Σκοτεινό κουκλόσπιτο

Όλοι κρύβουν μέσα τους ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ένα στοιχειωμένο κουκλόσπιτο που επιλέγουν να κρύβουν μέσα του τις αδυναμίες τους, τις πιο χαραγμένες πληγές τους.

Εξαρτάται από τη δύναμη του καθενός αν θα το ανοίξει, θα παίξει μαζί του, θα θυμηθεί ή θα το κλείσει μια για πάντα και δεν θα το αγγίξει ξανά.

Φοβίες. Μία λέξη, μία μεγάλη καταστροφή. Μια στιγμή χρειάζεται για να ξεφύγεις από το καθορισμένο μονοπάτι της ζωής σου και να χαθείς μέσα σε φαύλους κύκλους, να υποτροπιάσεις στον πόνο και τη μιζέρια στιγμών που είτε σου υπέβαλαν να περάσεις είτε ήταν επιλογή σου.

Ψάχνω στα χέρια μου να βρω την κλωστή που συνδέει το δικό μου σκοτεινό δωμάτιο με το μυαλό μου. Εκεί που οι πληγές γλύφουν σαν αίμα τους τοίχους, εκεί που οι αναμνήσεις γίνονται παιδιά και παίζουν μεταξύ τους το δικό τους θέατρο φτιάχνοντας έτσι το κομμάτι του παρελθόντος που προσπάθησα περισσότερο απ' όλα να καταχωνιάσω κάτω από το κρεβάτι των ευτυχισμένων μου στιγμών.

Δεν ήταν δύσκολο να ανοίξει. Η κλειδαριά ήταν από καιρό σπασμένη και απλά κάθε φορά που έκρυβα κάτι εκεί προσπαθούσα να το κολλήσω πρόχειρα με μία όμορφη στιγμή που έβρισκα μπροστά μου. Έτσι όταν τράβηξα την κλωστή, το κουκλόσπιτο έπεσε και άνοιξε διάπλατα σκορπώντας χαραγμένες φωτογραφίες, κομμένες συνομιλίες, δάκρυα, δυνατές φωνές.

Από πού ξεκινάει η κλωστή;
Όσο δυνατά και να τραβήξω, συνεχίζει χωρίς να καταλήγει κάπου.
Από πού ξεκίνησε όλος αυτός ο πόνος;
Που έκανα λάθος;
Ήταν λάθος που προσπάθησα;
Γιατί τρέχουν δάκρυα από το πρόσωπο μου; Δεν πονάω τώρα.
Δε νιώθω τίποτα από όλα αυτά πλέον αλλά τα δάκρυα συνεχίζουν να πλημμυρίζουν τα χέρια μου καθώς τα σκουπίζω.
Τι υπάρχει πίσω από όλα αυτά;

Μια φωνή ψυθιρίζει...
"Μην ακουμπάς αυτά που δε θέλεις να σε αρπάξουν και να σε κρατήσουν για πάντα εδώ. Φύγε,τρέξε όσο πιο μακριά μπορείς, βρες την κλεμμένη σου χαρά μα μη γυρίσεις ποτέ ξανά εδώ. Εάν έρθεις δε θα μπορώ να σε αφήσω να φύγεις ξανά."

Μια ζωγραφιά στο πάτωμα δείχνει ένα παιδί που ξαπλώνει στο γρασίδι και κοιτάει τον ουρανό.
Ναι, αυτό θα ήθελα να είμαι.

Να μπορώ να νιώσω τον ήλιο στο πρόσωπο μου, να ταξιδεύω με κλειστά μάτια.

Να μπορώ να αλλάξω έτσι απλά τα μάτια που κοιτάνε επικριτικά γύρω μου με λουλούδια και τα δυσάρεστα λόγια με τραγούδια που παίζουν στο μυαλό μου.

Γαλήνη...