Όλα είναι εδώ, τώρα. Πάντα ήταν, και πάντα θα είναι.Αντί να ζούμε αυτό όμως, εμείς, διαχωρίζουμε «κάτι» από το σύνολο, (των άπειρων πιθανοτήτων ως δυνατότητες που ήδη προϋπάρχουν), του δίνουμε έμφαση και σημασία, και φτάνει να γίνει το κύριο μέλημα μας στη ζωή. Κι αυτό βέβαια κατόπιν, είναι το κάθε φωτιζόμενο από εμάς θέμα, και χαρακτηριζόμενο μας ως «πρόβλημα».
Γιατί ότι συλλαμβάνεται από το σύνολο της αντίληψης μας, ο νους, (μια και αυτή είναι η δουλειά του), το απομονώνει ως πληροφορία, κατόπιν δημιουργεί διάφορα σενάρια πιθανοτήτων, και μας μπερδεύει (επειδή τον πιστεύουμε), δημιουργώντας μας αδιέξοδες καταστάσεις για τις οποίες κατόπιν, πρέπει να αγωνιστούμε ώστε να τις «λύσουμε». Είμαστε απόλυτα ταυτισμένοι λοιπόν με το νου…
Μα να λύσουμε όμως τελικά τι; Αφού εξ’ αρχήν, δεν υπάρχει πρόβλημα…
Και θα μου πείτε γιατί; Γιατί ο καθένας μας στη ζωή, εισπράττει πάντα αυτό που του αξίζει, με την έννοια ότι είναι αποτέλεσμα της παρελθούσας του ζωής, των επιλογών του, των σκέψεων που κάνει, και της προσωπικής του κοσμοθεώρησης, (δεδομένες πεποιθήσεις περί σωστού και λάθους) όπως, και των συναισθημάτων που εξαπολύει προς τον εαυτό του, και προς τα πάντα γύρω του… Γι’ αυτό ακριβώς και η επίρριψη ευθυνών, ή τα αδιέξοδα, απλά το μόνο που κάνουν, είναι να μαρτυρούν το μπέρδεμα που έχουμε στην ψυχονοητικοσυναισθηματική μας κατάσταση, η οποία προφανώς έξω στην ζωή, απλά αντικατοπτρίζεται, μονάχα για να τη δούμε, και όχι για να πάρουμε θέση σε αυτά ή να τα λύσουμε, χωρίς πρώτα να έχουμε αναγνωρίσει τις διεργασίες που τα προκάλεσαν ερήμην μας...
Αυτό σημαίνει, πως οτιδήποτε υπάρχει εκεί έξω, διορθώνεται αυτόματα, όταν (και εάν), επεξεργαστούμε τις λειτουργίες στις οποίες μετέχουμε, δηλαδή, τι από μέσα μας έφερε τα παρόντα αποτελέσματα. Οι αιτίες για τα πάντα έξω, λοιπόν, υπάρχουν μόνο μέσα… Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο το κάθε τι που γίνεται εξωτερικά, είναι για να μπορέσει να μας μάθει (να μας δείξει) ποιοι (έχουμε επιλέξει συνειδητά ή ασύνειδα να) είμαστε, ώστε να μας γίνει αναγνωρίσιμο, για να αναλάβουμε τελικά τον εαυτό μας, που σημαίνει κατ’ επέκταση και την εξωτερική μας ζωή.
Κι όμως. Όλη η παραπάνω προαναφερθείσα διαστρεβλωμένη μας θέση στα πράγματα μας μπλοκάρει, και μας κάνει να πελαγώνουμε. Κι αυτό, γιατί δημιουργείται σύγκρουση μέσα μας (παρά ευκαιρία για να μάθουμε για εμάς), ανάμεσα σε αυτό που διεξάγεται, (με τον τρόπο που το χαρακτηρίζουμε καθαρά υποκειμενικά, και όχι αντικειμενικά), και ανάμεσα σε αυτό που θα θέλαμε να γινόταν.
Μα, δεν έχει σημασία ούτε τι θέλουμε, ούτε τι διεξάγεται όμως τελικά! Δηλαδή, αν αυτό που θέλουμε θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί ή όχι…
Γιατί εξ’ αρχής, είμαστε εδώ για να «δούμε» το πως έχουν τα πράγματα σε αυτόν τον χώρο. Το πώς λειτουργούν. Το τι υπάρχει.
Δεν βρισκόμαστε εδώ ούτε για να «περάσουμε καλά», ούτε για να πραγματοποιήσουμε διάφορα, ούτε για να αποδείξουμε κάτι ή να πετύχουμε στόχους, ούτε για να γίνουμε σημαντικοί, να ξεχωρίσουμε, να αφήσουμε κάτι αξιόλογο πίσω μας φεύγοντας…
Όλα αυτά είναι τα εμπόδια μας, παρά η πραγματική μας ζωή. Γιατί το μόνο που κάνουν, είναι να μας αναγκάζουν να παραμένουμε «κολλημένοι» εδώ, (θεωρώντας πως είμαστε μονάχα οι προσωπικότητες που φιλοξενούνται στο σώμα που κατέχουμε), κι έτσι να μην γνωρίζουμε καν ότι κολλήσαμε, και φυσικά ούτε και να μπορούμε να ξεκολλήσουμε τελικά εύκολα...
Γιατί κανείς δεν είπε ποτέ πως είναι εύκολη υπόθεση η υπέρβαση αυτού του πεδίου. Είναι όμως αυτό το οποίο ήρθαμε να κάνουμε, αναβάλλοντας το διαρκώς, παρόλο που βλέπουμε πως δεν είναι τα πράγματα ρόδινα...
Γιατί η δυσαρέσκεια ακριβώς του γεγονότος πως ευτυχία, (μόνιμη, ολοκληρωτική και πραγματική) δεν υπάρχει σε αυτό το πεδίο ότι κι αν πετύχουμε, σε όποιο βαθμό, κι ότι κι αν αποκτήσουμε, είναι και το εφαλτήριο, για να αρχίσουμε να ψάχνουμε, ώστε να βρούμε το τι Πραγματικά συμβαίνει…
Διότι η Πραγματική Ευτυχία, έχει να κάνει με την Εσωτερική Γαλήνη, η οποία πραγματοποιείται, μόνο αναγνωρίζοντας ποιοι Είμαστε Πραγματικά. Και για να μπορέσουμε να δούμε (και να αναγνωρίσουμε στη συνέχεια νιώθοντας την Αλήθεια για εμάς), είναι αναγκαία η απομάκρυνση (ώστε να επέλθει η αποκόλληση), από την ύλη ως εγωισμό, δύναμη, εξουσία, (έξω από την ουσία), κατοχή, σωματικές ζωώδης καθαρά απολαύσεις, και βιαιότητα, (που μας καθηλώνει ως όντα, ακόμα και πιο κάτω του πεδίου της ύλης…)
Γι’ αυτό μιλάμε για αποστασιοποίηση. Για μελέτη ουσιαστικά της ανθρώπινης μας πλευράς, και όχι ταύτιση μαζί της. Αυτή η μελέτη για να πραγματοποιηθεί, (της ανθρώπινης υπόστασης), πρέπει να γίνει, εντός όλων των καταστάσεων που συναντάμε, και οι οποίες ουσιαστικά διεξάγονται από μόνες τους, μια και άλλες, πολύ ανώτερες δυνάμεις (από την αφεντιά μας), καθορίζουν τη ροή των συμβαινομένων…
Αυτό σημαίνει πως σε οτιδήποτε γίνει (ή δεν γίνει), η θέση μας σε αυτό είναι που έχει τον πρωτεύοντα ρόλο, διότι και οι κινήσεις μας θα είναι και οι ανάλογες. Κι αυτό, γιατί θα καθορίζουν το ποιοι είμαστε (και το εκφράζουμε), την κάθε δεδομένη στιγμή.
Αυτό λοιπόν που χρειάζεται, είναι η Εσωτερική μας (Ζωή) θέση - κατάσταση να είναι τέτοια, που να εμφανίζει και να διαχέει το γεγονός, ότι δεν είμαστε ο κάθε ρόλος που παίζουμε στην κάθε κατάσταση. Να γίνει αντιληπτό και κατανοητό, πως απλά ήρθαμε να δούμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου