρίσκεται, έστω κι αν αυτό σημαίνει ώρες, μέρες, βδομάδες απογοήτευσης και λύπης. Γιατί, από τη στιγμή που θα κινήσουμε προς αναζήτηση της αγάπης, θα ξεκινήσει κι αυτή να μας συναντήσει. Και θα μας σώσει.