Κοίτα με!
Είμαι εδώ, όρθιος και χαμογελάω!
Με βλέπεις; Είμαι καλά! Πραγματικά καλά!
Μα τι νόμιζες; Πώς δε μπορώ;
Πόσο λίγο με ξέρεις!
Τι σκέφτηκες δηλαδή; Ότι θα αφεθώ στη θλίψη μου;
Πόσο λάθος με μέτρησες!
Εγώ τον πόνο, μάτια μου, δεν τον φοβήθηκα! Τον δέχτηκα, τον αγκάλιασα, τον έκανα κομμάτι μου. Του επέτρεψα να με γονατίσει και να νομίζει ότι μπορεί να ορίσει τη ζωή μου. Μα ήταν μόνο για λίγο. Για όσο χρειάστηκε μέχρι να βρω τη δύναμη να τον αντιμετωπίσω.
Τα είδα όλα να γκρεμίζονται τριγύρω μου. Αισθήματα, όνειρα, συνήθειες, σχέσεις. Και βρέθηκα γονατισμένος στα συντρίμμια, να προσπαθώ να μαζέψω ένα ένα τα κομματάκια και να τα κολλήσω. Κάποια κομμάτια κοφτερά, με μάτωσαν καθώς τα άγγιξα. Κι εγώ συνέχισα να προσπαθώ να τα ταιριάξω, να λειαίνω τις αιχμές τους, να μην πληγώνουν. Μα δε γινόταν. Πάντα έλειπε κάτι.. Μια γωνίτσα από δω, ένα κομματάκι από κει… και η εικόνα λειψή… και η ζωή μου λειψή…
Μέχρι που κατάλαβα. Κατάλαβα πως δεν πρέπει να προσπαθώ να ξαναφτιάξω κάτι που έσπασε. Πρέπει απλά να ξεκινήσω να φτιάχνω από την αρχή κάτι καινούριο.
Κι άδειασα… Άφησα να πέσει κάτω κάθε σπασμένο κομμάτι, καθετί που με πόνεσε. Σωριάστηκαν γύρω μου.
Κι έβαλα φωτιά και τα έκαψα όλα! Κι έμεινα εκεί να παρακολουθώ τις φλόγες να τυλίγουν τα κομμάτια της ζωής μου και να τα καίνε. Να εξαφανίζουν κάθε ίχνος τους. Και μαζί να εξαφανίζουν και τον πόνο. Μέχρι που έγιναν όλα στάχτη.
Κι εγώ γονατισμένος ανάμεσα στις στάχτες, με χέρια ματωμένα και πρόσωπο μουντζουρωμένο… Και γύρω μου σιωπή. Ακόμα και το τρίξιμο της φωτιάς είχε πάψει πια να ακούγεται. Μόνο σιωπή. Και μοναξιά.
Όχι, δεν κύλισε ούτε ένα δάκρυ. Μόνο μια λάμψη φάνηκε στα μάτια μου στιγμιαία. ‘Ίσως η αντανάκλαση της φωτιάς. Ίσως η επιθυμία μου να νικήσω.
Έμεινα εκεί. Για λίγο. Άγγιξα τα σημάδια απ’ τις πληγές μου, τα χάιδεψα, τα αγάπησα. Τα έκανα παράσημα, που θα μου θυμίζουν πάντα την μάχη που έδωσα και νίκησα.
Και σηκώθηκα. Τίναξα τη στάχτη από πάνω μου και ξεκίνησα να απομακρύνομαι. Δεν ήθελα να μείνω άλλο εκεί. Δεν έριξα ούτε μια ματιά πίσω μου. Τι νόημα θα είχε;
Βήματα αργά στην αρχή, διστακτικά. Καινούρια πορεία και αναγνώριση εδάφους. Μα όσο ένιωθα ότι πατάω σε στέρεο έδαφος, τόσο το βήμα γινόταν πιο γρήγορο. Το σώμα στητό, το κεφάλι ψηλά και το βλέμμα ευθεία μπροστά. Στο άγνωστο.
Γιατί το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω. Ν’ αφήσω πίσω μου το μάταιο, το ανεκπλήρωτο. Να προχωρήσω. Να βρω εμένα. Να βρω ένα λιμάνι καινούριο και να ξαναγεννηθώ από τις στάχτες μου. Ν’ αφήσω το χρόνο να με λυτρώσει.
Και κάθε φορά που άκουγα μέσα μου μια φωνή που μου έλεγε να παραιτηθώ, εγώ πείσμωνα ακόμα περισσότερο. Κι έλεγα θα τα καταφέρω! Στην τελική, θα είμαι καλά, σκεφτόμουν. Ίσως όχι απόψε, ούτε αύριο ή σε μια βδομάδα. Μα στην τελική θα είμαι καλά. Κάποτε…
Όχι, δε χάνω άλλο χρόνο με εξηγήσεις και φτηνές δικαιολογίες. Και δε φοβάμαι τα αδιέξοδα. Δεν υπάρχουν αδιέξοδες καταστάσεις. Μόνο δρόμοι που δεν τους είχα ακόμα σκεφτεί. Μα τώρα πια θα τους ανακαλύψω.
Κοίτα με!
Είμαι εδώ, όρθιος και χαμογελάω!
Είμαι ίδιος. Μα συνάμα τόσο διαφορετικός.
Είμαι ευάλωτος και εύθραυστος. Μα δε φοβάμαι.
Τα κατάφερα!
Ξαναγεννήθηκα απ’ τις στάχτες μου. Και κάνω μια καινούρια αρχή!
Και προχωράω. Αφήνω πίσω τις αλυσίδες και τα βάρη μου. Τακτοποίησα τις μνήμες στα κουτάκια τους, κάπου εκεί, δίπλα στις στάχτες.
Ανακαλύπτω μια καινούρια εκδοχή του εαυτού μου, πιο σοφός, πιο δυνατός
Και χτίζω μια καινούρια ζωή.
Μια ζωή γεμάτη φως και χαμόγελα. Μια ζωή γεμάτη νοιάξιμο κι αγάπη.
Μια ζωή γεμάτη καινούριες εμπειρίες, που μοιράζομαι με τους ανθρώπους μου. Τους δικούς μου ανθρώπους. Εκείνους που αγαπούν το γέλιο μα και το δάκρυ μου. Εκείνους που αγαπούν τα σημάδια μου. Τους ανθρώπους που προκαλούν με τις πράξεις τους το χαμόγελό μου!
Κοίτα με!
Είμαι εδώ, όρθιος και χαμογελάω!
Και προχωράω παρακάτω!
Και είμαι καλά! Πραγματικά καλά!
Κοίτα με!
Ζω!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου