Υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στον έρωτα και την αγάπη;

Η αγάπη και ο έρωτας είναι δύο συναισθήματα που έχουν απασχολήσει είτε λίγο είτε πολύ κάθε άνθρωπο. Είναι δύο έννοιες που έχουν εξυμνηθεί, εξιδανικευθεί και αναφερθεί σε αμέτρητες ταινίες, βιβλία, ποιήματα καθώς και έργα τέχνης. Είναι δύο συναισθήματα που χαρακτηρίζουν αδιαφιλονίκητα κάθε ύπαρξη. Όμως απέχουν μεταξύ τους σε μεγάλο βαθμό, έχουν εντελώς διαφορετική σημασία και πολλές φορές συγχέονται.

Ο έρωτας είναι μία έντονη έλξη προς ένα άλλο πρόσωπο το οποίο χαρακτηρίζεται από την επιθυμία και για τη σαρκική ένωση. Πολλές αντιλήψεις στο διάβα των αιώνων προσπάθησαν να εξηγήσουν τι ακριβώς είναι ο έρωτας, ορισμένοι ψυχολόγοι τον ερμήνευσαν ως ένα εγγενές ένστικτο που συμβάλλει στην αναπαραγωγή, μέσω της επιθυμίας για συνεύρεση. Ως πάθος χαρακτηρίζεται από έντονο εγωισμό, ιδιοτέλεια και εκδικητικότητα. Ο έρωτας επιθυμεί να κυριεύσει την ψυχή του άλλου, ενδιαφέρεται για την ανταποδοτικότητα στη σχέση και πολλές φορές μπορεί να μην έχει ηθικούς δισταγμούς. Ο έρωτας επιθυμεί την κατάκτηση του άλλου με κάθε τρόπο, αγαπάει για να τον αγαπήσουν, δίνει όταν του δίνουν.

Η αγάπη, από την άλλη, είναι ένα συναίσθημα αφοσίωσης και αγνού ενδιαφέροντος που δεν αποσκοπεί στην ανταπόδοση. Στην αγάπη επιθυμείς το καλό του άλλου ακόμα και αν γνωρίζεις ότι δεν υπάρχει ανταποδοτικότητα στα συναισθήματα και τις επιθυμίες, γιατί το εγώ παραμερίζεται, διότι νοιάζεσαι περισσότερο για τον άλλο και τα δικά του θέλω. Η αγάπη χαρακτηρίζεται από τον αλτρουισμό, ενώ ο έρωτας από τον εγωισμό. Στην αγάπη επιθυμείς την ευτυχία του άλλου ανεξάρτητα από τα συναισθήματα που έχει ο άλλος για σένα, ενώ ο έρωτας αποσκοπεί στην καθαρή κτίση και απόκτηση του άλλου με κάθε κόστος.

Σε πολλά ζευγάρια παρατηρούμε ότι μετά από πολλά χρόνια συμβίωσης το συναίσθημα του έρωτα μετουσιώνεται σε αγάπη. Και αυτό διότι ο έρωτας είναι ένα πάθος περισσότερο το οποίο δε διαρκεί αιωνίως και με την πάροδο του χρόνου μπορεί ανάμεσα σε ένα ζευγάρι να μην υπάρχει πια με την ίδια θέρμη ή και να έχει ξεθωριάσει. Και αυτό συμβαίνει διότι μέσα στα χρόνια, με την ωρίμανση και την εξέλιξη της σχέσης, πλέον νοιώθεις περισσότερο αγάπη για τον άλλον άνθρωπο, έχεις μπει στη διαδικασία να κάνεις υποχωρήσεις , κάτι που τον πρώτο καιρό του έρωτα δεν υφίσταται. Με την πάροδο του χρόνου έχεις μάθει πια τον άλλο άνθρωπο και τον έχεις αγαπήσει, δεν είσαι πια στην αμείλικτη και άκαμπτη θέση του έρωτα ‘’αγάπα με για να σε αγαπήσω’’.

Για να υπάρξει συνύπαρξη και των δύο αυτών συναισθημάτων πρέπει να υπάρξει πάροδος πολλών χρόνων, επεξεργασίας και συμβίωσης με τον άλλο. Αν, πραγματικά, μπορεί να υπάρξει μία συνύπαρξη και των δύο, τότε αυτό θα είναι ιδανικό και αξιοθαύμαστο.