’Εχω χρόνο

Ο χρόνος είναι κάτι σχετικό, σωστά; Για τους περισσότερους ανθρώπους είναι αγχωτικός, πιεστικός, άλλοτε βοηθός ή γιατρός και σε κάθε περίπτωση αναπόφευκτος. Περνάει από πάνω μας, από δίπλα και μέσα μας, χωρίς να έχουμε καμία επίδραση σε αυτό, αντίθετα είμαστε οι αποδέκτες αυτής της έλευσης. Ίσως για κάποιους σαμάνους ή μοναχούς του Θιβέτ ο χρόνος να είναι κάτι σα πέρασμα από μια κατάσταση σε μια άλλη. Τόσο απλά. Κι όμορφα θα συμπλήρωνα.

Σίγουρα θα έχεις ακούσει κάπου το αιώνιο ρητορικό ερώτημα, «τί θα έκανες αν είχες λίγο χρόνο ζωής». Ακόμα κι αυτό το «λίγο», σχετικό είναι και πάλι. Πώς και ποιος το ορίζει; Αλλά πραγματικά, το έχεις σκεφτεί ποτέ; Αν είχες λίγο χρόνο. ‘Η μάλλον αν δεν είχες χρόνο.

Τί θα έκανες; Τί θα σκεφτόσουν; Τί αισθήματα θα σε κατέκλυζαν;

Σε ποιόν θα έλεγες το τελευταίο «σ’αγαπώ»; Σε ποιόν το τελευταίο «συγγνώμη»; Σε ποιόν θα εκστόμιζες τα χειρότερα λόγια που είπες ποτέ στη ζωή σου και σε ποιόν θα έδινες συγχώρεση; Ποιους δρόμους θα διάλεγες να περπατήσεις για τελευταία φορά και ποιους ανθρώπους να συναντήσεις; Ποια μουσική θα σε συνόδευε ως το τέλος της ζωής όπως την ξέρεις και ποια εικόνα θα έπαιρνες μαζί σου φεύγοντας; Ποιο χάδι θα χάριζες απλόχερα και ποιο χαστούκι θα ξοφλούσες; Θα σπαταλούσες έστω κι ένα λεπτό για να κάνεις μια αναδρομή στο παρελθόν;

Όλοι πιστεύουμε πως τον έχουμε στο τσεπάκι. Μα φυσικά, τον χρόνο. Τον χλευάζουμε ενώ θα έπρεπε να τον σεβόμαστε. Τον χρησιμοποιούμε για την ικανοποίηση εφήμερων αναγκών, ενώ θα έπρεπε να του δίνουμε την αξία που θα αποδεικνυόταν μετά το θάνατο μας.

Επειδή η αξία του χρόνου είναι αντιστρόφως ανάλογη με τις όποιες ενέργειες κάνουμε, βιώνουμε ή επιδιώκουμε εν ζωή. Είναι εκεί. Μας κοιτάει κατάματα κάθε φορά. Κάθε φορά μας δίνει την ευκαιρία, κάθε φορά μας συγχωρεί. Ώσπου να φτάσει μια και μοναδική φορά, που απλά θα σταματήσει να είναι εκεί για εμάς. Επειδή ξοδεύτηκε.

Κι όταν τελειώνει, σημασία έχει η γαλήνη εκείνη της ψυχής πως έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες τελικά. Κι είσαι έτοιμος να πας αλλού. Κάπου, όπου ο χρόνος θα έχει άλλη μορφή, άλλη υπόσταση κι ίσως άλλη αξία.

Αλλά εδώ που ζεις, την αξία του την βλέπεις. Συνεχώς κι αδιάκοπα. Στα μάτια των παιδιών που δημιούργησες και στα μάτια των γονιών που έθαψες. Στις ρυτίδες, που ματαιόδοξε φουκαρά μου, νομίζεις πως σου ασχημαίνουν την όψη. Κι ακουμπάς τα μάγουλα σου με λύπη και χαϊδεύεις τον εαυτό σου με συμπόνοια.

Στην αίσθηση του φιλιού. Του ερωτευμένου βλέμματος. Στις στιγμές που φυλακίζει η μνήμη σου. Στο γέλιο που άκουσες με τα αυτιά σου και βίωσες με τη ψυχή σου.

Λένε πως είναι τυχεροί αυτοί που ο χρόνος τους τελειώνει ξαφνικά.

Εγώ λέω πως τυχεροί είναι όσοι τον πήραν αγκαλιά και πορεύτηκαν μαζί του.

Και πήγαν το λίγο τους ή το πολύ τους ένα βήμα παραπέρα στη συνείδηση τους.

Πάντα με χαμόγελο.

Όχι πικρίας. Αλλά ευγνωμοσύνης.