ΑΠΛΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ

Όταν βλέπουμε, απλά βλέπουμε, αυτό που συμβαίνει, (χωρίς να το παρατηρούμε αλλά απλά να το βλέπουμε,) κάτι «γεννιέται» μέσα μας…
Είναι η Επίγνωση…

Διότι απλά βλέπουμε σημαίνει, πως «δεν συμμετέχουμε» σε αυτό που συμβαίνει. Δεν ταυτιζόμαστε δηλαδή μαζί του. Είμαστε αποστασιοποιημένοι.

Αλλά χωρίς να είμαστε παρατηρητές, (και είναι σημαντικό αυτό,) γιατί αν παρατηρούμε, (το κάθε τι) που συμβαίνει, (αν η προσοχή μας δηλαδή «πάρει θέση» με το να επικεντρωθεί σε αυτό που συμβαίνει για να το «καταλάβει»), τότε, εισβάλει ο νους, (επεμβαίνει), και προτάσσει αυτομάτως «γνώμες», «κρίσεις», «αναλύσεις, και «ψάχνει», που σημαίνει χάνεται… Άρα, ο νους, ποτέ δεν μπορεί να δει αντικειμενικά.

Η μη εμπλοκή του νου λοιπόν, είναι αυτή που μας οδηγεί στην Επίγνωση. Την Πραγματική Επίγνωση. Που δεν έχει να κάνει με πληροφορίες, αλλά με σύνδεση μας, απευθείας με Βίωμα. Τότε ζούμε Πραγματικά.

Διότι ότι κι αν συμβαίνει, (που εμείς «απλά το βλέπουμε»), δεν έχει να κάνει τελικά με το κάθε εξωτερικό γεγονός, άνθρωπο, κατάσταση, αλλά με το τι συμβαίνει «μέσα μας» εξαιτίας του, δηλαδή αυτό που λέμε: «τι μας κάνει» το κάθε τι. Το αντίκρισμα αυτού, απλώς «εμφανίζει», εκφάνσεις της δικής μας θέσης, κατάστασης, στάσης, στο κάθε τι. Αυτό βλέπουμε τελικά, μέσα από το οτιδήποτε. Δηλαδή, εμάς τους ίδιους.

Όταν μονάχα βλέπουμε, είμαστε αποστασιοποιημένοι λοιπόν, καί από το κάθε εξωτερικό γεγονός, κατάσταση, άνθρωπο, καί από το τι προκαλεί κάθε τι από αυτά σε εμάς, μέσα μας. Μας βλέπουμε…

Αποστασιοποιημένοι σημαίνει οπότε, μη ταυτισμένοι. Άρα, αντικειμενικοί. Καθαροί.
Σημαίνει, πως βρισκόμαστε σε μια συνειδησιακή θέση, πέραν, και πίσω, (αλλά μέσα σε όλα), από το κάθε τι.

Και «βιώνουμε» …Αυτό.
Αυτό δηλαδή, που Είναι.

Μη εντασσόμενοι σε τίποτα. Μη παραμυθιαζόμενοι από το οτιδήποτε. Και μη σαφώς κατακερματισμένοι ως οντότητες.

Αυτή, η βαθιά τοποθέτηση, δεν είναι στάση, άσκηση, νοητική κατασκευή, πρόγραμμα, εξήγηση κλπ. Εκτελείται, από την ίδια τη Συνείδηση, που αρχίζει να αναγνωρίζει τον Εαυτό της.

Και είναι, η βίωση της ζωής αντικειμενικά.
Η Βίωση ως Ζωή, Αυτού που Είμαστε.
Είναι, η Ελευθερία της Ύπαρξης, Πραγματοποιούμενη, στην κάθε μας στιγμή.
Είναι, η Πραγματική Ζώσα Ζωή του παρόντος πεδίου.
Δεν υπάρχει κάτι άλλο…

Μόνο το «εγώ» ψάχνει, αναλύει, αντιτίθεται, κάνει σχέδια, δημιουργεί κοσμοθεωρίες, και έχει ανάγκη το παρελθόν στο οποίο βασίζεται, κι ένα μέλλον για να ασχολείται, ώστε να διαιωνίζει την παρουσία του…

Ειδάλλως, τα πάντα συμβαίνουν μόνα τους, εντελώς φυσικά.